1ο σχόλιο: «…μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη…»
Της
Δεν είναι οι τσιμεντόλιθοι
Είναι ο δια των τσιμεντόλιθων συμβολισμός.
Ο δια των τσιμεντόλιθων ήχος της βαρβαρότητας που υψώνεται γύρω μας με βαριά τείχη.
Ο αποπνικτικός και δυσώδης αέρας της αλαζονείας, της χυδαιότητας, της αμετροέπειας.
Ο τρομερός αντίλαλος του «αποφασίζομεν και διατάζομεν».
Οι τσιμεντόλιθοι με τους οποίους σφραγίστηκε ένας χώρος τέχνης είναι η αποστροφή εκείνων που διέταξαν αυτή την ανόσια πράξη απέναντι σε κάθε τι ανυπότακτο και δημιουργικό. Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στην ανθρώπινη δημιουργία, εκείνη που ανοίγει το βλέμμα, τους ορίζοντες, το μυαλό. Ο τρόμος για αυτό που κάποτε έλεγε ο Πικάσο «η τέχνη είναι ένα ψέμα που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε την αλήθεια».
Αυτή η αλήθεια είναι που ενοχλεί. Εκείνη η μια και μοναδική αλήθεια που όταν αποκαλυφθεί τρίζουν συθέμελα τα ιερά και τα όσια εξουσιαστών, εκμεταλλευτών, πορφυρογέννητων «σωτήρων». Ο σκεπτόμενος και δημιουργών άνθρωπος είναι ο κίνδυνος.
Γιατί γνωρίζουν, και γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η σκέψη γίνεται βαθύς στοχασμός και ο στοχασμός γίνεται απόφαση και η απόφαση πράξη. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι εκείνος που σκέφτεται γράφει την ιστορία του. Ότι οι λαοί που ελεύθερα στοχάζονται, όταν ελεύθερα στοχάζονται γράφουν την ιστορία τους.
Το μυαλό μας «τσιμεντάρουν». Για να μπορούν με τον ίδιο τρόπο που σφράγισαν και έκλεισαν την τέχνη πίσω από τσιμεντόλιθους,
να στραγγαλίσουν τη ζωή μετατρέποντας τον εργαζόμενο άνθρωπο σε σκλάβο και υποζύγιο,
να φιμώσουν τον άνθρωπο που διεκδικεί, να τον εξανδραποδίσουν, να τον καταντήσουν άβουλο και υποτακτικό ον,
να αφανίσουν πίσω από τσιμέντα και τείχη και φράχτες και σιδερόφρακτες κατασταλτικές ορδές, τον ανέστιο, το κατατρεγμένο, τον φτωχό,
να αποχαυνώσουν το λαό φτιασιδώνοντας το ψέμα για αλήθεια, το στυγνό εμπόριο για τέχνη, το ξεκοίλιασμα των αρχαίων και της φύσης για ανάπτυξη, το μασκάρεμα της ιστορίας για εθνική αποθέωση.
Ο εχθρός τους είναι ο λαός και γύρω του χτίζουν κομμάτι – κομμάτι τα τείχη.
* Ο τίτλος είναι από το ποίημα «Τείχη» του Κωνσταντίνου Καβάφη «Τείχη»
 |
| ΑΠΕ-ΜΠΕ / Παντελής Σαΐτας |
Κάποτε, δημιουργήθηκε ένας πολιτισμός. Μεταξύ πολλών δεινών, πολέμων, μετακινήσεων και λοιπών κινήσεων, έφτιαξε πολλά. Μεταξύ αυτών και το θέατρο. Απαραίτητο το θεώρησε, για όλους. Οσοι είχαν πλήρωναν για τους άλλους που δεν, ώστε ο κάθε πολίτης να παρακολουθεί τις παραστάσεις. Διόλου τυχαίο πως ακριβώς την ίδια περίοδο «ανακαλύφθηκε» και η δημοκρατία. Η γλώσσα και τα ανώτερα αυτά πολιτιστικά και πνευματικά επιτεύγματα, για πρώτη φορά στην Ιστορία, δεν ανήκαν σε λίγους (ιερατείο, ηγεσία, βασιλιά κ.λπ.) αλλά σε πολλούς. Γι’ αυτό και οι ειδικοί δεν μπορούν να πουν με σιγουριά τι προηγήθηκε σε κείνον τον πολιτισμό: η γλώσσα και ο τραγικός λόγος του θεάτρου ή η δημοκρατία.
Κάποτε, κάποιοι απολίτιστοι δήλωσαν πως είναι απόγονοι εκείνου του σπουδαίου πολιτισμού. Και εκδηλώσεις έκαναν στα στάδιά του και σαν εκείνον ντύνονταν και την ίδια χώρα διαφέντευαν. Με μία διαφορά: όχι με τον λόγο. Ούτε με τα υψηλά επιτεύγματα. Αυτά προϋποθέτουν ελευθερία. Αυτή την είχαν ακυρώσει. Οσο για τη δημοκρατία, αυτή την είχαν απαυτώσει.
Τα χρόνια πέρασαν, κάποια «κάποτε» έμειναν κάποτε και κάποια έγιναν «τώρα».
Ενα «τώρα» με τον μανδύα ενός «κάποτε». Ποιου όμως από τα προαναφερθέντα δύο;
Η απάντηση θα δοθεί με μια ερώτηση: Αν ένας, οποιοσδήποτε, έβλεπε μία φωτογραφία, όπου κάποιοι, τώρα, τσιμέντωναν (κανονικά, με μυστρί και πηλοφόρι) ένα θέατρο και έκλειναν με τσιμεντόλιθους τη λέξη «Λευτεριά» που είναι γραμμένη στον τοίχο του, τι θα καταλάβαινε για τη χώρα και την κυβέρνησή της;... (Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;)
*****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου