Ας κάνουμε τη συνεργασία με το Ισραήλ ανυπόφορη για τις κυβερνήσεις μας - Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Ας κάνουμε τη συνεργασία με το Ισραήλ ανυπόφορη για τις κυβερνήσεις μας

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Παρά τη γενικευμένη προπαγάνδα που παρουσιάζει το Ισραήλ σαν μια ακατανίκητη πολεμική μηχανή, αυτό δεν παύει να είναι οικονομικά εξαρτημένο από τις σχέσεις του με τη Δύση. Αν αυτές πάψουν, θα πάψει και η δυνατότητά του να δολοφονεί παιδιά στη Γάζα και να σχεδιάζει να θέσει όλη την Παλαιστίνη υπό κατοχή. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε αδύνατη για τις κυβερνήσεις της Δύσης τη συνέχιση της οικονομικής συνεργασίας με το Ισραήλ, καθιστώντας τις συνέπειες της κοινωνικά ανυπόφορες.

Οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιούνται στο Τελ Αβίβ με αίτημα την ειρήνευση και τη διακοπή των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στη Γάζα, συνεχίζονται και με το χρόνο αποκτούν και μια αξιοσημείωτη μαζικότητα. Την Κυριακή 17 Αυγούστου, η αστυνομία του Ισραήλ κατέγραψε 200.000 διαδηλωτές, ενώ άλλες πηγές τους ανεβάζουν σε 500.000. Γονείς ομήρων που κρατούνται αιχμάλωτοι από τις 7 Οκτωβρίου του 2023 στη Γάζα, πήραν το λόγο στις διαδηλώσεις και καταφέρθηκαν εναντίον του Νετανιάχου και της πολιτικής του.

Οι συγκεντρώσεις αυτές και οι κινητοποιήσεις που τις συνοδεύουν αντιμετωπίζονται με μεγάλη επιφύλαξη από τις παλαιστινιακές οργανώσεις. To Σωματείο Αράβων Εργαζομένων Ναζαρέτ απέρριψε τις εκκλήσεις για συμμετοχή στην απεργία που κήρυξαν τα συνδικάτα από το Ισραήλ, καθώς το περιεχόμενο της απεργίας αφορούσε τη διακοπή των εχθροπραξιών, προκειμένου να διευθετηθεί το ζήτημα των Ισραηλινών ομήρων και όχι τον τερματισμό του πολέμου και του εξαναγκαστικού λιμού στη Γάζα. Με αντίστοιχο τρόπο αρνητικές ή αδιάφορες ήταν οι αντιδράσεις των οργανώσεων, των πρωτοβουλιών και των ανθρώπων που στέκονται στο πλευρό της Παλαιστίνης -τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους αυτής της στάσης και σε πολύ μεγάλο βαθμό τους συμμερίζομαι. Το ίδιο το γεγονός ότι οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί άμαχοι, γυναίκες και παιδιά, οι ακρωτηριασμένοι και τα εκατομμύρια των λιμοκτονούντων στη Γάζα μετατρέπονται σε παρεμπίπτουσα υποσημείωση δίπλα στους εναπομείναντες Ισραηλινούς ομήρους είναι αρκετά ενοχλητικό και προφανώς εντελώς ρατσιστικό. Εντούτοις, όσο κι αν συμμερίζομαι τη συγκατάβαση με την οποία αντιμετωπίζονται αυτές οι συγκεντρώσεις, δυσκολεύομαι να συμφωνήσω ότι δεν έχουν σημασία και να συμφωνήσω με τη γενική απαξίωσή τους.

Για αρχή, ας συμφωνήσουμε ότι αυτού του τύπου ο ρατσισμός εμφιλοχωρεί συχνά σε κινήματα, ακόμα και σε αυτά που δεν το περιμένεις. Ας πούμε, το ελληνικό αντιφασιστικό κίνημα χρειάστηκε έναν λευκό άνδρα ελληνικής καταγωγής νεκρό για να μαζικοποιηθεί, μετά από κάμποσους μετανάστες, ενώ η σύγκριση του τρόπου με τον οποίον βιώνει η ελληνική κοινωνία τους 57 νεκρούς των Τεμπών σε σχέση με τον δεκαπλάσιο αριθμό νεκρών της Πύλου είναι αρκετά ενδεικτική. Πέραν ωστόσο από την ηθολογική και την πραγματολογική διάσταση του ζητήματος, υπάρχει και η καθαρά πρακτική. Και αυτή αφορά το κατά πόσο τέτοιες κινήσεις μπορούν πραγματικά να βοηθήσουν την υπόθεση της Παλαιστίνης.

Σε πρώτο βαθμό μπορούμε να πούμε ότι αυτές οι κινητοποιήσεις θρυμματίζουν το ενιαίο αφήγημα του Ισραήλ, δημιουργώντας ένα ρήγμα στο εσωτερικό του. Αυτοί οι άνθρωποι που διαδηλώνουν, αμφισβητούν κατά κάποιον τρόπο το δόγμα ότι ο IDF προστατεύει το Ισραήλ, ασκώντας τη μόνη δυνατή και ηθική άμυνα στην επίθεση που δέχτηκε. Όσο εξοργιστικό και αστείο να ακούγεται αυτό εκτός Ισραήλ, έχει μια σημασία να πάψει να είναι ηγεμονικό στο Ισραήλ. Αφενός γιατί η αποδυνάμωσή του στο εσωτερικό θα κάνει πιο δύσκολη την εφαρμογή της γενοκτονικής πολιτικής και αφετέρου γιατί η απονομιμοποίηση αυτού του δόγματος στο Ισραήλ θα αποδυναμώσει τους υποστηρικτές του στον δυτικό κόσμο και θα διευκολύνει αντίστοιχα τις οργανώσεις που δραστηριοποιούνται εναντίον του.

Σε ενδιαφέρει

Πώς να μιλάς για τη Γάζα με τα λόγια Ισραηλινών στρατηγών

Από τη Νύχτα των Κρυστάλλων στην Bild

Ας έχουμε στο μυαλό μας κάτι: η στρατιωτική υπεροπλία του Ισραήλ απέναντι στις οργανώσεις που το αντιμάχονται δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να αμφισβητηθεί. Η παλαιστινιακή αντίσταση μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδο την στρατηγική του Ισραήλ – και ήδη το κάνει με τη μαζική κάθε φορά επιστροφή των ανθρώπων της Γάζας στα ερείπια της πόλης τους-, αλλά όχι να την κατανικήσει. Για το τελευταίο χρειάζεται η διεθνής απομόνωση του Ισραήλ, δηλαδή ένα τεράστιο κίνημα που να διεκδικεί και να συναινεί στην οικονομική ασφυξία του, ανάλογο με αυτό που αναπτύχθηκε τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 αναφορικά με την Νότιο Αφρική και το καθεστώς του απαρτχάιντ. Ένα τέτοιο κίνημα, εκ των πραγμάτων, θα συμπεριλαμβάνει διαφορετικές αποχρώσεις
και ταχύτητες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτή την κατεύθυνση έχει σημειωθεί πρόοδος. Κάποια κράτη άρχισαν να παίρνουν αποστάσεις από τη γενοκτονία, να αναφέρονται στην αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, να παίρνουν μέτρα απέναντι σε Ισραηλινούς αξιωματούχους -η Ελλάδα, χώρα που μπαίνει σταδιακά σε καθεστώς οικονομικού και στρατιωτικού δορυφόρου του Ισραήλ είναι ξεκάθαρα ουραγός σε αυτή τη διαδικασία. Στις ΗΠΑ, οι μετρήσεις έδειξαν ότι η υποστήριξη στη στρατιωτική δράση του Ισραήλ στη Γάζα υποχώρησε τους τελευταίους μήνες από το 50% στο 32% -ποσοστό που
παραμένει βέβαια εξωφρενικά μεγάλο. Η πρόοδος είναι αργή και πρέπει να γίνει ταχύτερη. Πρέπει να γίνει ταχύτερη για να προλάβει την ακόμα μεγαλύτερη κλιμάκωση της δολοφονικής δράσης του Ισραήλ. Και για να γίνει ταχύτερη πρέπει να συμπεριλάβει, πλάι στο δυνάμωμα του κινήματος για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, και κάθε τάση εναντίωσης στην πολιτική του Ισραήλ.

Παρά τη γενικευμένη προπαγάνδα που παρουσιάζει το Ισραήλ σαν μια ακατανίκητη πολεμική μηχανή, αυτό δεν παύει να είναι οικονομικά εξαρτημένο από τις σχέσεις του με τη Δύση. Αν αυτές πάψουν, θα πάψει και η δυνατότητά του να δολοφονεί παιδιά στη Γάζα και να σχεδιάζει να θέσει όλη την Παλαιστίνη υπό κατοχή. Πρέπει λοιπόν να κάνουμε αδύνατη για τις κυβερνήσεις της Δύσης τη συνέχιση της οικονομικής συνεργασίας με το Ισραήλ, καθιστώντας τις συνέπειες της κοινωνικά ανυπόφορες. Πράγματα που μοιάζουν ήσσονος σημασίας δημιουργούν στην πραγματικότητα έναν συσχετισμό δυνάμεων που θα καθορίσει την πολιτική της Δύσης στους επόμενους μήνες. Η ντροπιαστική απόφαση της ελληνικής ομάδας μπάσκετ της Ελλάδας να δώσει φιλικά παιχνίδια με το Ισραήλ αποτέλεσε διπλωματική ανάσα για το τελευταίο. Το αίτημα της Ιταλικής Ένωσης Προπονητών Ποδοσφαίρου για αποκλεισμό του Ισραήλ από όλες τις αθλητικές διοργανώσεις από την άλλη, εάν βρει συνέχεια μπορεί να είναι ένα ορόσημο στην απομόνωση του.

Καθώς λοιπόν φτάνουμε σε ένα εντελώς οριακό σημείο ενός πολέμου, που όπως όλοι οι πόλεμοι δεν γίνεται μόνο με όπλα, και τον οποίον το Ισραήλ τον διεξάγει κατ’ εξοχήν στο επίπεδο της προπαγάνδας, έχει σημασία να ενισχύεται κάθε ρωγμή στο δολοφονικό του αφήγημα. Ακόμα κι αν κάποιες καθυστερημένες εκκλήσεις ειρήνευσης μοιάζουν υποκριτικές, η ζημιά που προκαλούν στην ισραηλινή βιομηχανία προπαγάνδας είναι καλοδεχούμενη. Πρέπει να προστεθεί σε έναν πύργο επιχειρημάτων που θα κάνει τις δυτικές κοινωνίες να απαιτήσουν την απομόνωση του Ισραήλ και την οικονομική ασφυξία του.

Πρέπει να κάνουμε την οικονομική συνεργασία με το Ισραήλ ανυπόφορη για τις δυτικές κυβερνήσεις. Και πρέπει να το κάνουμε με κάθε τρόπο και αξιοποιώντας το κάθε τι.

ΠΗΓΗ