Ο αυτοπυρπολισμός της δημοσιογραφίας

Του Γιάννη Παντελάκη *

Λίγο μετά τις 10 το πρωί της περασμένης Τετάρτης (σ.σ. 30/7/2025), έξω από την Αίγλη του Ζάππειου ακούστηκε μια μικρή φασαρία, περαστικοί αντίκρυσαν μια ψηλή γυναίκα να καίγεται, είχε αυτοπυρποληθεί. Έτρεξαν αστυνομικοί της προεδρικής φρουράς που βρίσκονταν στο σημείο με ένα πυροσβεστήρα στα χέρια, έριξαν στο φλεγόμενο σώμα, η φωτιά έσβησε, η γυναίκα διακομίστηκε σε νοσοκομείο με σοβαρά εγκαύματα, μερικές ώρες αργότερα υπέκυψε στα σοβαρά τραύματα της. Μάρτυρες που βρέθηκαν τυχαία στο σημείο την είχαν ακούσει πριν προσπαθήσει να βάλει τέλος στη ζωή της να λέει ῾῾δεν είχα ούτε να φάω’’.

Πολλά χρόνια πριν σε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα, τα βράδια που η φασαρία ήταν μεγάλη από τις φωνές και την ένταση της δουλειάς για να προλάβουν τις τελευταίες ειδήσεις πριν τυπωθούν τα φύλλα, ένα γλυκό κορίτσι με ξανθά μαλλιά, ευθυτενές παράστημα και με μεγάλα γυαλιά που φώτιζαν περισσότερο το όμορφο πρόσωπο της έμπαινε στα γραφεία και έμοιαζε σαν μια όαση εκείνες τις στιγμές. Χαμογελαστό, έλεγε λίγες λέξεις συνήθως αλλά ήταν αρκετές για να μοιράσει δευτερόλεπτα γαλήνης. Όλοι του έδειχναν σεβασμό, για τη δουλειά του, για αυτό που ήταν. Είχε μια ξεχωριστή αύρα, η Αύρα. Έτσι την έλεγαν, ποιος ξέρει γιατί, δεν την ρώτησα ποτέ.

Πριν λιγότερα χρόνια, συνάντησα εκείνο το γλυκό κορίτσι, γυναίκα πια, τυχαία στο κέντρο της πόλης. Είχα να την δω χρόνια, από τότε που το μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα έκλεισε με έναν εντελώς άδοξο τρόπο αφήνοντας μεγάλες πολύ βαθιές πληγές σε εκατοντάδες ανθρώπους. Σε κάποιους περισσότερες. Δεν είχε χάσει ούτε την παροιμιώδη ηρεμία της, ούτε το γλυκό χαμόγελό της που το συμπλήρωναν μερικές ωραίες ρυτίδες, οι γυναίκες όταν αποκτούν ρυτίδες μου μοιάζουν πιο γλυκιές. Είπαμε μερικές λέξεις για τις ζωές μας, για τα παλιά και χαθήκαμε πάλι. Μετά, όταν οι κουβέντες με φίλους έφερναν το όνομά της, στο μυαλό έρχονταν οι εικόνες από το γλυκό ήρεμο πρόσωπο της Αύρας που δουλεύαμε μαζί.

Την επομένη του περιστατικού της αυτοπυρπόλησης στο Ζάππειο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επισκέφτηκε τους ανθρώπους της προεδρικής φρουράς για να τους συγχαρεί γιατί εκείνο το πρωί της Τετάρτης προσπάθησαν και έσωσαν την γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε. Ούτε ο ίδιος, ούτε όσοι βρέθηκαν στο περιστατικό δεν έμαθαν ποτέ το όνομα της, ήταν απλά μια γυναίκα 67 ετών που προσπάθησε να βάλει τέλος στη ζωή της φωνάζοντας πριν πως ‘’δεν είχε ούτε να φάει». Ακόμα και αν το γνώριζαν όμως αυτό το όνομα δεν θα τους έλεγε τίποτα, δεν ήταν από αυτά των προβεβλημένων δημοσιογράφων, αυτών που κάνουν μεγάλη φασαρία, από αυτούς που σέβονται οι πολιτικοί και θέλουν να έχουν καλές σχέσεις μαζί τους. Ήταν απλά μια καλή δημοσιογράφος που την έλεγαν Αύρα…

* Δημοσιογράφος

Του Νίκου Μάστορα *

Όταν ένας άνθρωπος επιλέγει να βάλει τέλος στη ζωή του με αυτόν τον τραγικό και επώδυνο τρόπο, κάτι κραυγάζει, κάτι ουρλιάζει προς την κοινωνία. Χρέος μας ήταν να αναδείξουμε αυτό που θέλει να μας πει, ιδιαίτερα όταν ήταν συνάδελφός μας.

Δεν “έφυγε” η Αύρα αγαπητή ΕΣΗΕΑ. Ούρλιαξε στα μούτρα όλων μας. Κι εμείς, εκτός από τον Γιάννη που ανέδειξε το δράμα της, κάνουμε ότι δεν καταλάβαμε τίποτα. Δεν τη γνώριζα προσωπικά, αλλά θα έπρεπε να την είχα γνωρίσει, έστω μέσα από θεσμούς αλληλεγγύης. Μα δεν υπάρχουν.

Δεν έφυγε λοιπόν, απελπίστηκε από την αναλγησία μιας κοινωνίας που έχει αναγάγει το κέρδος σε υπέρτατο αγαθό και δε δίνει δεκάρα τσακιστή για όσους δεν μπόρεσαν η δεν θέλησαν να ακολουθήσουν αυτό τον τρόπο ζωής. Δεν της δώσαμε ούτε καν την προσοχή του ενός τετάρτου της ώρας. Είναι όμως μόνο θέμα χρόνου μια κοινωνία που αγνοεί την έννοια της αλληλεγγύης να καεί και η ίδια, ίσως μεταφορικά, αλλά εξίσου επώδυνα.

* Δημοσιογράφος

Του Σπύρου Δερβενιώτη *

Η είδηση ξεδιπλώθηκε αργά και βασανιστικά: “γυναίκα αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο”. Μετά οι μαρτυρίες ότι πριν προβεί στην απονενοημένη πράξη έλεγε “δεν έχω ούτε να φάω”. Μετά τα στοιχεία ταυτότητας-Αύρα Γρηγορίου, 68 ετών, δημοσιογράφος Η στήλη της στην ¨Ελευθεροτυπία” είχε τον ειρωνικό τίτλο “ανάσες”.

Η ΕΣΗΕΑ αναφέρει στην ανακοίνωσή της την αινιγματική φράση “Στην πορεία της ζωής της επέλεξε να διαβεί δύσβατα μονοπάτια με γνώμονα τις αρχές και τα πιστεύω της, τα οποία συχνά προπορεύονταν της εποχής της”. Φαντάζομαι κρίθηκε προσφορότερη διατύπωση από το “και με την ευκαιρία να το κλείσουμε το μαγαζί, γιατί παρακολουθήσαμε αναποτελεσματικά το επάγγελμα να γίνεται μια “ντίσνεϋλαντ των εργοδοτών” όπου όποιος είναι πάνω από 25 ετών, δηλαδή με ελάχιστη πείρα και γνώσεις αλλά ακμαίες ακόμα αντοχές και ανοχές να βγάζει από την κιμαδομηχανή 456 θέματα την ώρα με copy paste απο ΑΠΕ και σαβουροξένα σάϊτς για 340 ευρώ, δεν θα διαβεί ούτε το πεζοδρόμιο Μέσου Ενημερωσης.”

Με τη συμπλήρωση “εμ δεν της έκοψε κι αυτηνής να “παράσχει υπηρεσίες επικοινωνίας” σε κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, ώστε να είναι κι από τις δύο πλευρές της Λίστας Πέτσα”. Και μπορώ να συνεχίσω επ’ άπειρον. Χρόνο έχω, γιατί δεν είμαι πια 25 χρονών…

* Δημιουργός κόμικς και γελοιογράφος

Του Γιώργου Τούλα *

Όταν έμπαινα στο Πολιτικό της Νομικής, τη χρονιά 84-85 η Αύρα Γρηγορίου το τελείωνε. Την παρακολούθησα σποραδικά στην Ελευθεροτυπία και στο Πρώτο Πρόγραμμα. Εργαζόταν με αξιοπρέπεια και ήθος πάντα.

Τον καιρό της μεγάλης κρίσης των Μέσων βρέθηκε χωρίς δουλειά. Η δημοσιογραφία, αν δεν έκανες τα θελήματα, έγινε αφιλόξενη. Σήμερα το πρωί με μια συγκλονιστική ανάρτηση του Γιάννη Παντελάκη διάβασα ότι αυτοπυρπολήθηκε στο Ζάππειο, την περασμένη Τετάρτη. Δεν είχε να φάει. Ήταν τα τελευταία λόγια που είπε. Δεν έχω να φάω.

Για την Αύρα και για όποιον διαθέτει ηθική και αξιοπρέπεια δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια να κάνει αυτή τη δουλειά. Αν δεν είχε να πληρώσει τους λογαριασμούς της προφανώς θα βρισκόταν στο δρόμο. Δεν είναι δα και η Νέα Δημοκρατία που χρωστά στις τράπεζες μισό δις να μην την ενοχλεί κανείς…

* Δημοσιογράφος

Πηγή: Social media μέσω neostrategy.gr