Να μη συνηθίσουμε τη δυστοπία!

Credits: Ahmed Mohaisen

Του Θέμη Αχτσιόγλου

 

Αν κάποιος, μετά από είκοσι π.χ. χρόνια, μελετούσε την κοινωνική και πολιτική ζωή της Ελλάδας των τριών-τεσσάρων τελευταίων ετών, αυτό που θα ένιωθε θα ήταν μια μεγάλη έκπληξη.

Έκπληξη, που η ακρίβεια σάρωνε τα νοικοκυριά, που πολλές οικογένειες δεν μπορούσαν να βγάλουν το μήνα, κρατούσαν κλειστά τα καλοριφέρ και μείωναν τα ψώνια της εβδομάδες στα απολύτως απαραίτητα, που παππούδες και γιαγιάδες ντρέπονταν, γιατί τις γιορτές δεν είχαν να πάρουν δώρο στα εγγόνια τους.

Έκπληξη, που, την ίδια στιγμή, οι εταιρείες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, πετρελαιοειδών και φυσικού αερίου, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες είχαν δυσθεώρητα κέρδη και μοίραζαν προκλητικά bonus στα golden boys τους.

Έκπληξη, που η κυβέρνηση είχε σκορπίσει δισεκατομμύρια ευρώ σε φίλους και κολλητούς της με απευθείας αναθέσεις και κορόιδευε την πλειονότητα των πολιτών με τα καλάθια του νοικοκυριού και του Άι-Βασίλη.

Έκπληξη, που από τη Βουλή περνούσαν συνεχώς νόμοι, που διέλυαν τα νοσοκομεία και το κοινωνικό κράτος, απαξίωναν τα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια, ευνοώντας προκλητικά τα ιδιωτικά συμφέροντα στην υγεία και την παιδεία, αποδιάρθρωναν τις εργασιακές σχέσεις και καταργούσαν εργατικά δικαιώματα, κατακτημένα με αγώνες δεκαετιών.

Έκπληξη, που αναίτια και ατιμώρητα άνδρες των ΜΑΤ έριχναν χημικά και δακρυγόνα σε φοιτητές στο Πανεπιστήμιο, σε νέους σε συναυλίες, σε διαμαρτυρόμενους εκπαιδευτικούς και συνταξιούχους, που ένα δεκαεξάχρονο παιδί δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικού για είκοσι ευρώ, επειδή ήταν Ρομά, που πρόσφυγες και μετανάστες αφήνονταν αβοήθητοι στη θάλασσα να πνιγούν.

Έκπληξη, που φαρμακευτική εταιρεία πλήρωσε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, για να κλείσει συμβιβαστικά η υπόθεση δωροδοκίας εκ μέρους της κρατικών αξιωματούχων στην Ελλάδα, αλλά κανένας Έλληνας πολιτικός δεν τιμωρήθηκε, παρόλο που στους λογαριασμούς ορισμένων βρέθηκαν ποσά αδιευκρίνιστης προέλευσης.

Έκπληξη, που βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος πλούτιζε από αμοιβές για νομικές συμβουλές στα ΕΛΤΑ με απευθείας αναθέσεις και από αγορά «κόκκινων δανείων» πολιτών σε χαμηλές τιμές, ενώ η πρώτη κατοικία πολλών δανειοληπτών έβγαινε στον πλειστηριασμό.

Έκπληξη, που ο πρωθυπουργός της χώρας είχε οργανώσει ένα παρακρατικό δίκτυο παρακολούθησης δημοσιογράφων, πολιτικών του αντιπάλων, επιχειρηματιών, ανώτατων στρατιωτικών, ακόμη και υπουργών του, ενώ δικαστικοί λειτουργοί συνέπρατταν στην καταπάτηση των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών ή παρεμπόδιζαν τη διερεύνηση του σκανδάλου των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Έκπληξη που τα ΜΜΕ δεν έβλεπαν σχεδόν τίποτε από τα παραπάνω, αλλά, αντίθετα, αποθέωναν το έργο της κυβέρνησης, καλλιεργώντας και αυτά την αίσθηση των κυβερνώντων ότι είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας, ότι δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και ότι ατιμώρητα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν.

Μεγαλύτερη όμως έκπληξη θα ένιωθε ίδιος άνθρωπος, ο μελετητής της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής ζωής των τελευταίων ετών, που, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, η κοινωνία δεν σοκαριζόταν, δεν αντιδρούσε. Σαν να είχαν συνηθίσει οι πολίτες την ανηθικότητα και τη διαφθορά στην πολιτική, τον αυταρχισμό και την αλαζονεία της εξουσίας, την κοινωνική ανισότητα και αδικία, τον περιορισμό των ελευθεριών. Σαν να είχαν υποστεί ένα ιδιότυπο μιθριδατισμό.

Μεγαλύτερη έκπληξη, που η όποια ανησυχία, απελπισία, αγανάκτηση ή οργή των ανθρώπων καταγραφόταν δημοσκοπικά, δεν εκφραζόταν έμπρακτα και συλλογικά, αλλά εξαντλούνταν σε θυμωμένες αναρτήσεις στο facebook ή σε άρθρα (σαν κι αυτό) σε ιστοσελίδες.

Μεγαλύτερη έκπληξη, που η συμμετοχή των πολιτών σε συγκεντρώσεις, πορείες, απεργίες, κινητοποιήσεις και η ομαδική τους δράση ήταν ισχνή.

Μεγαλύτερη έκπληξη, που τα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς αδυνατούσαν να πείσουν την κοινωνία πως η κατάσταση αυτή δεν είναι νομοτελειακή, αλλά είναι δυνατό να αλλάξει, που δεν μπορούσαν να εμπνεύσουν και να οργανώσουν τη λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση.

Έτσι, λοιπόν, ή περίπου έτσι, θα ένιωθε κάποιος, που θα μελετούσε μετά από είκοσι χρόνια την κοινωνική και πολιτική ζωή της Ελλάδας των τριών-τεσσάρων τελευταίων ετών.

Αν όμως θέλουμε αυτός ο κάποιος να μην αναρωτηθεί και για εμάς, «μα καλά, δεν έβλεπαν αυτοί οι άνθρωποι τι γινόταν; δεν καταλάβαιναν πως διαλύεται η κοινωνία, πως μεγαλώνουν τρομακτικά οι ανισότητες, πως κινδυνεύει η δημοκρατία;», υπάρχει ακόμη ευκαιρία για αντίδραση.

Είναι ζήτημα (και) προσωπικής ευθύνης και αξιοπρέπειας όλων των αριστερών και δημοκρατικών πολιτών, αλλά και όλων των έντιμων ανθρώπων αυτού του τόπου, να πάψουμε να θεωρούμε σαν κάτι φυσιολογικό τη δυστοπία. Και να την ανατρέψουμε. Κι αυτό γίνεται μόνο συλλογικά και οργανωμένα.

ΠΗΓΗ