Της Γιούλας Γκεσούλη

«Ο Διευθυντής Σχολείου θα γίνει Διευθυντής με “Δ” Κεφαλαίο» δήλωσε ο Πιερρακάκης στο προστατευμένο φιλοκυβερνητικό περιβάλλον του ΣΚΑΙ και στη συνέχεια ανέφερε τις επιπλέον αρμοδιότητες που θα του δοθούν: «Να μπορεί να επιλέγει τους Υποδιευθυντές του. Να μπορεί να λέει ότι κατά προτεραιότητα  θα αξιολογηθεί συγκεκριμένος  εκπαιδευτικός. Να μπορεί να έχει πιο αποφασιστικό ρόλο σε ό,τι αφορά το ωρολόγιο πρόγραμμα».

Οι νέες αρμοδιότητες έρχονται σε συνέχεια του νόμου Κεραμέως (ν. 4823/2021) και πρέπει να τις δούμε στο πλαίσιο του σχολείου της σταθερής υποχρηματοδότησης, της πειθάρχησης και της υποταγής.

Η υποχρηματοδότηση οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα σχολείο που αγωνιά για την επιβίωσή του. Και επειδή στόχος της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης δεν είναι η αύξηση των δαπανών για τη δημόσια Παιδεία, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλες τις δαπάνες που αφορούν κοινωνικά αγαθά, πρέπει να εφευρεθούν εύηχες λέξεις-ομπρέλα και μηχανισμοί για να καλύψουν το «έγκλημα». Οι λέξεις που πιπιλίζονται σαν γλυκιά καραμέλα είναι η «αποκέντρωση» και η «αυτονομία», καθώς όπως λέει το υπουργείο Παιδείας και ο συμβουλάτοράς του, ο ΟΟΣΑ, «Το εκπαιδευτικό μας σύστημα παραμένει ένα από τα πλέον συγκεντρωτικά εκπαιδευτικά συστήματα ανάμεσα σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ». Η συνταγή, λοιπόν, είναι «μια μεγαλύτερη αυτονομία της σχολικής μονάδας σε συνδυασμό με αποτελεσματικά συστήματα λογοδοσίας».

Εχουμε επισημάνει επανειλημμένα ότι «αποκέντρωση» και «αυτονομία» είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οσον αφορά το δημόσιο σχολείο σημαίνουν κυρίως απαλλαγή του αστικού κράτους από την γενναία οικονομική στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης και φόρτωμα των βαρών στην εργαζόμενη κοινωνία, μέσω ανταποδοτικών τελών που επιβάλλουν οι καταχρεωμένοι Δήμοι και παράλληλη εμπλοκή ιδιωτών και καπιταλιστών στη λειτουργία των σχολείων. Αντίθετα, παιδαγωγική και διοικητική αυτονομία δεν υφίσταται, καθώς το σύστημα και όλες οι κυβερνήσεις διαχείρισής του δεν απεμπολούν και δεν διακινδυνεύουν τον κεντρικό σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής και το περιεχόμενο του αστικού σχολείου, επειδή αυτό αποτελεί βασικότατο μηχανισμό αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας και των εκμεταλλευτικών σχέσεων στην παραγωγή. 

Γι’ αυτό, ακόμη και τις τωρινές εξαγγελίες για περισσότερη «αυτονομία» και «ανοιχτό σχολείο», το ΥΠΑΙΘΑ φρόντισε να τις συνοδεύσει με τη διευκρίνηση ότι  «το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής θα συνδράμει με την εκπόνηση του Προγράμματος Σπουδών. Τις δράσεις των σχολείων θα παρακολουθεί ο Επόπτης Ποιότητας».

Μη διαπραγματεύσιμη είναι και η διοίκηση του φθηνού, πειθαρχημένου, υποταγμένου σχολείου, εξ ου και οι επιλογές στελεχών από τις εκάστοτε κυβερνήσεις διαφόρων «χρωμάτων». Προς επίρρωση των όσων αναφέρουμε, σημειώνουμε τα πάμπολλα πρόσφατα παραδείγματα παρεμβάσεων των στελεχών της διοικητικής ιεραρχίας για την επιβολή της αξιολόγησης, με στόχο την τρομοκρατία και την υποταγή των εκπαιδευτικών, τις συνεχείς απειλητικές εγκυκλίους του ΥΠΑΙΘΑ, ώστε να μη παρεκκλίνει ούτε κατά κεραία η εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, το όργιο διώξεων και η βιομηχανία παραπομπών στην αστική δικαιοσύνη έτσι και υπάρξει αντίσταση στα κυβερνητικά σχέδια.

Το ιδιωτικοποιημένο, φθηνό σχολείο, το σχολείο όπου επικρατεί «σιγή νεκροταφείου», απαιτεί με τη σειρά του και έναν αποτελεσματικό διαχειριστή και άγρυπνο επιτηρητή εφαρμογής των άνωθεν εντολών. Γι’ αυτό και ο διευθυντής γίνεται Διευθυντής με «Δ» κεφαλαίο για να προσομοιάζει με τον επικεφαλής μιας καπιταλιστικής επιχείρησης. 

Είναι διευθυντής-μάνατζερ της σχολικής μονάδας, γιατί εκτός από τη «διαχείριση του προσωπικού», μπορεί να διαθέτει το σχολικό κτίριο και τις υποδομές του δημόσιου σχολείου σε «φορείς», προκειμένου να αποκομίσει «οφέλη», δηλαδή να αποκομίσει πόρους από «τρίτους» για τη λειτουργία του, ενώ η αναζήτηση πόρων αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης της σχολικής μονάδας. 

Είναι αξιολογητής και πειθαρχικός προϊστάμενος των εκπαιδευτικών. Ειδικά τώρα, μετά το πατατράκ που υπέστη το υπουργείο Παιδείας στην εφαρμογή της αξιολόγησης, επειδή συνάντησε τη σθεναρή, μαζική αντίσταση των εκπαιδευτικών, ο Πιερρακάκης έκρινε αναγκαίο να αυξηθεί η ένταση του πρέσινγκ πάνω στους εκπαιδευτικούς. Εξ ου και δόθηκε στον διευθυντή η επιπλέον αρμοδιότητα «να μπορεί να λέει ότι κατά προτεραιότητα  θα αξιολογηθεί συγκεκριμένος  εκπαιδευτικός». 

Αυτός ο διευθυντής έχει ανάγκη από ένα «δεξί χέρι», από έναν υποδιευθυντή-τσιράκι του. Γι’ αυτό και του δίνεται και η αρμοδιότητα να τον επιλέγει. Κοντολογίς, γίνεται απόλυτος δερβέναγας, ενώ εξαϋλώνεται ο ρόλος του Συλλόγου Διδασκόντων.

ΠΗΓΗ

- ΣΧΕΤΙΚΟ και το ακόλουθο άρθρο: 

Με «Δ» Κεφαλαίο» ή με «δ» μικρό» ο Διευθυντάκος του υπουργού Παιδείας Κ. Πιερρακάκη

Του Γιώργου Κ. Καββαδία

 «Ο Διευθυντής Σχολείου θα γίνει Διευθυντής με “Δ” Κεφαλαίο» ξεκαθάρισε ο υπουργός Παιδείας Κυριάκος Πιερρακάκης, σε πρόσφατες δηλώσεις στον Σκάι, σηματοδοτώντας τα μέτρα που ετοιμάζει για το επόμενο διάστημα. Μεταξύ άλλων ο υπουργός Παιδείας ανέφερε χαρακτηριστικά: «Να μπορεί να επιλέγει τους Υποδιευθυντές του. Να μπορεί να λέει ότι κατά προτεραιότητα θα αξιολογηθεί συγκεκριμένος εκπαιδευτικός. Να μπορεί να έχει πιο αποφασιστικό ρόλο σε ότι αφορά το ωρολόγιο πρόγραμμα».

Τι σημαίνουν όλα αυτά;...... (Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ)