Εκπρόσωπος της εργοδοσίας καλεί εργαζόμενο στο γραφείο του. Εκεί ως ...«ίσος προς ίσο», του ζητάει να αιτηθεί «οικειοθελώς» διευθέτηση του χρόνου εργασίας, να δουλεύει 10 ώρες τη μέρα, αντί για το κανονικό 8ωρο και να μην πληρώνεται για τις επιπλέον ώρες.
Ο εργαζόμενος αρνείται, εξηγώντας πως ο μισθός του είναι πολύ μικρός, πως αν δουλεύει κάποιες ώρες παραπάνω, ως υπερωρίες, το κάνει για να συμπληρώσει το μικρό εισόδημά του - και πάλι δεν φθάνει - και πως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συναινέσει στο να δουλεύει πιο πολλές ώρες και χωρίς να πληρώνεται, γιατί έτσι κι αλλιώς του μένουν ελάχιστες ώρες μετά τη δουλειά για να κάνει οτιδήποτε άλλο σχετικό με τον εαυτό του, ή με την οικογένειά του. Είναι αναγκασμένος, λέει με πικρό χιούμορ, κάθε Κυριακή «να συστήνεται στα παιδιά» του γιατί τον βλέπουν σπάνια και σχεδόν ξεχνάνε ποιος είναι.
Ο εκπρόσωπος της εργοδοσίας κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι. Ενημερώνει τον εργαζόμενο ότι είναι «μέρος μιας μεγάλης οικογένειας», της επιχείρησης, και ότι η «οικογένειά» του χρειάζεται από αυτόν να προσφέρει περισσότερα. Η άρνησή του, όμως, δείχνει πως δεν θεωρεί τον εαυτό του μέλος αυτής της «οικογένειας». «Και μιας και το ανέφερες», συμπληρώνει, «η "οικογένειά" μας ίσως χρειαστεί το επόμενο διάστημα να δουλεύετε και τις Κυριακές»...
Λίγο καιρό αργότερα, ο εργαζόμενος ειδοποιείται ότι απολύεται, χωρίς να είναι σαφές το γιατί. Τη μια του λένε ότι «είχε μειωμένη απόδοση» και την άλλη ότι «έχουν πέσει οι δουλειές». Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν απολύεται επειδή δεν συναίνεσε στο να δουλέψει παραπάνω ώρες. Αυτό δεν το επιτρέπει ο νόμος...
Ο εργαζόμενος στρέφεται στο επιχειρησιακό σωματείο του, το οποίο έχει αρνηθεί να υπογράψει ΣΣΕ με διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Γι' αυτό η εργοδοσία το παρέκαμψε και καλεί τους εργαζόμενους έναν έναν στο γραφείο της, για να τους πει ό,τι είπε και στον απολυμένο συνάδελφό τους. Μέχρι την απόλυσή του, άλλοι είπαν ότι θα τον σκεφτούν και άλλοι αρνήθηκαν. Μετά την απόλυσή του, πολλοί «συναινούν» κάτω από την «ελευθερία» της ανεργίας.
Οι μεθοδεύσεις της εργοδοσίας και οι τιμωρητικές απολύσεις πρέπει να απαντηθούν με απεργία. Για να την αποφασίσει όμως το σωματείο, με βάση τους απαράδεκτους αντεργατικούς νόμους, πρέπει να γίνει Γενική Συνέλευση με το 50%+1 των οικονομικά τακτοποιημένων μελών του σωματείου, πράγμα δύσκολο, με δεδομένες τις πιέσεις της εργοδοσίας, που έχει «στήριγμα» τον κατάπτυστο νόμο για να μπλοκάρει απεργιακές αποφάσεις. Πόσο μάλλον που, κάτω από τους εκβιασμούς της, ορισμένοι εργαζόμενοι έχουν ήδη υπογράψει για τη διευθέτηση.
Αν πάλι μιλάμε για μια επιχείρηση «κοινής ωφελείας», π.χ. για μια ιδιωτική επιχείρηση τηλεπικοινωνιών, ακόμα κι αν η συνέλευση γίνει και παρθεί απόφαση για απεργία, δεν θα μπορούν να απεργήσουν το 50% έως και το 100% των εργαζομένων σε κάποια τμήματά της, γιατί ο νόμος επιβάλλει να παρέχεται σε μέρα απεργίας το 1/3 του έργου.
Παράλληλα, ο απολυμένος εργαζόμενος στρέφεται και στα δικαστήρια ζητώντας να επαναπροσληφθεί και λέγοντας ότι η απόλυσή του σύμφωνα με το νόμο είναι άκυρη, επειδή έγινε λόγω της άρνησής του να συναινέσει στη διευθέτηση και όχι λόγω «μειωμένης απόδοσης» ή γιατί «έχουν πέσει οι δουλειές», όπως επικαλείται η εργοδοσία. Το δικαστήριο του ζητά στοιχεία που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς του, όπως, για παράδειγμα, να συγκεντρώσει οικονομικά στοιχεία της εταιρείας που να δείχνουν ότι οι δουλειές πάνε μια χαρά!
Η δίκη διαρκεί καιρό. Στο μεταξύ, ο εργοδότης, με «διακριτικό τρόπο», έχει δείξει στον απολυμένο ότι αν γυρίσει στη δουλειά θα του κάνει «τον βίο αβίωτο». Ετσι, η αστική δημοκρατία που ...δεν έχει αδιέξοδα, «σπρώχνει» τον απολυμένο, ως «ίσο προς ίσον» και «ελεύθερο», να ζητήσει από τον εργοδότη λίγους μισθούς παραπάνω ως αποζημίωση και να λήξει εκεί το θέμα, νιώθοντας ήδη βαριά την πίεση από τα χρέη που μεγαλώνουν, την αδυναμία του να βρει άλλη δουλειά, τα καθημερινά έξοδα που «τρέχουν».
Η ιστορία αυτή είναι
μια καθημερινή αληθινή ιστορία του χτες, του σήμερα και του αύριο για τη
διευθέτηση, την απλήρωτη ή/και ανασφάλιστη εργασία και πάει λέγοντας.
Οι εργοδότες φαίνονται παντοδύναμοι. Ομως δεν είναι. Η ιστορία μπορεί να
έχει διαφορετικό τέλος. Αρκεί να σπάσει ένας κρίκος από τη βαριά
αλυσίδα που δένει τους εργάτες, με οργάνωση, αγώνα, διεκδίκηση και
οργανωμένη απειθαρχία στους κατάπτυστους νόμους και τα φιρμάνια της
εργοδοσίας, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της. Μόνο έτσι θα σπάσει
και όλη η αλυσίδα μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου