Το Ισραήλ σταμάτησε τη χρηματοδότηση της Ακαδημίας Κινηματογράφου(!) επειδή στέλνει στα Οσκαρ ταινία με πρωταγωνιστή 12χρονο Παλαιστίνιο (ΕΙΚΟΝΑ & VIDEO)

Ο υπουργός Πολιτισμού του Ισραήλ, Μίκι Ζόχαρ

Το Ισραήλ σταμάτησε τη χρηματοδότηση της Ακαδημίας Κινηματογράφου (!) επειδή στέλνει στα Οσκαρ ταινία με πρωταγωνιστή 12χρονο Παλαιστίνιο

Η δυτική “δημοκρατία” του Ισραήλ στην οποία υποκλίνεται η ευρω – ατλαντική συμμαχία και ο φυσικά ο Κ. Μητσοτάκης, το κράτος – φονιάς και γενοκτόνος δεν ανέχεται τίποτα που να “κηλιδώνει” το άρρωστο σχέδιό του. 

Η ταινία «The Sea»,  σε σενάριο και σκηνοθεσία του Σάι Καρμέλι Πόλακ (Shai Carmeli-Pollak) διαγωνίστηκε στο πλαίσιο  της Ισραηλινής Ακαδημίας Κινηματογράφου,  διακρίθηκε και έτσι γίνεται η επίσημη υποψηφιότητα του Ισραήλ για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.

Στην ταινία –καρπός «συνεργασίας μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων Ισραηλινών»– πρωταγωνιστεί ο Μοχάμεντ Γκαζάουι (Muhammad Gazawi) στο ρόλο του Khaled, ενός Παλαιστίνιου μαθητή που κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής στο Τελ Αβίβ, του απαγορεύεται η είσοδος στα σύνορα για να δει για πρώτη φορά τη θάλασσα. Έτσι, ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι, αποφασισμένος να περάσει κρυφά στη χώρα.

Ο υπουργός Πολιτισμού του Ισραήλ, Μίκι Ζόχαρ (Miki Zohar) πληροφορούμενος το αποτέλεσμα ανακοίνωσε ότι διακόπτει τη χρηματοδότηση για τα βραβεία που απονέμει η Ισραηλινή Ακαδημία λέγοντας με κυνισμό και θράσος: «Το γεγονός ότι η νικήτρια ταινία απεικονίζει τους ηρωικούς στρατιώτες μας με δυσφημιστική και ψευδή οπτική, ενώ εκείνοι πολεμούν και διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να μας προστατεύσουν, δυστυχώς δεν αποτελεί πλέον έκπληξη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο χαστούκι στο πρόσωπο των Ισραηλινών πολιτών από την αμήχανη και αποστασιοποιημένη ετήσια τελετή απονομής των βραβείων Ophir. Αυτός ο παραλογισμός, κατά τον οποίο οι Ισραηλινοί πολίτες εξακολουθούν να πληρώνουν από τις δικές τους τσέπες για τα επαίσχυντα βραβεία, τα οποία αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το ένα τοις εκατό του λαού του Ισραήλ, θα λάβει τέλος επειδή αποφάσισα να τον σταματήσω». 

Θυμίζουμε, πως η υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας, Λίνα Μενδώνη τον Μάρτιο του 2025 και ενώ η γενοκτονία ήταν (και είναι σε εξέλιξη) έσφιξε το χέρι αυτού του ….”τύπου” και συμφώνησαν ότι “μοιράζονται κοινές αξίες” (!) και υπέγραψαν συνεργασία για «αναβάθμιση της πολιτιστικής συνεργασίας Ελλάδας – Ισραήλ». 

Σχετικά με την ταινία που “εξόργισε” τον Ισραηλινό υπουργό

Ο 13χρονος Γκαζάουι κέρδισε το Βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού (ο νεότερος νικητής στην ιστορία των βραβείων), ενώ ο συμπρωταγωνιστής του, Χαλίφα Νατούρ (Khalifa Natour) που υποδύεται τον πατέρα του, έλαβε το Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου. Το φιλμ, κατέκτησε επίσης τα Βραβεία Καλύτερου Σεναρίου και Πρωτότυπης Μουσικής.

Ο Παλαιστίνιος παραγωγός της ταινίας Μπαχέρ Αγκμπάρια (Baher Agbariya), παρέλαβε το βραβείο με ένα μήνυμα:

Στην ομιλία του, δήλωσε: «Αυτή η ταινία γεννήθηκε από την αγάπη για την ανθρωπότητα και τον κινηματογράφο και το μήνυμά της είναι ένα: το δικαίωμα κάθε παιδιού να ζει και να ονειρεύεται ειρηνικά, χωρίς πολιορκία, χωρίς φόβο και χωρίς πόλεμο».

Στην τελετή των βραβείων πολλοί  από τους συμμετέχοντες έφεραν στα ρούχα τους αντιπολεμικά μηνύματα όπως: «ένα παιδί είναι ένα παιδί» και «τέλος στον πόλεμο», όπως αναφέρει ο Guardian.

Απαντώντας στη δήλωση του Ζοχάρ, ο πρόεδρος της Ισραηλινής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Τηλεόρασης Ασάφ Αμίρ (Assaf Amir) τόνισε: «Απέναντι στις επιθέσεις της ισραηλινής κυβέρνησης στον ισραηλινό κινηματογράφο και τον πολιτισμό, αλλά και στις εκκλήσεις από μέρη της διεθνούς κινηματογραφικής κοινότητας να μας μποϊκοτάρουν, η επιλογή της ταινίας «The Sea» αποτελεί μια ισχυρή και ηχηρή απάντηση».

Το trailer της ταινίας: 

ΠΗΓΗ

- ΣΧΕΤΙΚΟ και το ακόλουθο άρθρο της Δέσποινας Κουτσούμπα:  

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Muhammad Gazawi σ' ένα στιγμιότυπο από την ταινία «Η θάλασσα»

Μα σαν φακός να μεγεθύνει

Δέσποινα Κουτσούμπα

«Η τέχνη δεν πρέπει ν’ αντανακλά Σαν τον καθρέφτη Μα σαν φακός να μεγεθύνει», έγραφε ο Βλ. Μαγιακόφσκι και μελοποίησε με τον μοναδικό τρόπο του ο Θ. Μικρούτσικος. Αυτό συνέβη στην τελετή των βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου του Ισραήλ. Η αραβόφωνη ταινία «The Sea», σε σενάριο και σκηνοθεσία του Σάι Καρμέλι Πόλακ (Shai Carmeli-Pollak), καρπός συνεργασίας μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων, βραβεύτηκε ως η καλύτερη ταινία. Πρωταγωνιστεί ένας Παλαιστίνιος μαθητής που κατά τη διάρκεια μιας σχολικής εκδρομής στο Τελ Αβίβ, του απαγορεύεται η είσοδος στα σύνορα. Από τη λαχτάρα του να δει τη θάλασσα, ξεκινά ένα ριψοκίνδυνο ταξίδι.

Η τέχνη αντιστέκεται. Βρίσκει τα λόγια, τις εικόνες, τη μουσική, για να το δείξει. «Αυτή η ταινία γεννήθηκε από την αγάπη για την ανθρωπότητα και τον κινηματογράφο και το μήνυμά της είναι ένα: το δικαίωμα κάθε παιδιού να ζει και να ονειρεύεται ειρηνικά, χωρίς πολιορκία, χωρίς φόβο και χωρίς πόλεμο», είπε ο Παλαιστίνιος παραγωγός. Η αίθουσα είχε κατακλυστεί με ανθρώπους που φορούσαν μπλουζάκια με συνθήματα ενάντια στο συνεχιζόμενο έγκλημα στη Γάζα.

Η βράβευση σημαίνει ότι η ταινία αυτή θα αποτελέσει την επίσημη υποψηφιότητα του Ισραήλ για τα Οσκαρ! Το φυσάει και δεν κρυώνει ο Ισραηλινός υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Μ. Ζόχαρ, που δεν εφάρμοσε το σύστημα του Ελληνα ομολόγου του Ιάσονα Φωτήλα, αλλάζοντας με το έτσι θέλω την επιτροπή που έκρινε τα βραβεία, πριν συμβεί αυτό το κάζο.

Αντέδρασε όμως άμεσα: ανακοίνωσε ότι από το 2026 «αυτή η αξιολύπητη τελετή δεν θα χρηματοδοτείται πλέον από τα χρήματα των φορολογουμένων. Αυτός ο παραλογισμός, κατά τον οποίο οι Ισραηλινοί πολίτες εξακολουθούν να πληρώνουν από τις δικές τους τσέπες για τα επαίσχυντα βραβεία, τα οποία αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 1% του λαού του Ισραήλ, θα λάβει τέλος επειδή αποφάσισα να τον σταματήσω». Εδώ τον ξεπέρασε κατά τι τον Ελληνα ομόλογό του, που πριν μια βδομάδα ζήτησε «τα ρέστα» για τη γιούχα που εισέπραξε από τους κινηματογραφιστές στο Φεστιβάλ Δράμας, ενώ το υπουργείο Πολιτισμού είχε καταβάλει 300.000 ευρώ για τη διεξαγωγή του.

Κι έτσι η τέχνη λειτούργησε σαν φακός που μεγεθύνει, που ενοχλεί, που φωτίζει την αλήθεια και τη δείχνει γυμνή. Την αλήθεια ότι η «μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής» θέλει να εξαλείψει τους Παλαιστίνιους ακόμα και από τη μεγάλη οθόνη. Την αλήθεια ότι, στη χώρα με την ανάμνηση της Σοά, οι Ισραηλινοί πολίτες που διαμαρτύρονται για τη γενοκτονία στη Γάζα στοχοποιούνται ανηλεώς. Την αλήθεια ότι, στη χώρα που επενδύει στο πολιτιστικό ξέπλυμα χρηματοδοτώντας φεστιβάλ σε όλο τον πλανήτη, η τέχνη δεν είναι ελεύθερη.

Την αλήθεια ότι στις «δυτικές δημοκρατίες» η λογοκρισία δεν κρύβεται, γίνεται ανοιχτά, με αμετροεπείς δηλώσεις πολιτικών ταγών υπό τις ιαχές ενός αφιονισμένου πλήθους που φωνάζει «Σταύρωσον αυτόν». Την αλήθεια ότι η Ακροδεξιά μπορεί να μην έρχεται με τη σβάστικα, αλλά με τη διατράνωση του «free speech» και την υπεράσπιση των «δικαιωμάτων» των λευκών/των ανδρών/των εθνικώς «καθαρών», των (κάθε είδους) «κανονικών». Εποχή αντιφάσεων, εποχή αποφάσεων.

«Σε αυτήν την εποχή των αποφάσεων πρέπει ακόμα και η τέχνη ν’ αποφασίσει. Μπορεί να γίνει όργανο των λίγων, εκείνων που καθορίζουν τη μοίρα των πολλών και απαιτούν μια πίστη, που πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι τυφλή, και μπορεί ακόμη να πάει με το μέρος των πολλών εναποθέτοντας τη μοίρα τους στα ίδια τους τα χέρια. Μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε παραλήρημα, αυταπάτες και φαντασιώσεις, όπως μπορεί να τους οδηγήσει στην πραγματικότητα. Μπορεί να μεγαλώσει την άγνοια, όπως μπορεί να μεγαλώσει και τη γνώση. Μπορεί ν’ απευθυνθεί στις εξουσίες εκείνες που αποδεικνύουν τη δύναμή τους καταστρέφοντας και σ’ εκείνες που αποδεικνύουν τη δύναμή τους βοηθώντας», έγραφε ο Μπ. Μπρεχτ το 1927.