Το Ισραήλ δεν θα σταματήσει
Είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί κανείς την πραγματικότητα όταν αυτή είναι αποτρόπαιη.
Ιστορικά ποτέ κανένας επιτιθέμενος που κέρδιζε έναν πόλεμο δεν σταμάτησε την επίθεσή του επειδή ήταν ανήθικη η συνέχισή της. Οι πόλεμοι σταματούν επειδή επιτυγχάνονται οι στρατηγικοί στόχοι ή επειδή το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος συνέχισής τους είναι δυσβάσταχτο. Σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις επειδή υπάρχει αλλαγή ηγεσίας και αναταραχή στο εσωτερικό ή υπάρχουν ισχυρές διεθνείς πιέσεις ή επειδή υπάρχει φόβος κλιμάκωσης και καταστροφής. Τίποτα από αυτά δεν έχει να φοβηθεί το Ισραήλ. Η οικονομία του γνωρίζει άνθηση, οι εξαγωγές πολεμικής τεχνολογίας έχουν αυξηθεί χάρη στην άμεση διαφήμιση αποτελεσματικότητας που λαμβάνουν και η οικονομική και στρατιωτική στήριξη των ΗΠΑ είναι χωρίς αστερίσκους. Αυτό άλλωστε είχε και ως σκοπό να διατρανώσει η κυνική δήλωση του Τραμπ περί μετατροπής της Λωρίδας της Γάζας σε θέρετρο. Ο Νετανιάχου είναι αμετακίνητος και η ασπίδα προστασίας των ΗΠΑ αποτρέπει την κλιμάκωση.
Ο μόνος τρόπος που διαφαίνεται λοιπόν για τη λήξη της επέλασης είναι η επίτευξη του στρατηγικού στόχου, που είναι η πλήρης εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, και εφόσον αυτοί αρνούνται να μετακινηθούν, η εξόντωσή τους.
Κάποιες κυβερνήσεις έχουν αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος και άλλες απειλούν να το κάνουν. Πόσο μπορεί αυτό να απειλήσει το Ισραήλ, τη στιγμή που ο στόχος είναι να μην υπάρχει παλαιστινιακό κράτος που να μπορεί να αναγνωριστεί; Από την άλλη, τέτοιες απειλές περιλαμβάνουν και το ανάποδο; Τη δέσμευση ότι δεν θα αναγνωριστεί παλαιστινιακό κράτος με μόνη αναγκαία πράξη από τη μεριά του Ισραήλ να σταματήσει μια γενοκτονία;
Οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κρατών, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν διεθνή πίεση μέσω κυρώσεων ή διακοπής εμπορικών συναλλαγών, προτιμούν να συντάσσονται με αυτόν που μπορούν να συναλλάσσονται οικονομικά. Παρότι οι πολίτες τους σε ολοένα και μεγαλύτερο ποσοστό συνειδητοποιούν το αποτρόπαιο των πράξεων του Ισραήλ και αντιτίθενται σε αυτές, δεν δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα, ίσως γιατί υπολογίζουν πως την κρίσιμη στιγμή της ψήφου η τραγωδία των Παλαιστινίων θα δώσει τη θέση της στα ντόπια προβλήματα.
Η παγκόσμια Αριστερά έχει ταχθεί με τον παλαιστινιακό αγώνα εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν μπορεί να επηρεάσει κάτι, γιατί ποτέ δεν έχει βρεθεί τόσο μακριά από την εξουσία όσο αυτή την περίοδο. Ταυτόχρονα έχει χάσει την ικανότητά της να απευθύνεται στους απλούς ανθρώπους και να τους κάνει να δονούνται. Και αυτό είναι μια τραγωδία, διότι μόνον η Αριστερά θα μπορούσε να εξηγήσει ότι ο πόλεμος γίνεται όλο και πιο αποδεκτός ξανά σαν μέσο επίλυσης διαφορών και όταν συμβαίνει αυτό, κανείς μας δεν είναι ασφαλής. Η παραβίαση αρχών διεθνούς δικαίου και ανθρωπισμού, που έμοιαζαν να είναι μια κατάκτηση της ανθρωπότητας μετά τον Β' Παγκόσμιο, συμβαίνει χωρίς καμία απολογητικότητα.
Και σε αυτό το σημείο είναι που η Αριστερά και μόνον η Αριστερά μπορεί να θέσει σε κίνηση το μεγαλύτερο όπλο των λαών, που είναι η γενική απεργία. Μόνο εκτεταμένες γενικές απεργίες στον ανεπτυγμένο κόσμο μπορούν να σώσουν τον παλαιστινιακό λαό από την εξόντωση.
Αλλά τίποτα τέτοιο δεν θα γίνει. Κάποτε αναρωτιόμασταν «τι θα κάναμε αν...». Τώρα έχουμε απάντηση. Θα κοιτούσαμε ανήμποροι.
*Ψυχίατρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου