 |
| Ap Photo |
Mια φωνή από τη Γάζα
Ο Μ. είναι από τη Γάζα. Είναι λέκτορας σε ένα πανεπιστήμιο που έχει ισοπεδωθεί. Τα μαθήματά του γίνονται πια μόνο διαδικτυακά προκειμένου να κρατηθεί το ηθικό των φοιτητών του υψηλό και να μην χάσουν κάθε ελπίδα. Από αυτή την ελπίδα προσπαθεί να κρατηθεί και ο ίδιος αλλά είναι πια πολύ δύσκολο.
Η συζήτησή μας έγινε με τη χρήση κινητού τηλεφώνου και κράτησε 45 λεπτά. Αυτή είναι η ιστορία του και αξίζει να ακουστεί. Για λόγους δικής του ασφάλειας αναφέρεται μόνο ως Μ. Η προφορική του μαρτυρία έχει μεταφραστεί από τα Αγγλικά στα Ελληνικά και έχει γίνει μια μικρή επεξεργασία, ώστε να αποφευχθούν οι επαναλήψεις. Κατά τα άλλα προσπάθησα να παραμείνω όσο ήταν ανθρωπίνως δυνατό πιστή στα λεγόμενά του.
«Γεννήθηκα το 1983 στην βόρεια Γάζα και είμαστε τυχεροί που ήμασταν εκεί. Δεν είμαστε πρόσφυγες, είμαστε γηγενείς. Έχω οκτώ αδέρφια, μια μεγάλη οικογένεια. Και έχω τέσσερα παιδιά. Η πόλη μου ήταν ένα θαυμάσιο μέρος. Τελείωσα την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση εκεί και σπούδασα στο Πανεπιστήμιο στη Γάζα. Είχαμε μια άνετη ζωή σε σχέση με τις συνθήκες ζωής που έχουμε αυτή τη στιγμή.
Όλη μου η οικογένεια είναι μορφωμένη με μόνη εξαίρεση τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου είναι οικονομικός σύμβουλος. Είμαστε μεσοαστική οικογένεια. Είχαμε δική μας γη, την έχουν καταλάβει οι Ισραηλινοί τώρα. Ζούσα μια γεμάτη ζωή. Το 2007 μπόρεσα και πήρα μια υποτροφία και συνέχισα μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Έμεινα δύο χρόνια εκεί, ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Όταν επέστρεψα βρήκα δουλειά στο πανεπιστήμιο ως λέκτορας και αυτή ήταν η πηγή των εσόδων μου. Έφτιαξα επίσης μια φάρμα με ελαιόδεντρα. Αγόρασα τη γη και φύτεψα ελαιόδεντρα ο ίδιος-είχα ήδη κάποια εμπειρία σ’ αυτό τον τομέα. Όταν άρχισε η παραγωγή, η ζωή ήταν πολύ ωραία.
Το 2018 πήρα μια υποτροφία από το Υπουργείο Παιδείας και Ανώτατης Εκπαίδευσης της Παλαιστίνης, για να συνεχίσω τις σπουδές μου στη Ν. Αφρική. Για να βγω από τη Γάζα, θα έπρεπε να περιμένω πολύ καιρό ή να δωροδοκήσω τους Αιγύπτιους. Έτσι περίμενα ένα χρόνο και τελικά κατάφερα να φύγω από τη Γάζα, αφού πλήρωσα 3000 δολάρια στους Αιγύπτιους φύλακες ασφαλείας. Ήταν μια πολύ άσχημη εμπειρία το ταξίδι μέσω της Αιγύπτου. Νιώθεις εξευτελισμένος, σε προσβάλουν, σε χτυπάνε, σου συμπεριφέρονται άσχημα. Ήταν κόλαση. Τελικά κατάφερα να φτάσω στη Ν. Αφρική. Όταν έφτασα έπρεπε να ολοκληρώσω τρία μαθήματα και το εξάμηνο ήταν στη μέση. Όλοι μου είπαν ότι θα αποτύχω, ότι δεν θα μπορέσω να περάσω τρία μαθήματα σε έξι εβδομάδες, αλλά εγώ τα κατάφερα. Δούλευα την πρότασή μου για το διδακτορικό, αλλά ήρθε ο κορονοϊός και ήταν μια πολύ άσχημη εμπειρία. Όλοι έφυγαν για τα σπίτια τους εκτός από μένα. Μου έδωσαν ένα δωμάτιο απέναντι από το Παν/μιο. Ήμουν ο μόνος φοιτητής εκεί. Ακόμα και οι φύλακες πήγαν στα σπίτια τους. Μόνο ο στρατός φύλαγε το πανεπιστήμιο. Περίμενα ένα χρόνο μέχρι να καταφέρω να επιστρέψω στη Γάζα. Και πάλι έπρεπε να πληρώσω 5000 δολάρια στους Αιγύπτιους, για να με αφήσουν να επιστρέψω πίσω στη Γάζα. Πέρασα δύο εβδομάδες στο δρόμο στην επιστροφή μου. Μια διαδρομή που διαρκεί τέσσερις ώρες, μου πήρε δύο εβδομάδες. Ήταν μια εμπειρία για την οποία θα ήθελα να μιλήσω εκτεταμένα κάποια στιγμή. Οι άνθρωποι χρειάζεται να ακούσουν την αλήθεια σχετικά με το πως οι Αιγύπτιοι μας εκμεταλλεύονται. Θυμάμαι ότι παραλίγο να πουλήσω το διαμέρισμά μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης.
Όταν τακτοποιήθηκα στη Γάζα, ήρθα αντιμέτωπος με έναν ακόμα πόλεμο, του 2020-2021. Κάποια από τα ελαιόδεντρα καταστράφηκαν, αλλά ευτυχώς τα περισσότερα έμειναν άθικτα. Τμήμα του διαμερίσματος καταστράφηκε επίσης, όπως και τα έπιπλα, αλλά κατάφερα να επιβιώσω. Και συνέχισα τη δουλειά μου, το διδακτορικό μου και τη διδασκαλία στο πανεπιστήμιο στη Γάζα, το οποίο έχει πια ισοπεδωθεί. Δεν έχει μείνει τίποτα πια. Διδάσκουμε τους φοιτητές μας διαδικτυακά, αλλά δεν δεχόμαστε νέους φοιτητές εδώ και τρία χρόνια. Και αν ο πόλεμος δεν τελειώσει σε άλλους δώδεκα μήνες, τότε τελειώνει η ύπαρξη του πανεπιστήμιου οριστικά. Αλλά δεν έχουμε κανένα εισόδημα, δεν έχουμε κτίρια, δεν έχουμε τίποτα, για να δώσουμε στους φοιτητές μας κάποια ελπίδα. Ήθελα τέσσερεις μήνες μέχρι να καταθέσω τη διδακτορική μου διατριβή και τότε ήρθε η 12 Οκτωβρίου.
Καθένας που πεθαίνει αυτή τη στιγμή στη Γάζα ο κόσμος λέει πόσο τυχερός είναι. Σήμερα το πρωί η σύζυγός μου έκλαιγε και έλεγε ότι ζήτησε από το Θεό να μας πάρει κοντά του. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές λέξεις για να περιγράψουν την κατάσταση.
Έχασα τον ελαιώνα, τη δουλειά μου, το σπίτι μου, τραυματίστηκα. Οι δύο γιοί μου τραυματίστηκαν επίσης. Έχασα τέσσερεις ανιψιές, τρία ξαδέρφια μου, όλη μας η κοινότητα εξαφανίστηκε. Χάσαμε τα πάντα. Η πολιορκία είναι τόσο ασφυκτική. Εγώ και οι γιοί μου μοιραζόμαστε ένα παπούτσι, γιατί ακόμα και το να αγοράσεις παπούτσια κοστίζει πολύ, κοστίζει μια περιουσία. Η υγεία μου, η μνήμη μου έχει εξασθενίσει, δεν λειτουργεί πια όπως λειτουργούσε. Η κακή διατροφή για 730 μέρες έχει συνέπειες στην υγεία και τη μνήμη μου. Δεν μπορώ πια να θυμηθώ πληροφορίες όσο γρήγορα μπορούσα πριν ή να γράψω με συνοχή ή να θυμηθώ λέξεις ή να λειτουργήσω σωματικά, όπως λειτουργούσα πριν. Η κατάσταση χειροτερεύει κάθε μέρα. Και οι Ισραηλινοί διασκεδάζουν με το να βρίσκουν τρόπους να βασανίζουν ανθρώπους. Ακόμα και ένας φίλος μου σε ένα άρθρο του σε εφημερίδα των ΗΠΑ έγραψε ότι οι άνθρωποι ελπίζουν ότι το Ισραήλ θα μας βομβαρδίσει με πυρηνικά, για να γλιτώσουμε από όλο αυτό τον πόνο. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι Ισραηλινοί, τι σκέφτεται η διεθνής κοινότητα. Εγώ συγχωρώ τους Ισραηλινούς, αλλά και όλους τους υπόλοιπους χωρίς όρους. Ό,τι και να συμβεί, τους συγχωρούμε. Ελπίζω μόνο ότι καμιά ψυχή δεν θα ξαναπεράσει ότι περνάμε εμείς αυτή τη στιγμή. Σκοτώνει κάθε έννοια ανθρωπιάς μέσα σου. Και αυτό δεν είναι όπως ο πόλεμος στη Συρία ή όπως ήταν ο πόλεμος στο Λίβανο. Στο πόλεμο στη Συρία οι άνθρωποι μπόρεσαν να φύγουν στην Τουρκία, στο Ιράκ, στην Ιορδανία, στο Λίβανο, αλλά εδώ δεν μπορείς να πας πουθενά. Εδώ δεν υπάρχει κανένα μέρος που να είναι ασφαλές. Δεν ανοίγουν μια ασφαλή έξοδο για τους ανθρώπους.
Κανείς δεν θέλει τους Παλαιστινίους και δεν έχουμε κάνει τίποτα στον κόσμο. Δεν είμαι θυμωμένος με κανένα, αλλά δεν έχουμε κάνει τίποτα σε κανένα, για να μας φέρονται με αυτό τον τρόπο. Είναι πολύ παράξενο. Ήθελα να επισκεφτώ ένα φίλο σήμερα το πρωί, θα πήγαινα να τον δω, γιατί τραυματίστηκε και του έκοψαν το πόδι και σα φίλος ήθελα να του σταθώ και να του πω ότι είμαι εδώ γι’ αυτόν. Περπάτησα μόνο για δέκα λεπτά και επέστρεψα. Δεν μπορούσα να συνεχίσω, γιατί η υγεία μου είναι κλονισμένη, δεν έχω φάει κάτι που θα μου δώσει ενέργεια, ώστε να μπορέσω να περπατήσω για 30 λεπτά. Γύρισα πίσω. Είναι πολύ δύσκολο να το περιγράψω και εκπλήσσομαι πως ακόμα και οι Εβραίοι επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Καταστρέφουν τη φήμη τους. Ακόμα και το πως ο Δυτικός κόσμος επιτρέπει κάτι τέτοιο. Καταστρέφουν και δίνουν ουσία και νομιμότητα στους ακραίους. Καταστρέφουν τον εαυτό τους. Σκέψου τι συμβαίνει.
Ολόκληρος ο κόσμος στέκεται στην άκρη και δεν κάνει τίποτα.
Θα ήθελα να φύγω από τη Γάζα. Να πάω σε ένα απομονωμένο μέρος κάπου στον κόσμο και να ζήσω τη ζωή μου ειρηνικά. Η ιδέα της τιμωρίας, η ιδέα της έλλειψης τροφής, ως όπλο εξόντωσης με συγκλονίζει. Αυτό δεν είναι κάτι νέο στην περιοχή. Έχει γίνει στη διάρκεια του πρώτου και δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Οι άνθρωποι έμαθαν από την ιστορία. Δεν γίνεται ένα κράτος να βασίζεσαι στη στρατιωτική δύναμη.
Είναι πολύ αργά πια. Είναι αδύνατο να ξαναχτιστεί η Γάζα. Οι Ισραηλινοί ξέρουν ότι η Χαμάς έχει φύγει, αλλά ο μεγαλύτερός τους φόβος τώρα είναι τι θα γίνει αν στα διεθνή μέσα ενημέρωσης επιτραπεί να έρθουν και δουν το τι έχει συμβεί στη Γάζα. Ακόμα και μια ταινία επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσε να απεικονίσει την πραγματικότητα. Ακόμα και ο καλύτερος σκηνοθέτης δεν θα πίστευε τι έχει συμβεί. Θα χάσουν το μυαλό τους αν δουν τι έκαναν οι Ισραηλινοί στη Γάζα, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στα πηγάδια, στα κτήματα, στους ανθρώπους, πόσοι άνθρωποι ακρωτηριάστηκαν, πόσες χήρες προέκυψαν, πόσοι άρρωστοι, τι έκαναν στο νερό. Εγώ έχω διάρροια για πάνω από ένα χρόνο, γιατί πίνω μολυσμένο νερό. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης τους, το να δει ο κόσμος το τι έκαναν στη Γάζα. Είναι πάρα πολύ αργά.
Η καλύτερη λύση είναι μια νέα Γάζα με τους ανθρώπους της. Αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη χάρη στους ανθρώπους. Η Γάζα, όπως την ξέραμε, δεν υπάρχει πια. Και το ξέρουν. Ό,τι προκάλεσαν στην περιοχή, δεν ξέρω πως να το περιγράψω. Όταν έχεις ένα χωριό και γκρεμίζεις όλα τα κτίρια και δηλητηριάζεις τη γη και εξασφαλίζεις ότι όλα τα απομεινάρια των κτιρίων θάβονται στη γη, χρειάζεσαι δισεκατομμύρια δολάρια, για να μεταφέρεις τα απομεινάρια έξω από τη Γάζα, αν θέλεις να ξαναχτίσεις τη Γάζα. Είναι σα να λέμε ότι δεν θέλουμε να ξαναεπιστρέψετε εδώ. Θα το κάνω αδύνατο για ΄σενα να επιβιώσεις σε αυτή τη γη.
Βλέπεις το χέρι μου; Είχα τραυματιστεί και χρειάζεται επειγόντως εγχείρηση, αλλά δεν υπάρχει τίποτα εδώ που θα μπορούσε έστω να ξεκουράσει το χέρι μου. Δεν υπάρχουν έμπειροι γιατροί που να αναλάβουν να κάνουν την επέμβαση. Αυτό μου προκαλεί αϋπνία για τρεις μήνες τώρα. Το ίδιο συμβαίνει και στο παιδί μου που επίσης χρειάζεται επείγουσα επέμβαση, αφού το ένα του χέρι είναι παράλυτο. Δεν υπάρχουν ούτε γιατροί, ούτε νοσοκομεία.
Συγχωρώ τους Ισραηλινούς και εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να μην βιώσουν ποτέ μια παρόμοια κατάσταση οι ίδιοι. Ξέρω πως νιώθουν. Ζουν με το φόβο εδώ και 3000 χρόνια. Το λυπηρό είναι ότι δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους. Και αυτό με πληγώνει και όταν βλέπω ένα αντισημιτικό κείμενο με πληγώνει όσο βαθιά πληγώνει τους Ισραηλινούς αδερφούς και αδερφές μας. Η ζωή είναι σύντομη. Είμαστε μόνο επισκέπτες. Όταν χάσεις την ανθρωπιά σου απέναντι στους άλλους ανθρώπους, εξισώνεσαι με τα ζώα. Η ζωή χωρίς αξίες δεν αξίζει. Δεν θυμώνω μαζί τους. Ξέρω από που προέρχονται και πως σκέφτονται και το πρόβλημά τους είναι ότι απομονώνουν τον εαυτό τους, ζουν σε γκέτο και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους έχοντας το γκέτο στο νου. Έχουν τη νοοτροπία του γκέτο. Και αυτό θα γυρίσει εναντίον τους και θα πληγώσει και τους ίδιους. Χρειαζόμαστε τη διαπολιτισμικότητα στη Μέση Ανατολή.
Η μεγαλύτερη μου ευχή είναι κανείς άλλος να μην έχει μια τέτοια εμπειρία ποτέ ξανά. Και ελπίζω ότι αυτή η τοξική ρητορική δεν θα γίνει η κύρια κουλτούρα του κόσμου. Φοβάμαι ότι αυτό που γίνεται σε μας, θα εξαπλωθεί και αλλού στον κόσμο, ότι θα γίνει μια κατάσταση που θα θεωρείται ως φυσιολογική. Δεν φοβάμαι το θάνατο, αλλά αυτή η συμπεριφορά οδηγεί τον κόσμο σε ένα τρομερό μονοπάτι και αυτό είναι το πιο σημαντικό για μένα. Και το ότι Ισραηλινό καθεστώς βασίζεται στο φόβο και στην εξόντωση ανθρώπων».
*Ερευνήτρια, Οpen University, M. Βρετανία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου