Δεν αρκεί να αναγνωρίζουμε τη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα
Αν δεν κάνουμε κάτι, τότε θα μας αξίζει να ζούμε σε έναν κόσμο όπου η γενοκτονία αποτελεί κανονικότητα
Ο γνωστός καθηγητής Ιστορίας και πολιτικός σχολιαστής Tarik Cyril Amar στο άρθρο που ακολουθεί τονίζει—και αυτό είναι η κεντρική ιδέα του—ότι πλέον η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος-δολοφόνο, ως έγκλημα έχει ήδη συντελεστεί και η ανθρωπότητα, εάν την αποδεχτεί, οδηγείται σε μια νέα κανονικότητα που ισοδυναμεί σε κάθοδο στην Κόλαση (όπως λέει) καθώς στο εξής οι συρράξεις θα είναι αποδεκτό να συνοδεύονται από γενοκτονίες και δεν θα υπάρχει διάκριση μεταξύ των δύο εννοιών.
Αλλά τι συνεπάγεται η αντίσταση από την ανθρωπότητα στη συντελεσμένη γενοκτονία; Ο καθηγητής Amar εδώ προχωρά σε απαιτήσεις ισοδύναμες με τον τρόπο που η ανθρωπότητα αντιστάθηκε στη ναζιστική πανούκλα—και νίκησε. Ίσως—πράγμα που και ο ίδιος αναγνωρίζει—μια πολεμική αντιπαράθεση με τη Δύση που στηρίζει και είναι συνένοχη στην γενοκτονία να μην είναι «ρεαλιστική». Αλλά οπωσδήποτε, η υπόλοιπη—εκτός Δύσης—ανθρωπότητα έχει κάνει λίγα πράγματα για να αντιπαρατεθεί στη γενοκτονία και αν αυτή η στάση δεν ανατραπεί, όλη η ανθρωπότητα στο μέλλον θα βρει μπροστά της τις τρομακτικές συνέπειες.
Ιδιαίτερα η ρητορική της Μόσχας και του Πεκίνου θα περιπέσουν σε πλήρη αναξιοπιστία αν συνεχιστεί η στάση της ‘ουδετερότητας’ και δεν ηγηθούν, επί τέλους, ενός παγκόσμιου κινήματος για την οικονομική και πολιτική απομόνωση του κράτους-δολοφόνου.
Μπορεί ο καθηγητής Amar να κατηγορηθεί για μαξιμαλισμό σε κάποιες προτάσεις του, αλλά πρέπει να αντιληφθούμε ότι αυτές έχουν ως στόχο να ‘ξυπνήσουν’ την εκτός-Δύσης ανθρωπότητα που παρακολουθεί σαν υπνωτισμένη την εξελισσόμενη φρίκη. Και σε τέτοιες καταστάσεις, όπου ολόκληρη η υφήλιος κυλά προς τον όλεθρο, καμία προσπάθεια αφύπνισης δεν είναι υπερβολική.
Παρακάτω η μετάφραση.
Όσοι έχουν μάτια για να βλέπουν και αυτιά για να ακούν—συμπεριλαμβανομένου και του συγγραφέα, όπως συμβαίνει—το γνωρίζουν εδώ και πολύ καιρό.
Ωστόσο, τα πορίσματα της Ανεξάρτητης Διεθνούς Επιτροπής Έρευνας των Ηνωμένων Εθνών για τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, και το Ισραήλ (εφεξής: η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών) που μόλις δημοσιεύθηκαν και περιγράφονται λεπτομερώς σε μια μακροσκελή έκθεση εξακολουθούν να έχουν μεγάλη σημασία: Το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία κατά των Παλαιστινίων.
Σε κάθε αμερόληπτο, διανοητικά ειλικρινή και ηθικά φυσιολογικό αναγνώστη—ανεξάρτητα από τις πολιτικές του θέσεις—η έκθεση, προϊόν διετούς «επίπονης» συλλογής στοιχείων και νομικής ανάλυσης, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι οι ενέργειες του Ισραήλ στη Γάζα ανταποκρίνονται σε τέσσερις από τους πέντε τρόπους διάπραξης γενοκτονίας που απαριθμούνται στη θεμελιώδη και δεσμευτική Σύμβαση του ΟΗΕ του 1948 για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας, καθώς και στο Καταστατικό της Ρώμης του 1998: Δολοφονία μελών της ομάδας, πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας, σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που υπολογίζεται ότι θα επιφέρουν τη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει, και επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων εντός της ομάδας. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, ακόμη και μία από αυτές τις ενέργειες αρκεί για να απαγγελθεί κατηγορία για γενοκτονία.
Η έκθεση της Επιτροπής του ΟΗΕ, φυσικά, συναντά αυτό που το ΑΡ αποκάλεσε «αυξανόμενη χορωδία» καθυστερημένων, αλλά επειγόντως αναγκαίων αναγνωρίσεων του μεγαλύτερου εγκλήματος που έχει διαπραχθεί στον αιώνα μας, μεταξύ άλλων από: τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονίας (την «κορυφαία» στον κόσμο, σύμφωνα με το BBC), τις ισραηλινές ΜΚΟ B’Tselem και Γιατροί για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Ισραήλ), και τώρα ακόμη και τον Αμερικανό γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος αγωνιζόταν με νύχια και με δόντια να αρνηθεί, ασυγχώρητα, αυτή τη γενοκτονία όσο περισσότερο μπορούσε.
Γενικότερα, πλέον το 43% ακόμη και των Αμερικανών βλέπουν ότι το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία—και είναι έτοιμοι να το πουν όταν ερωτηθούν από τους δημοσκόπους. Το 53 τοις εκατό απλά δεν συμπαθεί το Ισραήλ. Και τα δύο ποσοστά δεν είναι τίποτα λιγότερο από συγκλονιστικά για τα δεδομένα των ΗΠΑ, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι είναι οι νέοι που έχουν σιχαθεί τον σιωνισμό. Επιπλέον, οι παραδοσιακά σταθερά φιλοϊσραηλινές εκλογικές περιφέρειες που είναι σταθερά υπέρ-του-Ισραήλ-ό,τι-και-να-γίνει, καταρρέουν: Η Δεξιά και το MAGA ειδικότερα διαθέτουν πλέον ηγέτες και παράγοντες επιρροής που ασκούν ανοιχτή κριτική στο Ισραήλ, όπως η Marjorie Taylor Green και ο Tucker Carlson. Ακόμα και οι Αμερικανοί ευαγγελιστές εγκαταλείπουν ταχύτατα τα Σιωνιστικά χρώματα. Ο Economist μόλις αναγνώρισε την κατάρρευση, με φρίκη, υπό τον τίτλο «Πώς το Ισραήλ χάνει την Αμερική».
Δεν υπάρχει τίποτα να συζητήσουμε σχετικά με τα δεδομένα: Το νερό είναι υγρό, το αίμα είναι κόκκινο και το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία. Όποιος εξακολουθεί να αρνείται αυτό το έγκλημα ή να προσπαθεί να σπιλώσει όσους το αναφέρουν ως «εντολοδόχους της Χαμάς» και «αντισημίτες»—όπως αναμενόμενα πράττει το Ισραήλ—το μόνο που κάνει είναι να προσφέρει περισσότερες αποδείξεις της απεριόριστης ανεντιμότητάς του. Όπως σημείωσε ο Κρις Σιντότι, μέλος της Επιτροπής του ΟΗΕ, στη συνέντευξη Τύπου που παρουσίασε την έκθεσή της, «κανείς δεν παίρνει» πια «στα σοβαρά» μια τέτοια ισραηλινή προπαγάνδα. Τουλάχιστον, κανείς με μυαλό που λειτουργεί και με αξιοπρεπή συνείδηση.
Οι ερωτήσεις που έχουν σημασία είναι διαφορετικές. Και οι απαντήσεις θα διαμορφώσουν το κοινό—ή όχι τόσο—ανθρώπινο μέλλον. Είναι φρικτό να πρέπει να το πούμε, αλλά, ακόμα κι αν δεν έχει περάσει ακόμα στην Ιστορία, η Γενοκτονία της Γάζας έχει ήδη συμβεί: ακόμη κι αν σταματήσει σήμερα—που δεν θα σταματήσει—η ανθρωπότητα έχει χάσει προ πολλού την ευκαιρία να την αποτρέψει. Για να είχε συμβεί αυτό, οι Ισραηλινοί δράστες, που ποτέ δεν έκρυψαν το έγκλημά τους, θα έπρεπε να είχαν αντιμετωπιστεί με τη βία, το αργότερο ως τον Νοέμβριο του 2023. Αλλά και τώρα, πολλά μελλοντικά θύματα μεταξύ των Παλαιστινίων θα μπορούσαν ακόμη να σωθούν—και μάλλον δεν θα σωθούν.
Αλλά η γενοκτονία αποτελεί ένα γεγονός που δεν μπορούμε να αντιστρέψουμε. Αυτό που διακυβεύεται ακόμα—εκτός από πολλές επιπλέον ζωές—είναι αν θα αφήσουμε αυτό το έγκλημα να γίνει μια νέα κανονικότητα, μια «Μέθοδος της Γάζας», που είναι ο ντε φάκτο στόχος του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Όπως είναι, ο κόσμος μας είναι τρομακτικός και χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, αλλά κάποιοι από εμάς τουλάχιστον εξακολουθούν να γνωρίζουν ότι ο πόλεμος και η γενοκτονία δεν είναι και δεν πρέπει να είναι το ίδιο πράγμα. Αν επικρατήσουν οι υποστηρικτές της «Μεθόδου της Γάζας», τότε ο πόλεμος θα είναι γενοκτονία. Ειδικά όταν διεξάγεται από τη Δύση και το τερατώδες δημιούργημά της, το Ισραήλ.
Ας επικεντρωθούμε σε τέσσερις ερωτήσεις που θα έχουν σημασία: Πρώτον, ποιες είναι—ή θα έπρεπε να είναι—οι συνέπειες της γενοκτονίας του Ισραήλ; Δεύτερον, τι γίνεται με τους πολλούς στις κυβερνήσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τη δημόσια σφαίρα, κυρίως αλλά όχι μόνο στη Δύση, οι οποίοι είναι συνένοχοι σε αυτό το έγκλημα ή ακόμη και τόσο βαθιά εμπλεκόμενοι που είναι πραγματικά συνυπεύθυνοι; Και τι γίνεται με την ευρύτερη ομάδα εκείνων—και πάλι κράτη, οργανώσεις, επιχειρήσεις, ακαδημαϊκός κόσμος, δεξαμενές σκέψης, ό,τι θέλετε—που δεν έκαναν τίποτα; Και, τέλος, τελευταίο αλλά καθόλου λιγότερο σημαντικό, τι γίνεται με τα θύματα και εκείνους που αντιστέκονται—μεταξύ άλλων και με ένοπλο αγώνα—για λογαριασμό τους;
Όσον αφορά τις συνέπειες, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τι πρέπει να συμβεί ως ελάχιστο: τα επιζώντα θύματα πρέπει επιτέλους να προστατευθούν, οι δράστες να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Ιδιαίτερα τώρα, που το Ισραήλ εξαπολύει την τελική του επίθεση στην ίδια την πόλη της Γάζας—μια προσπάθεια για μια τελική λύση με ακόμα περισσότερες δολοφονίες και την πλήρη εθνοκάθαρση της Γάζας—αυτή η προστασία θα μπορούσε ακόμα να κάνει τη διαφορά.
Όπως έχει επισημάνει ο ειδικός σε θέματα διεθνούς δικαίου Craig Mokhiber, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη διαδικασία «Ενωμένοι για την Ειρήνη» για να παρακάμψει το αμερικανικό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας και να δώσει εντολή σε μια διεθνή δύναμη προστασίας για τη Γάζα.
Φυσικά, το Ισραήλ, το οποίο υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και άλλα κράτη που συνδιαπράττουν γενοκτονίες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γερμανία, θα αντιστεκόταν σε μια τέτοια επέμβαση. Αυτός δεν είναι λόγος να μην γίνουν τα απαραίτητα πρώτα βήματα. Αλλά είναι ένας λόγος για να είμαστε ρεαλιστές. Τελικά, για να σωθεί ό,τι έχει απομείνει από τη Γάζα και τον λαό της θα χρειαστεί μια πιο ισχυρή προσέγγιση. Το Ισραήλ είναι ένα εξαιρετικά εγκληματικό κράτος υπό ένα εντελώς παρανοϊκό καθεστώς. Όπως η ναζιστική Γερμανία, θα πρέπει να ηττηθεί στρατιωτικά από έναν ενεργό συνασπισμό που θα διεξάγει έναν αποφασιστικό πόλεμο.
Και εδώ επίσης, οι ρεαλιστές θα επισημάνουν πολλά εμπόδια. Ωστόσο, είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει όχι μόνο η γενοκτονία στη Γάζα αλλά και η εκπορευόμενη από το Ισραήλ ατέρμονη βία και αποσταθεροποίηση όχι μόνο στη Δυτική Ασία αλλά, στην πραγματικότητα, σε ολόκληρο τον κόσμο. Το εντελώς παράνομο και ανεξέλεγκτο πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ, με το οποίο έχει απειλήσει όχι μόνο τους γείτονές του αλλά, και πάλι, ολόκληρο τον κόσμο, δεν αποτελεί λόγο για να μην υπάρξει επιτέλους στρατιωτική επέμβαση. Αντιθέτως, είναι ένας ακόμη επιτακτικός λόγος να το πράξουμε για να το αφοπλίσουμε.
Όσον αφορά τους Ισραηλινούς δράστες, πρέπει να τιμωρηθούν, σε μεγάλο αριθμό, υψηλοί και χαμηλοί. Πρώτον, επειδή τα θύματά τους και οι επιζώντες συγγενείς τους έχουν δικαίωμα στη δικαιοσύνη. Και δεύτερον, επειδή η εξωφρενική ατιμωρησία του Ισραήλ είναι μία από τις βασικές αιτίες της τρέχουσας γενοκτονίας. Αν δεν καταργηθεί τελικά και εμφατικά, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Και όχι μόνο στο Ισραήλ.
Εκτός από τη στρατιωτική επέμβαση, που είναι αυτό που πραγματικά χρειάζεται, το οικονομικό μποϊκοτάζ είναι η άλλη αναπόφευκτη συνέπεια. Όλες οι εμπορικές και άλλες σχέσεις με αυτό το τερατώδες κράτος πρέπει να σταματήσουν. Αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τη Δύση, για παράδειγμα, τις άθλιες ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία και ΕΕ.
Οι επικριτές από την παγκόσμια μη-Δύση και οι επίδοξοι ηγέτες μιας νέας πολυπολικής τάξης έχουν δίκιο σε αυτό το θέμα: Αν το Πεκίνο και η Μόσχα, για παράδειγμα, δεν θέλουν να χάσουν την αξιοπιστία τους, δεν μπορούν να παραμείνουν de facto ουδέτερες. Το ελάχιστο που πρέπει να κάνουν είναι να ηγηθούν ενός παγκόσμιου κινήματος για την πλήρη απομόνωση του Ισραήλ, οικονομικά, πολιτικά και σε κάθε άλλο τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Ένα πρώτο βήμα είναι να μετατοπιστεί επιτέλους η συζήτηση από το μη-θέμα του αν πρέπει να «αναγνωριστεί» η Παλαιστίνη. Προφανώς, πρέπει να αναγνωριστεί, και περίπου 150 κράτη το έχουν ήδη κάνει. Αυτό που πραγματικά πρέπει να συζητήσουμε είναι η από-αναγνώριση του Ισραήλ: ό,τι και αν είναι, δεν είναι ένα συνηθισμένο κράτος, και τα άλλα κράτη πρέπει να σταματήσουν να προσποιούνται ότι είναι.
Εάν οι εν δυνάμει ηγέτες μιας καλύτερης διεθνούς τάξης δεν καταφέρουν, το λιγότερο, να απομονώσουν το Ισραήλ, θα έχουν μόνο τους εαυτούς τους να κατηγορούν. Εάν όμως αναλάβουν την πρωτοβουλία να ηγηθούν της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας που έχει βαρεθεί τα εγκλήματα και την ατιμωρησία του Ισραήλ, θα ωφεληθούν όχι μόνο ηθικά αλλά και πολιτικά (και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό). Επιπλέον, αν δεν στείλουν οι ίδιοι στρατεύματα, πρέπει τουλάχιστον να βοηθήσουν τα θύματα του Ισραήλ, από τη Γάζα έως την Υεμένη και το Ιράν, να οπλιστούν και να αντισταθούν.
Στη Δύση, είναι καιρός να δημιουργηθούν συστηματικά μητρώα όσων πρέπει να κατηγορηθούν για συνενοχή. Να συμπεριλάβουν χιλιάδες κυβερνητικούς εκπροσώπους και γραφειοκράτες, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο (για παράδειγμα, στο Βερολίνο), καθώς και ακαδημαϊκούς, μέλη δεξαμενών σκέψης, προσωπικότητες των μέσων μαζικής ενημέρωσης και των κοινωνικών μέσων που έχουν υποστηρίξει τη γενοκτονία μεταδίδοντας, κοινοποιώντας και ενισχύοντας την προπαγάνδα γενοκτονίας του Ισραήλ, από την ψευδή είδηση για «μαζικούς βιασμούς» έως την απόκρυψη του γεγονότος ότι πολλά από τα θύματα της 7ης Οκτωβρίου 2023 δεν σκοτώθηκαν από την Παλαιστινιακή Αντίσταση, αλλά από τις ισραηλινές δυνάμεις που διεξήγαγαν μια επιχείρηση «Hannibal» εναντίον των δικών τους.
Αρχίζοντας με τον Julius Streicher στις δίκες της Νυρεμβέργης και ως γεγονός επιβεβαιωμένο πρόσφατα κατά τη διάρκεια των δικών που ακολούθησαν τη γενοκτονία στη Ρουάντα, η χρήση των μέσων ενημέρωσης για την προώθηση εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και γενοκτονίας αποτελεί από μόνη της έγκλημα. Ο κόσμος θα χρειαστεί πολλές νέες καταδίκες σε αυτόν τον τομέα.
Τέλος, θα πρέπει να γίνουν διορθώσεις: Πώς μπορεί, για παράδειγμα, ένας μαχητής της Χαμάς να στιγματίζεται ως «τρομοκράτης», όταν στην πραγματικότητα έχει αγωνιστεί απεγνωσμένα και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες για να σταματήσει τις γενοκτονικές δυνάμεις του Ισραήλ; Αυτό είναι διαστροφικό. Γενικά, οι Παλαιστίνιοι έχουν το δικαίωμα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να ασκήσουν ένοπλη αντίσταση. Η αντίσταση στη γενοκτονία το καθιστά ακόμη πιο προφανές. Και όσοι έχουν αντισταθεί στον υπόλοιπο κόσμο, είτε με διαδηλώσεις, καταλήψεις πανεπιστημίων, μποϊκοτάζ ή σαμποτάζ ισραηλινών κατασκευαστών όπλων, πρέπει επίσης να δικαιωθούν. Δηλαδή, πρέπει να αναγνωριστούν ως υπόδειγμα πολιτών αντί να διώκονται, όπως, για παράδειγμα, στη Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πολλά περισσότερα θα πρέπει να γίνουν αν ένας κόσμος που βρίσκεται ήδη στο μετά την γενοκτονία στη Γάζα στάδιο θέλει να αντιστρέψει τη σταθερή κατάπτωσή του στην κόλαση. Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες, τουλάχιστον, για να καθαριστεί η βρωμιά που παρήγαγε το έγκλημα καθεαυτό αλλά και η ευρεία συνενοχή. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι, ως σύνολο, καν θα το προσπαθήσουμε. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: αν δεν το κάνουμε, θα αξίζουμε όλα όσα μας περιμένουν σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουμε κάνει τη γενοκτονία κανόνα ή έχουμε επιτρέψει αυτό να συμβεί.
Πηγή: tarikcyrilamar.com
* Ο Tarik Cyril Amar είναι ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου