Της πατρίδας τους η σημαία, με παραμύθι τα περί «κατοχύρωσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο πεδίο»

 

Thanasis Kampagiannis

Της πατρίδας τους η σημαία

Η ημέρα είναι Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου, η ώρα πήγε 5 το απόγευμα και, όπως είχε προαναγγελθεί από τον “συγκρατημένα αισιόδοξο” Υπουργό Ενέργειας Σταύρο Παπασταύρου, η επικαιρότητα κατακλύζεται από την υποβολή προσφοράς της αμερικάνικης Chevron (σε συνεργασία με την Helleniq Energy) στον διαγωνισμό για τα θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Πελοποννήσου και της Κρήτης, με απώτερο στόχο την εξόρυξη υδρογονανθράκων.

Αν κάτι έχει να θαυμάσει κανείς από τις - δημοσιευθείσες κιόλας – θριαμβολογίες του Υπουργείου και της κυβέρνησης, είναι η φτώχεια της στρατηγικής σκέψης της ιθύνουσας τάξης και η ακύρωση οποιασδήποτε ιστορικής μνήμης. (Δεν συζητάμε βέβαια για τις εκθέσεις ιδεών περί κλιματικής αλλαγής.)

Η επίσημη τοποθέτηση ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα διασφαλίζονται από την εμπλοκή μιας εταιρείας – κατά προτίμηση αμερικάνικης – σε ένα επιχειρηματικό έργο θα έφερνε θυμηδία, αν δεν είχαν προηγηθεί οι τραγωδίες της Ελλάδας του 20ού αιώνα, από τη Μικρασιατική περιπέτεια μέχρι τη διχοτόμηση της Κύπρου, όταν η τυφλή πίστη στην "ευθυγράμμιση" με τους μεγάλους συμμάχους έφερε την καταστροφή.

Κι όλα αυτά, μια μέρα μετά τον ισραηλινό βομβαρδισμό της πρωτεύουσας του Κατάρ, του οποίου οι αμερικάνικες στρατιωτικές βάσεις δεν αποτέλεσαν κανένα εμπόδιο στον βιασμό και τη γελοιοποίηση της εθνικής του κυριαρχίας...

Όσοι νομίζουν ότι η παρουσία της Chevron φέρνει πίσω της τις αμερικάνικες φρεγάτες υπέρ των ελληνικών συμφερόντων σε τυχόν “θερμό” επεισόδιο παρενόχλησης κάποιου ερευνητικού της πλοίου από τουρκικά πολεμικά, ας κουνήσουν λίγο το κεφάλι τους. Αυτό που μπορεί να συμβεί μέσα από έναν πολεμικό τυχοδιωκτισμό (εκούσια ή ακούσια) είναι η επιδιαιτησία του Τραμπ στα ελληνοτουρκικά στο πλαίσιο της από μέρους του φαιδρής αναζήτησης του Νόμπελ Ειρήνης (τι ζούμε…). Και τότε θα δούμε πού θα πάνε οι μαξιμαλισμοί της "πλήρους επήρειας" του Καστελόριζου και η ελληνο-κυπριακή ΑΟΖ που φτάνει μέχρι τα ανοιχτά του Λιβάνου. Και πώς θα καταφέρει να φύγει από το τραπέζι της διαπραγμάτευσης η ελληνική διπλωματία.

Fun fact: η πρόταση της Chevron για την οποία πανηγυρίζει ήδη η ελληνική κυβέρνηση, λέγοντας ότι επισφραγίζει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, είναι αυτό που λέει η λέξη: πρόταση σε έναν διαγωνισμό. Προβλέπεται να ακολουθήσει αξιολόγηση εντός 60 ημερών με βάση το δημόσιο συμφέρον και σύμβαση κατακύρωσης που θα ψηφιστεί από τη Βουλή. Αν βέβαια πανηγυρίζεις για την υποβολή μιας πρότασης λέγοντας ότι αυτή επισφραγίζει κυριαρχικά δικαιώματα, αναρωτιέται κανείς: τι αξιολόγηση είναι αυτή που θα ακολουθήσει;

Αστεία πράγματα. 

 

***

Πανηγυρισμοί για την παράδοση του πλούτου στο κεφάλαιο ενώ ανάγουν τα μονοπώλια σε «προστάτες» κυριαρχικών δικαιωμάτων

Όπως δήλωσε σχετικά ο υπ. Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Σταύρος Παπασταύρου σήμερα που ολοκληρώθηκε η προθεσμία εκδήλωσης ενδιαφέροντος στον διεθνή διαγωνισμό για 4 «θαλάσσια οικόπεδα» νοτίως της Κρήτης και της Πελοποννήσου ανακοίνωσε τη συμμετοχή της η κοινοπραξία Chevron και Helleniq Energy.

Για ακόμα μια φορά περισσεύουν τα πανηγύρια για την προοπτική παράδοση πλούτου και πιθανών ενεργειακών πηγών που ανήκουν στον λαό σε ενεργειακούς κολοσσούς. Είπε χαρακτηριστικά ο υπουργός ότι «πρόκειται για μία εξέλιξη Ελπίδας και Προοπτικής για τη χώρα μας. Η Ελλάδα, με εθνική αυτοπεποίθηση, βάζει γερά θεμέλια για την ενεργειακή της αυτάρκεια και αξιοποιεί τη γεωπολιτική της θέση στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη εκπληρώνει το καθήκον της προς τα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις της για μια Ελλάδα ενεργειακά ασφαλή, επενδυτικά ελκυστική και γεωπολιτικά ισχυρή».

Πολλά ψέματα σε λίγες γραμμές. Η κυβέρνηση, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα του συστήματος, δεν «εκπληρώνουν» κάποιο χρέος προς τον λαό, αντίθετα - την στιγμή που στενάζει από τα πανάκριβα τιμολόγια ρεύματος- τον εμπλέκουν σε μεγάλους κινδύνους καθώς οι ενεργειακοί σχεδιασμοί του κεφαλαίου είναι πηγή όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην περιοχή.

Κανένα συμφέρον δεν είδε ο ελληνικός λαός από την «ενεργειακή απεξάρτηση της ΕΕ από την Ρωσία», την «πράσινη ανάπτυξη» και τις σχετικές «επενδύσεις» των επιχειρηματικών ομίλων. Αντίθετα βυθίζεται ακόμα περισσότερα στην ενεργειακή φτώχεια, η χώρα απαξιώνει ενεργειακές πηγές που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν την τροφοδότηση με φθηνή ενέργεια ενώ μεγαλώνουν και οι κίνδυνοι να γίνονται υποδομές στόχος αντιποίνων από αντίπαλα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. 

Επίσης ο εφησυχασμός που καλλιεργείται περί «κατοχύρωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο πεδίο» είναι γελοίοι και επικίνδυνοι. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί ότι ο ίδιος ενεργειακός κολοσσός των ΗΠΑ έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για «θαλάσσια οικόπεδα» και της Λιβύης και τα όσα έχουν εξελιχθεί με την ενεργειακή διασύνδεση Ελλάδας -Κύπρου- Ισραήλ. 

ΠΗΓΗ