Το εγκληματικό πρόσωπο της Ευρώπης – Φρούριο στα σύνορα Ισπανίας-Μαρόκου

 

Γράφει: Αλέξανδρος Πραντούνας

 

Τραγικό τέλος είχε η προσπάθεια περίπου 2.000 μεταναστών και προσφύγων από την υποσαχάρια Αφρική –οι περισσότεροι από το Σουδάν– να εισέλθουν σε ευρωπαϊκό έδαφος. Τα ξημερώματα της 24ης Ιουνίου στην προσπάθειά τους να περάσουν τον φράχτη της Μελίγια (ισπανικού θύλακα στο Μαρόκο), δέχτηκαν κοινή επίθεση από τη μαροκινή αστυνομία και τους Ισπανούς συνοριοφύλακες, σε μια επιχείρηση καταστολής που άφησε πίσω της τουλάχιστον 37 νεκρούς και πάνω από 100 τραυματίες, ορισμένους πολύ σοβαρά. 

Το πιο σοκαριστικό ήταν ότι δεκάδες άνθρωποι αφέθηκαν αβοήθητοι για ώρες, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο, με ορισμένους να καταλήγουν ενώ μπορούσαν, αν τους είχε χορηγηθεί βοήθεια, να σωθούν. Αρκετοί μάλιστα πέθαναν από ασφυξία ή ποδοπάτημα.

Σύμφωνα με τη Μαροκινή Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (AMDH) οι μαροκινές αρχές άνοιξαν ομαδικούς τάφους στην περιοχή προκειμένου να θάψουν άρον-άρον τα θύματα.

Οι αρχές του Μαρόκου υποστήριξαν ότι οι περίπου 2.000 μετανάστες που επιχείρησαν να περάσουν τον φράχτη ήταν οπλισμένοι με ξύλα, μαχαίρια και μπουκάλια με οξύ. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν προκύπτει από τις υπάρχουσες εικόνες, που δείχνουν ότι οι περισσότεροι «επιτιθέμενοι» ήταν άοπλοι, στην πλειονότητά τους έφηβοι και νεαροί άντρες από τη λιμοκτονούσα υποσαχάρια Αφρική. Άλλωστε, μόνο δύο Μαροκινοί αστυνομικοί τραυματίστηκαν και κανένας Ισπανός.

Τελικά μόλις 133 κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα και φυσικά συνελήφθησαν.

Η στάση της ισπανικής κυβέρνησης

Η ισπανική κυβέρνηση είναι μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ του Σοσιαλιστικού Κόμματος (αντίστοιχου του ΠΑΣΟΚ) και του Unidos Podemos (στο οποίο συμμετέχουν οι Ποδέμος και το ΚΚ Ισπανίας) με πρωθυπουργό τον «σοσιαλιστή» Πέδρο Σάντσεθ.

Ο Σάντσεθ, με νωπό ακόμη το αίμα των μεταναστών, χαρακτήρισε «εξαιρετική» την επιχείρηση καταστολής και την προσπάθεια απελπισμένων ανθρώπων να βρουν τον δρόμο για μια καλύτερη ζωή «βίαιη επίθεση στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας». Εξέφρασε μάλιστα την πρόθεση του να θέσει το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, χαρακτηρίζοντας την «υβριδική απειλή» με μια ρητορική που θυμίζει… Μητσοτάκη.

Όσο για τους Unidos Podemos, αυτοί ζήτησαν υποκριτικά από… την ΕΕ να διατάξει έρευνα για την υπόθεση. Την ίδια ΕΕ δηλαδή που οργανώνει επαναπροωθήσεις (push backs) στο Αιγαίο και στριμώχνει κατά χιλιάδες τους πρόσφυγες σε άθλια καμπς – στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τι υποκρισία!

Είναι απειλή;

Στην πραγματικότητα βέβαια πρόσφυγες και μετανάστες θα μπορούσαν, αν υπήρχε πολιτική βούληση, να ενσωματωθούν ομαλά στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αυτό άλλωστε έγινε πρόσφατα με τους πρόσφυγες από την Ουκρανία. Μόνο στην Ισπανία κατέφτασαν μέσα σε έναν μόλις μήνα 100.000 Ουκρανοί πρόσφυγες. Όμως η επιλεκτική ευαισθησία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων έχει ως μόνο κίνητρό της τα πολεμικά συμφέροντα της ΕΕ και όχι βέβαια το ενδιαφέρον για το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων.

Φυσικά, η μαζική μετανάστευση προς μια χώρα σε συνθήκες κρίσης μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα. Όμως αν υπήρχε ένα σχέδιο υποδοχής των προσφύγων, με διαμοιρασμό των πληθυσμών σε όλες τις χώρες της ΕΕ και με σχέδιο για την ενσωμάτωση τους (Παιδεία, Υγεία, εργασία κοκ.) και βέβαια με την κατάλληλη χρηματοδότηση, όλα θα ήταν διαφορετικά. 

Η ΕΕ όμως είναι διατεθειμένη να χρηματοδοτεί πολέμους και καταστολή, κανένα όμως αντίστοιχο ενδιαφέρον δεν έχει για αυτό το ανθρωπιστικό δράμα, εκτός, απ’ ότι φαίνεται, κι αν έχει Ουκρανική αφετηρία.

Θα σταματήσουν τα κύματα μεταναστών/προσφύγων προς την ΕΕ;

Είναι παραπάνω από βέβαιο ότι στην εποχή της βαθιάς κρίσης του καπιταλισμού –και ακόμη περισσότερο της επισιτιστικής κρίσης που χτυπάει ήδη τις «αναπτυσσόμενες» χώρες– τα προσφυγικά ρεύματα όχι μόνο δεν θα κοπάσουν, αλλά θα ενταθούν, όση καταστολή και αν εφαρμόσουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ στα σύνορα της ηπείρου.

Ο μόνος τρόπος να ανακοπούν αυτές οι ροές είναι να σταματήσει η υπερεκμετάλλευση των αναπτυσσόμενων χωρών από τις πολυεθνικές και τον ιμπεριαλισμό και να μπουν οι βάσεις για ένα σχέδιο ανάπτυξης που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και να διαμοιράζει τον –τεράστιο– πλούτο αυτών των χωρών σε όσους τον έχουν πραγματικά ανάγκη και όχι σε μια παρασιτική ελίτ.

Όσο κι αν σκούζουν περί του αντιθέτου οι κάθε λογής Μπογδάνοι, άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

ΠΗΓΗ