 |
| Πλούταρχος Βεργής, μέλος της ελληνικής αποστολής του Global Sumud Flotilla |
«Πάμε για ακόμα ένα μίλι»
● Εκατοντάδες ακροδεξιά τρολ και bots στο διαδίκτυο, η Ομάδα Αλήθειας, αλλά και οι υπουργοί Γεωργιάδης και Πλεύρης έχουν εξαπολύσει τις τελευταίες μέρες έναν οχετό απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τα μέλη της ελληνικής αποστολής, λέγοντας ότι πήγατε εκεί για κρουαζιέρα, για να βγάλετε σέλφις κτλ. Σας αγγίζουν όλα αυτά;
Θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν επικίνδυνο. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι τρέφονται από το μίσος και παίρνουν και υλικό από στελέχη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, τα οποία, όπως ξέρουμε, είναι τα τελευταία σταγονίδια της Χούντας, είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ως πρότυπο, για παράδειγμα, τον ακροδεξιό υπουργό του Ισραήλ Μπεν-Γκβιρ. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει καπαρώσει από τώρα τη θέση του στην κόλαση. Η κυβερνητική προπαγάνδα θέλει να δείξει στον Νετανιάχου ότι «αναγκάστηκα να γυρίσω αυτούς τους ανθρώπους πίσω», γιατί πιέστηκε από τη λαϊκή κινητοποίηση, αλλά δύο μέρες μετά, στην πρώτη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, είδαμε την ωμή καταστολή που πραγματοποίησε η ελληνική αστυνομία. Ηταν ένα κυβερνητικό μήνυμα ότι «εμείς στεκόμαστε πλάι στους γενοκτόνους».
● Κάποιοι νομίζουν ότι αυτή ήταν μια αποστολή εύκολη (π.χ. ξεχνώντας τους βομβαρδισμούς από τα ισραηλινά drones), ενώ γνωρίζουμε πως υπήρχαν και πολλές οργανωτικές δυσκολίες.
Η αλήθεια είναι ότι οι δυσκολίες του ταξιδιού μέχρι την απαγωγή σχεδόν σβήστηκαν από τις εμπειρίες που ζήσαμε στη συνέχεια. Ωστόσο μιλάμε για μια αποστολή η οποία έγινε από απλούς εργαζόμενους ανθρώπους, μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι στην ουσία θυσίασαν ολόκληρο το καλοκαίρι τους με ρίσκο να χάσουν τις δουλειές τους ώστε να μπορέσουν με λιγοστά χρήματα να πραγματοποιήσουν μια τέτοια αποστολή. Μιλάμε για χρήματα τα οποία μαζεύτηκαν από αλληλέγγυες και αλληλέγγυους μέσω crowdfunding και χέρι με χέρι, πουλώντας μπλουζάκια και αυτοκόλλητα. Θυμίζω επίσης ότι οι περισσότεροι δεν είμαστε επαγγελματίες της θάλασσας και των σκαφών. Παρ’ όλα αυτά, με τη βοήθεια συνταξιούχων μηχανικών που συμμετείχαν στην αποστολή και άλλων που πιάνουν τα χέρια τους, αρχίσαμε να ψάχνουμε μεταχειρισμένα σκάφη, να δούμε πώς μπορούμε να τα αγοράσουμε, τι διαδικασίες απαιτούνται, να δούμε ποιες εργασίες και επιδιορθώσεις πρέπει να κάνουμε σε αυτά. Ολα αυτά έγιναν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο με ασταμάτητη καθημερινή δουλειά.
● Είχατε προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο των συλλήψεών σας. Πώς ήταν εκείνες οι ώρες; Οι IDF σάς ζητούσαν να παραδοθείτε άμεσα και να σβήσετε μηχανές, ωστόσο χρειάστηκαν περίπου 12 ώρες για να ολοκληρωθεί η επιχείρηση.
Δεν θέλω να ακουστεί αλαζονικό αυτό, ωστόσο η υποτιθέμενη πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ πραγματικά ξεφτιλίστηκε επί τόσες ώρες από 40 μεταχειρισμένα παλιά ιστιοπλοϊκά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στο δικό μας σκάφος, το «Οξυγόνο», τον Ιάσονα Αποστολόπουλο, ενώ μιλούσαμε μέσω ασυρμάτων με το σκάφος «Ταμίμι», ενώ οι Ισραηλινοί ήταν πίσω μας, μετά από έναν ελιγμό, να λέει: «Πάμε, παιδιά, το περάσαμε τώρα από πίσω το κακό». Αυτό ήταν και έτσι τους λέγαμε εκείνη την ώρα. Το κακό. «Ακόμα ένα μίλι, πάμε για ακόμα ένα μίλι». Τέτοιες φράσεις θα μας μείνουν για πάντα χαραγμένες. Νιώθουμε τιμή που κάναμε αυτό το ταξίδι, συντροφιά με ανθρώπους οι οποίοι έχουν καταφέρει να φτάσουν και στο παρελθόν στη Γάζα. Είναι κάπως συγκινητικό που φτάσαμε λίγο ακόμα πιο κοντά απ’ ό,τι προηγούμενες αποστολές, χωρίς να είναι ανταγωνιστικό φυσικά.
● Υπήρξαν όμως και άσχημες στιγμές.
Πολλές. Μια πολύ άσχημη ήταν καθώς οδηγούσαν το σκάφος μας στο λιμάνι του Ασντόντ, εμείς ακούγαμε συνέχεια να πέφτουν βόμβες. Θέλαμε να μάθουμε τι συμβαίνει και οι στρατιώτες του IDF μας το επιβεβαίωσαν με έναν τρομερό κυνισμό. Θέλω να υπογραμμίσω πόσο μεγάλη πλύση εγκεφάλου έχουν υποστεί αυτοί οι άνθρωποι. Θεωρούν ότι όποιος παραμένει στη Γάζα είναι Χαμάς και του αξίζει να δολοφονηθεί. Παράλληλα η αγωνία μας ήταν μεγάλη εκείνη την ώρα. Γνωρίζαμε ότι ένα σκάφος είχε προχωρήσει πάρα πολύ και διατηρούσαμε ακόμα την ελπίδα ότι έστω και ένα θα κατάφερνε να φτάσει στην ακτή. Ολες τις προηγούμενες ημέρες είχαμε επικοινωνία με ανθρώπους στην Παλαιστίνη. Μας περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία μικροί, μεγάλοι, παιδιά. Φυσικά στεναχωρηθήκαμε πολύ που δεν τα καταφέραμε, ωστόσο ελπίζουμε ότι βάλαμε και εμείς το λιθαράκι μας έτσι ώστε να στραφούν περισσότερα μάτια και με μεγαλύτερη ένταση στη Γάζα και στην προσπάθεια που γίνεται να μην αφανιστεί ένας ολόκληρος λαός.
● Μπορείς να περιγράψεις τις στιγμές που ακολούθησαν τις συλλήψεις σας; Το Ισραήλ κυκλοφόρησε τα προπαγανδιστικά βίντεο με τον υπουργό Μπεν-Γκβιρ να σας αποκαλεί τρομοκράτες. Τι δεν είδαμε;
Το πρώτο 24ωρο ήταν το πιο δύσκολο. Αφού μας έβγαλαν από τα πλοία οι στρατιώτες, μας οδήγησαν σε ένα χώρο, μας έλεγαν να κοιτάμε το έδαφος και μετά εμφανίστηκε ο ακροδεξιός υπουργός με έξι κάμερες περιμετρικά να τον βιντεοσκοπούν. Προσπάθησε να μας ξεφτιλίσει και να μας τρομοκρατήσει. Δεν θα ξεχάσω μια στιγμή. Υπήρχε μια συντρόφισσα, η Γιασμίν, η οποία χωρίς κανένα φόβο ξεκίνησε μόνη της να φωνάζει με όλη τη δύναμή της υπέρ της Παλαιστίνης. Το τονίζω αυτό γιατί εκείνη την ώρα επικρατούσε κάποιος φόβος και η Γιασμίν δεν φοβήθηκε καθόλου. Δεν τον άφηνε να ακουστεί. Αυτό έδωσε το έναυσμα σε όλους τους υπόλοιπους, και σε μένα, να αρχίσουμε να τον γιουχάρουμε και να φωνάζουμε «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Συνέχισε να μας λέει τρομοκράτες και μας απειλούσε ότι θα μείνουμε 1-1,5 μήνα στη φυλακή. Ηταν μια προβαρισμένη διαδικασία. Μετά έντυσαν τη συντρόφισσα Γκρέτα Τούνμπεργκ με μια σημαία του Ισραήλ και την περιέφεραν σαν τρόπαιο στο λιμάνι για να δώσουν χαρά στους δολοφόνους και απαγωγείς μας. Στη συνέχεια επιχείρησαν να μας βάλουν να υπογράψουμε διάφορα έγγραφα, ωστόσο δεν πέσαμε στην παγίδα.
Αν υπήρχε μια στιγμή που πραγματικά τρομοκρατήθηκα, ήταν όταν μας έβαλαν σε πούλμαν και μας έδεσαν, εκτός από τα χέρια, και τα μάτια επί ώρες. Δεν είναι κάτι το οποίο είχα ξαναζήσει ούτε κάτι που περίμενα. Μου έδωσε την αίσθηση ότι μπορεί να μας οδηγούν κάπου που δεν θα μας βρίσκουν. Παράλληλα μας απαγόρευσαν να φοράμε κάτι περισσότερο από ένα μπλουζάκι και έβαλαν στο τέρμα το air condition. Μιλάμε για ψύχος. Τα λεωφορεία ξεκινούσαν και μετά από 100 μέτρα σταματούσαν, η διαδικασία κράτησε πολλές ώρες.
● Εχοντας δεμένα τα μάτια, μιλούσατε έστω με τους άλλους Ελληνες μέσα στο λεωφορείο;
Δεν γνώριζες ποιος ήταν δίπλα σου. Τελικά δεν υπήρχε κανένας άλλος Ελληνας, μας είχαν χωρίσει. Είχα την τύχη να γνωρίσω εκεί τον σύντροφο Μουράτ από την Τουρκία, με τον οποίο περάσαμε και τις επόμενες τέσσερεις μέρες και νύχτες στο κελί στη φυλακή μαζί με άλλους 12 από διάφορες χώρες και εθνικότητες. Το μόνο που μας τρόμαζε μέσα στα κελιά είναι ότι κατανοούσαμε εκείνη την ώρα τι μπορεί να τραβάνε οι 10.000 Παλαιστίνιοι και τα 400 παιδιά σ’ αυτές τις φυλακές. Για να καταλάβουμε ποιος βρισκόταν πού από τους Ελληνες μέσα στις ανδρικές φυλακές φωνάζαμε ο ένας στον άλλον και αυτό γινόταν κάπως κυκλικά για όλες τις εθνικότητες.
«Ενας σύντροφός μας στο κελί 16 ήταν διαβητικός, χρειαζόταν επειγόντως ινσουλίνη. Λέω σε έναν δεσμοφύλακα «ρε συ, μπορεί να πεθάνει». Μου απάντησε “δεν μας περισσεύουν φάρμακα για ζώα”»
● Πώς σας συμπεριφέρθηκαν εκεί;
Θα σου δώσω μια εικόνα. Υπήρχε ένας σύντροφός μας στο κελί 16. Ηταν διαβητικός, χρειαζόταν και ζητούσε επειγόντως ινσουλίνη. Αδιαφόρησαν πλήρως. Μιλάω με έναν δεσμοφύλακα με τον οποίο είχα αναπτύξει μια -ας το πούμε- οικειότητα, του λεω «ρε συ, μπορεί να πεθάνει». Μου απάντησε ότι «δεν μας περισσεύουν φάρμακα για ζώα». Για τα ζώα... Κατά τα άλλα, οι φύλακες μας έλεγαν ψέματα για τα πάντα, ότι έχει σταματήσει ο πόλεμος και ότι έχει υπογράψει δήθεν η Χαμάς. Φυσικά δεν πιστεύαμε λέξη. Ούτε την ώρα δεν μας έλεγαν σωστά.
● Σε μια πρώτη αποτίμηση τι θεωρείς ότι πέτυχε το Global Sumud Flotilla;
Καταφέραμε να δείξουμε σε κάποιο κομμάτι του κόσμου ότι όταν ενωνόμαστε, η δύναμη που έχουμε όλοι και όλες μαζί είναι ανίκητη. Αυτό καταλάβαμε ότι το ένιωσε και το κράτος του Ισραήλ τις μέρες που ήμασταν εκεί. Εβλεπες μέσα στις φυλακές ανθρώπους (δεσμοφύλακες, στρατιώτες, αστυνομικούς), αν μπορείς να τους χαρακτηρίσεις ανθρώπους, οι οποίοι καταλάβαιναν ότι εμείς δεν τους φοβόμαστε. Δεν έχουμε κάτι να φοβηθούμε γιατί δεν έχουμε κάποια ενοχή για αυτό που κάναμε. Δεν νιώσαμε ποτέ στις φυλακές τον φόβο των φρουρών, των όπλων, των σκυλιών, των βρισιών και των απειλών, και αυτό είναι μια νίκη. Αυτό που χρειάζεται είναι οι λαοί του κόσμου αυτό να το καταλάβουν και να δράσουν συλλογικά. Και ότι, μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά στο τέλος πάντα το φως κερδίζει το σκοτάδι.
«Δεν θέλω να ακουστεί αλαζονικό, ωστόσο η υποτιθέμενη πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ πραγματικά ξεφτιλίστηκε επί τόσες ώρες από 40 μεταχειρισμένα παλιά ιστιοπλοϊκά»
● Oταν γυρίσατε στην Αθήνα δώσατε μια υπόσχεση, σωστά;
Ακριβώς! Δεν ξέρω πόσο και πού θα ταξιδέψω στη ζωή μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω να ταξιδέψω ξανά με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μου προς τη Γάζα. Θα ξαναπάμε. Αυτό το ταξίδι δημιούργησε δεσμούς ζωής και προσωπικών σχέσεων που δεν θα μπορέσουν να σπάσουν ποτέ. Θέλουμε δίπλα μας και άλλους ανθρώπους, απλούς ανθρώπους, να ενταχθούν στο κίνημα, να γίνουμε περισσότεροι και περισσότερες, έτσι ώστε να αυξήσουμε την πίεσή μας προς τα κράτη να διακόψουν κάθε σχέση με Ισραήλ, το οποίο φάνηκε ότι δεν σέβεται όχι μόνο το διεθνές δίκαιο ή τον ΟΗΕ, δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή.
● Πώς σχολιάζεις τη διαφαινόμενη κατάπαυση του πυρός στη Γάζα;
Ας έχουμε υπομονή να δούμε τι πραγματικά περιλαμβάνει το σχέδιο αυτών των δύο μανιακών ψυχασθενών τύπων, του προέδρου των ΗΠΑ και του καταδικασμένου για εγκλήματα πολέμου. Να δούμε τι πραγματικά εννοούν από αυτά που λένε και στη συνέχεια φυσικά να αφήσουμε και τους Παλαιστίνιους και τις Παλαιστίνιες να αποφασίσουν αν πραγματικά μπορούν με αυτή τη συμφωνία να ζήσουν ελεύθεροι και ελεύθερες.
- ΔΙΑΒΑΣΤΕ, επίσης, του ιδίου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου