 |
19 Αυγούστου 2025, μεταξύ Ερατεινής και Γαλαξιδιού. Οι ακροδεξιοί συμπατριώτες μας δεν κρύβουν πια την ταύτισή τους με το (επίσης «γαλανόλευκο») Ισραήλ | Τ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ |
Πόσο συγγενεύει τελικά ο σιωνισμός, στη σημερινή φάση του, με τον ναζισμό;Σιωνισμός, ναζισμός, αντιφασισμός
Τρεις λέξεις κυριάρχησαν το τελευταίο καλοκαίρι στην εγχώρια δημόσια συζήτηση γύρω από την τραγική εξέλιξη του Παλαιστινιακού, τις διάσπαρτες εκδηλώσεις αλληλεγγύης (με αποκορύφωμα τις συμβολικές ή και πραγματικές προσπάθειες παρεμπόδισης κρουαζιερόπλοιων από το Ισραήλ) αλλά και το πρωτόγνωρο θέαμα Ισραηλινών τουριστών (ή και τουριστών από την εβραϊκή Διασπορά) που συμπεριφέρονταν σαν σε κατακτημένη χώρα, απαιτώντας να «σωφρονίσουν» τους ντόπιους (ή και άλλους τουρίστες) όσον αφορά το επίμαχο ζήτημα.
Η πρώτη λέξη ήταν, φυσικά, η «γενοκτονία». Ορος ήδη νομιμοποιημένος από τη σχετική διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, πραγματολογικά δε εξαιρετικά επίκαιρος από τη στιγμή που η υπό εξέλιξη εθνοκάθαρση των κατοίκων της Γάζας επιχειρείται πλέον όχι μόνο με εκφοβιστικά ομαδικά φονικά και τη συστηματική καταστροφή του αστικού τοπίου αλλά και με την προσφυγή στην οργανωμένη λιμοκτονία. Είναι αποκαλυπτικό ότι για γενοκτονία (υπό εξέλιξη ή άμεσα επαπειλούμενη) μιλάνε πλέον όχι μόνο διεθνείς οργανισμοί, αλλά ακόμα κι εκείνη η ηρωική μικρή μειονότητα Ισραηλινών, με πρωτοπόρα την οργάνωση B’Tselem, που δίνει εδώ και χρόνια μια απεγνωσμένη αλλά πολύτιμη μάχη ενάντια στο αντιαραβικό απαρτχάιντ και τις εθνοκαθαρτήριες επιδόσεις των εθνικιστών συμπατριωτών της (βλ. B’Tselem, «Our Genocide», Ιούλιος 2025).
«Δεν μπορείς να περπατήσεις στους δρόμους [της Ρόδου]· υπάρχουν πολλοί Αραβες με μοτοποδήλατα και ATV (“γουρούνες”)» | Ισραηλινός τουρίστας (The Jerusalem Post, 23.7.2025)
Η δεύτερη λέξη ήταν ο «σιωνισμός». Ορος εξίσου πολιτικά φορτισμένος από την κατά καιρούς κατάχρησή του από κάθε λογής αντισημίτες, που (από την εποχή των διαβόητων «Πρωτοκόλλων» μέχρι τους Πλεύρηδες των ημερών μας) μεταμφίεζαν απλά την υποτιθέμενη «εβραϊκή συνωμοσία» σε «σιωνισμό», για λόγους τόσο νομικούς όσο και επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας. Ορος, ωστόσο, επίσης πραγματολογικά υπαρκτός και χρησιμοποιούμενος από τους ίδιους τους οπαδούς του. Με αυτόν περιγράφεται το εθνικιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε πριν από έναν αιώνα και βάλε στους κόλπους των εβραϊκών κοινοτήτων της Ευρώπης, με στόχο την επίλυση του «εβραϊκού προβλήματος» διά του εποικισμού και της (ανομολόγητης δημόσια) εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης από τον γηγενή πληθυσμό της, εξακολουθεί δε να βλέπει μέχρι σήμερα στο Ισραήλ την «εθνική εστία» κάθε Εβραίου όπου Γης. Η ονομασία αυτή αποτυπώνεται σε συγκροτημένες συλλογικότητες, όπως η Παγκόσμια Σιωνιστική Οργάνωση (WZO), με έδρα το Τελ Αβίβ, και τα Παγκόσμια Σιωνιστικά Συνέδρια, που αποτελούν δημόσιες καθ’ όλα διαδικασίες· το αμέσως επόμενο, 39ο τον αριθμό, πρόκειται να συνέλθει στην Ιερουσαλήμ στις 28-30 Οκτωβρίου.
Η τρίτη λέξη ήταν, αναπόφευκτα, ο «αντισημιτισμός», λέξη που στις μέρες μας έχει υποστεί ακόμα μεγαλύτερη κατάχρηση απ’ ό,τι οι δύο προηγούμενες. Αρχικά σήμαινε τον ρατσισμό που στρεφόταν κατά των Εβραίων εν γένει, ως «φυλής» (διάβαζε: θρησκευτικής ομάδας), ρατσισμό διανθισμένο με στερεότυπα ιστορικά κληρονομημένα από τη λαϊκή ιδεολογία της χριστιανικής Εκκλησίας και διανθισμένα καθ’ οδόν με κάθε λογής συνωμοτικές θεωρίες, με αποκορύφωμα την υποτιθέμενη «παγκόσμια εβραϊκή συνωμοσία» που κωδικοποίησαν τα διαβόητα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» (δημιούργημα, θυμίζουμε, της τσαρικής Ασφάλειας με σκοπό τόσο την παροχέτευση της λαϊκής δυσαρέσκειας στη βολική κατεύθυνση των αντισημιτικών πογκρόμ, όσο και την κατασυκοφάντηση των σοσιαλιστικών και νεωτεριστικών κινημάτων σαν «οργάνων» ενός σκοτεινού κέντρου). Τις τελευταίες ωστόσο δεκαετίες, ο ιστορικός αυτός όρος έχει ταχυδακτυλουργικά διαστραφεί από την ισραηλινή προπαγάνδα και τους ανά τον κόσμο υποστηρικτές της, έτσι ώστε να ταυτίζεται με κάθε δομική πολεμική κατά του Ισραήλ, του θεσμικού ρατσισμού και των εθνοκαθαρτήριων πρακτικών του.
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της διολίσθησης συνιστά η εξέλιξη της Διεθνούς Συμμαχίας Μνήμης του Ολοκαυτώματος (IHRA), επίσημης διακυβερνητικής οργάνωσης 35 κρατών που ιδρύθηκε το 1998 για ν’ αντιμετωπίσει την άνοδο της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Ο (επισήμως «μη δεσμευτικός νομικά») ορισμός του αντισημιτισμού που υιοθέτησε το 2016, ορισμός με τον οποίο δεν μπορεί να έχει κανείς οποιαδήποτε αντίρρηση, συμπληρώθηκε πάραυτα με 11 «παραδείγματα», μόλις 5 από τα οποία αφορούν τους Εβραίους εν γένει ενώ τα υπόλοιπα 6 την προστασία του Ισραήλ (ο χαρακτηρισμός του οποίου ως «ρατσιστικού κράτους», πλήρως εμπεριστατωμένος κατά τα άλλα, θεωρείται άσκηση αντισημιτισμού!).
Για τις πρακτικές προεκτάσεις αυτής της θλιβερής μετεξέλιξης αποκαλυπτική είναι η πρόσφατη συνέντευξη του νυν προέδρου του οργανισμού (και προέδρου ταυτόχρονα του Ιδρύματος Yad Vashem) στην Jerusalem Post (27/7/2025), μετάφραση της οποίας αναρτήθηκε την επομένη στον ιστότοπο του ημέτερου Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου: οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στη Γάζα χαρακτηρίζονται εκεί ρητά «δίκαιος πόλεμος», ενώ δεν λείπουν και φαιδρές εθνοπατριωτικές διαβεβαιώσεις για «την ηθική πυξίδα που καθοδηγεί ανέκαθεν [sic] τον εβραϊκό λαό, το Κράτος του Ισραήλ και τις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF)». Κατά τα άλλα, η IHRA -οργανισμός «μνήμης του Ολοκαυτώματος», υποτίθεται- συγκαταλέγει στα μέλη της ακόμα και χώρες όπως η Λετονία ή η Εσθονία, η έννομη τάξη των οποίων τιμά ως εθνικούς ήρωες τα ντόπια Ες-Ες, που ξεπέρασαν ακόμα και τα γερμανικά στην εξολόθρευση του εγχώριου (και γειτονικού) εβραϊκού πληθυσμού…
Αυτά, όσον αφορά την ορατή στους πάντες επιφάνεια. Γιατί υπάρχουν και άλλες, ακόμα πιο εύγλωττες πτυχές.
Ο αντισημιτισμός ως προβοκάτσια
Είναι δυνατόν λ.χ. ένθερμοι υποστηρικτές του Ισραήλ να διακινούν στο διαδίκτυο καθαρόαιμη ναζιστική προπαγάνδα, με σκοπό να συκοφαντήσουν την αλληλεγγύη προς τους σφαγιαζόμενους Παλαιστινίους ως δομικά «αντισημιτική»; Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε πως ένα τέτοιο σενάριο ανήκει λογικά στη σφαίρα της συνωμοσιολογικής φαντασίας. Η ψευδώνυμη προβοκατόρικη χρήση ναζιστικών υλικών από πλευράς της φιλοϊσραηλινής μαύρης προπαγάνδας είναι πραγματικότητα στη χώρα μας - και ομολογείται από τους ίδιους τους διακινητές της, σαν φοβερή τάχα μου επιτυχία!
Το πληροφορούμαστε από έναν ελληνόγλωσσο διαδικτυακό ιστότοπο με την αγγλική ονομασία Protocols without Zion («Πρωτόκολλα δίχως Σιών»), ανώνυμους διαχειριστές και ειδίκευση στο κυνήγι των «αντισημιτών» - ιδιαίτερη δε προτίμηση, την τελευταία διετία, στην καταγγελία του «αριστερού αντισημιτισμού» (διάβαζε: της αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους). Μιλάμε για ιστότοπο πλήρως αφοσιωμένο στην υπεράσπιση της πολιτικής του Νετανιάχου, την προπαγάνδα της οποίας (και κυρίως των υπερατλαντικών συνηγόρων της) αναπαράγει αυτούσια - σε τέτοιο βαθμό, ώστε ακόμα και η Δυτική Οχθη του Ιορδάνη να αποκαλείται «Ιουδαία και Σαμάρια», όπως ακριβώς την ονοματίζουν οι Ισραηλινοί εθνικιστές. Αυτοδιαφημίζεται βέβαια ως «αντιφασιστική, αντιρατσιστική, αντιεθνικιστική» φωνή, ταυτόχρονα όμως δεν διστάζει ν’ αναπαράγει (κακομεταφρασμένα) τα πιο χοντροκομμένα ρατσιστικά στερεότυπα του σημερινού ισραηλινού εθνικισμού. Χαρακτηριστικό δείγμα: «από την αρχή του χρόνου [sic], πάντα υπήρχε ένας Αραβας που κράδαινε ένα μαχαίρι εναντίον ενός Εβραίου: 180 χρόνια δικαιολογιών δολοφονιών Εβραίων». Κι εμείς που νομίζαμε ότι τα πογκρόμ του παρελθόντος ήταν πρωτίστως ευρωπαϊκή -όχι αραβική- υπόθεση!…
Τι μας λέει, λοιπόν, αυτός ο ιστότοπος για την υπόθεση που αναφέρουμε παραπάνω; Αντιγράφουμε επί λέξει:
«Ομάδα που έχει σκοπό να εισάγει στην ακαδημαϊκή κοινότητα τον “αριστερό” αντισημιτισμό στην Ελλάδα (στο εξωτερικό δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό). Αφού μελέτησε και καταρτίστηκε θεωρητικά σε ζητήματα όπως τα αντισημιτικά tropes “αριστερών” και νεοναζί/ακροδεξιών, με οδηγό τον επίσημο λειτουργικό ορισμό περί αντισημιτισμού της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA, International Alliance for Holocaust Remembrance), στον ελεύθερο χρόνο τους, προχώρησαν σε ένα πείραμα:
Εφτιαξαν, λοιπόν, έναν φιλοπαλαιστινιακό, εθνικοσοσιαλιστικό, φιλοτζιχαντιστικό και φιλοτρομοκρατικό λογαριασμό, με σκοπό να μελετήσουν πόσο ευαισθητοποιημένοι είναι οι Ελληνες “αριστεροί” “αντισιωνιστές” στο θέμα του αντισημιτισμού. Και έτσι μπορούμε σήμερα να δούμε όλοι την ασχετοσύνη και το αντισημιτικό μίσος στον “αντισιωνιστικό” ελληνικό βούρκο.
Η μέθοδος ήταν σχετικά απλή: Τις ημέρες μετά τη σφαγή στις 7/10 από τη #Χαμάς, κάθε μέρα, ακολουθούσαν το πιο δημοφιλές hashtag σχετικά με την αραβοϊσραηλινή σύγκρουση. Διάλεγαν μερικούς λογαριασμούς με το μεγαλύτερο engagement, και έκαναν τα εξής βήματα:
- Εκαναν Like σε ένα ή περισσότερα tweet
- Εκαναν follow στους εν λόγω λογαριασμούς
- Εκαναν Quote (παράθεση) ή RT στα πιο δημοφιλή tweet των λογαριασμών αυτών.
Αλλά επειδή, πρώτα απ’ όλα, το fair-play, όλες οι αναρτήσεις, -ΟΛΕΣ- περιείχαν ένα ή συνήθως περισσότερα πράγματα που να δηλώνουν ακραία αντισημιτική στάση.
ΠΑΝΤΑ, όλα τα RT και Quotes περιείχαν ευθείες αντισημιτικές δηλώσεις και συνδηλώσεις.
Οι λογαριασμοί αυτοί περιλαμβάνουν ένα μεγάλο φάσμα από την ελληνική “αριστερά”: διάσημοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί, καθηγητές πανεπιστημίου, γιατροί, δικηγόροι, σκιτσογράφοι, ακτιβιστές, ραδιοφωνικές εκπομπές, ακαδημαϊκοί, γραφίστες, και φυσικά ιστοσελίδες “ειδήσεων”.
Ολα επάνω σε αυτόν τον λογαριασμό κραυγάζουν αντισημιτισμό. Για άβαταρ έχει “From the river to the sea” μαζί με μια χατζάρα. Είναι το εξώφυλλο ενός φιλοσιωνιστικού ντοκιμαντέρ του Pierre Rehov, χωρίς τις λέξεις που δείχνουν ότι είναι ντοκιμαντέρ. […] Μιλάμε για σκληρό αντισημιτικό σταφ, με όλα τα tropes και τα κλισέ, ακόμη και με ναζιστικές αναλογίες, χειροκρότημα και οδηγίες σφαγών Εβραίων, χειροκρότημα τρομοκρατών, άρνηση του Ολοκαυτώματος, ακόμη και άρθρα της Χρυσής Αυγής (Γιώργος Μάστορας) για τον αντισημιτισμό, αφίσες της ΧΑ ή αυτούσιες ανακοινώσεις του ναζιστικού “Μαύρου Κρίνου” - και φυσικά, όλα τα αντισημιτικά trope, άπειρες φορές το καθένα… ό,τι πείτε, πραγματικά φρικτό υλικό».
Με τόση εσωτερική πληροφόρηση και λεπτομερή γνώση της πραγματικής προέλευσης των εκθεμάτων, δικαιούμαστε να θεωρήσουμε πως οι προβοκάτορες που διέδιδαν «σκληρό αντισημιτικό σταφ» παριστάνοντας τους φιλοπαλαιστίνιους ανήκαν είτε στους διαχειριστές του ίδιου του ιστότοπου είτε στον άμεσο περίγυρό τους. Το αποτέλεσμα, πανηγυρίζει το Protocols, ήταν πως «αυτός ο λογαριασμός έχει επιτύχει σε ένα μοναδικό μέχρι στιγμής πείραμα: Να συλλέξει αποδείξεις για την άγνοια (το λιγότερο) των Ελλήνων “αντιφασιστών” και “αντιρατσιστών” στο θέμα του αντισημιτισμού». Πώς; Μα επειδή 230 (όλοι κι όλοι) παραλήπτες δεν αντέδρασαν, αρκετοί δε απ’ αυτούς (δεν μας λένε πόσοι) έσπευσαν να κάνουν retweet ή like σε κάποιο (φαινομενικά) φιλοπαλαιστινιακό κείμενο, ενδεχομένως δίχως καν να έχουν διαβάσει προσεκτικά το περιεχόμενό του. Πρακτική, αυτή η τελευταία, που δεν περιποιεί βέβαια ιδιαίτερη τιμή σε όσους την ασκούν· άκρως συνηθισμένη όμως στη fast-food κατανάλωση διαδικτυακής πληροφόρησης (και παραπληροφόρησης) μέσω των σόσιαλ μίντια, όπως όλοι γνωρίζουμε.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τελική κατάληξη της όλης «αποκάλυψης» είναι ένα κανονικότατο εθνικιστικό παραλήρημα: «Δηλαδή, είναι επίσημο: Οχι μόνο οι “αριστεροί” “αντισιωνιστές” είναι ρατσιστές αντισημίτες με ιδιαίτερο μίσος για κάθε τι εβραϊκό, αλλά και εξαιρετικά μικρόνοες, οργανικά άσχετοι, βιολογικά αστοιχείωτοι, εχθροί της μόρφωσης και των γραμμάτων».
Χαρακτηριστικά δείγματα ναζιστικού αντισημιτικού υλικού που διακινούσαν οι εγχώριοι σιωνιστές αλλά και του παραπλανητικού περιτυλίγματος που χρησιμοποιούσαν για να το κάνουν αποδεκτό από αφελείς φιλοπαλαιστίνιους↓👇
Η όλη υπόθεση θυμίζει βέβαια τη γνωστή σκηνή από την ταινία «Ενας προφήτης μα τι προφήτης» των Μόντι Πάιθονς, στην οποία ο Ρωμαίος αξιωματικός, ο εντεταλμένος να καταστείλει την αντικατοχική δραστηριότητα των Ιουδαίων, υποχρεώνει έναν απ’ αυτούς, που πιάστηκε στα πράσα να γράφει στους τοίχους (ανορθόγραφα) λατινιστί το «Ρωμαίοι Go Home», να το ξαναγράψει ορθογραφημένα 100 ή 1.000 φορές σε όλη την περιοχή. Επί της ουσίας, το αναντίρρητο γεγονός είναι όμως ένα και μόνο: η εμπρόθετη διασπορά καθαρά αντισημιτικής προπαγάνδας στους κόλπους ενός κοινού απλώς ευαισθητοποιημένου με το δράμα των Παλαιστινίων, διασπορά που ευθέως «υποκινεί, προκαλεί, διεγείρει ή προτρέπει σε πράξεις ή ενέργειες που μπορούν να προκαλέσουν διακρίσεις με βάση τη φυλή ή τη θρησκεία» και συνεπώς είναι ποινικά κολάσιμη σύμφωνα με τον ισχύοντα αντιρατσιστικό Ν.4285/2014.
Αν στην Ελλάδα υπήρχε κανονική αστυνομία και Δικαιοσύνη, κι όχι ενεργούμενα μιας κυβέρνησης κολλητών του Ισραήλ, η μεν πρώτη θα έπρεπε κανονικά να ταυτοποιήσει τους διαχειριστές του σάιτ και τους συνεργάτες τους, η δε δεύτερη να τους καθίσει στο σκαμνί με τις προβλεπόμενες συνέπειες.
Σιωνισμός ίσον ναζισμός;
Ας έρθουμε, όμως, στην καρδιά του ουσιαστικού ζητήματος: την αυξανόμενη ταύτιση, στη σκέψη και τον λόγο του κινήματος αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους, του σιωνισμού με τον ναζισμό - είτε πρόκειται για τη διάδοση του άκομψου όρου «σιωναζί», είτε για παραδοσιακότερες συγκρίσεις. Σε ποιο βαθμό αυτή η σύγκριση έχει κάποια πραγματική υπόσταση;
Το διεθνές δίκαιο δεν μας διαφωτίζει ιδιαίτερα. Οι παλιότεροι θα θυμούνται, βέβαια, πως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με ειδική απόφασή της «για την εξάλειψη κάθε μορφής φυλετικών διακρίσεων» είχε αποφανθεί πριν από μισό ακριβώς αιώνα «πως ο σιωνισμός είναι μορφή ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων» (Απόφαση 3379 της 10/11/1975). Στη σχετική ψηφοφορία, η μεν Ελλάδα απείχε μαζί με ακόμα 31 χώρες, η δε Κύπρος ανήκε στις 72 χώρες που ψήφισαν υπέρ. Κατά της απόφασης τάχθηκαν οι ΗΠΑ, οι τότε χώρες της ΕΟΚ και διάφορες λατινοαμερικάνικες χούντες - 35 κράτη συνολικά.
Ο Ισραηλινός πρέσβης ξεκαθάρισε πως για τη χώρα του -την οποία φρόντισε να ταυτίσει με τους Εβραίους όπου Γης- η απόφαση αυτή, όπως και τόσες άλλες του ΟΗΕ, «στερείται ηθικής ή νομικής υπόστασης», «δεν είναι παρά ένα κομμάτι χαρτί και ως τέτοια θ’ αντιμετωπιστεί». Αρνηση συμμόρφωσης με μια απόφαση που «αναγορεύει τον αντισημιτισμό σε διεθνές δίκαιο» εξήγγειλε και ο πρέσβης των ΗΠΑ. Σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, η τότε ισραηλινή κυβέρνηση (των Εργατικών, με πρωθυπουργό τον Γιτζάκ Ράμπιν) έσπευσε μάλιστα να μετονομάσει τις «Λεωφόρους ΟΗΕ» στη Χάιφα, το Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ σε «Λεωφόρους Σιωνισμού».
Οπως όλες οι αποφάσεις του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της 181 του 1947 που αποφάσισε τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης, έτσι και η «αντισωνιστική» 3379 είχε καθαρά πολιτικό χαρακτήρα και προέκυψε ως αντανάκλαση συγκεκριμένων συσχετισμών. Εξ ου και, με τη διάλυση του σοβιετικού μπλοκ, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και τη μονοκρατορία των ΗΠΑ, το ίδιο όργανο την ανακάλεσε στις 16/12/1991 με ψήφους 111 υπέρ, 25 κατά και 13 αποχές, δίχως την παραμικρή επίσημη δικαιολογία ή τεκμηρίωση.
Τι ισχύει όμως στην πραγματικότητα με τον σιωνισμό; Οχι τον ψευδώνυμο της περιβόητης «εβραϊκής συνωμοσίας», αλλά τον πραγματικό, που δεν κρύβει το όνομα, τις ιδέες και τη στρατηγική στόχευσή του;
Οπως κάθε εθνικισμός, ιδίως εκείνοι που βάσισαν την ιδεατή κοινότητά τους όχι στην ιδιότητα του πολίτη αλλά σε κάποιον καταγωγικό μύθο βασισμένο στην κοινή γλώσσα ή και θρησκεία, έτσι και ο σιωνισμός εμπεριείχε εξαρχής μια γερή δόση φυλετισμού. Ως αυθεντικό τέκνο των ευρωπαϊκών ομολόγων του της εποχής που μεσουρανούσε η αποικιοκρατία, σημαδεύτηκε επίσης από γεννησιμιού του με τα συναφή ρατσιστικά σύνδρομα απέναντι στις «κατώτερες» φυλές της τριτοκοσμικής περιφέρειας, προορισμός των οποίων ήταν να υποταχθούν στους Ευρωπαίους εκπολιτιστές ή να τους αδειάσουν τη γωνιά (στην περίπτωση των αποικιών εποικισμού, όπως η Παλαιστίνη). Η διαμόρφωση του σιωνιστικού εποικιστικού σχεδίου υπήρξε έτσι σύμφυτη με την ιδέα εκκένωσης της Παλαιστίνης από μια μερίδα τουλάχιστον του γηγενούς αραβικού πληθυσμού της, προκειμένου να εξοικονομηθεί ο απαραίτητος ζωτικός χώρος. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες, η ιδέα αυτή υλοποιήθηκε με μια σειρά πρακτικά μέτρα· ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να τα πληροφορηθεί αναλυτικά σε παλιότερο δημοσίευμά μας («Εθνοκάθαρση εκ προμελέτης», «Εφ.Συν.» 12/5/2018).
Την υλοποίηση αυτής της εθνοκάθαρσης κατά τις διακοινοτικές συγκρούσεις του 1947-1948 και τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο που ακολούθησε επισφράγισε το 1950 ο «Νόμος της Επιστροφής», σύμφωνα με τον οποίο «κάθε Εβραίος έχει το δικαίωμα να μεταναστεύσει» στο Ισραήλ, με εξαίρεση όσους ο υπουργός Μετανάστευσης κρίνει ότι «δρουν εναντίον του εβραϊκού έθνους» ή «μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία ή την κρατική ασφάλεια» (Walter Laquer & Barry Rubin [eds], «The Israel-Arab Reader» Ν. Υόρκη 1976, σ. 128). Με περίπου 800.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες να έχουν εγκαταλείψει τις πόλεις και τα χωριά τους στη διάρκεια των εχθροπραξιών και την παλιννόστησή τους απαγορευμένη με ειδική απόφαση της ισραηλινής κυβέρνησης (16/6/1948), υπήρχε όντως αρκετή εύφορη γη για να υποδεχτεί τους νέους εποίκους.
Ακολούθησε η οικοδόμηση ενός πρότυπου ρατσιστικού κράτους, που συνδύαζε αρκετά προωθημένους δημοκρατικούς θεσμούς και ελευθερίες για την κυρίαρχη, εθνοθρησκευτικά προσδιορισμένη «φυλή» με ένα καθεστώς απαρτχάιντ για τους «άλλους». Καθεστώς που έγινε ακόμα σαφέστερο μετά τη στρατιωτική κατάληψη της Δυτικής Οχθης του Ιορδάνη και της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ στον «Πόλεμο των 6 ημερών» (1967), ο αραβικός πληθυσμός των οποίων ούτε πρόλαβε ούτε έδειξε διάθεση να εγκαταλείψει τις εστίες του.
Ανεξαρτήτως πολιτικοϊδεολογικών προδιαγραφών, οι σιωνιστές πολιτικοί και διανοούμενοι βρίσκονται έκτοτε μπροστά σ’ ένα δυσεπίλυτο δίλημμα: προσάρτηση των κατεχόμενων εδαφών της «Ιουδαίας και Σαμάριας», ώστε να υλοποιηθεί ο βασικός κορμός της σιωνιστικής μεγάλης ιδέας, θα μετέτρεπε εκατομμύρια Παλαιστινίους σε Ισραηλινούς πολίτες, τινάζοντας στον αέρα κάθε σκέψη για ένα δημοκρατικό κράτος με σαφή εθνοφυλετικό χαρακτήρα (για τα σχετικά μεγέθη, βλ. «Προς την “οριστική λύση” του Παλαιστινιακού;», «Εφ.Συν.», 14/10/2023). Ηδη από το 1969, ο πρύτανης των Ισραηλινών ιστορικών προειδοποιούσε έτσι πως ένα «Μεγάλο Ισραήλ» θα είναι αναγκαστικά είτε μη εβραϊκό είτε μη δημοκρατικό (Yehoshua Arieli, «Annexation and Democracy», σε Laquer & Rubin, σ. 445-452). Οι ακροδεξιές κυβερνήσεις του Λικούντ έλυσαν αυτό το δίλημμα από το 1977 και μετά προωθώντας μιαν εθνοκάθαρση σε slow motion, με βασικό εργαλείο τον εποικισμό της Δυτικής Οχθης με πάνοπλους ακροδεξιούς εποίκους. Ωσπου, στις 7 Οκτωβρίου 2023, το απονενοημένο εγχείρημα των εγκλείστων της Γάζας έγινε δεκτό σαν ιστορική ευκαιρία για ένα απείρως δραστικότερο (και φονικότερο) ξεκαθάρισμα.
Κάν’ το όπως η Βέρμαχτ
Οπως ο γερμανικός εθνικισμός δεν υπήρξε εξ υπαρχής ή εξ ορισμού «ναζιστικός», όσο κι αν εμπεριείχε τα σπέρματα αυτής της κατοπινής κορύφωσής του, έτσι και ο σιωνισμός δεν μπορεί εξ ορισμού να ταυτιστεί με τον ναζισμό. Εν έτει 2025 μπορούμε όμως με βεβαιότητα να πούμε πως, όσον αφορά τουλάχιστον την αντιμετώπιση των «υπανθρώπων» που εμποδίζουν με την ύπαρξή τους την ολοκλήρωση των μεγαλοϊδεατικών του σχεδίων, οι εκλεκτικές συγγένειες της τωρινής του φάσης με τη ναζιστική ιδεολογία καθίστανται πλέον όλο και πιο ευδιάκριτες.
Αποκαλυπτικές από κάθε άποψη ήταν λ.χ. οι δηλώσεις του αντιστράτηγου Ααρών Χαλίβα, αρχηγού της ισραηλινής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών κατά την 7η Οκτωβρίου, που μεταδόθηκαν τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο από ισραηλινό κανάλι. «Το γεγονός πως υπάρχουν ήδη 50.000 νεκροί στη Γάζα», ξεκαθάρισε, «είναι αναγκαίο και απαιτείται για τις επόμενες γενιές. Για καθετί που συνέβη στις 7 Οκτωβρίου, για κάθε πρόσωπο που σκοτώθηκε στις 7 Οκτωβρίου, πρέπει να πεθάνουν 50 Παλαιστίνιοι. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για παιδιά. Δεν το λέω για λόγους εκδίκησης. Το λέω ως μήνυμα προς τις επόμενες γενιές. Χρειάζονται μια Νάκμπα [μαζική εκτόπιση, όπως το 1948] κάθε τρεις και λίγο, για να νιώθουν το κόστος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, σε τούτη την αναστατωμένη γειτονιά» (The Times of Israel 16/8/2025 και The Guardian 17/8/2025).
Πενήντα υπάνθρωποι, ανεξαρτήτως ενοχής, για κάθε ημέτερο: δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία για να εντοπίσουμε την πηγή έμπνευσης. Στην άκρως απόρρητη Διαταγή 287 του επικεφαλής της Βέρμαχτ, στρατάρχη Κάιτελ, προς τους υφισταμένους του (16/9/1941, Νο.2060/41) οριζόταν -κατ’ εντολήν του Χίτλερ- αναλογία 50-100 «κομμουνιστών» ομήρων για κάθε Γερμανό στρατιώτη που σκότωνε η Αντίσταση: «Κάθε περίπτωση ανταρσίας κατά των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, ανεξαρτήτως περιστάσεων, πρέπει να συμπεραίνεται πως είναι κομμουνιστικής έμπνευσης. […] Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι στις εν προκειμένω χώρες μια ανθρώπινη ζωή συχνά δεν μετράει και πως η αποτροπή μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μ’ εξαιρετική πυγμή. Ως εξιλασμός για τη ζωή ενός Γερμανού στρατιώτη πρέπει να θεωρηθεί σωστή η θανατική ποινή 50-100 κομμουνιστών. Ο τρόπος εκτέλεσης της θανατικής ποινής πρέπει να είναι τέτοιος, ώστε να έχει αποτρεπτική επίδραση».
 |
Ο στρατηγός Ααρών Χαλίβα σε στιγμές δόξας (3/1/2024) | IDF |
 |
Ο πρώτος διδάξας τη στρατηγική τού «πενήντα αντί ενός», στρατάρχης Κάιτελ | BUNDESARCHIV |
Η κατοχική προπαγάνδα όφειλε στη συνέχεια να τονίσει «ότι τα αυστηρά μέτρα απελευθερώνουν τον γηγενή πληθυσμό από τους εγκληματίες κομμουνιστές και ως εκ τούτου θα τον ευεργετήσουν», προκειμένου να αποτραπούν «απρόβλεπτες αντιδράσεις των φιλελεύθερων μερίδων του πληθυσμού, λόγω των σκληρών μέτρων που θα χρησιμοποιούνται κατά των κομμουνιστών» (Harvard Law School Library, Nuremberg Trials Project, τεκμήριο αρ.452104). Αντικαταστήστε τους «κομμουνιστές» με τους «τζιχαντιστές» και μεταφερθήκατε αυτοστιγμεί από την κατεχόμενη Ευρώπη του 1941 στη Γάζα των ημερών μας.
 |
Τυπική ανακοίνωση των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής για την εκτέλεση 50 ομήρων για κάθε Γερμανό που σκότωνε η Αντίσταση | «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» 30/4/1944 |
Θυμίζουμε πως ο στρατηγός Χαλίβα παραιτήθηκε τον Απρίλιο του 2024 μετά την αποκάλυψη πως οι προετοιμασίες της αιματηρής εξόδου της Χαμάς από το Τείχος είχαν καταγραφεί επανειλημμένα το προηγούμενο διάστημα, δίχως να παρθεί οποιοδήποτε προληπτικό μέτρο - αλλά και πως ο ίδιος είχε στα χέρια του το σχετικό επιχειρησιακό σχέδιο της Χαμάς ήδη από τον Απρίλιο του 2022, απέφυγε (;) όμως να το κοινοποιήσει ακόμα και στους υπηρεσιακούς ή πολιτικούς προϊσταμένους του (timesofisrael.com, 18/8/2024). Μετά τις δηλώσεις του πως «οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται μια Νάκμπα κάθε τρεις και λίγο» για να στρώσουν, νομιμοποιούμαστε να θεωρήσουμε πως ένα αιματηρό επεισόδιο (όχι απαραίτητα της έκτασης που πήρε) θεωρούνταν πιθανότατα καλοδεχούμενο από τον σκληρό πυρήνα του σιωνιστικού βαθέος κράτους, προκειμένου να νομιμοποιηθεί η μακροπρόθεσμα αναγκαία εθνοκάθαρση στα μάτια τόσο της εγχώριας όσο και της διεθνούς κοινής γνώμης.
Προφήτες και ζωτικός χώρος
Αυτά όσον αφορά το στρατιωτικό σκέλος του σημερινού σιωνισμού. Για το πολιτικό σκέλος του, δεν μπορεί να υπάρξει πιο εύγλωττο τεκμήριο από το πρόσφατο ψήφισμα της Ισραηλινής Βουλής (Κνεσέτ), με το οποίο η κυβέρνηση Νετανιάχου κλήθηκε να προσαρτήσει πλήρως την κατεχόμενη Δυτική Οχθη:
«Η Κνεσέτ επιβεβαιώνει πως το κράτος του Ισραήλ έχει φυσικό, ιστορικό και νόμιμο δικαίωμα πάνω στο σύνολο της Γης του Ισραήλ - της αρχαίας πατρίδας του εβραϊκού λαού. Η Κνεσέτ καλεί την κυβέρνηση του Ισραήλ να ενεργήσει πάραυτα επεκτείνοντας την ισραηλινή κυριαρχία, συμπεριλαμβανομένης της νομοθεσίας, της αρμοδιότητας και της δημόσιας διοίκησης, πάνω σε όλες τις περιοχές εβραϊκών κοινοτήτων, σε κάθε μορφή της, στην Ιουδαία, τη Σαμάρια και την Κοιλάδα του Ιορδάνη. Αυτή η ενέργεια θα ενισχύσει το κράτος του Ισραήλ και την ασφάλειά του, διασφαλίζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα του εβραϊκού λαού στην ειρήνη και την ασφάλεια της πατρίδας του. Για λογαριασμό του εβραϊκού λαού που ζει στη Σιών, καλούμε τους φίλους μας σε όλο τον κόσμο να συνταχθούν με την επιθυμία επιστροφής στη Σιών και το όραμα των Προφητών, και να υποστηρίξουν την άσκηση από το κράτος του Ισραήλ του φυσικού, ιστορικού και νόμιμου δικαιώματός του στη Γη του Ισραήλ και στην επιβολή της ισραηλινής κυριαρχίας» (jpost.com 23/7/2025).
«Γη του Ισραήλ» (Eretz Israel) αποκαλείται από τους σιωνιστές το σύνολο της ιστορικής Παλαιστίνης, συν μερικά εδάφη της Ιορδανίας, της Συρίας και του Λιβάνου (που οι «μετριοπαθείς» αποδέχονται ως οριστικά «χαμένα»).
 |
Προπολεμικό ναζιστικό επιτραπέζιο παιχνίδι (κάτι σαν το δικό μας «Φιδάκι») με τίτλο «Εξω Εβραίοι! - προς την Παλαιστίνη!». Σύμφωνα με την επεξηγηματική πινακίδα του Αυτοκρατορικού Πολεμικού Μουσείου της Βρετανίας, απ’ όπου και η φωτογραφία, στο παιχνίδι αυτό κέρδιζε ο (άριος) παίκτης που προλάβαινε πρώτος να διώξει έξι Εβραίους από τη Γερμανία στέλνοντάς τους στην Παλαιστίνη. Παρά τη διαφορετική αφετηρία και μεθοδολογία του, πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο ναζισμός δεν απέκλινε απαραίτητα και τόσο από τον (πραγματικό) σιωνισμό, όσον αφορά το στρατηγικό όραμά τους για τη λύση του «εβραϊκού προβλήματος» της γηραιάς ηπείρου… | Τ. ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ |
Την ίδια φονταμενταλιστική λογική περί «ιστορικών» δικαίων θεία χάριτι αποπνέει και το προοίμιο του ψηφίσματος: «Η Ιουδαία, η Σαμάρια και η Κοιλάδα του Ιορδάνη είναι αδιαχώριστο τμήμα της Γης του Ισραήλ - της ιστορικής, πολιτισμικής και πνευματικής πατρίδας του εβραϊκού λαού. Αιώνες και χιλιετίες πριν από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, οι πατριάρχες, οι προφήτες και ιδρυτές του εβραϊκού έθνους έζησαν και έδρασαν σ’ εκείνους τους τόπους. Πόλεις όπως η Χεβρώνα, η Σεσέμ (Νάμπλους), η Σάιλοχ και το Μπέιτ Ελ δεν είναι απλά ιστορικοί τόποι - είναι ζωντανά σύμβολα της διαρκούς εβραϊκής παρουσίας στους Αγίους Τόπους. Η [ισραηλινή εθνική] κυριαρχία πάνω στην Ιουδαία και τη Σαμάρια συνιστά αναπόσπαστο μέρος της εκπλήρωσης του Σιωνισμού και του εθνικού οράματος της επιστροφής του εβραϊκού λαού στις πατρογονικές του εστίες. Η σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2023 απέδειξε πως η εγκαθίδρυση παλαιστινιακού κράτους συνιστά υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ, τους κατοίκους του και τη σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής». Ακόμα και η ιδέα ενός οποιουδήποτε παλαιστινιακού κράτους, ξεκαθαρίζεται, «έχει τεθεί εκτός ατζέντας».
Το παραπάνω ψήφισμα εγκρίθηκε από 71 βουλευτές σε σύνολο 120, με τη μείζονα αντιπολίτευση να σιγοντάρει ρίχνοντας λευκό· το καταψήφισαν δε μόλις 13 βουλευτές - του (συντηρητικού) αραβικού μειονοτικού κόμματος, των υπολειμμάτων των πάλαι ποτέ Εργατικών («Δημοκρατικοί») και του συνασπισμού Hadash-Taal της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη πως η φονική εθνοκάθαρση που διαπράττεται σήμερα στη Γάζα (και, σε μικρότερο -προς το παρόν- βαθμό, στη Δυτική Οχθη) δεν είναι έργο αποκλειστικά και μόνο του «κακού» Νετανιάχου αλλά της μεγάλης πλειοψηφίας της ισραηλινής κοινωνίας και πολιτικής τάξης; Με τιμητική φυσικά εξαίρεση μια μικρή μειοψηφία αντιφρονούντων, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν, ούτε θέλουν να έχουν, την παραμικρή σχέση με το εθνικό αφήγημα και σχέδιο του σιωνισμού.
Γενοκτονία με ενδεχόμενο δόλο
Προς το παρόν, πεδίο πρακτικής εφαρμογής της εθνοκάθαρσης αποτελεί κυρίως η μαρτυρική Λωρίδα της Γάζας. Ο Νετανιάχου δεν θα μπορούσε να γίνει περισσότερο σαφής, όταν στις 11 Απριλίου ενημέρωσε επ’ αυτού την Επιτροπή Εξωτερικών και Αμυνας της Κνεσέτ: «Ισοπεδώνουμε όλο και περισσότερα σπίτια, δεν έχουν να γυρίσουν πουθενά. Το μόνο εμφανές αποτέλεσμα θα είναι η επιθυμία των κατοίκων της Γάζας να μεταναστεύσουν από τη Λωρίδα της Γάζας. Το βασικό πρόβλημά μας είναι οι χώρες υποδοχής» (www.maariv.co.il 11/5/2025 και timesofiIsrael.com 13/5/2025). Σύμφωνα με αμερικανικά ΜΜΕ, ως υποψήφιοι παραλήπτες έχουν ήδη βολιδοσκοπηθεί από τη Μοσάντ τα καθεστώτα της Λιβύης, της Ινδονησίας και του Νότιου Σουδάν. Να τους πάμε μ’ άλλα λόγια στα βάθη της Σαχάρας, στη ζούγκλα του Βόρνεο ή στις πηγές του Γαλάζιου Νείλου, για να μην πάρει κανείς είδηση τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει…
Με τη συντριπτική πλειονότητα του ανεπιθύμητου πληθυσμού αποφασισμένη να μείνει πάση θυσία στον τόπο της, έχοντας πλήρη επίγνωση (από την πείρα των γονιών της το 1948) του τι σημαίνει προσφυγιά σε ξένες χώρες, το όλο σχέδιο συναντά ωστόσο αξιοσημείωτες δυσκολίες υλοποίησης. Η προσχεδιασμένη λιμοκτονία εμφανίζεται έτσι σαν μια βολική λύση, προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις τόσο των υποψήφιων θυμάτων όσο και της διεθνούς κοινότητας για μια «μετεγκατάσταση» που νομικά ισοδυναμεί με έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Ο κίνδυνος να χαθεί η μπάλα και οι προγραμμένοι ν’ αρχίσουν να πεθαίνουν κατά χιλιάδες είναι βέβαια ορατός, αναλαμβάνεται όμως στο όνομα της εκπλήρωσης των στόχων του έθνους. Στο ποινικό δίκαιο, μια τέτοια επιλογή λέγεται «ενδεχόμενος δόλος» και, στην περίπτωση της ανθρωποκτονίας, εξισώνεται με καθαρή πρόθεση.
Τα πράγματα είναι, λοιπόν, απολύτως ξεκάθαρα. Καθήκον κάθε αντιφασίστα είναι σήμερα να συμβάλει όσο μπορεί στην αποτροπή του τερατώδους εγκλήματος που έχει ήδη δρομολογηθεί. Κάθε συζήτηση περί «αντισημιτισμού», σ’ αυτές τις συνθήκες, λειτουργεί αντίθετα ως νομιμοποίηση αυτού του τελευταίου. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν ν’ ασχολείται κανείς στη διάρκεια της χούντας με τη «βία» και την «τρομοκρατία» της Αντίστασης, είτε στο εσωτερικό (π.χ. βόμβες με αθώα θύματα) είτε στο εξωτερικό (συμβολικές επιθέσεις σε ελληνικά προξενεία και ξυλοκόπημα χουντικών χαφιέδων σε αντιδικτατορικές διαδηλώσεις), παραβλέποντας και νομιμοποιώντας το μείζον ζήτημα της εποχής: τον στραγγαλισμό των ελευθεριών ενός ολόκληρου λαού.
Το επιβεβαιώνουν, άλλωστε, οι απελπισμένες κραυγές των λιγοστών και ηρωικών εκείνων Ισραηλινών Εβραίων που αρνούνται να δεχτούν τη διάπραξη μιας γενοκτονίας στο όνομά τους. Καλώντας τη διεθνή κοινότητα «να χρησιμοποιήσει κάθε διαθέσιμο μέσο συμβατό με το διεθνές δίκαιο για να σταματήσει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων» (B’Tselem) και «να επιβάλει καταστροφικές κυρώσεις στο Ισραήλ μέχρι να τερματίσει αυτή τη βίαιη εκστρατεία και να εφαρμόσει μόνιμη εκεχειρία» (ανοιχτή επιστολή 31 προσωπικοτήτων, The Guardian 29/7/2025). Προτού είναι πλέον πολύ αργά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου