Μέρος 1ο: Το «Μεγάλο Ισραήλ» και η οικογενειακή παράδοση του Μπενιαμίν «Νετανιάχου»... Μιλεϊκόφσκι
Ο Μπεζαλέλ Σμότριτς, ο εξτρεμιστής, ρατσιστής υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ και ηγετική μορφή των εποίκων στη Δυτική Οχθη, πριν από λίγες μέρες αποκάλυψε αυτό που οι περισσότεροι υποστηρικτές των σιωνιστών γνωρίζουν, αλλά αποκρύπτουν συστηματικά. Οτι δηλαδή το πραγματικό σχέδιο πίσω από τη γενοκτονία στη Γάζα και τη νέα, τέταρτη μέσα σε 46 χρόνια εισβολή στον Λίβανο δεν είναι η εκδίκηση για την 7η Οκτωβρίου και η συντριβή της Χαμάς και της Χεζμπολάχ, αλλά το πολυετές και μακρόπνοο πρότζεκτ για τη δημιουργία του «Μεγάλου Ισραήλ». Το οποίο, όπως είπε χαρακτηριστικά «θα φτιαχτεί σιγά σιγά... και θα περιλαμβάνει όλα τα παλαιστινιακά εδάφη, αλλά και τα εδάφη της Ιορδανίας, της Συρίας, του Λιβάνου, του Ιράκ, της Αιγύπτου, ακόμη και το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας»!
Ο φασίστας Σμότριτς είναι βέβαια «χτεσινός» στην ισραηλινή πολιτική – σε αντίθεση με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου που είναι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ιστορία του σιωνιστικού κράτους και βασικός υπεύθυνος για τη σημερινή τραγωδία, καθώς είναι ο ουσιαστικός διάδοχος στο κόμμα Λικούντ του... προηγούμενου «χασάπη του Λιβάνου», του Αριέλ Σαρόν. Ισως θα θυμάστε λοιπόν πως, κατά την περσινή του ομιλία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, δύο ολόκληρες εβδομάδες πριν από την καταδρομική επιχείρηση της παλαιστινιακής αντίστασης στη Γάζα, ο θρασύτατος «Μπίμπι» παρουσίασε έναν χάρτη της νέας Μέσης Ανατολής που έδειχνε μια πρώτη εκδοχή του «Μεγάλου Ισραήλ» με μπλε χρώμα και ενσωματωμένα όλα τα παράνομα κατεχόμενα από το 1967 παλαιστινιακά και αραβικά εδάφη, και γύρω του όλα τα προαναφερθέντα από τον Σμότριτς αραβικά κράτη με πράσινο χρώμα, έτοιμα για μελλοντική «αφομοίωση» από τον Εκλεκτό Λαό! Ποια είναι λοιπόν η πραγματική σχέση του Νετανιάχου με το «Μεγάλο Ισραήλ»; Δώστε βάση, καθώς είναι μια από τις περιπτώσεις όπου η οικογενειακή ιστορία ενός ανθρώπου αποτελεί το ιστορικό «κλειδί» για την ερμηνεία των σημερινών γεγονότων.
Στη ρωσική ακόμα Βαρσοβία, λοιπόν, ζούσε από το 1908 ο Νατάν Μιλεϊκόφσκι, ένας Ρωσο-Εβραίος ραβίνος και φανατικός σιωνιστής. Σε αντίθεση όμως με πολλούς άλλους ομοϊδεάτες του, ο υπερσυντηρητικός Μιλεϊκόφσκι –ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους εκείνη την εποχή που όχι μόνο κήρυττε αλλά και υποχρέωνε την οικογένειά του να μιλά αρχαία εβραϊκά, μια ουσιαστικά «νεκρή γλώσσα»– διαφωνούσε κάθετα τόσο με την «αριστερή πτέρυγα», τους σοσιαλιστές του κινήματος «Μπουντ», όσο και με το δημοφιλές τότε «Πρόγραμμα της Ουγκάντα», που καλόβλεπε τη δημιουργία μιας εναλλακτικής εβραϊκής πατρίδας στην Αφρική. Ο ραβίνος μας προσχώρησε λοιπόν στη φράξια των λεγόμενων Ρεβιζιονιστών Σιωνιστών και εξελίχτηκε σε πρωτοπαλίκαρο του ιδρυτή τους Ζε'έβ Γιαμποτίνσκι: η «αναθεωρητική» αυτή, μαξιμαλιστική και άκρως επεκτατική ιδεολογία κηρύσσει ως θεϊκό δικαίωμα την εγκατάσταση των Εβραίων σε ολόκληρη τη βιβλική «Γη του Ισραήλ», την οποία αυθαίρετα εξίσωναν με τα εδάφη ολόκληρης της τότε Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας, δηλαδή και στις δύο όχθες του Ιορδάνη. Κι έτσι, το 1920, ο Μιλεϊκόφσκι μετανάστευσε με τη γυναίκα του και τα εννιά παιδιά του στην Παλαιστίνη, όπου υιοθέτησε για το ξεκάρφωμα το εβραϊκό ψευδώνυμο «Νετανιάχου», που σημαίνει κυριολεκτικά «δοσμένο από τον Θεό»... Σας θυμίζει κάτι;
Ως έποικος στη βρετανοκρατούμενη αραβική γη, ο «Νετανιάχου» Μιλεϊκόφσκι εξελίχθηκε γρήγορα σε ηγετική μορφή του ρεβιζιονιστικού κινήματος και με έξοδα των ισχυρών σιωνιστών σπονσόρων ταξίδεψε πρώτα στην Αγγλία και στη συνέχεια στις ΗΠΑ, όπου έδωσε εκατοντάδες ομιλίες υπέρ της μαζικής μετανάστευσης στους Αγίους Τόπους και φυσικά της εκδίωξης των γηγενών πληθυσμών. Το 1929 ωστόσο γύρισε στην Παλαιστίνη όπου και πέθανε το 1935. Ομως οι Ρεβιζιονιστές, αν και μειοψηφία μέσα στο διεθνές σιωνιστικό κίνημα, που μάλιστα τους διέγραψε το 1935, δεν χάθηκαν. Αντίθετα «ρίζωσαν» στην Παλαιστίνη, όπου μετονομάστηκαν σε Νέα Σιωνιστική Οργάνωση (NZO) και έφτιαξαν τη δική τους παραστρατιωτική πτέρυγα, τη διαβόητη για τις κατοπινές τρομοκρατικές της ενέργειες σε βάρος Αράβων και Βρετανών, την «Ιργκούν», από την οποία ξεπήδησε και η σαδιστική «Ομάδα Στερν». Και βέβαια «μπόλιασαν» με τις φασιστικές και ρατσιστικές τους ιδέες τα μετέπειτα κόμματα της ισραηλινής (ακρο-)Δεξιάς, δηλαδή το Χέρουτ και κατόπιν το Λικούντ, ηγέτης του οποίου είναι σήμερα ο εγγονός του φανατικού ραβίνου.
Ας πούμε όμως δυο λόγια και για τον μπαμπά του «Μπίμπι», τον Μπενζιόν Μιλεϊκόφσκι. Γεννημένος στη Βαρσοβία το 1910, ο Μπενζιόν βρέθηκε, όπως είδαμε, «φυτευτός» στην Παλαιστίνη και σπούδασε Ιστορία στην Ιερουσαλήμ, ενώ παράλληλα εξελίχθηκε σε μαχητικό στέλεχος των Ρεβιζιονιστών του Γιαμποτίνσκι, που το 1940 τον έστειλε ως εκπρόσωπο του κινήματος στη Νέα Υόρκη. Εκεί τον βρήκε ο πόλεμος και έμεινε στις ΗΠΑ ως ηγέτης του αμερικανικού βραχίονα της NZO ώς το 1948, δίνοντας ομιλίες και γράφοντας άρθρα υπέρ του «Μεγάλου Ισραήλ». Ομως η κύρια δουλειά του ήταν η προσέγγιση βουλευτών και γερουσιαστών και η δημιουργία του μετέπειτα πανίσχυρου αμερικανο-εβραϊκού λόμπι, του οποίου θεωρείται ένας από τους βασικούς θεμελιωτές... Ηταν μάλιστα ένας από τους λίγους σιωνιστές που υπέγραψαν ψήφισμα καταδίκης του σχεδίου διχοτόμησης της Παλαιστίνης το 1947, θεωρώντας ότι «στραγγαλίζει» εδαφικά το εβραϊκό κράτος!
Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Ισραήλ όπου προσπάθησε να εκλεγεί βουλευτής, αλλά απέτυχε, καθώς οι θεωρίες του για εξολόθρευση των Αράβων και επέκταση στα γειτονικά κράτη θεωρήθηκαν πολύ ακραίες ακόμη και από τους πιο σκληρούς σιωνιστές! Σε αυτό το διάστημα όμως και προτού η οικογένεια γυρίσει για αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ, γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ ο μεσαίος γιος του, ο Μπενιαμίν, ο οποίος αν και «Αμερικανάκι» γύρισε στο Ισραήλ το 1967 και έμεινε εκεί για να «τρέξει» το παλιό, αιματοβαμμένο οικογενειακό πρότζεκτ...
***
Μέρος 2ο: Το «Μεγάλο Ισραήλ»
Γιώργος Τσιάρας
Στο προηγούμενο «δρομο-λόγιο» επιχείρησα να ρίξω λίγο φως στην... πατροπαράδοτη σχέση του Μπενιαμίν Μαλεϊκόφσκι/«Νετανιάχου» με την ακροδεξιά φράξια του λεγόμενου «Ρεβιζιονιστικού Σιωνισμού» και το γενοκτονικό, αποικιοκρατικό πρότζεκτ του «Μεγάλου Ισραήλ». Ομως είναι λάθος να εστιάζουμε στα πρόσωπα, όσο σημαντικό ρόλο κι αν παίζουν: ο μύθος των «Μεγάλων Ανδρών» δεν ισχύει, όσο κι αν μας αρέσει να βλέπουμε το παρελθόν μέσα από αυτόν. Ο Νετανιάχου, ας πούμε, μπορεί αύριο-μεθαύριο να χάσει την εξουσία ή να τα τινάξει και στη θέση του να έρθει ο «κεντρώος» Γκαντζ ή ο «κεντροαριστερός» Λαπίντ – αλλά η πτώση ή ο θάνατός του δεν πρόκειται να εκτροχιάσει τη γενοκτονική μηχανή του «Μεγάλου Ισραήλ», όπως φυσικά και οι δολοφονίες του Σινουάρ, του Χανίγια ή του Νασράλα δεν υπάρχει καμία περίπτωση να «σκοτώσουν» τη Λερναία Υδρα της παλαιστινιακής και λιβανέζικης αντίστασης.
Θέλω να πω ότι ο σιωνισμός, όπως άλλωστε και η αντίσταση εναντίον του, είτε «κοσμική», όπως παλαιότερα η Αλ Φάταχ του Αραφάτ, είτε ισλαμική σαν τη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, είναι μαζικά κινήματα με εκατομμύρια πιστούς και ισχυρό ιδεολογικό κορμό, που γίνονται ακόμη ισχυρότερα όταν μπολιάζονται με τη θρησκευτική τύφλωση και τα εσχατολογικά κελεύσματα του «εκλεκτού λαού» της Βίβλου ή της τζιχάντ – του ιερού πολέμου κατά των απίστων. Αλλά και ο σιωνισμός, σε τελική ανάλυση, δεν είναι παρά ένα ιμπεριαλιστικό εργαλείο: δεν υπάρχει Ισραήλ –«Μεγάλο» ή μικρό– χωρίς την Αμερική. Η κατασκευή του εβραϊκού κράτους στην καρδιά του αραβικού κόσμου και η διαρκής εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων μπορεί να ξεκίνησαν ως βρετανικό αυτοκρατορικό σχέδιο για τον έλεγχο του Σουέζ και των πετρελαίων, αλλά είναι πλέον εδώ και οχτώ δεκαετίες ένα αμερικανικό ηγεμονικό πρότζεκτ, με τους Ισραηλινούς να κάνουν τη βρόμικη δουλειά της υπερατλαντικής υπερδύναμης, ακόμη κι όταν έχουν την ψευδαίσθηση πως αυτοί κινούν τα νήματα στην Ουάσινγκτον, και όχι το αντίθετο.
Το 1996, ας πούμε, τη χρονιά που ο Νετανιάχου εκλέχτηκε πρώτη φορά πρωθυπουργός κυριολεκτικά πάνω απ’ το πτώμα του Ράμπιν, πίσω στις ΗΠΑ μια δράκα νεοσυντηρητικών «γερακιών» –Ντικ Τσέινι, Ντόναλντ Ράμσφελντ, Πολ Γούλφοβιτς, Ρίτσαρντ Περλ– δημιουργούσε ένα think tank που χωρίς καμιά υπερβολή άλλαξε τον κόσμο. Ηταν το περιβόητο Project for a New American Century, ή «Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα».
Θα θυμάστε, ίσως, πως το PNAC «προέβλεψε» την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, τονίζοντας στα... προφητικά του κείμενα πως θα χρειαζόταν «ένα νέο Περλ Χάρμπορ» για να δικαιολογήσει μια σειρά επεμβατικών πολέμων που θα επέτρεπαν στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να αποκτήσουν τον απόλυτο έλεγχο στο βενζινάδικο του πλανήτη, τη Μέση Ανατολή – όπως κι έγινε, με κύρια θύματα το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Από τη μαρτυρία του στρατηγού Γουέσλι Κλαρκ, μάλιστα, ξέρουμε σήμερα πως μόλις δέκα μέρες μετά τις 11/9 οι Ράμσφελντ και Γούλφοβιτς τον κάλεσαν στο Πεντάγωνο και του είπαν ότι μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα εισέβαλλαν και θα ανέτρεπαν τα καθεστώτα σε επτά «ανυπάκουες» χώρες: «Ιράκ, Συρία, Λίβανο, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και Ιράν»! Κάτι που φυσικά ο ίδιος λέει ότι θεώρησε ανέφικτο και παρανοϊκό αλλά, όπως ξέρουμε πια, έγινε σε μεγάλο βαθμό πραγματικότητα – έστω και αν σε αρκετές περιπτώσεις γύρισε μπούμερανγκ για τους εμπνευστές του...
Αυτό που αντίθετα λίγοι θυμούνται πια είναι πως αρκετά χρόνια πριν συμβούν όλα αυτά, το 1996, το PNAC και προσωπικά ο Αμερικανοεβραίος «πρίγκιπας του σκότους», Ρίτσαρντ Περλ, εκπόνησαν για λογαριασμό του Νετανιάχου και του Λικούντ μια έκθεση με τίτλο «Clean Break: A Strategy for Securing the Realm», που προέτρεπε ουσιαστικά τον νέο Ισραηλινό πρωθυπουργό να κάνει μεταξύ άλλων τα εξής:
● Να καταργήσει στην πράξη τις Συνθήκες του Οσλο και να υπονομεύσει κάθε πιθανότητα δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους, γκρεμίζοντας το κλίμα «ειρήνης» και συνεργασίας που πήγαινε να φτιαχτεί στη Μέση Ανατολή.
● Να εφαρμόσει ένα νέο δόγμα εμπλοκής του ισραηλινού στρατού («δικαίωμα στην καταδίωξη») που θα επέτρεπε φονικές επιδρομές στα παλαιστινιακά εδάφη, με σκοπό την πλήρη προσάρτησή τους.
● Να προωθήσει «εναλλακτικές λύσεις» στην παλαιστινιακή ηγεσία του Αραφάτ (βλέπε «υπόγεια στήριξη» μέσω τρίτων στη Χαμάς).
● Να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για μια νέα εισβολή στον Λίβανο και για φονικές αεροπορικές επιδρομές στη Συρία και το Ιράν.
● Και, τέλος, να προκαλέσει την εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών για την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, επικαλούμενο τα (ανύπαρκτα) όπλα μαζικής καταστροφής.
Επρόκειτο ουσιαστικά για ένα ακραίο μανιφέστο επιθετικής στρατηγικής, που καλούσε τον Νετανιάχου να πετάξει στα σκουπίδια την ειρηνευτική διαδικασία και μαζί με τους Αμερικανούς νεοσυντηρητικούς να αναδιατάξει ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, με σκοπό –τι άλλο– το «Μεγάλο Ισραήλ» από τον Ευφράτη ώς τον Νείλο, που κήρυττε τη δεκαετία του ’20 ο παππούς του! Το σχέδιο ήταν βέβαια τόσο ακραίο, ώστε αρχικά ακόμα και ο ίδιος ο Νετανιάχου το απέρριψε.
Οταν όμως μερικά χρόνια αργότερα οι συντάκτες της έκθεσης έγιναν υπουργοί και σύμβουλοι-κλειδιά στην κυβέρνηση του υιού Μπους και το «νέο Περλ Χάρμπορ» έγινε πράξη, οι «συστάσεις» του PNAC και του Clean Break άρχισαν να υλοποιούνται μία μία, σαν κομπολόι από αυτοεκπληρούμενες προφητείες... Δείτε το τελευταίο τέταρτο του αιώνα – εισβολές, πραξικοπήματα, «εμφύλιοι» δι’ αντιπροσώπων, τρομοκρατικά χτυπήματα, εκατομμύρια νεκροί και σακατεμένοι, δεκάδες εκατομμύρια πρόσφυγες! Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιδρομή της 7ης Οκτωβρίου ήταν το «Περλ Χάρμπορ» που τόσο είχε ανάγκη το Ισραήλ.
Ξέρετε όμως ποια είναι η ειρωνεία; Οτι όλα αυτά τα τρομερά ιμπεριαλιστικά σχέδια και συνωμοσίες, οι πόλεμοι και οι εκατόμβες των αμάχων δεν έχουν καταφέρει τίποτε, ούτε η Ουάσινγκτον εξασφάλισε την απόλυτη παγκόσμια κυριαρχία και τον «Νέο Αμερικανικό Αιώνα», ούτε το Ισραήλ έγινε «Μεγάλο» – μια σταλιά είναι, εφτά εκατομμύρια Εβραίοι έποικοι οπλισμένοι ώς τα δόντια μέσα σε μια θάλασσα από εχθρούς. Πόσα εκατομμύρια Αραβες θα σκοτώσουν, πόσες πόλεις και χωριά θα αφανίσουν; Ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος τους, όπως και ο άγραφος νόμος της ετερογονίας των σκοπών: τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και σε πλήθος άλλα μέτωπα του «Μεγάλου Παιχνιδιού», από το Αφγανιστάν ώς την Ουκρανία, αποδεικνύεται καθημερινά ότι όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια είναι ένα μείγμα παρανοϊκού ηγεμονισμού και ιμπεριαλιστικής αδηφαγίας, πασπαλισμένα με εσχατολογικές και μεσσιανικές «προφητείες» για το χριστιανικό (ιδίως το ευαγγελικό) και εβραϊκό ακροατήριο των μοντέρνων Ζηλωτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου