«Τι νόημα έχει να γιορτάζουμε το δικό μας ΟΧΙ και να μη λέμε ΟΧΙ σε καθετί άδικο και βάρβαρο;»
Παλιότερα, 20 ή 30 χρόνια πριν, στις παρελάσεις των εθνικών επετείων, ιδίως τις μαθητικές, οι κακόβουλοι σχολιασμοί «εθνικοφρόνων» σχολιαστών αφορούσαν ασήμαντα στιλιστικά στοιχεία: αν τα αγόρια είχαν μακριά μαλλιά, αν τα κορίτσια φορούσαν υπερβολικά κοντές φούστες ή υπερβολικά ψηλά τακούνια, αν τα αγόρια είχαν σκουλαρίκια ή αν τα κορίτσια ήταν υπερβολικά βαμμένα. Αργότερα, τους ίδιους σχολιαστές τούς απασχολούσε η δημογραφική σύνθεση των μαθητριών και μαθητών που παρήλαυναν και σε ποια αναλογία μαύρου, σκουρόχρωμου και λευκού εξελισσόταν ο σχολικός πληθυσμός. Περάσαμε και τις ηρωικές εποχές στις οποίες το ερώτημα ήταν αν εδικαιούτο να σηκώσει την ελληνική σημαία ένας μαθητής καταγωγής από την Αλβανία, το Σουδάν ή το Αφγανιστάν, ή ένα ανάπηρο παιδί σε αμαξίδιο. Γενικώς, η «εθνικοφροσύνη» έχει διατρέξει όλο το φάσμα ρατσισμού, σεξισμού και αποκλεισμού, όταν πρόκειται να υπερασπίσει τη... φυλετική καθαρότητα των παρελάσεων.
Φέτος, την παράσταση στα φωτογραφικά στιγμιότυπα των μαθητικών παρελάσεων έκλεψαν δύο κορίτσια: το ένα φορούσε μια μαντίλα χιτζάμπ, και καταλαβαίνουμε τι είδους σχόλια προκάλεσε. Το άλλο, σημαιοφόρος του σχολείου της, Γυμνασίου στο κέντρο της Αθήνας, πήρε πολλά συγχαρητήρια και εισέπραξε χειροκροτήματα για την επιλογή της να καρφιτσώσει ψηλά στο μανίκι του λευκού πουκάμισού της την καρφίτσα με το καρπούζι, την παγκόσμια πια συνεκδοχή της παλαιστινιακής σημαίας και του δικαιώματος των Παλαιστινίων στη ζωή και στην ελευθερία.
Τα «μπράβο» κυριάρχησαν, τα βιτριολικά και φασίζοντα σχόλια μειοψήφησαν, αλλά δεν πτόησαν τη 14χρονη Μ., τη «σημαιοφόρο με το καρπούζι», που μίλησε στην «Εφ.Συν.» για την αυτονόητη, όπως την περιέγραψε, επιλογή της:
«Δεν το έκανα για να προβληθώ ή να ασχοληθούν όλοι μαζί μου. Πρώτα πρώτα το έκανα μαζί με άλλες δύο συμμαθήτριες που απλώς δεν τις έπιασε ο φωτογραφικός φακός. Το έκανα γιατί το ένιωθα, γιατί διαβάζω και βλέπω καθημερινά τι συμβαίνει στη Γάζα... Εχω έναν μικρό αδελφό, μόλις δυόμισι χρόνων, και δεν μπορώ να τον φανταστώ να πεθαίνει από την πείνα ή να σκοτώνεται σε έναν βομβαρδισμό. Βέβαια, περίμενα ότι κάποιοι θα αντιδρούσαν έτσι, ότι θα πουν “αυτή είναι μια εθνική γιορτή, αφορά την πατρίδα μας”, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί το ελληνικό “Οχι”, ο ξεσηκωμός των Ελλήνων ενάντια στον φασισμό και στον πόλεμο, δεν είναι μια γιορτή για όλους τους λαούς και για άλλες πατρίδες. Κάποιοι είπαν: Αν νοιάζεστε τόσο πολύ για την Παλαιστίνη, να πάτε εκεί, να παρελάσετε ή να πολεμήσετε. Αλλά τι νόημα έχει να γιορτάζουμε το “δικό μας ΟΧΙ” και να μη λέμε “Οχι” σε κάθε τι άδικο και βάρβαρο που γίνεται σε όλο τον κόσμο; Οι γονείς μου, οι συγγενείς μου, οι καθηγητές μάς υποστήριξαν, δήλωσαν περήφανοι γι’ αυτό που κάναμε, το νιώσαμε κι όταν περνάγαμε στο Σύνταγμα, πολλά τα μπράβο και τα συγχαρητήρια. Από τα αρνητικά σχόλια στο διαδίκτυο τα μόνα που με πείραξαν ήταν κάποια που έλεγαν χυδαία πράγματα για τις μητέρες μας. Αλλά δεν αξίζει να δίνουμε σημασία, είναι άνθρωποι που ξέρουν μόνο να μισούν. Σημασία έχει ότι με αυτό το μικρό πράγμα κάναμε χαρούμενους τους γονείς, τους καθηγητές, τους συμμαθητές μας, τους φίλους, όλους όσοι νιώθουν το ίδιο για την Παλαιστίνη και για κάθε λαό που καταπιέζεται».
Η 14χρονη Μ. πάει στη Γ’ Γυμνασίου, είναι άριστη μαθήτρια, αγαπάει τον αθλητισμό και ονειρεύεται να σπουδάσει γιατρός. Κάτι μας λέει ότι θα το πετύχει. Προς το παρόν, πέτυχε κάτι πολύ σπουδαίο: Να μας γεμίσει ελπίδα για τη γενιά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου