Είμαστε όλοι Μοχάμεντ
Μπορεί να ακούγεται πολύ κλισέ ο τίτλος αυτού του κύριου άρθρου της «Εφ.Συν.», αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, είναι μια κυριολεξία, όχι ένα σχήμα λόγου. Ο καθένας από μας μπορεί για οποιονδήποτε λόγο να βρεθεί ένα βράδυ σε ένα αστυνομικό τμήμα.
Μπορεί να πάει γιατί θέλει να καταγγείλει κάτι και κάποιον -τον ενοχλητικό γείτονά του, τον βίαιο σύζυγο ή σύντροφό του/της, έναν δημόσιο λειτουργό που καταχράται την εξουσία του- και να μπει στο αστυνομικό τμήμα με μια αίσθηση εμπιστοσύνης και ασφάλειας.
Αλλά μπορεί να πάει και ως καταγγελλόμενος, ύποπτος ή επ’ αυτοφώρω συλληφθείς για ένα μικρό ή μεγάλο παράπτωμα. Μπορεί να έχει πιει πολύ, να έχει παραβιάσει τον ΚΟΚ, να έχει τρέξει με υπερβολική ταχύτητα παρασύροντας έναν πεζό, να έχει μηνυθεί από οποιονδήποτε κακόβουλο ή απολύτως ειλικρινή συμπολίτη, συγγενή ή άσπονδο εχθρό.
Για κανέναν δεν είναι ευχάριστη η παραμονή σε ένα αστυνομικό τμήμα, αλλά οι περισσότεροι προσερχόμαστε ή προσαγόμαστε σε αυτό με μια ελάχιστη αίσθηση ότι μπαίνουμε σε έναν χώρο όπου επικρατούν ο νόμος και η τάξη. Και σε γενικές γραμμές αυτό ισχύει, αν πρόκειται να επιλύσουμε απλά γραφειοκρατικά ζητήματα, αν είμαστε λευκοί, Καυκάσιοι, καθωσπρέπει, χωρίς ποινικό μητρώο και καταγγελίες ή παρελθόν παραβατικότητας.
Αλλά δεν ισχύει αν είμαστε «σκουρόχρωμοι», αν είμαστε μουσουλμάνοι, αν είμαστε μετανάστες, αν είμαστε γκέι και τρανς, αν είμαστε γυναίκες, αν είμαστε γενικώς κάπως «περίεργοι», με μάτι θολό, όχι και τόσο καθαροί και, κυρίως, αν έχουμε βρεθεί στο τμήμα «καρφωτοί» από εργοδότες με άκρες στην ΕΛ.ΑΣ., αν είμαστε κάπως αυθάδεις απέναντι στα «όργανα της τάξης», αν έχουμε παρελθόν αντιπαράθεσης μαζί τους.
Το τραγικό τέλος του Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα -άλλοτε «κοιτίδας» της Χρυσής Αυγής- έπειτα από τριήμερη βασανιστική περιπλάνηση σε άλλα τέσσερα αστυνομικά τμήματα καταδεικνύει ότι κανείς δεν είναι ασφαλής στα χέρια της ΕΛ.ΑΣ. Είτε ως «ύποπτος αδικήματος», είτε ως περαστικός και ικέτης προστασίας, μπορεί να γίνει θύμα μιας ανέλεγκτης εξουσίας «επιβολής του νόμου» που θέτει εαυτήν υπεράνω νόμου. Ακόμη και μέχρι θανάτου.
Απ’ αυτήν την άποψη είμαστε όλοι Μοχάμεντ, όπως είμαστε Αλέξης, Ζακ ή Νίκος Σαμπάνης. Γιατί καθένας μας, παραβάτης ή ανυποψίαστος πολίτης, μπορεί να έχει μια μοιραία, θανάσιμη επαφή με την ΕΛ.ΑΣ.
***
Λίγα οικοδομικά τετράγωνα χωρίζουν δύο αθηναϊκούς δρόμους. Ο ένας είναι η οδός Ελπίδος, ένα μικρό στενό δρομάκι, κάθετο στην πλατεία Βικτωρίας, όπου στην Κατοχή στεγαζόταν η Ειδική Ασφάλεια, το άντρο των δολοφόνων συνεργατών των ναζί στα χρόνια της Κατοχής. Ο άλλος είναι η οδός Μιχαήλ Βόδα κι εκεί βρίσκεται το διαβόητο Αστυνομικό Τμήμα Αγίου Παντελεήμονα όπου βρήκε το θάνατο ο Πακιστανός μετανάστης Μοχάμαντ Καμράν Ασίκ.
Πριν 60 χρόνια, το καλοκαίρι του 1944, στην οδό Ελπίδος 3, στο επιταγμένο ξενοδοχείο Κρυστάλ, Έλληνες φασίστες βασάνισαν ανελέητα την Ηλέκτρα Αποστόλου και ύστερα πέταξαν το κατακρεουργημένο πτώμα της στο δρόμο. Δεν υπάρχουν εικόνες της νεκρής Ηλέκτρας, μόνο η ανατριχιαστική ιατροδικαστική έκθεση διασώζεται, όμως όλοι είδαμε τις φωτογραφίες με το γεμάτο πληγές άψυχο σώμα του Μοχάμαντ που έχασε τη ζωή του στο ΑΤ της Μιχαήλ Βόδα. Τα χέρια του, τη γυμνή πλάτη του, γεμάτη πληγές, μώλωπες και εκχυμώσεις πάνω στα ψυχρά λευκά πλακάκια του νεκροτομείου.
Ασεβής ίσως φανεί η αναλογία. Αβυσσαλέες είναι οι διαφορές ανάμεσα στις δύο εποχές.
Η Ηλέκτρα Αποστόλου ήταν κομμουνίστρια, ηρωίδα και σύμβολο της Αντίστασης στον κατακτητή. Ελάχιστα γνωρίζουμε για τον βίο και την πολιτεία ενός 37χρονου μετανάστη και σίγουρα όχι ήρωα. Όμως το κοινό σημείο ανάμεσα στους δύο αυτούς ανθρώπους είναι ότι δολοφονήθηκαν, ότι πέθαναν στα χέρια των υποτιθέμενων φρουρών του νόμου και της τάξης, της κατοχικής ναζιστικής τάξης στην πρώτη περίπτωση, της νεοφιλελεύθερης νεοδημοκρατικής τάξης στη δεύτερη. Και τα σημεία όπου ξεψύχησαν απέχουν λιγότερο από ένα χιλιόμετρο, ένα τσιγάρο δρόμος τα χωρίζει.Στην οδό Ελπίδος δεν βασανίστηκε μέχρι θανάτου μόνο η Ηλέκτρα εκεί αλλά και αναρίθμητοι άλλοι Έλληνες πατριώτες. Ανθρώπινο αίμα μυρίζει αυτό το δρομάκι, το τόσο μικρό που το μάτι δεν το πιάνει. Αλλά και η Μιχαήλ Βόδα, στο ύψος του ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, ανθρώπινο αίμα μυρίζει – και ας μην την πιάνουν όλοι αυτή τη μυρωδιά.
Και αν γυρίζω πίσω στην Ηλέκτρα είναι γιατί πιστεύω ότι η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης, η γνώση των εγκλημάτων του παρελθόντος ακονίζει την ευαισθησία και τα αντανακλαστικά μας απέναντι στα εγκλήματα τα τωρινά. Όσο πιο εύκολα ξεχνάμε τα παλιά και τα πρόσφατα τόσο πιο εύκολα καταπίνουμε τα αδιανόητα, τόσο πιο εύκολα συνηθίζουμε τη βαρβαρότητα.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου