Ίλον Μασκ: Απλή παρέμβαση στα εσωτερικά ή πρόβα πλανητικής κυριαρχίας

Ίλον Μασκ και Ντόναλντ Τραμπ

Γιώργης-Βύρων Δάβος

Πλέον θα πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα πως η αυταρχική δεξιά δείχνει ανοικτά τη διάθεσή της να κλιμακώσει την επίθεσή της στους θεσμούς.

Η νέα ωμή παρέμβαση του περιαλειφόμενου ως υπουργού του Ντόναλντ Τραμπ, μεγιστάνα του Χ, της Τesla και της SpaceX Ίλον Μασκ, υπέρ του ακροδεξιού κόμματος AfD στη Γερμανία ενόψει των επικείμενων εκλογών στη χώρα, δεν μπορεί πλέον να γίνει αντιληπτή ως ένα μεμονωμένο ή εκκεντρικό πολιτικά γεγονός. Πλέον θα πρέπει να  συνηθίζουμε στην ιδέα πως η αυταρχική δεξιά, η οποία πλέον με την άνοδο του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία, τον άξονα που έχει ανοίξει με άλλους ηγέτες -όπως τον Αργεντινό Χαβιέρ Μιλέι και την Ιταλίδα Τζόρτζια Μελόνι- δείχνει ανοικτά τη διάθεσή της να κλιμακώσει την επίθεσή της στους θεσμούς και την κλασική διαίρεση των εξουσιών, όχι μόνον μέσα σε ένα κράτος, αλλά σε πλανητική κλίμακα. Κυριότερα δε να εγκαθιδρύσει, ει δυνατόν, αυτό στο οποίο κυρίως αποσκοπεί: το Κράτος-Κεφάλαιο ως μορφή διακυβέρνησης των λαών απευθείας από τις οικονομικές δυνάμεις.

Η αυταρχική δεξιά, ιστορικά, έχει αποδείξει πόσο μπορεί να εκμεταλλευθεί τον αρχαϊκό φόβο για τον άλλο, έναν «εσωτερικό» κι έναν «εξωτερικό» εχθρό, μέσα στο ένα πλήρως κατακερματισμένο και χωρίς την παλιά ταξική συλλογικότητα περιβάλλον. Τις ρευστές και επισφαλείς οικονομικές συνθήκες που γεννά το παγκόσμιο κεφάλαιο μαυλιστικά τις μετακυλύει σε έναν ενδοταξικό πόλεμο μέσα στην κοινωνία και σε μίσος για τον ξένο. Η παρέμβαση του Μασκ, που προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του Γερμανού καγκελαρίου Όλαφ Σόλτς, ιδίως μετά και το πολύνεκρο κτύπημα στην ίδια την καρδιά των ΗΠΑ, κατ’ ουσίαν προαλείφουν το έδαφος για την τακτική του φόβου, της παρέμβασης, των εκβιασμών και του ελέγχου, που το Κράτος-Κεφάλαιο, με προπύργιό του την Ουάσιγκτον θέλει να επιβάλει, πρώτα στους ευρωπαίους συμμάχους και κατόπιν σε όλη την υφήλιο. Μία τακτική που διευθύνει ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως αποδεικνύουν οι πιέσεις του στην Ευρώπη για  αύξηση των αμυντικών δαπανών και για αγορά αποκλειστικά αμερικανικού LNG, επισείοντας την απειλή των δασμών, εάν η ΕΕ δεν υποχωρήσει.

Ο Μασκ βέβαια έχει δώσει ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας τούτης παρεμβατικής πολιτικής και μάλιστα δύο φορές, αναμειγνυόμενος απαράδεκτα στην πολιτική ζωή της Ιταλίας. Αξιώνοντας πρόσφατα να πάνε σπίτια τους οι δικαστές που ετυμηγόρησαν κατά της μεταφοράς προσφύγων στην Αλβανία προκάλεσε την αντίδραση του προέδρου Σέρτζο Ματαρέλα και την πλήρη «αφωνία» της νεοφασίστριας πρωθυπουργού Τζόρτζιας Μελόνι. Βέβαια, η σιγή της Μελόνι αντιστοιχεί σε συμφωνία, με τον deus ex machina  μεγιστάνα, μιας κι η νεοφασίστρια πρωθυπουργός έχει κηρύξει πόλεμο με τους δικαστές, τους οποίους κατηγορεί ως υπονομευτές. Γιατί η δικαστική εξουσία και σε άλλες περιπτώσεις, έξω από το προσφυγικό, τόλμησε να πλαγιοκοπήσει τους στόχους της Μελόνι να κατασκάψει τους θεσμούς και το Σύνταγμα και να παγιώσει την αυταρχική διακυβέρνηση και την κατάλυση του δημόσιου χαρακτήρα του κράτους. Γιατί, σχεδόν συγχρονισμένα με την απόφαση για τους πρόσφυγες (και την παρέμβαση Μασκ) η ετυμηγορία του Συνταγματικού Δικαστηρίου για την αντισυνταγματικότητα κάποιων διατάξεων στο επικίνδυνο νομοσχέδιο για την Διαφοροποιημένη Αυτονομία των (πλουσίων στην ουσία) Περιφερειών. Της προσπάθειας της κυβέρνησης να καταλύσει τη συνταγματική ισότητα, να κατασκάψει την ενότητα και την ισονομία σε θεσμικό και οικονομικο-κοινωνικό επίπεδο στην επικράτεια της Ιταλίας και την ισότητα στα ευρύτερα δικαιώματα των πολιτών της.

Αλλά και πάλι ο  Μασκ είχε εκφράσει τη συμπαράστασή του στο πεδίο της μετανάστευσης προς τον ξενοφοβικό Ματέο Σαλβίνι (σήμερα υπουργό Μεταφορών)  για την υπόθεση Open Arms, χαρακτηρίζοντας «σκανδαλώδη τη δίωξή του επειδή τήρησε τους νόμους» (απάνθρωπους και ρατσιστικούς φυσικά). Η ελευθερία που έχει να παρεμβαίνει δεν είναι μόνον απόρροια της «φιλίας», σχεδόν ανοικτού φλερτ, που έχει με τη Μελόνι. Η οικονομική δύναμη και η παγκόσμια επιρροή του ιδιοκτήτη της Tesla είναι ελκυστική για τους Ιταλούς υπουργούς. Ή αναπόφευκτη για άλλους: Όπως ο υπουργός Άμυνας Γκουΐντο Κροζέτο, που «αφοπλιστικά» (πραγματικά) παραδέχθηκε πως πρέπει να «διαπραγματευθούμε» με τον Μασκ για τους δορυφόρους του γιατί «κανείς δεν έχει τη δύναμη (ΣτΣ, δηλ. τα λεφτά) να αποκτήσει αυτονομία Στο σύστημα δορυφορικών επικοινωνιών».  Με τη συνδρομή του Τραμπ και τα ομοσπονδιακά δισεκ. που θα συνεχίσουν να εισρέουν στα προγράμματά του, όπως γίνεται με SpaceX και Tesla, όλα πλανητικά θα εξαρτώνται από το Starlink και κινδυνεύει να γίνει το διάστημα Far West κυριολεκτικά.

Η επίθεση του Μασκ στους Ιταλούς δικαστές στο όνομα της ελευθερίας να δρά αβίαστα η ιταλική κυβέρνηση (με πρόσχημα ότι έχει ψηφισθεί από τον κυρίαρχο λαό, όπως ο Τραμπ στις ΗΠΑ), είναι άκρως ανησυχητική, γιατί αποκαλύπτει πως, παρά τις δηλώσεις του για το ΝΑΤΟ, ο Τραμπ και το μεγάλο κεφάλαιο δεν θα αφήσουν την Ευρώπη να γίνει ανταγωνιστής τους. Η νέα δεξιά και η οικονομική ολιγαρχία έχουν κοινούς στόχους. Η αντίδραση ενάντια στην ελεύθερη αγορά της νέας ηγεμονικής τάξης στις ΗΠΑ και οι προθέσεις να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη της χρηματοδότησης και της πολιτικής για να επιβάλουν την αυτοκρατορική ηγεμονία, όχι ενός κράτους απλά, αλλά μίας ηγεμονικής τάξης, θα πρέπει να μας ανησυχούν. Κι ο ρόλος της Μελόνι, ως ευρωπαίος τοποτηρητής η ίδια ελπίζει κι αναμένεται να είναι καταλυτικός.

Άλλωστε, σε τούτη την εμπέδωση της παγκόσμιας ηγεμονίας η  μάχη απέναντι στη δικαιοσύνη, με στόχο την αλλοίωση του πολιτεύματος και την συνταγματικότητα των νόμων, έχει βαρύνουσα σημασία και τηρουμένων των κρατικών αναλογιών είναι άλλωστε κοινή σε Ιταλία και  ΗΠΑ του Τραμπ. Η επιδίωξη της Μελόνι να μειώσει το παρεμβατικό εύρος των δικαστών και η παρέμβαση του Τραμπ στη σύνθεση του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, αποβλέπουν κατ’ ουσίαν στην επιβολή ενός αυταρχικού «Καισαρισμού».

Ιδίως στην περίπτωση του Τραμπ η συνταγματικοποίηση,  μέσω της παρέμβασης της κατευθυνόμενης ανώτατης δικαιοσύνης, του αυταρχισμού του σε όλους τους τομείς, είναι επικίνδυνη, γιατί η ίδια η δομική θέσπιση του οργάνου είναι προβληματική. Γιατί ο διορισμός, δια βίου μάλιστα, των μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου και μάλιστα με πρόταση του εκάστοτε προέδρου, αποτελεί άμεση απειλή για τη δημοκρατική λειτουργία, όχι μόνον της δικαιοσύνης, μα και της δημοκρατικής λειτουργίας όλων των υπόλοιπων θεσμών. Ουσιαστικά, επιτρέπει στον πρόεδρο, την εκτελεστική και θεσμική εξουσία να ταυτισθεί με τη δικαστική-δικαιϊκή και να ελέγχει  -μέσω των διορισμένων-μη εκλεγμένων από τον λαό, «αντιπροσώπων»του- να ερμηνεύει το Σύνταγμα όπως θέλει και να διαμορφώνει την πολιτική του σε καθαρά «βολονταριστική» βάση.

Οι δύο πτυχές τούτες στον Καισαρισμό της εξουσίας -είτε ως αυταρχισμός à la Μελόνι, που συνίσταται στην πλήρη συνομολογία του μαχητικού τμήματος της συντήρησης με το κεφάλαιο για να εφαρμοσθούν συμφέρουσες και στους δύο πολιτικά σκοταδιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, όσο και ως Κράτος-Κεφάλαιο, με την κυνική ανάληψη της εξουσίας από τους ίδιους τους επιχειρηματίες- δεν είναι παρά μία αφοπλιστική επιβεβαίωση της ερμηνείας του Μαρξ στη «18η Μπρυμαίρ». Για το πώς μετασχηματίζεται  η αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση όταν οι καπιταλιστές γίνουν άμεσοι εκπρόσωποι των συμφερόντων τους με στόχο να καταλάβουν το κράτος και να χρησιμοποιήσουν τους μοχλούς του καταναγκασμού και της σε ομηρία νομοθετικής εξουσίας. Πλέον το κράτος ταυτίζεται αμέριστα με τα συμφέροντα της ανώτερης τάξης και με τη συνεργασία της δικαστικής εξουσίας διαλύεται η πολιτική εκπροσώπηση κι ο θεσμικός κι ελεγκτικός ρόλος του Κοινοβουλίου. Καταρρέει απόλυτα διαμεσολάβηση ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία των πολιτών, τους ενδιαφερόμενους της νομοθέτησης και την κυβέρνηση που νομοθετεί, ένας από τους χαρακτήρες της πολιτικής εκπροσώπησης, που όπως ήλπιζε ο Λοκ από τον 17ο αιώνα αποτρέπει την κυριαρχία και την υποτέλεια και θεμελιώνει την έννοια του μοντέρνου κράτους.

Οι παρεμβάσεις του Μασκ, ως εκφραστή της κυρίαρχης και κυβερνητικής πλέον τάσης του κεφαλαίου, αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επιβεβαίωση αυτής της αντισυνταγματικής τάσης, που δεν είναι μόνο απλώς μία άποψη à rembous για τη δημοκρατία και τη λειτουργία της. Ο Μασκ, αναφερόμενος στην Ιταλία για το μεταναστευτικό, χωρίς περιστροφές, επισημαίνει την πορεία που θα ακολουθήσει το καθεστώς, όχι μόνον του Τραμπ, αλλά και η παγκόσμια τάση του και το οποίο βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.

Στην Ευρώπη, η Ιταλία είναι το νέο εργαστήριο του αντισυνταγματικού σχεδίου, το οποίο φιλοδοξεί η νέα δεξιά να επεκτείνει σε όλη την ήπειρο και τον κόσμο.  Δεν είναι τυχαίο πως από το 2018 ο Στιβ Μπάνον προετοίμαζε το «ιταλικό πείραμα» για την επικυριαρχία της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και στον κόσμο. Πρώτα με την προσέγγιση της ακροδεξιάς με το ΕΛΚ -που απεργάζονται ο επικεφαλής του Μάνφρεντ Βέμπερ γιατί εξυπηρετεί τα ηγετικά του σχέδια στην Ε.Ε. και η ίδια η Μελόνι, που «μελώνει» την ένταξή της σε αυτό- που θα μεταβάλλει τους κοινοτικούς νόμους, οι οποίοι υπερβαίνουν ακόμη και τα εθνικά Συντάγματα.
Η Ιταλία δεν είναι μία μικρή , όπως η Ουγγαρία ή μία αποδιοργανωμένη από την ακραία οικονομική κρίση χώρα, όπως η Αργεντινή του Μιλέι, αλλά ένα μέλος του «ανεπτυγμένου» σύμπαντος της G7. Οπότε το αυταρχικό «πείραμα» της Μελόνι -επιπλέον ως αιχμή του δόρατος της αμερικανικής εκδοχής του Κεφαλαίου-Κράτους στην  Ευρώπη- έχει σημαίνοντα ρόλο στην επίθεση του μονοπωλίου απέναντι στους κρατικούς θεσμούς και τα συνταγματικά εμπόδιά τους. 
Σήμερα, η Ιταλία αποτελεί ήδη το σκηνικό για μία πολύ σκληρή αντιπαράθεση, ανάμεσα σε ένα από τα πιο προοδευτικά Συντάγματα -όσον αφορά τον περιορισμό της εκτελεστικής εξουσίας και της διαμεσολάβευσης προέδρου ή δικαστικού σώματος)- και μίας νεοφασιστικής εξουσίας, που επιδιώκει να αλλάξει το πολίτευμα και να απισχνάσει τους συνταγματικούς περιορισμούς.

Η συνταγματοποίηση της εξουσίας της πλειοψηφίας, μέσα από την πρωθυπουργοποίηση (premierato) του καθεστώτος,  είναι ένας ρητός στόχος της Μελόνι. Όλες οι πολιτικές αποφάσεις της (μεταναστευτικό, διαφοροποιημένη αυτονομία, στρατιωτική ενίσχυση, νέο «σχέδιο Ματέι» και γεωπολιτική εξωστρέφεια), τείνουν διαρκώς προς την υπέρβαση του ελέγχου από τις άλλες θεσμικές εξουσίες (πρόεδρος, δικαστές, Κοινοβούλιο) και ταυτίζουν περισσότερο από ποτέ την πολιτική και το raison d’être του κράτους με το νέο l’état c’est moi του κεφαλαίου.

ΠΗΓΗ