Γενική απεργία 1ης Οκτώβρη | 13ωρη εργασία, ζωή-λάστιχο & κατάργηση του ελεύθερου χρόνου
του Δημήτρη Δημτσιάδη
Αποφασισμένη να ψηφίσει το νέο νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις φέρεται να είναι η κυβέρνηση. Το νομοσχέδιο, μεταξύ άλλων, προβλέπει εργασία μέχρι και 13 ώρες την ημέρα σε μία επιχείρηση καθώς και αυξομείωση του εργάσιμου χρόνου ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων με αλλαγή του τρόπου υπολογισμού του χρόνου εργασίας από εξαμηνιαία βάση σε εβδομαδιαία, δίνοντας έτσι μεγαλύτερη ευχέρεια στους εργοδότες να προσαρμόζουν το ωράριο ανάλογα με τον εκάστοτε φόρτο εργασίας. Επίσης το σχέδιο νόμου διατηρεί τις κύριες προϋποθέσεις ενσήμων για να παίρνει επίδομα λοχείας μία εργαζόμενη, κομματιάζει την ετήσια άδεια των εργαζομένων, φέρνει νέα περαιτέρω μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους».
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Το νομοσχέδιο αυτό βασίζεται πάνω στην οδηγία 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά µε ορισµένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας. Πάνω σε αυτή την οδηγία αλλά και σε ανάλογες αποφάσεις των Ευρωπαϊκών θεσμών, είναι που οι αστικές κυβερνήσεις, νομοθετούν και εφαρμόζουν κάθε αντεργατικό νόμο που έχουμε συναντήσει τα τελευταία 15 χρόνια. Οι διατάξεις του αποτελούν διακαή πόθο τόσο της ΕΕ, όσο και των μεγάλων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, ντόπιων ή ξένων συμφερόντων.
Ο τρόπος που η ίδια η υπουργός Ν. Κεραμέως μιλάει για αυτό το νομοσχέδιο θεωρώντας ότι απαντάει στις ανάγκες των εργαζομένων, δείχνει το ποια είναι η σχέση, ή καλύτερα το πόσο μεγάλο είναι το χάσμα, της πολιτικής ελίτ της χώρας με την κοινωνία και τα πραγματικά της προβλήματα:
«Ποια ήταν λοιπόν η ανατροφοδότηση που πήραμε; Εφόσον αυτό επιτρέπεται σε δύο εργοδότες, γιατί δε μας αφήνεις και σε έναν; Ας πούμε ότι δουλεύω σε ένα κομμωτήριο και δουλεύω σε δεύτερο κομμωτήριο και συμπληρώνω 13 ώρες, γιατί δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον ίδιο εργοδότη για να μη μετακινούμαι και για να παίρνω και συν 40%. Σήμερα μπορεί να δουλέψεις έως 13 ώρες όμως σε δύο εργοδότες ή σε τρεις. Και εμείς ρωτάμε: Γιατί ένας εργαζόμενος ο οποίος το κάνει αυτό σε δύο εργοδότες και παίρνει το μηχανάκι του και πάει από το ένα εστιατόριο στο άλλο για να δουλέψει, γιατί να μην μπορεί να το κάνει σε έναν, άρα χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθεί;» ανέφερε σε πρόσφατες συνεντεύξεις της η Υπουργός.
Ξεχνώντας βέβαια να μας πει, πως βάσει νόμου της δικής της κυβέρνησης, ψηφισμένου το 2023, μπορούσε έκτοτε ένας εργαζόμενος να εργάζεται για δύο διαφορετικές επιχειρήσεις. Υπενθυμίζουμε βέβαια πως και εκείνος ο νόμος είχε έρθει ως απάντηση σε ένα ακόμα ερώτημα που είχε θέσει η ίδια η κυβέρνηση και όχι οι εργαζόμενοι. Τότε ο Άδωνης Γεωργιάδης έλυνε επίσης το πρόβλημα και ανέφερε πως με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο δίνεται απάντηση στην «μαύρη εργασία» στην οποία αναγκάζονταν να προσφεύγουν πολλοί εργαζόμενοι μιας και ο μισθός της κύριας εργασίας τους δεν αρκούσε.
Ο τότε υπουργός μάλιστα είχε σημειώσει πως «όταν ο εργαζόμενος εξαρτά τη ζωή του και τον μισθό του από έναν εργοδότη, η διαφορά μεταξύ τους είναι πάρα πολύ μεγάλη. Διαφορά ισχύος εννοώ. Όταν, όμως, ο εργαζόμενος έχει και εναλλακτική λύση δεύτερου εργοδότη και ο πρώτος εργοδότης ξέρει ότι αυτός έχει ήδη βρει και δεύτερη δουλειά, τότε η διαφορά της ισχύος μεταξύ των δύο μερών μειώνεται δραστικά υπέρ του εργαζομένου».
Κανείς από τους δύο, όπως και κανείς από τους προκατόχους τους, που συνηθίζουν να δικαιολογούν τις πολιτικές τους με πρόφαση την «ελεύθερη βούληση» των εργαζομένων να επιλέξουν πόσο και αν θέλουν να δουλέψουν -λες και υπάρχει κάποιου είδους ισοτιμία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων- δεν απαντάει στο πολύ συγκεκριμένο ερώτημα:
Ποιες συνθήκες ζωής και ποιοι μισθοί αναγκάζουν τους εργαζομένους να ψάχνουν δεύτερη δουλειά ή να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις υπερωρίες αλλά και την ευελιξία των ωραρίων που επιβάλλουν οι επιχειρήσεις, ακόμα κι αν αυτό συνθλίβει τον ελεύθερό τους χρόνο;







%20%CE%9A%CE%BF%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%B9%CE%BF.png)








