Η συναυλία για τους νεκρούς των Τεμπών, δεν ήταν ένας επικήδειος. Ήταν μια συλλογική θέληση να αλλάξουν τα πράγματα. Γι’ αυτό φόβισε όσους επιζούν από τη διαιώνισή τους – κράτος, εξουσία και τους ταγούς τους. Στάθηκε αδύνατο να την εξημερώσουν, γι’ αυτό την αντιπάλεψαν.
Σε μια εποχή που οι ισχυροί δίνουν την εξουσία στον θάνατο, για να εξασφαλίσουν τη δική τους, έχει υπέρτατη αξία κάθε συλλογική στιγμή των ανθρώπων που υμνεί τη ζωή. Στη συναυλία για τους νεκρούς των Τεμπών συναντήθηκαν όλα τα νεκρά παιδιά που θέλουν να ζήσουν. Τα παιδιά των Τεμπών που συνάντησαν τον θάνατο ξέγνοιαστα από την κρυφή διατακτική του κέρδους που δολοφονεί ανελέητα ό,τι κοινωνικό το περιορίζει. Τα παιδιά της Παλαιστίνης που δολοφονούνται ξεδιάντροπα καθημερινά, εν μέσω μιας γενοκτονίας καθαγιασμένης από τους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Τα παιδιά της Wolt και της efood που ζουν καθημερινά σε μια απέραντη «κοιλάδα των κερδών».
Εύκολα και δικαιολογημένα το ατομικό πένθος θα μπορούσε να μετατραπεί σε άφωνη οργή και παραλύουσα φρίκη. Τι χρεία υπάρχει για κάτι άλλο όταν σε έχει προλάβει ο χειρότερος θάνατος, αυτός του παιδιού σου; Και μάλιστα με αδιανόητο τρόπο μέσα σε όλες τις εξαιρέσεις; Σε ποια μάτια να ακουμπήσεις προσδοκίες; Για ποιο μέλλον να ξεκινήσεις ολόφωτο; Κι όμως, η ανθρωπότητα μεγάλωσε γιατί καθρεφτίζονταν στα μάτια όλων των παιδιών, όλων των γύρω που της έδιναν και το μέτρο της αξίας της ζωής.
Στην αρχή βγαίνει η οργή για το αδιανόητο. Μετά έρχεται η συνείδηση, συλλογικά και ατομικά, ότι οι νεκροί των Τεμπών δεν πέθαναν από κακή τύχη αλλά από ένα σύστημα που σε όλες του τις εκδοχές και τους θεσμούς δολοφονεί για το κέρδος. Η μνήμη ανασύρει γεγονότα ασύνδετα. Η ματιά αλλάζει και βλέπει καθημερινά όλα αυτά να συμβαίνουν στη δουλειά, στη ζωή, σε κάθε τόπο, μακριά από τα φώτα δημοσιότητας των κυρίαρχων. Ο τυφλοπόντικας της ιστορίας πιάνει πάλι δουλειά.. Από τη θλιμμένη μοναξιά ατομικών δήθεν πεπρωμένων περνάμε σε μια ανώτερη πληρότητα συλλογικής απαίτησης που τις υπερβαίνει. «Αυτό που σκότωσε τα παιδιά μας, παραμένει ζωντανό»… Είμαστε υπεύθυνοι αν δεν το αποκαλύψουμε και δεν το τσακίσουμε. «Αν δε βρω το τέρμα δε θα ησυχάσω…. Θα σε πάρω εγώ όταν φτάσω». Η απόδοση δικαιοσύνης έχει νόημα ύπαρξης. Δεν είναι δικαίωση απλώς, είναι όρος ζωής. Και τότε οι μανάδες των δολοφονημένων γίνονται μανάδες των παιδιών όλου του κόσμου. Και οι πληγές των ανθρώπων χαραμάδες φωτός.
Έτσι τα ανθρώπινα προσπερνούν τους αρνητικούς κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και χτίζουν τους δικούς τους. Με πολύ πόνο αλλά και αυτοπεποίθηση, ωριμάζει συλλογικά η ανάγκη να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο που δολοφονεί παιδιά. Να πάψουμε να τον τρέφουμε με την ανοχή και τον φόβο μας. Ή με την απερισκεψία του αυτονόητου. Ή με την αναλγησία ότι ο θάνατος αφορά κάποιους άλλους απρόσεκτους.
Η απόδοση δικαιοσύνης έχει νόημα ύπαρξης. Δεν είναι δικαίωση απλώς, είναι όρος ζωής. Και τότε οι μανάδες γίνονται μάνες όλων
Σε αυτή τη συνάντηση, η τέχνη και οι άνθρωποι της βρίσκουν το πραγματικό νόημα της ύπαρξής τους. Να πλέκουν μυρσίνες και λεβάντες, τραγούδια και στίχους, ενοποιώντας τα θραύσματα λυγμών και ζωών διασκορπισμένων, σε έναν σκοπό δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, σημαία για όλη την ανθρωπότητα. Που τον σιγοψιθυρίζουν χιλιάδες στόματα και στον ρυθμό του πάλλονται χιλιάδες καρδιές. Πού δίνει αξία στο συναίσθημα και στόχο στην απόφαση.
Η συναυλία για τους νεκρούς των Τεμπών, την προηγούμενη Παρασκευή, δεν ήταν ένας επικήδειος. Ήταν μια συλλογική θέληση να αλλάξουν τα πράγματα. Γι’ αυτό φόβισε όσους επιζούν από τη διαιώνισή τους. Δηλαδή κράτος, εξουσία και τους ταγούς τους. Στάθηκε αδύνατο να την εξημερώσουν, γι’ αυτό την αντιπάλεψαν.
Για όλους αυτούς όμως που δεν θεωρούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα το αναπότρεπτο μέλλον και αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ένα σημάδι κι ένας οδηγός. Ένα σημάδι πώς οι πόνοι των ανθρώπων που δεν αφήνονται στην ατομική βίωση αλλά περνούν από τη συλλογική στάση, κτίζουν αργά αλλά σταθερά τις μελλοντικές ανυποταξίες ακόμη κι όταν το σκοτάδι των κυρίαρχων μάς εμποδίζει να δούμε τον ορίζοντα. Κι έναν οδηγό, ώστε να βλέπουμε τη δυνατότητα που θέλουν να μας κρύβουν οι καταθλιπτικοί συσχετισμοί.
Γιατί όπως δήλωσε ο Φοίβος Δεληβοριάς, που συγκλόνισε με το τραγούδι του: «Το έχουμε ανάγκη. Η εποχή μαζεύει σύννεφα και όλη η απανθρωπιά του πλανήτη βρίσκεται σε τροχιά χαρούμενης και ανεμπόδιστης καταστροφής». Ας επικρατήσει η «λεβάντα» και η «μυρσίνη» των ανθρώπων…
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου