Όταν η κουβέντα για την Παιδεία έχει ως κέντρο τις εξετάσεις
Του Παναγιώτη Λιαγκριδώνη, εκπαιδευτικού
Μετά την πρόσφατη ανακοίνωση της υπουργού Παιδείας, κυρίας Ζαχαράκη, ότι το νέο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ θα εφαρμοστεί το 2032, μπήκαμε σε διαδικασία προτάσεων και συζήτησης. Είναι βέβαιο ότι για όσο διαρκέσει η κουβέντα αυτή θα ακουστούν πολλές προτάσεις, σύγχρονες και μη, παιδαγωγικές και αντιπαιδαγωγικές. Στόχοι, σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας, του νέου συστήματος είναι οι εξής τρεις:
- Προσαρμογή της αξιολόγησης ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλα τα έτη του Λυκείου,
- Διασφάλιση αξιοπιστίας και διαφάνειας μέσω εξετάσεων από καθιερωμένες δομές (Τράπεζα θεμάτων, Πανεπιστήμια)
- Μείωση της υπερβολικής εστίασης στις εξετάσεις, δίνοντας έμφαση στην ολοκληρωμένη μαθητική πορεία.
Σημειώνεται δε πως “αυτές οι αλλαγές αποσκοπούν να κάνουν το Λύκειο περισσότερο λειτουργικό, με λιγότερο άγχος για τις Πανελλήνιες εξετάσεις και σεβασμό σε όλη την εκπαιδευτική διαδρομή του μαθητή”.
Στηριζόμενοι σε αυτούς τους βασικούς (σύμφωνα με το υπουργείο) άξονες, πρέπει – όσοι θέλουν – να προτείνουν ένα νέο ολοκληρωμένο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ.
Ας δούμε αναλυτικά, λοιπόν, τι ακριβώς προτείνει το υπουργείο Παιδείας και ας το αξιολογήσουμε. Αρχικά, γίνεται λόγος για προσαρμοσμένη αξιολόγηση ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν όλες οι τάξεις του Λυκείου. Με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό όμως; Ο δεύτερος “στόχος” του υπουργείου μας δίνει την απάντηση: μέσω εξετάσεων που θα βασίζονται σε καθιερωμένες δομές όπως η Τράπεζα Θεμάτων. Συμπερασματικά, οι στόχοι 1. και 2. αλληλοκαλύπτονται καθώς είναι προφανές ότι η προσαρμοσμένη αυτή αξιολόγηση θα γίνεται μέσα από εξετάσεις με θέματα από την Τράπεζα Θεμάτων. Εδώ έρχεται ο στόχος 3. και μπερδεύεται η κατάσταση καθώς μιλάει για μείωση της υπερβολικής εστίασης στις εξετάσεις, δίνοντας έμφαση στη συνολική μαθητική πορεία. Άρα, αυξάνουμε τις εξετάσεις δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα από την υφιστάμενη στις προαγωγικές εξετάσεις της πρώτης και της δευτέρας Λυκείου, για να μειώσουμε την υπερβολική εστίαση στις εξετάσεις. Μιλάμε για παγκόσμια καινοτομία στα όρια του μεταφυσικού!
Είναι πασιφανές, από τις εξελίξεις στην ελληνική παιδεία τα τελευταία χρόνια, ότι γίνεται μία προσπάθεια αύξησης των εξετάσεων με υψηλό συντελεστή βαρύτητας. Η εφαρμογή της Τράπεζας Θεμάτων στις προαγωγικές εξετάσεις της Α’ και της Β´ Λυκείου, ακόμη και χωρίς να αποτελούν οι βαθμοί κριτήριο για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, επέτεινε την απαίτηση σε μαθητές και καθηγητές, ενώ η μείωση των θέσεων στα ΑΕΙ με την εφαρμογή της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής ενίσχυσε τον ανταγωνισμό και, επομένως, την πίεση στους μαθητές της Γ ´Λυκείου που επιθυμούν την εισαγωγή τους στα ΑΕΙ.
Τι αποτέλεσμα, όμως, έχει η αυξημένη απαίτηση στους έφηβους μαθητές; Η απάντηση βρίσκεται σε πλειάδα ερευνών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως. Σύμφωνα με έρευνα που τιτλοφορείται “Εκπαιδευτικό στρες μεταξύ Ελλήνων εφήβων” (https://pmc.ncbi.nlm.nih.gov/articles/PMC10048415/), οι περισσότερες ώρες μελέτης και οι υψηλές απαιτήσεις σχετίζονται άμεσα με αυξημένα επίπεδα άγχους, με ανησυχία για τους βαθμούς και με συμπτώματα ψυχικής δυσφορίας.
Σύμφωνα με διεθνείς δημοσιεύσεις (https://theaspd.com/index.php/ijes/article/view/1149?utm_source=chatgpt.com, https://pmejournal.org/articles/10.1007/S40037-014-0148-6?utm_source=chatgpt.com), οι υψηλές εξεταστικές απαιτήσεις και τα ανταγωνιστικά εκπαιδευτικά συστήματα επιβαρύνουν την ψυχική υγεία, ενώ η ψυχολογική κόπωση και το συστηματικό άγχος επιφέρουν προβλήματα σε διάφορους τομείς, από την κατάθλιψη και τις διαταραχές ύπνου έως την κοινωνική απομόνωση και τη μειωμένη απόδοση.
Τι εννοούμε, όμως, όταν λέμε “συστηματικό άγχος”;
Εννοούμε ένα σταθερό, επαναλαμβανόμενο και μακροχρόνιο επίπεδο άγχους, που δεν περιορίζεται σε μεμονωμένα γεγονότα, αλλά συνδέεται με την καθημερινή εμπειρία ενός ατόμου μέσα σε ένα οργανωμένο σύστημα όπως είναι το σχολείο. Τα αποτελέσματα του συστηματικού άγχους είναι πολυποίκιλα. Κόπωση, αϋπνία, νευρικότητα, μείωση συγκέντρωσης και μνήμης, κατάθλιψη ή τάσεις απόσυρσης είναι μερικά από αυτά. Το “συστηματικό άγχος” δεν είναι ένα “λάθος του παιδιού” αλλά το αποτέλεσμα ενός συνεχούς φορτίου που του επιβάλλεται από το εκπαιδευτικό και κοινωνικό σύστημα. Είναι σαν να ζητάμε από κάποιον να τρέχει σε ένα μαραθώνιο, χωρίς νερό, χωρίς στάσεις και με την υπόσχεση ότι “ακόμα δεν έχει φτάσει”.Συμπερασματικά, το υπουργείο Παιδείας προτείνει για λύση ένα μεγαλύτερο πρόβλημα! Αυξάνοντας τον αριθμό των “σημαντικών” εξετάσεων υποστηρίζει ότι θα μειώσει το άγχος των εξετάσεων.
Αν, λοιπόν, το ζητούμενο είναι μια ουσιαστική αλλαγή στην εκπαιδευτική πορεία των εφήβων, τότε η συζήτηση δεν μπορεί να περιορίζεται στην προσθαφαίρεση εξετάσεων. Ούτε μπορεί να συνεχίσει να αντιμετωπίζει τους μαθητές ως αριθμούς σε πίνακες ή ως παίκτες σε έναν αγώνα επιβίωσης.
Η πραγματική μεταρρύθμιση πρέπει να ξεκινά από τον πυρήνα της εκπαιδευτικής σχέσης: την εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στους μαθητές, ότι μπορούν να μάθουν ουσιαστικά και όχι μόνο να παπαγαλίζουν. Εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς, ότι μπορούν να αξιολογούν και να καθοδηγούν με ευθυκρισία και ευαισθησία. Εμπιστοσύνη στους γονείς, ότι αναζητούν το καλύτερο για τα παιδιά τους, όχι απαραίτητα το πιο ανταγωνιστικό.
Δεν αλλάζει η παιδεία όταν αυξάνουμε τις εξετάσεις. Αλλάζει όταν μειώνουμε τον φόβο. Όταν οι μαθητές πηγαίνουν σχολείο όχι για να κριθούν, αλλά για να αναπτυχθούν. Όταν το Λύκειο παύει να είναι μια αποστειρωμένη αρένα εξετάσεων και γίνεται χώρος εμπειρίας, αποδοχής, δημιουργικότητας και προοπτικής. Αυτό είναι το στοίχημα. Όχι ένα νέο σύστημα εξετάσεων, αλλά ένα νέο νόημα για το σχολείο. Αντί για αυτό το υπουργείο Παιδείας θέλει να μετατρέψει το ήδη απογυμνωμένο από τον παιδαγωγικό του ρόλο σχολείο, σε ένα προθάλαμο των ΑΕΙ και κατ’επέκταση της αγοράς εργασίας.
Αν πράγματι επιθυμούμε ένα Λύκειο που καλλιεργεί τη γνώση και όχι τον φόβο, τότε χρειάζεται ένα παιδαγωγικό πλαίσιο που θα στηρίζεται στους εξής βασικούς άξονες:
- Αξιολόγηση με παιδαγωγικό χαρακτήρα – μείωση του εξεταστικού φόρτου και ενίσχυση εναλλακτικών μορφών αξιολόγησης (εργασίες, παρουσιάσεις, στοχαστικά φύλλα, συνεργατικά έργα).
- Ένταξη δεξιοτήτων ζωής, καλλιτεχνικών και αθλητικών δραστηριοτήτων στο ωρολόγιο πρόγραμμα – όπως διαχείριση άγχους, αυτορρύθμιση, επικοινωνία, δημιουργική έκφραση, σωματική άσκηση και επαγγελματικός προσανατολισμός.
- Στήριξη της ψυχικής υγείας – με παρουσία ειδικού προσωπικού (ψυχολόγων – κοινωνικών λειτουργών) και δημιουργία θετικού, ασφαλούς κλίματος.
Γιατί τόσο μένος με το δημόσιο πανεπιστήμιο
- Χουντικής έμπνευσης το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης
Βρισκόμαστε στα τέλη του Ιουλίου, με τα πανεπιστήμια να είναι κλειστά, και τι πιο σύνηθες για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, να καταθέσει και να ψηφίσει ένα από το πιο αυταρχικά νομοσχέδια που έχουν παρουσιαστεί τα τελευταία χρόνια για το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Η Νέα Δημοκρατία, με μία άνευ προηγουμένου γενίκευση, κατατάσσει τους φοιτητές στην κατηγορία των εγκληματιών, και, μάλιστα, των πιο «σκληρών», καθώς φέρνει νομοσχέδιο που προβλέπει: ιδιώνυμο ποινικό δίκαιο (!) για τους φοιτητές, επικαιροποίηση των -ανεφάρμοστων έως τώρα- σχεδίων «ασφαλείας» για τα ΑΕΙ, αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου για τους φοιτητές και πειθαρχικό πλαίσιο για τους καθηγητές των ΑΕΙ.
Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που με το προκάλυμμα της «ασφάλειας» χαρτογραφεί ένα σκοταδιστικό πανεπιστήμιο, ένα πανεπιστήμιο που παραπέμπει περισσότερο σε φυλακή, παρά σε ακαδημαϊκό ίδρυμα.
Σε κάθε άρθρο του αυτό το νομοσχέδιο επιχειρεί να λοιδορήσει το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, να επιτεθεί στην ακαδημαϊκή ελευθερία, να περιορίσει την συνταγματικά κατοχυρωμένη συνδικαλιστική δράση, να απονομιμοποιήσει και να βάλει σε γύψο τους μαχόμενους φοιτητικούς συλλόγους, που εδώ και δεκαετίες χαλάνε τα κυβερνητικά σχέδια.
Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο – τερατούργημα που θέλει να μετατρέψει τους φοιτητές σε «στρατιωτάκια, ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα», υπό την επιτήρηση του «Μεγάλου Αδελφού». Και όποιος ή όποια αποκλίνει από την πραγματικότητα που θέλει να διαμορφώσει η κυβέρνηση του αυταρχισμού, τιμωρείται με ποινές αυστηρότερες του κοινού ποινικού δικαίου, τιμωρείται με ποινές ιδιώνυμων εγκλημάτων, κινδυνεύει να χάσει την φοιτητική του ιδιότητα.
Προβλέπεται μέχρι και μόνιμη εισαγγελική εποπτεία σε κεντρικά ιδρύματα της χώρας, την ίδια στιγμή που εισαγγελική εποπτεία προβλέπεται μόνο για τα σωφρονιστικά ιδρύματα (!)
Αυτή είναι η «στήριξη» της κυβέρνησης στα δημόσια πανεπιστήμια; Καμία στήριξη. Μονάχα στοχοποίηση και απόπειρα εκφοβισμού της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Έχουν διαλύσει το δημόσιο πανεπιστήμιο, το έχουν αφήσει να αιμορραγεί από την υποχρηματοδότηση και την υποστελέχωση, αφήνουν δεκάδες τμήματα της περιφέρειας να κλείσουν λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, που οι ίδιοι θέσπισαν. Θέλουν να τελειώνουν με το δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο, και όσα αυτό πρεσβεύει. Θέλουν να τελειώνουν με την νεολαία, που εδώ και δεκαετίες αγωνίζεται μέσα από τους Φοιτητικούς Συλλόγους, αποτελώντας αγκάθι για τα σχέδια των κυβερνήσεων διαχρονικά.
Εγείρονται κάποια ερωτήματα:
α) Γιατί η κυβέρνηση προχωρά σε αυστηροποίηση του πειθαρχικού δικαίου και σε θέσπιση ιδιώνυμου ποινικού δικαίου, αφ’ ης στιγμής δεν προκύπτει από κανένα στοιχείο η «έξαρση της βίας στα ΑΕΙ»; Θα λέγαμε, μάλιστα, ότι τα τελευταία χρόνια, και ιδίως από το 2019 υπάρχει έξαρση αστυνομικής βίας στα ΑΕΙ, με ευθύνη και πολιτική βούληση της κυβέρνησης. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες δεν έχουμε καμία ειδική σχέση με το κράτος για να πειθαρχούμαστε και να τιμωρούμαστε από αυτό, απλά και μόνο επειδή είμαστε φοιτητές. Η μόνη σχέση που έχουμε με το ελληνικό κράτος, είναι η συνταγματική του υποχρέωση να μας παρέχει δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, υποχρέωση, βέβαια, που τείνει να ξεχάσει.
β) Ποιά νομοπαρασκευαστική επιτροπή θα αναλάβει την ευθύνη για την τροποποίηση και αυστηροποίηση του ποινικού δικαίου, μέσα από ένα πολυνομοσχέδιο που αφορά στην εκπαίδευση; Και, μάλιστα, μία αυστηροποίηση που όπως σκιαγραφείται πρόκειται να προσβάλλει ανεπανόρθωτα την αρχή της αναλογικότητας, φτάνοντας να προβλέπει για την κακουργηματική τέλεση του αδικήματος, ποινή ίση με αυτή που προβλέπεται για την θανατηφόρα σωματική βλάβη, κάθειρξη δηλαδή 10 ετών (!)
γ) Από πού αντλεί η Νέα Δημοκρατία το αυθαίρετο «δικαίωμα» να παραβιάσει θεμελιώδεις αρχές του ποινικού δικαίου εισάγοντας αόριστες νομικές έννοιες, όπως «διατάραξη λειτουργίας των ΑΕΙ», μετατρέποντας τες, μάλιστα, σε ιδιώνυμα εγκλήματα;
δ) υπάρχει κάποια έκθεση που επιτρέπει την εγκατάσταση καμερών στα δημόσια ΑΕΙ και, άρα, την αξιοποίηση των προσωπικών δεδομένων των φοιτητών και των φοιτητριών;
ε) πώς είναι επιτρεπτή ή πλήρης καταπάτηση του αυτοδιοίκητου των ιδρυμάτων, που κατοχυρώνεται συνταγματικά, με εισαγόμενες διατάξεις που ορίζουν καθαίρεση ακαδημαϊκών σε περίπτωση μη συμμόρφωσης τους με την κρατική πολιτική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση;
στ) υπάρχει, άραγε, κράτος δικαίου στην Ελλάδα, όταν καταργείται το τεκμήριο της αθωότητας, απλώς και μόνο με μια διάταξη ενός νομοσχεδίου που προβλέπει την αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας, χωρίς να έχει προηγηθεί τελεσίδικη απόφαση του δικαστηρίου σε σχέση με την κατηγορία;
Την ώρα που Φοιτητικοί Σύλλογοι, η Σύνοδος Πρυτάνεων και μια σειρά από όργανα διοίκησης των ΑΕΙ και συλλογικοί φορείς έχουν εκφράσει τις διαφωνίες τους με το επικείμενο νομοσχέδιο ή διατάξεις του, η κυβέρνηση προχωρά κανονικά στην ψήφιση του, έχοντας διαθέσει ελάχιστες ημέρες για την διαβούλευση, και έχοντας αφήσει αναπάντητα δεκάδες ερωτήματα. Μπορεί να υπάρχουν λιγοστοί πρυτάνεις που δυστυχώς συμπλέουν με τα σχέδια της κυβέρνησης, -και ανταμείβονται από εκείνη-, με πλήρη συνείδηση για την επίπτωση που αυτά έχουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο, αλλά η πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας δε θα συναινέσει ποτέ στον ρόλο καταδότη φοιτητών, δε θα συναίνεση ποτέ στην λοιδορία του δημόσιου πανεπιστημίου.
Μας απειλούν με βαρύτατες ποινές, προσπαθούν να μας εκφοβίσουν, και την ίδια στιγμή επιχειρούν να διαγράψουν 300.000 φοιτητές από τα δημόσια ΑΕΙ, παρά την καθολική διαφωνία της ακαδημαϊκής κοινότητας. Με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, το μετρό των διαγραφών και την στοχοποίηση των δημόσιων πανεπιστημίων, επιχειρούν να τα υποβαθμίσουν κι άλλο και να τα ερημώσουν, ώστε να καταφέρουν να βρουν φοιτητές, τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια» και κολλέγια. Ήδη φέτος, λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής πάνω από 10.000 θέσεις έμειναν κενές στα ΑΕΙ, στερώντας από χιλιάδες παιδιά το δικαίωμα τους στη δωρεάν παιδεία, ένα δικαίωμα για την κατοχύρωση του οποίου το φοιτητικό κίνημα έχει δώσει μεγαλειώδεις αγώνες. Όσο κι αν προσπαθεί να το αναιρέσει η κυβέρνηση, για το φοιτητικό κίνημα και τους φοιτητικούς συλλόγους το δικαίωμα στη δωρεάν δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι αδιαπραγμάτευτο.
Η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να επιδείξει την «δύναμη» της ή βρίσκεται σε αλαλούμ, ούσα υπόλογη για το έγκλημα των Τεμπών και για μια σειρά από σκάνδαλα. Προσπαθεί να μας αποδείξει ότι μπορεί να υλοποιήσει όποια αυταρχική μεταρρύθμιση επιχειρεί ή ξεσπά την αμηχανία της πάνω στην νεολαία και τα πανεπιστήμια, προσπαθώντας να στρέψει αλλού τον δημόσιο διάλογο, και να «συμμάχους» προς την ακροδεξιά, την ώρα που βρίσκεται πολιτικά πιεσμένη και με την πλάτη στον τοίχο;
Για την ανάλγητη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες των δημοσίων ΑΕΙ είμαστε εγκληματίες.
Όμως, εγκληματίες δεν είναι άραγε εκείνοι που φέρουν την πολιτική και ποινική ευθύνη για τον θάνατο 57 συνανθρώπων μας στο έγκλημα των Τεμπών, το οποίο συγκαλύπτουν εδώ και δύο χρόνια;
Εγκληματίες δεν είναι εκείνοι που εξυμνούν το κράτος του Ισραήλ και συνεργάζονται μαζί του οικονομικά και στρατιωτικά, την ώρα που διαπράττει γενοκτονία εις βάρος του παλαιστινιακού λαού;
Εγκληματίες δεν είναι εκείνοι που κατασπατάλησαν εκατομμύρια δημοσίου χρήματος, όπως αποκαλύφθηκε στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ;
Εγκληματίες δεν είναι εκείνοι που στέλνουν τους εν δυνάμει δολοφόνους των ΜΑΤ στα δημόσια πανεπιστήμια, για να δείρουν φοιτητές;
Εγκληματίες δεν είναι εκείνοι που δεν έχουν ίχνος ανθρωπιάς, πνίγοντας και δολοφονώντας κατατρεγμένους ανθρώπους στα σύνορα;
Αν ήθελε κανείς, θα μπορούσε να απευθύνει δεκάδες ακόμη τέτοια ερωτήματα για την εγκληματική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που στρέφει και πάλι τα βέλη της απέναντι στην νεολαία.
Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, άραγε, θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να κουρελιάσει το Σύνταγμα και να ευτελίσει το κράτος δικαίου; Ας θυμηθούμε την πανεπιστημιακή αστυνομία και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Άραγε, η ακαδημαϊκή κοινότητα που προσφεύγει στα διοικητικά δικαστήρια για τις κατάφωρες συνταγματικές παραβιάσεις θα δικαιωθεί ποτέ;
Οι φοιτητές, οι φοιτήτριες, η ακαδημαϊκή κοινότητα, δεν είναι εγκληματίες. Κι αν η δημοκρατία για την κυβέρνηση, είναι η καταπάτηση δικαιωμάτων, η παραβίαση του Συντάγματος, η καταστρατήγηση του κράτους δικαίου, η εξαπάτηση του λαού, για τους φοιτητές και τις φοιτήτριες υπάρχει ένας αγώνας ύψιστης σημασίας: να διατηρήσουμε ζωντανή τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης και όσα εκείνη πρεσβεύει. Να διαφυλάξουμε τα βασικά δημοκρατικά κεκτημένα και δικαιώματα, απέναντι σε μια κυβέρνηση που καθημερινά διολισθαίνει στον αυταρχισμό.
Το χουντικής εμπνεύσεως νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί. Ειδάλλως, η ακαδημαϊκή κοινότητα, δίνει υπόσχεση αγώνα, υπόσχεση υπεράσπισης του δημόσιου – δωρεάν πανεπιστημίου, υπόσχεση αναχαίτισης των αυταρχικών κυβερνητικών σχεδίων. Η κυβέρνηση, εξάλλου, γνωρίζει πολύ καλά ότι η νεολαία δεν συμβιβάζεται και δεν αποδέχεται την πολιτική της. Δεν αποδέχεται τον αυταρχισμό, την ανέχεια, την φτώχεια, την υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών, την φιλοπόλεμη πολιτική της κυβέρνησης.
Όσα και αν νομίζουν ότι θα καταφέρουν, δε θα καταφέρουν τίποτα. Να μην τολμήσουν να ψηφίσουν αυτό το νομοσχέδιο. Αλλά ακόμη και αν το κάνουν, θα είναι μόνοι τους. Όπως ήταν μόνοι τους, όταν ψήφιζαν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες, η ακαδημαϊκή κοινότητα, η κοινωνία, τους έχει απομονώσει.
Την Πέμπτη, 31 Ιουλίου, στις 10:00, θα είμαστε όλοι και όλες έξω από την Βουλή.
Κάτω τα χέρια από το δημόσιο πανεπιστήμιο.
Κάτω τα χέρια από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου