Oι ομιλητές στην εκδήλωση στη Σύρο υπογράμμισαν ότι τα πλοία αυτά «είναι φορτωμένα με την αλληλεγγύη των λαών της Μεσογείου... Ξέρουμε ότι οι ισραηλινές Αρχές θα μας επιτεθούν και δεν θα μας επιτρέψουν να φτάσουμε ώς εκεί. Οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλειά μας είστε όλοι εσείς»
Το «οξυγόνο» αντίστασης σαλπάρει για τη Γάζα με σημαία αλληλεγγύης
Επειτα από 18 χρόνια πολιορκίας, 77 χρόνια κατοχής και 2,5 χρόνια γενοκτονίας, το δεδομένο είναι ένα: όλες οι κυβερνήσεις, όλοι οι θεσμοί έχουν αποτύχει να επιλύσουν το Παλαιστινιακό, να αποτρέψουν την εθνοκάθαρση, να εξασφαλίσουν την εδαφική ακεραιότητα, την προστασία των πολιτών, την πρόσβασή τους σε πόρους. Ο Νετανιάχου τον Αύγουστο αγνόησε τη συμφωνία εκεχειρίας για να προχωρήσει στην «τελική λύση» εκτοπισμού εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων, με τον ΟΗΕ να παραμένει αδρανής, την Ευρώπη συνένοχη και ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη να υπόσχονται την αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους με αστερίσκους και αναβολές. Πολύ λίγα, πολύ αργά. Η Ιστορία γράφεται τώρα και κάποια γεγονότα την επιταχύνουν επιχειρώντας ρήξεις.
Αυτή είναι η βασική θεώρηση μερικών χιλιάδων ανθρώπων από όλον τον κόσμο που αποφάσισαν τους τελευταίους μήνες να πάρουν το ρίσκο και την ευθύνη της πιο μαζικής διεθνιστικής κινητοποίησης για την Παλαιστίνη από την έναρξη της γενοκτονίας με τον Στόλο της Αλληλεγγύης Global Sumud Flotilla. Ο τελευταίος αποτελεί την ένωση των τριών αποστολών που ξεκίνησαν περί τα τέλη Μαΐου, με σκοπό την άρση του αποκλεισμού. Οι τρεις αποστολές ήταν αυτή «της θάλασσας» που ξεκίνησε με το Freedom Flotilla Coalition, με τα καράβια «Madleen» και «Handala», «του αέρα» που ήταν το Global March to Gaza και «της στεριάς» που ήταν το καραβάνι Sumud.
Οι δύο τελευταίες αποπειράθηκαν να προσεγγίσουν τα σύνορα της Ράφα με πορεία 50 χιλιομέτρων από τη χερσόνησο του Σινά στην Αίγυπτο. Το Sumud υπήρξε ένα κονβόι από αυτοκίνητα που ξεκίνησε από το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία και τη Λιβύη, για να φτάσει στο Κάιρο και μετά στη Ράφα. Τους σταμάτησαν στη Λιβύη και δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν. Παρ’ όλα αυτά, η συμμετοχή ήταν συγκινητική. Λίγες μέρες αργότερα οργανώθηκε μια μεγάλη συντονιστική συνδιάσκεψη στην Τύνιδα και δόθηκε η υπόσχεση πως θα επιστρέψουν. Και αυτό σκοπεύουν να κάνουν.
Περίπου 50 καράβια με εθελοντές από πάνω από 40 χώρες θα προσπαθήσουν να φτάσουν στη Γάζα, σε ένα ειρηνικό, πολιτικό εγχείρημα για το οποίο υπολογίζεται ότι έχουν εργαστεί πυρετωδώς πάνω από 26.000 άνθρωποι. Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά αντίστοιχων αποστολών που δεν μιλάμε για ένα καράβι, αλλά για ολόκληρο στόλο. Πολλοί και στην Ελλάδα, υπέρμαχοι του Ισραήλ και της ελληνικής κυβέρνησης, επιχειρούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να το παρουσιάσουν ως ένα ακτιβιστικό σόου με στόχο να το απονομιμοποιήσουν. Ξεχνούν επιλεκτικά βέβαια πως το Ισραήλ έχει αποδείξει πως είναι πρόθυμο να χρησιμοποιήσει φονική βία, όπως είχε κάνει σε αντίστοιχα σκάφη, όπως το «Mavi Marmara» και το «Conscience» πρόσφατα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως αυτή η αποστολή ενέχει αυξημένο ρίσκο για όλους τους επιβαίνοντες, όπως φαίνεται από τις δύο ισραηλινές επιθέσεις με drones σε πλοία του Στόλου έξω από την Τύνιδα μέσα στην εβδομάδα που πέρασε. Λίγες ώρες πριν από την πρώτη επίθεση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέδωσε μια απαράδεκτη ανακοίνωση κατά της αποστολής, με την εκπρόσωπο Τύπου Eva Hrncirova να δηλώνει πως «δεν ενθαρρύνουμε στολίσκους σαν και αυτόν, γιατί βασικά μπορούν να κλιμακώσουν την κατάσταση και επιπλέον θέτουν σε κίνδυνο τους συμμετέχοντες».
Στις 31 Αυγούστου, τα πρώτα σκάφη του στόλου ξεκίνησαν από τη Βαρκελώνη με πρώτο και τελευταίο σταθμό την Τύνιδα πριν από τη Γάζα. Σε ανακοίνωσή του το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας σημειώνει ότι «το Ισραήλ πρέπει να επιτρέψει στον στόλο να εκτελέσει την ειρηνική του αποστολή με ασφάλεια. Οποιαδήποτε απόπειρα να τον εμποδίσει αποτελεί επίθεση κατά των ανθρωπιστικών αρχών και του διεθνούς δικαίου. Το γεγονός ότι ακτιβίστριες και ακτιβιστές από σχεδόν 50 χώρες ξεκίνησαν αυτή την αποστολή αποτελεί καταγγελία της συνεχιζόμενης αποτυχίας της διεθνούς κοινότητας να πιέσει το Ισραήλ να τερματίσει τον απάνθρωπο αποκλεισμό του, όπως επίσης διέταξε το Διεθνές Δικαστήριο τρεις φορές το 2024».
Μετά την Αίγυπτο, οι συμμετέχοντες στο ελληνικό March to Gaza έδωσαν μια υπόσχεση: Να αναδείξουν τη συνενοχή του ελληνικού κράτους στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Ετσι, βρέθηκαν στην Καλαμάτα, εκεί όπου η Ελλάδα έχει υπογράψει σύμβαση 1,5 δισ. ευρώ με την ισραηλινή οπλική βιομηχανία Elbit Systems για την εκπαίδευση των Ικάρων και τη διαχείριση της στρατιωτικής αεροπορικής βάσης. Στις 10 Αυγούστου, περισσότερες από 100 συγκεντρώσεις και πορείες έγιναν σε όλη τη χώρα, στα νησιά και στις πόλεις, μετατρέποντας την Ελλάδα σε φωνή της Παλαιστίνης.
Μήνυμα αποφασιστικότητας για την επιτυχία της αποστολής του Στόλου έστειλαν οι λιμενεργάτες της Γένοβας τον Αύγουστο, ενώ πάνω από 40.000 βρέθηκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας, σε λίγες μέρες, μάλιστα, συγκεντρώθηκαν πάνω από 300 τόνοι ανθρωπιστικής βοήθειας. Παράλληλα, την ίδια περίοδο, η ισραηλινή πολεμική μηχανή προχωρούσε σε ένα ακόμα αποτρόπαιο έγκλημα: τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου Νάσερ στη Χαν Γιουνίς. Τουλάχιστον 19 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, ανάμεσά τους τέσσερις δημοσιογράφοι.
Στις 31 Αυγούστου στην Ελλάδα έγινε ένα ακόμα βήμα, με μαζικές συγκεντρώσεις και δράσεις που ενώθηκαν με τις κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο για να στηρίξουν τον Global Sumud Flotilla. Ολες τις τελευταίες μέρες στη Σύρο η αλληλεγγύη των ντόπιων που έχουν ανοίξει τα σπίτια τους και την καρδιά τους στα μέλη της αποστολής είναι συγκινητική, εκατοντάδες είναι τα ψηφίσματα, οι ανακοινώσεις και τα βίντεο υποστήριξης από σωματεία εργαζομένων, συλλογικότητες και φορείς, συλλόγους γονέων και εκπαιδευτικών, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους.
Το βράδυ της Κυριακής 7 Σεπτεμβρίου, στην πλατεία Μιαούλη της Σύρου, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για την παρουσίαση της ελληνικής αποστολής, όπου ανακοινώθηκε –εν μέσω χειροκροτημάτων– το όνομα του πλοίου («Οξυγόνο») σε μια ευθεία σύνδεση με το κίνημα των Τεμπών και τις διεκδικήσεις του. Oι ομιλητές στην εκδήλωση υπογράμμισαν ότι τα πλοία αυτά «είναι φορτωμένα με την αλληλεγγύη των λαών της Μεσογείου και όλου του κόσμου, με την ελπίδα ότι η αντίσταση του πιο περήφανου λαού του πλανήτη τελικά θα νικήσει. Ξέρουμε ότι οι ισραηλινές Αρχές θα μας επιτεθούν και δεν θα μας επιτρέψουν να φτάσουμε ώς εκεί. Οι μόνοι που μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλειά μας είστε όλοι εσείς. Σας ζητάμε να έχετε τα μάτια σας στραμμένα πάνω στον Στόλο, να έχετε τα μάτια σας πάντα στραμμένα στη Γάζα».
Μετά από μια διαδικασία που κράτησε πολλές εβδομάδες επιλέχθηκαν με κεντρικό σχεδιασμό από το Global Sumud Flotilla και έπειτα από συνεντεύξεις τα μέλη όλων των αποστολών που θα ανέβουν τελικά στα πλοία του Στόλου. Μέχρι στιγμής έχουν γίνει γνωστά τα ονόματα τεσσάρων μελών της ελληνικής αποστολής. Είναι η Πέτη Πέρκα, βουλεύτρια Νέας Αριστεράς, ο συνδικαλιστής Πάρις Λαυτσής, η ιστορικός Κλεονίκη Αλεξοπούλου και ο διασώστης Ιάσονας Αποστολόπουλος.
*Σουμούντ στα αραβικά σημαίνει πείσμα, αντοχή και αποφασιστικότητα.
«Η Ελλάδα και η Κύπρος φέρουν μερίδιο ευθύνης για ό,τι συμβαίνει»
Συνέντευξη Πάρις Λαυτσής, εκλεγμένος συνδικαλιστής στον χώρο της Πληροφορικής
Πάρις Λαυτσής
Ο Πάρις Λαυτσής είναι εκλεγμένος συνδικαλιστής στον χώρο της Πληροφορικής, με σταθερή παρουσία στους εργατικούς, νεολαιίστικους και αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες και μέλος του συντονιστικού του March to Gaza Greece.
«Η υπέρβαση που έχουν κάνει χιλιάδες άνθρωποι για την αποστολή σε εργατοώρες, κόπο και χρόνο είναι και συγκινητική και οριακά υπεράνθρωπη. Η συγκέντρωση υλικών πόρων έγινε κυρίως με crowdfunding δημόσια, σε πλατφόρμες όπως το tsaft.org. Και από εθνικές αντιπροσωπείες όπως η δικιά μας που έχει συγκεντρώσει ήδη περίπου 40 χιλιάδες ευρώ. Στην πρώτη μας οικονομική καμπάνια για το Κάιρο μαζεύτηκαν περίπου 120 χιλιάδες ευρώ. Τα μισά από αυτά έχουν ήδη φτάσει στη Γάζα σε δομές αλληλεγγύης και έχουμε λάβει πολύ ωραίες εικόνες με φάρμακα, τρόφιμα και τα λοιπά που μοιράστηκαν στο έδαφος, τις προηγούμενες εβδομάδες.
»Η αποστολή ούτε φιλοδοξεί ούτε θα σώσει την Παλαιστίνη. Κυρίως συμβαίνει το ανάποδο: Εμάς σώζει η Παλαιστίνη. Με την περήφανη, ανυποχώρητη και μοναχική αντίστασή της που εμπνέει αντίστοιχα αντιστάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Λέμε ότι το να ζήσει η Παλαιστίνη ελεύθερη σημαίνει αντίστοιχα πως αυτός είναι ένας αγώνας για ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια σε όλο τον κόσμο.
«Η αποστολή ούτε φιλοδοξεί ούτε θα σώσει την Παλαιστίνη. Συμβαίνει το ανάποδο: Εμάς σώζει η Παλαιστίνη»
»Η πραγματικότητα όμως είναι ότι για να γίνει αυτό απαιτούνται δύο παράγοντες: Ο ένας έχει να κάνει με την ίδια τη δυνατότητα των Παλαιστινίων να αντιστέκονται στη Γάζα. Με τους τρόπους που αυτοί επιλέγουν. Ακόμα και σήμερα η Παλαιστινιακή Αντίσταση μετράει νίκες απέναντι στους δολοφόνους του ισραηλινού στρατού και εμείς δεν μπορούμε παρά να τη στηρίζουμε αταλάντευτα. Το δεύτερο έχει να κάνει με τη Δύση, τα κράτη και τους οργανισμούς, χωρίς τους οποίους το Ισραήλ θα ήταν απομονωμένο.
»Το κάλεσμα είναι πρωτίστως στο αντιπολεμικό και φιλοπαλαιστινιακό κίνημα. Να ασκήσει πιέσεις ακόμα και την ύστατη στιγμή. Υπάρχουν κράτη που δεν έχουν προοδευτικές ή φιλολαϊκές κυβερνήσεις, που έχουν ωστόσο πάρει αποφάσεις για εμπάργκο όπλων και διακοπή διπλωματικών σχέσεων. Η Ελλάδα και η Κύπρος φέρουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για ό,τι συμβαίνει και αυτό μας το έλεγαν οι άνθρωποι και στην αποστολή στην Αίγυπτο και στη διεθνή συνάντηση στην Τυνησία. Μπορεί ο ισραηλινός στρατός να περνάει και να χρησιμοποιεί τον ελληνικό εναέριο χώρο και τις βάσεις χωρίς κάποια γραφειοκρατία. [...]
»Αρκετά μέλη του Global Movement είναι Παλαιστίνιοι και έχουν τις οικογένειές τους εκεί. Μας στέλνουν καθημερινά μηνύματα και πολύ συγκινητικές φωτογραφίες. Ξέρετε, εμείς μπορεί να το υποτιμάμε, αλλά αυτοί εκεί περιμένουν τον Στόλο πώς και πώς. Πριν από λίγες μέρες στην παραλία της Γάζας φτιάχτηκε ένα μεγάλο γλυπτό στην άμμο με το σύνθημα: Welcome Global Summud Flotilla. Break the siege (Σπάστε την πολιορκία). Μας περιμένουν».
Η αγκαλιά μεταξύ της Φραντσέσκα Αλμπανέζε, ειδικής εισηγήτριας των Παλαιστινιακών Εδαφών για τα Ηνωμένα Εθνη, και της ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ στην Τυνησία, μετά την επίθεση με drone στο «Family Boat» της Global Sumud Flotilla, όπου επέβαινε η δεύτερη
«Δεν υπάρχει το απλώς συμβολικό. Θα είναι τα σώματά μας εκεί, που είναι απολύτως υλικά»
Συνέντευξη Κλεονίκη Αλεξοπούλου, ιστορικός, διδάσκουσα στο ΕΚΠΑ και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής του Global Sumud Flotilla
Κλεονίκη Αλεξοπούλου
Η Κλεονίκη Αλεξοπούλου είναι ιστορικός, διδάσκουσα στο ΕΚΠΑ και μέλος της Διεθνούς Επιτροπής του Global Sumud Flotilla. Ερευνήτρια με εμπειρία σε θέματα αποικιοκρατίας, εργασίας και κοινωνικής πολιτικής, έχει συμμετάσχει σε αριστερές και ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εδώ και τέσσερις μήνες έχει παρατήσει όλες τις άλλες δραστηριότητές της και ασχολείται αποκλειστικά με την αποστολή.
«Είναι εντυπωσιακό αυτό που έχει δημιουργηθεί παγκοσμίως μέσα σε τέσσερις μήνες. Ιστορικά οι αποστολές του Freedom Flotilla Coalition ξεκινούσαν μήνες πριν και αφορούσαν μόνο ένα καράβι. Στόχος μας είναι να σπάσουμε τον αποκλεισμό της Παλαιστίνης με υλικούς και συμβολικούς όρους. Θέλουμε να μεταφέρουμε τρόφιμα και φάρμακα και αυτή τη φορά πραγματικά μπορούμε να μεταφέρουμε αρκετά περισσότερα από ό,τι όταν προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε τα σύνορα με τη Ράφα τον Ιούνιο.
»Δεν φτάνουν, εννοείται, αυτά τα φάρμακα γιατί δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα του λιμού και των χιλιάδων παιδιών που πεθαίνουν. Ωστόσο υπάρχει και η υλική διάσταση. Σε νομικό επίπεδο αυτό θα δημιουργούσε ένα δεδικασμένο που θα μπορέσει να επαναληφθεί. Η απόδοση δικαιοσύνης δεν μπορεί δυστυχώς να επιτευχθεί με θεσμικά μέσα. Κάναμε υπομονή δύο χρόνια. Κανένας θεσμός δεν κατάφερε να σταματήσει τη γενοκτονία. Ούτε ο ΟΗΕ ούτε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Οταν με ρωτάνε για τους σκοπούς, φέρνω ένα αναλογικό παράδειγμα: “Πείτε ότι καίγεται το σπίτι κάποιων φίλων ή συγγενών σας. Θα πάρετε τηλέφωνο την Πυροσβεστική και την Αστυνομία ή και τον Δήμο. Αν κανένας από αυτούς δεν το σηκώσει ή το σηκώσει και αναβάλει τη λύση, αναγκαστικά δεν θα προσπαθήσετε να κάνετε κάτι;”
»Για την πιθανότητα σύλληψής μας έχουμε περάσει από μια σχετική εκπαίδευση. Ξέρουμε πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε χωρίς βία. Δεν θα φέρουμε καμία αντίσταση και δεν θα έχουμε κανένα εργαλείο μαζί μας που να μπορεί να θεωρηθεί όπλο ή απειλή. Εχουμε ενισχύσει τα δίκτυα ασφαλείας της αποστολής. Ωστόσο το Ισραήλ δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να επιτεθεί σε οποιονδήποτε, σε οποιοδήποτε μέρος και κράτος, όπως στην Τυνησία και στο Κατάρ. Δείχνουν ότι δεν έχουν απολύτως κανένα όριο, ούτε ανθρωπιστικό ούτε εθνικής κυριαρχίας. Τα υπόλοπα κράτη οφείλουν να το αντιληφθούν αυτό και να το σταματήσουν ακόμα και με όρους realpolitik, ούτε καν με όρους ανθρωπισμού.
»Εγχειρήματα όπως του Global Sumud Flotilla δεν μπορούν να φέρουν κάποιο σοβαρό σημαντικό αποτέλεσμα, αν δεν συνδεθούν με άλλες διεκδικήσεις. Το δικαίωμα στη γη δεν αφορά μόνο τους Παλαιστίνιους. Η σύνδεση με εργατικά σωματεία είναι καθοριστική. Οπως οι λιμενεργάτες στη Γένοβα, οι δικοί μας στον Πειραιά, οι τοπικές κοινωνίες, όπως της Σύρου που αντιστάθηκαν στα πλοία με τουρίστες Ισραηλινούς και στρατιώτες του IDF, που εμείς το λέμε IOF από τη λέξη Occupation (κατοχή). Δεν μπορούμε φυσικά να αντικαταστήσουμε έναν εθνικό ή έναν διεθνή στρατό, ένα σώμα κυανόκρανων που θα μπορούσαν να επέμβουν, όπως έγινε πολύ καθυστερημένα στη γενοκτονία της Ρουάντα το 1994. Μια Ρουάντα όμως έχουμε και τώρα.
»Ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι τρομερά μοναχικός. Οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι με σωματεία τους και ομάδες γιατρών μάς έχουν στείλει ομαδικές προσκλήσεις να παρέμβουμε. Να τους δείξουμε ότι βλέπουμε τι γίνεται, να τους δείξουμε ότι υπάρχουν. Αισθάνονται υπαρξιακά μόνοι.
»Πολλά μίντια και πολλοί πολιτικοί χώροι παρουσιάζουν τον Στόλο Αλληλεγγύης ως κάτι απλώς συμβολικό. Αυτή ωστόσο είναι η φρασεολογία του αντιπάλου. Δεν υπάρχει το απλώς συμβολικό. Θα είναι τα σώματά μας εκεί, που είναι απολύτως υλικά. Δεν είναι συμβολικά. Δεν είναι συμβολισμός όταν αγωνίζεσαι για ένα δέντρο στη γειτονιά σου. Είναι η παιδική ηλικία των Παλαιστινίων, τα παιδικά τους χρόνια, η γη που μεγάλωσαν, οι ελιές και τα λεμονόδεντρά τους. Ολα αυτά είναι απολύτως υλικά».
«Κάνουμε πράξη αυτό που δεν κάνουν οι κυβερνήσεις»
Συνέντευξη Ιάσονας Αποστολόπουλος, διασώστης
Ιάσονας Αποστολόπουλος
Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος, διασώστης και ακτιβιστής, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στη βαρβαρότητα της Ευρώπης-Φρούριο. Συζητάμε μαζί του λίγες μέρες πριν από τον απόπλου του «Οξυγόνου» από την Ερμούπολη.
● Ποιος είναι ο βασικός σκοπός της αποστολής;
Στόχος μας να φτάσουμε στη Γάζα, να σπάσουμε τον παράνομο ισραηλινό αποκλεισμό και να παραδώσουμε την ανθρωπιστική βοήθεια που μεταφέρουμε. Να ανοίξουμε έναν ανθρωπιστικό διάδρομο που θα δώσει τέλος στη γενοκτονία και στον λιμό και θα ενώσει την Παλαιστίνη με τον υπόλοιπο κόσμο. Γνωρίζαμε ότι αυτό θα μας φέρει σε άμεση σύγκρουση με το Ισραήλ και τις κυβερνήσεις που το στηρίζουν. Ηδη δύο σκάφη μας δέχτηκαν εμπρηστική επίθεση από drone στο λιμάνι της Τύνιδας και η τυνησιακή κυβέρνηση κάλυψε αυτή την επίθεση, μιλώντας για ατύχημα.
● Η σημασία της αποστολής σας είναι τεράστια και η αλληλεγγύη του κόσμου συγκινητική. Ωστόσο δεν παύει να αποτελεί μια πολύ ισχυρή –συμβολική κυρίως– κίνηση.
Το Global Sumud Flotilla είναι μια παγκόσμια πορεία αλληλεγγύης και αντίστασης διά θαλάσσης. Δεν αποτελεί απλώς μια συμβολική πρωτοβουλία∙ είναι μια πράξη πίεσης προς τη διεθνή κοινότητα, ώστε να ανοίξει επιτέλους ένας ανθρωπιστικός διάδρομος. Κάνουμε πράξη αυτό που δεν κάνουν οι κυβερνήσεις. Φτιάχνουμε έναν στόλο και πάμε στη Γάζα με ανθρωπιστική βοήθεια. Κι όμως, ακόμα κι αν θεωρηθεί συμβολική η πράξη μας, τι είναι αυτό που συμβολίζει; Οταν το Ισραήλ διαπράττει γενοκτονία και καταδικάζει μωρά στον θάνατο από την πείνα, τι σημαίνει ένα πλοίο που μεταφέρει τροφή; Σημαίνει την ανθρωπιά απέναντι στην κτηνωδία, την αλληλεγγύη των λαών απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα. Και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε αυτή τη βαθιά διαίρεση.
«Το Ισραήλ μπορεί να διαθέτει την πιο προηγμένη τεχνολογία στον πλανήτη. Μπορεί να σταματάει φορτηγά, πλοία και τρόφιμα. Αλλά δεν μπορεί να σταματήσει ένα πράγμα: το τεράστιο κύμα διεθνιστικής αλληλεγγύης που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, σπάζοντας τη σιωπή και τις κρατικές πολιτικές της συνενοχής»
● Πώς κατά τη γνώμη σου ο ηρωικός αλλά στην πραγματικότητα μοναχικός αγώνας αντίστασης και επιβίωσης των Παλαιστινίων μπορεί τελικά να κερδίσει;
Είναι γνωστό ότι για να κερδίσεις έναν πόλεμο δεν αρκούν μόνο τα όπλα, χρειάζεσαι και αφήγημα. Και αυτό είναι το σημείο στο οποίο το Ισραήλ χάνει με εκκωφαντικό τρόπο. Γιατί σήμερα, όλος ο κόσμος βλέπει καθαρά: το δίκιο είναι με την Παλαιστίνη. Οπως το απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής νικήθηκε πρώτα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και μετά στη πράξη, έτσι θα ηττηθεί και η ισραηλινή κατοχή.
Το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης προκαλεί ρωγμές στο οικοδόμημα της κρατικής σύμπραξης με την γενοκτονία. Ολο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αναγνωρίζουν το παλαιστινιακό κράτος και ανακοινώνουν μέτρα ενάντια στο Ισραήλ. Μέχρι και η φον Ντερ Λάιεν δήλωσε ότι θα προτείνει κυρώσεις εις βάρος του Ισραήλ, που συνεπάγεται πάγωμα μελλοντικών επιχορηγήσεων.
Προχθές, το Ευρωκοινοβούλιο πέρασε ένα ιστορικό ψήφισμα. Για πρώτη φορά το Ευρωκοινοβούλιο αναγνωρίζει ρητά την ευθύνη του Ισραήλ για τα εγκλήματα στη Γάζα και στη Δυτική Οχθη και ζητά την επέκταση κυρώσεων σε πρόσωπα και θεσμούς που εμπλέκονται στην κατοχή, ακόμα και κατά υπουργών της ισραηλινής κυβέρνησης.
● Πάντως, η αλληλεγγύη, όσο μεγάλη και συγκινητική κι αν είναι, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να μεταφραστεί σε μια δύναμη κρούσης, ενώ για τους γνωστούς λόγους δεν μπορεί να αντιμετωπίσει και τον λιμό.
Ναι, το Ισραήλ μπορεί να διαθέτει την πιο προηγμένη τεχνολογία στον πλανήτη. Μπορεί να σταματάει φορτηγά, πλοία και τρόφιμα. Αλλά δεν μπορεί να σταματήσει ένα πράγμα: το τεράστιο κύμα διεθνιστικής αλληλεγγύης που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, σπάζοντας τη σιωπή και τις κρατικές πολιτικές της συνενοχής. Και αυτό το γνωρίζουν καλά, γι’ αυτό φοβούνται κάθε κίνηση που μπορεί να αμφισβητήσει την εξουσία τους. Οταν τρέμεις ένα μικρό σκάφος που μεταφέρει βρεφικές τροφές και φάρμακα, αποκαλύπτεται πόσο εύθραυστη είναι η ισχύς σου. Το να καταλαμβάνουν πάνοπλοι κομάντος ένα ιστιοπλοϊκό δεν είναι σημάδι ισχύος αλλά ένδειξη αδυναμίας.
Και δικαίως νιώθουν ανασφαλείς γιατί, παρά τις φρικαλεότητες που διαπράττουν, οι κάτοικοι της Γάζας δεν υποτάσσονται. Η αντίσταση συνεχίζεται αμείωτη. Οι Παλαιστίνιοι αρνούνται πεισματικά και να φύγουν και να παραδοθούν. Το Ισραήλ δεν έχει πετύχει κανέναν από τους στρατηγικούς του στόχους και τώρα έχει χάσει και τη διεθνή κοινή γνώμη.
● Ποια είναι η εικόνα ή η σκέψη από την προετοιμασία των τελευταίων εβδομάδων που παίρνεις μαζί σου ανεβαίνοντας στο πλοίο;
Η σκέψη μου είναι ότι το Ισραήλ μπορεί να μας βομβαρδίσει, να μας αναχαιτίσει, να μας συλλάβει. Αλλά δεν πειράζει, θα παραδώσουμε τη σκυτάλη στον επόμενο. Για κάθε πλοίο που το Ισραήλ θα κατασχέσει, θα σαλπάρουν άλλα δέκα!
Για κάθε κινητοποίηση που η ελληνική φιλο-ισραηλινή κυβέρνηση καταστέλλει, θα ετοιμάζουμε άλλες 100. Για κάθε δίωξη που κάνουν εναντίον μας, όπως ο ακροδεξιός δήμαρχος της Αμοργού, θα υπάρχουν δεκάδες ψηφίσματα υποστήριξης προς τα εγχειρήματά μας. Θα προσπαθούμε να φτάσουμε στη Γάζα ξανά και ξανά από στεριά, θάλασσα και αέρα μέχρι να σπάσει ο ισραηλινός αποκλεισμός και η κατοχή. Γιατί αυτό σημαίνει σουμούντ στα αραβικά, σημαίνει πείσμα, αντοχή και αποφασιστικότητα. Η αλληλεγγύη δεν σταματά, ούτε ποινικοποιείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου