ΗΠΑ – Ελλάδα: Μεγάλες «επιτυχίες»
Του Σωτήρη Ρούσσου *Έγινε πολύ μεγάλος θόρυβος για την θέση της Ελλάδας στον ενεργειακό χάρτη και για μεγάλες επιτυχίες. Ας δούμε μερικές από αυτές τις επιτυχίες.
1. Η χώρα καθίσταται είσοδος του αμερικανικού φυσικού αερίου και συμβάλλει στην εξάρτηση της Ευρώπης από το ακριβό -σε σχέση με το ρωσικό, ιρανικό, ίσως και καταρινό- αμερικανικό υγροποιημένο αέριο.
Συμβάλλει έτσι στην αύξηση του κόστους ενέργειας για την ΕΕ και για την ίδια, δημιουργώντας μια σοβαρή τροχοπέδη για την ανάπτυξη της Ελλάδας και την στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης.
2. Μια κοινοπραξία αμερικανικών κυρίως εταιρειών υπέγραψε συμβόλαιο γεωτρήσεων στο βορειοδυτικό Ιόνιο -πιο μακριά από τις “ευαίσθητες” περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου πέριξ της Κρήτης δεν γίνεται.
Συνεπώς δεν υπάρχει κανενός είδους κατοχύρωση των ελληνικών δικαιωμάτων στις περιοχές που αμφισβητούνται.
3. Οι γεωτρήσεις αυτές έχουν προκαταρκτικό ερευνητικό χαρακτήρα. Δεν σημαίνει ότι υπάρχει κοίτασμα πραγματικά εκμεταλλεύσιμο. Θυμίζω ότι στη Κύπρο το κοίτασμα Αφροδίτη δεν έχει δώσει ούτε μια φιάλη αερίου για το μαγείρεμα μετά από 20 χρόνια ανάπτυξης. Αλλά ακόμη κι αν μετά από 10 περίπου χρόνια το κοίτασμα είναι εκμεταλλεύσιμο η ελληνική πλευρά θα λάβει μόλις το 10% των κερδών.
Η συμφωνία μας πηγαίνει πολύ πίσω στη δεκαετία του 1950 ή ακόμη και του 1930 όσον αφορά τις συμβάσεις των πολυεθνικών με κράτη.
4. Έρχεται από ό,τι φημολογείται πρωτοβουλία Τραμπ για συνεύρεση (η λέξη δεν είναι τυχαία) των πέντε κρατών, Λιβύη, Ελλάδα, Αίγυπτος, Κύπρος και Τουρκία και διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών. Το Ισραήλ δεν περιλαμβάνεται γιατί αυτό για την Ουάσιγκτον δεν έχει πρόβλημα θαλάσσιων ζωνών και κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα ορίζει όπου και όπως θέλει.
Η ιδέα που προωθείται είναι να αναλάβει την εκμετάλλευση όλων των αμφισβητήσιμων περιοχών μια αμερικανική κοινοπραξία και οι χώρες να μοιράζονται τα κέρδη που θα περισσεύουν από την κοινοπραξία. Το μοντέλο έχει ήδη εφαρμοστεί μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου από την προεδρία Μπάιντεν (για να μη κατηγορούμε πάντα τον Τραμπ). Δηλαδή κυριαρχικά δικαιώματα, Δίκαιο της Θάλασσας και διεθνή δικαστήρια στον κουβά.
Λίγες ακόμη τέτοιες επιτυχίες και θα διαπραγματευόμαστε την Εύβοια…
 |
Ο υπουργός Ενέργειας, Σταύρος Παπασταύρου με την πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Κίμπερλι Γκίλφοϊλ |
* O Σωτήρης Ρούσσος, είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Θρησκείας στη Μέση Ανατολή στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
***
Από την επίσκεψη της Κ. Γκιλφόϊλ στο υπουργείο Αμυνας
|
| Από την επίσκεψη της Κ. Γκιλφόϊλ στο υπουργείο Αμυνας |
Κυρία πρέσβη, ιδού ο στρατός σας
Στις αλήστου μνήμης εποχές του «Υπατου» επικυρίαρχου στην Ελλάδα, πρέσβη των ΗΠΑ, Πιούριφοϊ, παραπέμπουν οι εικόνες που διαδραματίστηκαν στο υπουργείο Αμυνας, με παρατεταγμένο στρατιωτικό άγημα να αποδίδει τιμές, όχι σε κάποιον ξένο υπουργό, αλλά σε μια … πρέσβη. Την Κίμπερλι Γκίλφοϊλ.
Είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν εδώ και πολλές δεκαετίες έχει στηθεί άγημα, στο πλαίσιο της υποδοχής ενός απλού πρέσβη. Ούτε καν στην περίπτωση του πρώην πρέσβη των ΗΠΑ, Τζέφρι Πάιατ, ο οποίος μπαινοέβγαινε στο υπουργείο Αμυνας σαν στο σπίτι του, και εν πάση περιπτώσει ήταν ένας διπλωμάτης υψηλού επιπέδου, όχι κάποιος που ξεκινούσε την θητεία του από τα μπουζουξίδικα και τα γήπεδα μπάσκετ. Και όμως, ο υπουργός Αμυνας, Νίκος Δένδιας, υποδέχτηκε τη νέα πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα, Κ. Γκίλφοϊλ, με κάθε επισημότητα που, βάσει πρωτοκόλλου, τηρείται σε περιπτώσεις «υψηλών» επισκέψεων, ξένων υπουργών, κ.ο.κ.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, σημειολογικά, σαν εικόνα, αλλά και ουσιαστικά, ξαναγυρίζει τη χώρα στις μαύρες εποχές της δουλοπρέπειας έναντι του ξένου – και ιδιαίτερα του αμερικανικού – παράγοντα. Στις εποχές του άλλοτε πρέσβη των ΗΠΑ, Τζον Πιούριφοϊ (1950 – 1953), που μετεμφυλιακά υπαγόρευε στους πολιτικούς ακόμα και ποιο εκλογικό σύστημα πρέπει να υιοθετήσουν, καθώς και στις αλήστου μνήμης φράσεις, όπως … «στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας», όταν ο Αμερικανός στρατηγός, Τζέιμς Βαν Φλιτ, επιθεωρούσε ελληνικές μονάδες (1953).
Τόσο οι φιέστες και οι πανηγυρισμοί το τελευταίο διάστημα για τις συμφωνίες που έκλεισε η Αθήνα με την Ουάσιγκτον, μέσω των οποίων πρωτίστως προωθούνται τα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα, δια της διοχετεύσεως του αμερικανικού LNG μέσω της Ελλάδος, τη στιγμή που είναι αμφίβολο κατά πόσον κάτι τέτοιο θα ωφελήσει τα νοικοκυριά και τη βιομηχανία, όσο και οι απαράδεκτες εικόνες στο υπουργείο Αμυνας, καταμαρτυρούν την πλήρη υποβάθμιση της χώρας και τον ενδοτισμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση συμπεριφέρεται ως κομπάρσος της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, στην εξαιρετικά δραστήρια επικοινωνιακή καμπάνια της από την πρώτη στιγμή του ερχομού της στην Ελλάδα (με ιδιωτικό αεροσκάφος ελληνο-αμερικάνου επιχειρηματία), προκειμένου να φιλοτεχνήσει το προφίλ της προς τους … ιθαγενείς.
Η ίδια, ως γνωστόν, κάνει μπαράζ δημόσιων εμφανίσεων. Τη μια στα μπουζούκια με νυκτερινή τουαλέτα, την επόμενη με σοβαρό κουστουμάκι διπλωμάτισσας να δίνει τα διαπιστευτήριά της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την άλλη με μίνι στο γήπεδο μπάσκετ για να δει το Ολυμπιακός – Ζάλγκιρις, και πάει λέγοντας. Πίσω από όλα αυτά, βέβαια, δεν υπάρχει παρά μια «απεσταλμένη» του Τραμπ που ήλθε στην Ελλάδα για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της φαμίλιας που βρίσκεται σήμερα στον Λευκό Οίκο.
Αυτές οι κινήσεις της «απεσταλμένης του Τραμπ στην Ελλάδα», γίνονται εν μέσω της συνεχιζόμενης διαχρονικής ιστορικής δυσπιστίας που διατηρεί η ελληνική κοινή γνώμη ως προς τις πολιτικές των ΗΠΑ (και ανέκαθεν του ΝΑΤΟ) έναντι της Ελλάδας. Κάτι που ανέκαθεν ήταν στο κέντρο της προσοχής της αμερικανικής πρεσβείας, η οποία προσπαθούσε επικοινωνιακά να αλλάξει αυτό το κλίμα. Ως γνωστόν, εξάλλου, στις πανευρωπαϊκές δημοσκοπήσεις, η χώρα μας εξακολουθεί να παρουσιάζει τα υψηλότερα αρνητικά ποσοστά έναντι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αν και την τελευταία δεκαετία έχουν υποχωρήσει. Τις επιφυλάξεις των πολιτών, πάντως, ενθαρρύνει και ο ίδιος ο Τραμπ, ο οποίος δεν χάνει ευκαιρία να αποθεώνει τον «φίλο» του, Ερντογάν, αν και έως τώρα απτά μεγάλα κέρδη η Αγκυρα δεν έχει εισπράξει από την Ουάσιγκτον.
Το τι λένε οι παράγοντες της κυβέρνησης Μητσοτάκη για να μην δυσαρεστήσουν την «πρεσβεία», συχνά αγγίζουν τα όρια της φαιδρότητας. Ενδεικτική είναι η τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, κατά τη διάρκεια πρόσφατου συνεδρίου, ο οποίος όταν ερωτήθη «γιατί ο Έλληνας, δεκαετίες τώρα, αισθάνεται ότι η ασφάλεια της χώρας του δεν είναι ένα υποσύνολο της ευρωπαϊκής ή της ασφάλειας που παρέχει το ΝΑΤΟ», απάντησε το εξής ανιστόρητο: «Νομίζω ότι έχει να κάνει με την ιστορική εξέλιξη του ελληνικού κράτους. Έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ποια είναι η γειτονιά μας. Και νομίζω ότι αυτό είναι ένα ζήτημα συνειδησιακό, αλλά και πολιτικό. Η αντίληψη, πάντοτε, ήταν ότι πατούμε σε δύο πόδια, στο πόδι της Ανατολής και στο πόδι της Δύσης».
Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, μας λέει πως παρ’ ότι η Ελλάδα εδώ και πάνω από δύο αιώνες είναι ενταγμένη στη Δύση και πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ευρωπαϊκής κουλτούρας, πάντα βέβαια με τις εθνικές ιδιαιτερότητές της, τις παραδόσεις και την ιστορία της, οι πολίτες της παραμένουν … Ανατολίτες. Και, ως εκ τούτου, είναι καχύποπτοι έναντι της αμερικανικής πολιτικής και του ΝΑΤΟ. Για τον ίδιον, προφανώς, το δόγμα της πολύπλευρης και ισορροπημένης εξωτερικής πολιτικής, που διαχρονικά πρέσβευε η ελληνική διπλωματία, είναι για τον κάλαθο των αχρήστων.
Για να μην τον αδικούμε, όμως, είπε ότι «η αλήθεια είναι ότι υπήρχε πάντοτε μια μεγάλη επιφύλαξη λόγω κυρίως του αμερικανικού παράγοντα και των όσων έφερε, ιδίως, η στρατιωτική δικτατορία». Πάλι καλά. Την Κύπρο, την ξέχασε, πάντως.
ΠΗΓΗ: neostrategy.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου