Γάζα και Δυτική Οχθη: η κατοχή, η σφαγή και η ένοχη σιωπή της Δύσης - Του Νίκο Μαρκάτου*

Ισραηλινοί ακτιβιστές διαδηλώνουν στο Τελ Αβιβ κατά του πολέμου | AP Photo/Ohad Zwigenberg

Γάζα και Δυτική Οχθη: η κατοχή, η σφαγή και η ένοχη σιωπή της Δύσης

Νίκος Μαρκάτος*

Ενας λαός υπό κατοχή, μια διεθνής κοινότητα σε σιωπή και ένα έγκλημα που ξετυλίγεται καθημερινά μπροστά στα μάτια μας. Από τη Νάκμπα του 1948 έως τη σημερινή αιματοχυσία, η Παλαιστίνη αποτελεί την πιο μακρόχρονη πληγή της σύγχρονης γεωπολιτικής. Οταν το Διεθνές Δίκαιο γίνεται επιλεκτικό, η Ιστορία παίρνει τη μορφή του εφιάλτη. Και τότε, η σιωπή δεν είναι ουδετερότητα είναι συνενοχή.

Η Ιστορία, λένε, είναι δασκάλα. Μα όταν οι λαοί και οι ηγεσίες επιλέγουν να την αγνοούν, μετατρέπεται σε εφιάλτη. Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ και δεκαετίες στη Γάζα και τη Δυτική Οχθη. Ενα γεωπολιτικό έγκλημα σε εξέλιξη, ένας λαός παγιδευμένος ανάμεσα στην κατοχή, τον εποικισμό και την υποκρισία της διεθνούς κοινότητας. Οταν ένα παιδί σκοτώνεται στη Ράφα, δεν είναι μια «παράπλευρη απώλεια», είναι η απόδειξη πως η Ιστορία δεν μας δίδαξε τίποτα.

Η Γάζα δεν είναι ένα «θέατρο σύγκρουσης», είναι ένα ανοικτό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Με περισσότερους από δύο εκατομμύρια ανθρώπους εγκλωβισμένους σε μια λωρίδα 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων, χωρίς ελευθερία κίνησης, χωρίς νερό, χωρίς φάρμακα, χωρίς ελπίδα. Κι όμως, το αφήγημα που κυριαρχεί στα δυτικά μέσα παρουσιάζει το Ισραήλ ως τον αμυνόμενο, λες και η υπεροπλία, η τεχνολογία και η πλήρης στήριξη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. δεν αρκούν για να διαλύσουν κάθε αντίσταση.

Στη Δυτική Οχθη, η κατάσταση είναι ακόμη πιο εξευτελιστική για το Διεθνές Δίκαιο. Ο εποικισμός, που συνιστά έγκλημα πολέμου κατά το άρθρο 49 της Τέταρτης Συνθήκης της Γενεύης, συνεχίζεται μεθοδικά και απροκάλυπτα. Κάθε μέρα Παλαιστίνιοι ξεριζώνονται από τη γη τους για να εγκατασταθούν έποικοι. Κάθε μέρα νέοι τοίχοι, μπλόκα και στρατιωτικοί δρόμοι φυλακίζουν την καθημερινότητα ενός λαού που ζητά το αυτονόητο: να ζήσει ελεύθερος στη γη του.

Οσοι μιλούν για «δύο πλευρές» και «ίσες ευθύνες» αγνοούν την Ιστορία ή παριστάνουν πως την αγνοούν. Η Παλαιστίνη δεν ήταν «άδεια γη», όπως ήθελε ο μύθος των πρώτων σιωνιστών. Ηταν ένας τόπος με λαό, γλώσσα, παράδοση και δικαιώματα. Το 1948, με τη δημιουργία του Ισραήλ, πάνω από 750.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους. Ηταν αυτό που ονομάστηκε Νάκμπα, Καταστροφή. Από τότε, ζουν ως πρόσφυγες, σε στρατόπεδα, σε εξορία, σε αναμονή. Και το 1967, η κατοχή της Δυτικής Οχθης και της Γάζας ήταν απλώς το επόμενο κεφάλαιο.

Κι όμως, αντί η διεθνής κοινότητα να επιβάλει κυρώσεις, επιλέγει τη σιωπή. Ή μάλλον όχι: επιλέγει τη συνεργασία με τον καταπιεστή. Οπλα, χρήματα, διπλωματική κάλυψη. Και όταν οι Παλαιστίνιοι αντιδρούν, βαφτίζονται τρομοκράτες. Μα η τρομοκρατία είναι το σύστημα της βίας που τους επιβάλλεται δεκαετίες τώρα. Δεν υπάρχει ισότητα ανάμεσα στον καταπιεστή και τον καταπιεζόμενο. Οι ίδιοι κύκλοι «τρομοκράτη» αποκαλούσαν και τον Γκάντι που αγωνιζόταν για την πατρίδα του Ινδία και την ΕΟΚΑ που αγωνιζόταν στην Κύπρο.

Το λάθος συνεχίζεται επειδή δεν τολμούμε να το ονομάσουμε. Επειδή φοβόμαστε τις λέξεις: κατοχή, απαρτχάιντ, εκδίωξη. Επειδή κλείνουμε τα μάτια στο αίμα των παιδιών και αρκούμαστε σε ανακοινώσεις του τύπου «εκφράζουμε τη λύπη μας». Δεν φτάνει η λύπη. Χρειάζεται καταδίκη. Κυρώσεις. Παύση των σχέσεων με ένα κράτος που παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο.

Αν δεν σταματήσει τώρα αυτή η λογική της εξόντωσης, η Ιστορία θα μας καταδικάσει όλους. Οχι μόνο το Ισραήλ, όχι μόνο τις ΗΠΑ, αλλά κι εμάς τους σιωπηλούς συνεργούς. Γιατί το να μη μιλάς μπροστά στο άδικο είναι το μεγαλύτερο λάθος. Και αυτό η Ιστορία δεν το συγχωρεί.

* Ομοτ. καθηγητής ΕΜΠ, πρ. πρύτανης, γ.γ. Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ομοτ. Καθηγητών

ΠΗΓΗ