Εθνικό πένθος για τον Σημίτη. Γιατί;
Παρακάτω αναδημοσιεύουμε και το άρθρο της Νατάσας Ρουγγέρη στο Documento το 2019!
Αναδημοσίευση από το The Untold μέσω mediatvnews
Το εθνικό πένθος είναι όρος που περιγράφει την ένδειξη πένθους που προέρχεται από την θλίψη και λύπη για κάποιο δυστυχές γεγονός και κηρύσσεται επισήμως από τις κυβερνήσεις κρατών.
Μπορεί να προέλθει από τον θάνατο πολλών ανθρώπων έπειτα από μια φυσική καταστροφή, ένα τρομοκρατικό χτύπημα ή κάποιο άλλο πολύνεκρο γεγονός, όπως επίσης και από το γεγονός θανάτου ενός ιδιαίτερα σημαντικού ανθρώπου για ένα έθνος ή λαό».
Η κυβέρνηση κήρυξε τετραήμερο εθνικό πένθος για τον Κώστα Σημίτη.
Και όλα τα συστημικά Μέσα γράφουν το ξόδι του.
Εμείς όχι.
Γιατί;
• Τα 8 χρόνια και 2 μήνες της πρωθυπουργίας του, 1996 με 2004 η Ελλάδα αλλάζει. Μπαίνει την τροχιά του άκρατου νέο φιλελευθερισμού, της φτωχοποίησης, των τεράστιων σκανδάλων και της ιδιωτικοποίησης.
• Ο κ. καθηγητής αυτά τα ονομάζει εκσυγχρονισμό, λιτότητα και πρόοδο – καινοτόμες αλλαγές στην άσκηση πολιτικής.
Στην πραγματικότητα συνέβησαν τα εξής:
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
• Ένταξη στην ΟΝΕ – Συμφωνία με τη Goldman Sachs το 2001 με στόχο να κρύψει χρέος 2,8 δισ. ευρώ. Η G.S κέρδισε 2.3 δις, η Ελλάδα χρεώθηκε τελικά, 16 δισ. ευρώ.
• Η εισαγωγή στο ευρώ πραγματοποιήθηκε την 1η Ιανουαρίου 2002 και ήταν το επιστέγασμα της ένταξης στην ΟΝΕ. Κοιμηθήκαμε με κάτι να κοστίζει 50 δρχ. και ξυπνήσαμε με το ίδιο προϊόν στα 50 λεπτά (170 δρχ). Καλά ήταν.
• Φούσκα του Χρηματιστηρίου. Η αποθέωση του τζόγου έσκασε με κρότο τον Σεπτέμβριο του 1999. Υπολογίζεται ότι περίπου 155 δισ. ευρώ εξανεμίστηκαν από την πραγματική οικονομία από το κραχ του ελληνικού χρηματιστηρίου. Ο Γιάννης Στουρνάρας τοποθετείται πρόεδρος στην Εμπορική Τράπεζα, που καταστρέφεται και καταλήγει στην γαλλική Gredit Agricole. Ο σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και πρώην υπουργός Οικονομικών επί Σαμαρά μετά την Εμπορική διατελεί διευθύνων σύμβουλος της Κάππα Χρηματιστηριακής.
• ΑΣΕΠ. Με υπουργό τον Αναστάσιο Πεπονή κατασκεύασαν τις περίφημες οι «αποκαταστατικές διατάξεις» του άρθρου 25 και του Ν. 2190, παραβιάζουν το νόμο για το ΑΣΕΠ και το αναγκάζουν να διαπιστώνει με εκθέσεις του χιλιάδες παράνομες κομματικές προσλήψεις κυρίως συμβασιούχων.
• Δημόσια έργα. Υπερκοστολογημένα με δάνεια και απευθείας αναθέσεις.
• Φορολογία: Από το 1993 έως το 2003 έχουμε την μεγαλύτερη αύξηση φορολογίας που έχει γίνει ποτέ από την ίδρυση του κράτους, κατά 122,5%. Επί Σημίτη επιβλήθηκαν 97 νέοι φόροι που στοχεύουν μικρές, εμπορικές, βιοτεχνικές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
• Φτωχοποίηση του ελληνικού λαού με δυόμισι εκατομμύρια Έλληνες κάτω από τα όρια της φτώχειας.
ΣΚΑΝΔΑΛΑ
• Πάρτι στα εξοπλιστικά προγράμματα που κατέληξε στην φυλάκιση του ΆκηΤσοχατζόπουλου. Το 2003 ο Μισέλ Ζοσεράν πρόεδρος της γαλλικής αμυντικής βιομηχανίας THALES κατήγγειλε για δωροδοκία μέλος της ελληνικής κυβέρνησης για να αναλάβει η εταιρεία του, την αναβάθμιση έξι φρεγατών του πολεμικού ναυτικού.
• Σκάνδαλο με τα «μαύρα» ταμεία της Siemens.
• Fast track έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καταλήστευση των κρατικών και κοινοτικών πόρων από στελέχη και φίλους. Γαλλικές εφημερίδες βγάζουν στοιχεία, ότι η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων δόθηκε στους Αμερικάνους αφού η THALES που δωροδοκούσε τον υπουργό Άμυνας με 7%-10% δεν πήρε το έργο. Την ασφάλεια πήρε η εταιρεία του Dick Cheney με απευθείας… απεύθυνση στον Σημίτη και στον Χρυσοχοΐδη.
ΕΘΝΙΚΑ
• Ίμια. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1996, ο Κώστας Σημίτης λέει το τρομακτικό από το βήμα της Βουλής: «Ευχαριστούμε τους Αμερικάνους». Αργότερα ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Λυμπέρης αποκαλύπτει ότι όταν ρώτησε τον ΥΠΕΞ Θεόδωρο Πάγκαλο τι θα πουν στον ελληνικό λαό σχετικά με την απομάκρυνση της σημαίας από τα ελληνικά Ίμια, ο Πάγκαλος απάντησε κυνικά: «Θα πείτε ότι τη σημαία την πήρε ο αέρας».
• Το 1998 ο Οτσαλάν καταφέρνει να φύγει από την Δαμασκό για Στοκχόλμη με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα. Ο κυνηγημένος ηγέτης του ΠΚΚ προσγειώνεται λίγο αργότερα στο αεροδρόμιο της Αθήνας και ξεκινά ένα θρίλερ που τελείωσε τον Φεβρουάριο του 1999, στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι. Μετά την σύλληψη του Οτσαλάν από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, προκλήθηκε πολιτική κρίση στην Ελλάδα που οδήγησε στην παραίτηση τριών υπουργών της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη συμπεριλαμβανομένου και του ΥΠΕΞ Θεόδωρου Πάγκαλου.
• Ο 20ος αιώνας θα κλείσει με τον βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999, έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας με τρομακτικές συνέπειες. Οι βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία, βρήκαν την Ελλάδα με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Κώστα Σημίτη. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έβαλε κανένα εμπόδιο στους πολεμικούς σχεδιασμούς στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Τα λιμάνια, ειδικά αυτό της Θεσσαλονίκης, οι υποδομές της χώρας, πολεμικά πλοία, και φυσικά οι στρατιωτικές βάσεις, εντάχθηκαν πλήρως στους πολεμικούς σχεδιασμούς.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
• Η αποθέωση του όλα για την πάρτη μου. Στόχος το κέρδος, απενεχοποίηση του τζόγου, του εύκολου κέρδους. Το τέλος της συλλογικής συνείδησης, της αλληλεγγύης. Η κοινωνία ακολουθεί την εξουσία.
• Η αποκήρυξη κάθε συλλογικής διεκδίκησης, φέρνει υποταγή, ακραία ανισότητα και ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση. πολΔεν είναι τυχαίο ότι λίγα χρόνια αργότερα, ο Θόδωρος Πάγκαλος λέει το αλησμόνητο «μαζί τα φάγαμε».
Ο Κώστας Σημίτης ονομάστηκε (όχι άδικα) αρχιερέας της διαφθοράς. Ίσως ιερουργούσε, ίσως κοιμόταν ήσυχα στον ιερατικό θρόνο.
Σε κάθε περίπτωση, το χώμα που έριξε πάνω στην Ελλάδα που (ακόμα τότε) μπορούσε να σωθεί, είναι ακόμα βαρύ, κι ακόμα το σηκώνουμε.
Κώστας Σημίτης, η «ιερή αγελάδα» της μεταπολίτευσης
Γράφει η Νατάσα Ρουγγέρη
Ιερές αγελάδες δεν υπάρχουν μόνο στην Ινδία, υπάρχουν και στην Ελλάδα! Και αποδεικνύεται από το γεγονός ότι για όλα τα αρνητικά της πολύπαθης μεταπολίτευσης, και κυρίως για την οικονομική κρίση που βιώνουμε τα τελευταία επτά χρόνια, είναι συγκεκριμένοι οι «πολιτικοί πατέρες» που τα χρεώνονται. Για παράδειγμα, ο Ανδρέας που αύξησε το χρέος με το «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα», τον κρατισμό και τον λαϊκισμό, ο Καραμανλής που εξαιτίας του οδηγηθήκαμε στο πρώτο μνημόνιο, ο Παπανδρέουπου μας έβαλε στο μνημόνιο και το ΔΝΤ, ο Σαμαράςπου από τα Ζάππεια το γύρισε στο «σφυρίζω αδιάφορα» και, τελικά, ο Τσίπρας που έκανε «την πρώτη φορά αριστερά» πρώτη φορά αριστεροδεξιά!
Ποιος λείπει από το κάδρο των ευθυνών; Ο Σημίτης, φυσικά. Γιατί, όπως πολλοί διατείνονται, εκείνος έκανε την πιο σωστή δημοσιονομική διαχείριση στη χώρα, εκείνος μας έβαλε στην ΟΝΕ, εκείνος έβαλε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση και έκανε τους Ευρωπαίους να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της Ευρώπης, ισχυρό και αξιόπιστο…
Διαφθορά και ατολμία
Μήπως να το πάρουμε αλλιώς; Ο εκσυγχρονιστής και μεταρρυθμιστής Σημίτης, ο οποίος ήταν ανέκαθεν συμπαθής και στη Δεξιά, και είχε στα χέρια του το πιο ισχυρό ΠΑΣΟΚ μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου του ’80, για ποιες ακριβώς μεταρρυθμίσεις μπορεί να καυχιέται; Ενα ασφαλιστικό πήγε να φτιάξει και υποχώρησε επειδή, όπως μας είπε στην πρώτη του τηλεοπτική συνέντευξη δεκατρία χρόνια μετά τη λήξη της πρωθυπουργικής του θητείας, έβλεπε ότι δεν «περνούσε» και ήθελε να αποφύγει την πολιτική αναταραχή και την πιθανότητα εκλογών, καθώς το 2001 είχαμε μπροστά μας την προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων και την είσοδο της χώρας στην Ευρωζώνη. Αρα δεν ήταν καιρός για αναταραχές και εκλογές!
Μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που, ειδικά στη διάρκεια της δεύτερης θητείας του, έβλεπε τα σκάνδαλα να περνούν σαν τρένα με προορισμό τις τσέπες υπουργών του χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του! Και φυσικά να μην ξεχνάμε κυρίως τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ και όχι τόσο τη… δημιουργική λογιστική με την οποία μπήκαμε. Για να είμαστε ειλικρινείς, άλλωστε, τότε η Ελλάδα δεν έκανε κάτι διαφορετικό από την Ιταλία και άλλες χώρες, με τη συγκατάθεση μάλιστα της Γερμανίας. Ωστόσο, από τα επιχειρήματα της εποχής Σημίτη για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον ισχυρό πυρήνα της Ευρώπης και της Ευρωζώνης έλειπε η προειδοποίηση ή έστω η ενημέρωση για το ρίσκο –αν όχι τον κίνδυνο– που ενείχε για τη χώρα της χαμηλής ανταγωνιστικότητας η ένταξη στο ευρώ. Και προβαλλόταν μόνο –ακόμη και σήμερα άλλωστε– η ένταξή μας στην ΟΝΕ ως σύμβολο του εκσυγχρονιστικού του προφίλ.
Ας θυμηθούμε, όμως, όσα σημάδεψαν τον πρωθυπουργικό βίο του εκσυγχρονιστή Σημίτη, πέρα από τα έργα που δεν ήταν… «μακέτο» και την «περήφανη» είσοδο στην Ευρωζώνη.
Χρηματιστήριο
Σωτήριο έτος 1999. Τότε που το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη καλούσε τους Ελληνες να γίνουν επενδυτές στο Χρηματιστήριο, με χιλιάδες πολίτες να παίζουν τα ρέστα τους και να χρεοκοπούν και κάποιους λίγους να παίζουν με ανύπαρκτα λεφτά σε μετοχές-φούσκες» και να κερδοσκοπούν. Ανέβαινε ο δείκτης με τις «φούσκες», για να πέσει κατακόρυφα στη συνέχεια και να αποκαθηλώσει τους πολυάριθμους επενδυτικούς συμβούλους και κυρίως την τότε κυβέρνηση Σημίτη. Παρεμπιπτόντως, το λεγόμενο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου ξεπλύθηκε χρόνια μετά, με την αθώωση και των 42 εμπλεκόμενων προσώπων που ήταν κατηγορούμενοι για απάτη και ξέπλυμα βρόμικου χρήματος…
Τα παιδιά της Siemens
Ενας από τους πιο στενούς συνεργάτες του Κώστα Σημίτη, ο Θεόδωρος Τσουκάτος, που τον επέβαλε στο κόμμα ο πρώην πρωθυπουργός, ομολόγησε αρκετά χρόνια αργότερα ότι πήρε χρήματα από τη Siemens, τα οποία –όπως είπε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής το 2010– παρέδωσε στο ταμείο του ΠΑΣΟΚ. Ελα όμως που κανείς δεν τα βρήκε! Δεν ήταν και online το σύστημα τότε…
Ενας νομικός σύμβουλος του υπουργείου Μεταφορών επί κυβέρνησης Σημίτη είχε πει, μετά την αποχώρηση του Τάσου Μαντέλη από αυτό, την πιο χαρακτηριστική ατάκα: «Κάθε πρωί, με το που μπαίνουμε στο υπουργείο, πρέπει να… πληρώνουμε 100 χιλιάδες ευρώ εξαιτίας του Μαντέλη». Με τον τρόπο αυτό θέλησε να περιγράψει τις συνέπειες της πολιτικής Μαντέλη στο εν λόγω πόστο. Και μπορεί ο πρώην υπουργός να βρίσκεται πια στο μακρινό Αζερμπαϊτζάν προσφέροντας τις «πολύτιμες» υπηρεσίες του στον τομέα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, στην Ελλάδα όμως έμεινε στην ιστορία για την παραδοχή –επίσης στην Εξεταστική της Βουλής το 2010– ότι εισέπραξε προεκλογική χορηγία 200 χιλιάδων μάρκων από τη Siemens. Μάλιστα, είχε πει τότε ότι τέτοιου είδους… δωρεές είναι συνηθισμένες σε προεκλογικές εκστρατείες!
Το πάρτι των εξοπλισμών
«Λυπάμαι που έγιναν όλα αυτά τα σκάνδαλα επί διακυβέρνησής μου» είχε πει ο Κ. Σημίτης αναφερόμενος στην υπόθεση με τις μίζες του Ακη Τσοχατζόπουλου. Εκείνου που «ξέπλυνε» μια ολόκληρη εποχή παίρνοντας πάνω του όλες τις πασοκικές αμαρτίες της διακυβέρνησης Σημίτη. Ακόμη και ο Γιάννος Παπαντωνίου, για τον οποίο πρόσφατα εγκρίθηκε η σύσταση Ειδικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής που θα διερευνήσει την υπόθεση των εξοπλιστικών προγραμμάτων επί υπουργίας του, όταν είχε διαδεχθεί τον Ακη στο υπουργείο Αμύνης δεν πίστευε… στα μάτια του, καθώς δεν περίμενε τόση «ρεμούλα» από τον προκάτοχό του! Και ο Σημίτης –είπαμε– λυπάται…
Στην τηλεοπτική του «πρεμιέρα», πάντως, ουδεμία λύπη εξέφρασε για τη διαφθορά επί των ημερών του, παρά μόνο για τον τρόπο αντιμετώπισής της από τη σημερινή κυβέρνηση. «Αντιμετώπιση της διαφθοράς με καταγγελίες, κουτσομπολιά, εξεταστικές, εχθρότητα και αντιπαλότητα, δεν γίνεται» όπως είπε. Ετσι είναι, θέλει και η διαφθορά τη… στοργή της!
Το πουλέν Στουρνάρας
Ο κουμπάρος του Γιάννου, Γιάννης Στουρνάρας, δεν δυσκολεύτηκε πολύ να μπει στον στενό κύκλο του Κ. Σημίτη. Επέδειξε μάλιστα τόση αφοσίωση στον πρώην πρωθυπουργό, που εκείνος τον τοποθέτησε πρόεδρο στην Εμπορική Τράπεζα – αυτήν που ήταν δεύτερη σε μέγεθος στην Ελλάδα και βρέθηκε στα πρόθυρα της καταστροφής, για να καταλήξει στη γαλλική Gredit Agricole. Μετά την Εμπορική, πάντως, ο σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και πρώην υπουργός Οικονομικών επί Σαμαρά υπήρξε διευθύνων σύμβουλος της Κάππα Χρηματιστηριακής, για την οποία πολλά ακούστηκαν αναφορικά με την περίοδο της χρηματιστηριακής «φούσκας».
Ο φέρελπις και… πρωθυπουργεύων –για διάφορους κύκλους– Στουρνάρας ήταν βεβαίως και ο επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνώμων (ΣΟΕ) στην κυβέρνηση Σημίτη και αυτός που αποδέχθηκε το «κλείδωμα» της ισοτιμίας μετατροπής της δραχμής σε ευρώ σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από αυτά που αντιστοιχούσαν στην πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας… Και ως γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ ήταν υπέρμαχος –και παραμένει– της υλοποίησης των μνημονίων και φυσικά των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και του «ανοίγματος» των κλειστών επαγγελμάτων, για το οποίο είχε δημοσιεύσει μελέτη που προέβλεπε ότι με το άνοιγμα θα επιτυγχανόταν αύξηση του ΑΕΠ… κατά 13% σε πέντε χρόνια. Πρόβλεψη για γέλια – αν και θα μας απαντούσε ότι τα κλειστά επαγγέλματα τελικά δεν… άνοιξαν ποτέ, για να διαπιστώσουμε το αληθές των εκτιμήσεών του.
Κεντροαριστερό κόμμα… μακέτο
Για τον χώρο από τον οποίο προέρχεται πάντως ο Κώστας Σημίτης δεν είχε να πει και πολλά, παρά μόνον ότι χρειάζεται ένας νέος ενιαίος φορέας με νέα ηγεσία. Οσο για το κόμμα… μακέτο των πρώην υπουργών Αννας Διαμαντοπούλου, Γιώργου Φλωρίδη και Γιάννη Ραγκούση, ούτε ερωτήθηκε ούτε δήλωσε κάτι ο ίδιος. Μόνο για το «συνεταιράκι» τους, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, όταν κλήθηκε να σχολιάσει ενδεχόμενες προεκλογικές ή μη συνεργασίες, είπε ότι βρίσκει «ενοχλητικές» τις κουβέντες περί συνεργασιών, όπως αυτή του Ποταμιού με τη ΝΔ για παράδειγμα, όταν δεν βασίζονται σε ένα κοινό πρόγραμμα…
Η Ωρα Αποφάσων, πάντως, είναι εδώ και ήρθε για να μείνει – όπως ισχυρίζεται, τουλάχιστον! Η Ωρα Αποφάσεων μετεξελίχθη σε πολιτικό κόμμα με τα αρκτικόλεξα ΩρΑ και μας ανακοίνωσε τη μεγάλη πρόκληση της εποχής! Η οποία δεν είναι άλλη από τη συγκρότηση και τη νίκη πάνω στις δυνάμεις του «κυβερνητικού εθνικολαϊκισμού των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, του παρασιτισμού και της συντήρησης». Και πρόσθεσαν ότι διεκδικούν μια διακυβέρνηση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Θυμίζει Μητσοτάκησχολίαζαν οι πρώην σύντροφοί τους στη Χαριλάου Τρικούπη, προβλέποντας ότι το κόμμα θα μείνει στο… μακέτο και θα καταλήξει ο «εκσυγχρονιστικός κεντροαριστερός ψάλτης του Κυριάκου».
Τώρα, βέβαια, στο «μακέτο» έμεινε προς το παρόν και ο ενιαίος φορέας της Κεντροαριστεράς – ο επίσημος, ο εκ ΠΑΣΟΚ ορμώμενος! Και αυτό επειδή το επικείμενο (εάν και εφόσον γίνει τελικά) συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που προγραμματίζεται για το τέλος Ιουνίου, θα είναι… «συντακτικό και αξιακό» και ο ενιαίος φορέας της Κεντροαριστεράς παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες, με την υποσημείωση ότι μπορεί και να… προκάνουν να τον συγκροτήσουν εάν ο ΣΥΡΙΖΑ εξαντλήσει την τετραετία – πράγμα που όπως δηλώνουν νυχθημερόν απεύχονται μετά βδελυγμίας!
Αυτές τις μέρες πάντως απολαμβάνουν την τρίτη θέση στη Βουλή, ύστερα
από μια ακόμη προσχώρηση στην κοινοβουλευτική δύναμη της Δημοκρατικής
Συμπαράταξης ενός πρώην «ποταμίσου» βουλευτή. Το πιο… ξεκαρδιστικό της
υπόθεσης, όμως, είναι να πετάει μπηχτές η Διαμαντοπούλου μέσω Twitter
για το ΠΑΣΟΚ, που «κάποτε θεωρούσε την αποστασία ηθικό και πολιτικό
αδίκημα», ενώ «σήμερα την κάνει πράξη». Ε! Να μην πει και μια κουβέντα
παρηγοριάς στον Σταύρο…
Πηγή: Documento
***
Σημίτης: Η Θάτσερ της Ελλάδας
Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν το έζησε, τι σήμαινε ο Σημίτης και η εποχή του για την Ελλάδα. Ιδιαίτερα γιατί όλα αυτά που προκάλεσε και αποτέλεσαν τότε έναν επιθετικό μετασχηματισμό της κοινωνικής ψυχολογίας -μεταξύ άλλων-, σήμερα μοιάζουν σχεδόν δεδομένα, είναι στάσεις εμπεδωμένες και μεστωμένες και αυτό συνέβη μετά από μια δεκαετία τεράστιας κοινωνικής πόλωσης, κατά την οποία διαφορετικά σχέδια αναμετρήθηκαν το ένα απέναντι στο άλλο, η οποία καταλήγει -λανθασμένα- στην τάση να υποτιμάται ό,τι προηγήθηκε.
Ο Σημίτης κυβέρνησε για 8 χρόνια και 2 μήνες συνεχόμενα, κάτι το οποίο δεν έχει καταφέρει κανένας άλλος στην ελληνική ιστορία, από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι την εποχή του Μητσοτάκη. Μέσα σε αυτό το διάστημα η Ελλάδα έγινε ένα χρηματοπιστωτικό Ελ Ντοράντο, με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να καταλαμβάνεται από τη μανία του χρηματιστηριακού τζόγου, τις τράπεζες να αναπτύσσουν μια ανορίωτη δράση δανεισμού και τα χρήματα που αφορούσαν τον λεγόμενο «παραγωγικό» καπιταλισμό να κυκλοφορούν ακατάσχετα, δημιουργώντας σχέσεις εξάρτησης και γενικευμένης κατάχρησης.
Λίγοι θυμούνται σήμερα -ιδιαίτερα καθώς μεσολάβησαν και αρκετά χρόνια βίαιης φτωχοποίησης- ότι του καθενός από εμάς το τηλέφωνο χτυπούσε δύο ή και τρεις φορές τη μέρα, από τράπεζες που μας πρότειναν τα πιο απίθανα δάνεια, ότι βγαίναμε για καφέ και στην παρέα συζητούσαν για τον Δείκτη στη Σοφοκλέους και σε περιφρονούσαν εάν έλεγες ότι κάποια στιγμή αναπόφευκτα όλα αυτά θα σκάσουν, ότι ο λαϊκισμός -τον οποίον υποτίθεται ότι η εποχή Σημίτη είχε έρθει για να ρίξει στο πυρ το εξώτερο- είχε μετασχηματιστεί από ένα είδος αφελούς κοινωνικής υπερηφάνειας σε ένα συλλογικό πάρτι οικονομικής διαφθοράς, στο οποίο κόσμος έβγαινε στα ραδιόφωνα και απαιτούσε από τον πρωθυπουργό να ανεβάσει το Χρηματιστήριο στις 6000 μονάδες.
Ό,τι βιώνουμε σήμερα ως δεξιά στροφή της κοινωνίας, έχει τις ρίζες του στην εποχή εκείνη. Η απενοχοποίηση του ατομικισμού, ο ρατσισμός -που εκτοξεύτηκε τα χρόνια εκείνα-, η αποκήρυξη κάθε συλλογικής διεκδίκησης, ο κυνισμός στο διεθνές πεδίο, η υποταγή κάθε στάσης σε ένα κέρδος απαλλαγμένο από το βάρος της στρατηγικής, της αλληλεγγύης και του ήθους. Η αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων ως αναμφισβήτητο δόγμα και η εξαφάνιση του αιτήματος για δημόσιες κοινωνικές υπηρεσίες. Και βέβαια, περισσότερο από όλα, η φτώχεια, η ανισότητα και η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση.
Ο Σημίτης κερδίζε και ξανακέρδιζε τις εκλογές, πρώτα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και μετά στην κοινωνία, νικώντας πρώτα τις κοινωνικές αντιστάσεις και το συλλογικό ήθος που είχε δημιουργήσει -έστω επιφανειακά- η πτώση της χούντας. Τηρουμένων των αναλογιών, ο Σημίτης υπήρξε για την Ελλάδα ό,τι η Θάτσερ για τη Μεγάλη Βρετανία. Επί των ημερών του νικήθηκαν οι αντιστάσεις για τη συμμετοχή στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, την παράδοση του Οτσαλάν, τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, το πέρασμα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας στο ιδιωτικό κεφάλαιο: για πρώτη φορά, η κοινωνία -απεκδυόμενη αυτόν τον χαρακτηρισμό- στήριζε έναν πρωθυπουργό όχι παρά, αλλά ενάντια στις κινητοποιήσεις που γίνονταν απέναντι στην πολιτική της. Οι αγρότες, οι καθηγητές, οι συνταξιούχοι (που τότε έφαγαν για πρώτη φορά τόσο ξύλο), το φοιτητικό και το αντιπολεμικό κίνημα, ηττήθηκαν ολοσχερώς στην κοινωνική συνείδηση.
Ο Σημίτης εγγράφεται στην παράδοση της μεγάλης δεξιάς στροφής της σοσιαλδημοκρατίας, που οδήγησε στη δομική εξαφάνισή της, του Μπλερ, του Σρέντρερ και των υπολοίπων, η οποία εκκινεί με την επικράτηση Κλίντον στους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ. Για την Ελλάδα όμως, χώρα στην οποία η κοινωνική συναίνεση δεν λειτούργησε με τον τρόπο που λειτούργησε στην υπόλοιπη Ευρώπη μετά τον πόλεμο, η λειτουργία του ήταν πιο πολύπλοκη. Στην ουσία ήταν αυτός ο οποίος σάρωσε οριστικά τη λανθάνουσα σοσιαλιστική συνείδηση που επιβίωνε στην ελληνική κοινωνία από το 1944. Και μάλιστα με τόση επιτυχία, ώστε η έκρηξη κοινωνικών κινημάτων και αριστερών πολιτικών ρευμάτων κατά τη δεκαετία του 2010 δεν κατάφερε να την επαναφέρει στη μορφή εκείνη.
Τις τελευταίες ημέρες στα κοινωνικά δίκτυα στην Ελλάδα κυματίζει η συζήτηση για τον Καζαντζίδη. Απέχω από αυτήν, μεταξύ άλλων γιατί νομίζω ότι κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ότι μιλά για μια εποχή που πέθανε ποδοπατημένη. Ο Καζαντζίδης τραγουδούσε για μια εποχή στην οποία η κυρίαρχη ιδεολογία τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς (και αυτό τείνουν να το υποτιμούν οι αντιμαχόμενες πλευρές) αναγνώριζε ως αξίες τη συστολή, τη λιτότητα και μια συντηρητική στην απόληξή της έννοια ατομικής ακεραιότητας. Η εποχή αυτή συντρίβεται συμβολικά, τη μέρα που ο Σημίτης ανακοινώνει την είσοδο της Ελλάδας στο ενιαίο νόμισμα της ΕΕ, κουνώντας ένα μάτσο χαρτονομίσματα στην οθόνη, πολύ πριν το κάνουν οι τράπερς.
Ο Σημίτης και η εποχή του έκλεισαν το μάτι στην κοινωνία ότι μπορεί να «φτιαχτεί» συμμετέχοντας στη λεία μιας αδιόρατης μπάζας. Λίγα χρόνια αργότερα, ο άλλοτε στενός του συνεργάτης Θόδωρος Πάγκαλος θα το σχηματοποιούσε αυτό στην φράση «μαζί τα φάγαμε», που υπήρξε βέβαια η πιο άκαιρη επίδειξη θράσσους της εξουσίας στην Ελλάδα. Η ελληνική κοινωνία μπόρεσε να εκφράσει την ενοχή της για εκείνη την περίοδο οδηγώντας το ΠΑΣΟΚ σε εξαφάνιση τα χρόνια μετά τον Σημίτη, θέση από την οποία δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να βγει. Ωστόσο, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί μια εξελιγμένη εκδοχή του σημιτισμού, ότι το ρατσιστικό όργιο και η εκτόξευση της ακροδεξιάς είναι συνέχεια της αλβανοφοβίας και της εμφάνισης ακροδεξιών κοινωνικών ομάδων εκείνης της οκταετίας, ότι η ενοχοποίηση της συλλογικής δράσης και η αναγνώριση του κυνισμού ως μοναδικής ρεαλιστικής στάσης βαστάνε από την ιδεολογική αντεπίθεση του φιλελευθερισμού τα χρόνια του Σημίτη.
Ο ίδιος ο μακαρίτης -με την αξιόλογη αντιδικτατορική στάση που δεν μπορεί να μην αναφέρεται- ανήκει προφανώς στην ιστορία εδώ και χρόνια. Εμείς οι υπόλοιποι πάλι, εξακολουθούμε να ζούμε σε ένα σύστημα του οποίου οι πολιτικοί εκπρόσωποι μας κουνάνε χαρτονομίσματα στα μούτρα για να τρέχουμε πίσω τους κουνώντας την ουρά μας.
***
Ένας Σημίτης ασύμμετρος
Είναι επόμενο. Η κυβέρνηση να μιλάει γι’ αυτόν με τα καλύτερα λόγια, κι ας προέρχεται από άλλη πολιτική παράταξη, να κηρύσσει τετραήμερο πένθος και να τον κηδεύει με τιμές εν ενεργεία πρωθυπουργού, ενώ τα Μέσα που προσποιούνται τα ενημερωτικά να μην έχουν λόγια να χωρέσουν το μεγαλείο!
Ο Κώστας Σημίτης ηγήθηκε της πιο διεφθαρμένης κυβέρνησης που είχαμε γνωρίσει έως τότε και εξυπηρέτησε με τον πιο πιστό τρόπο το μέγα εγχείρημα του «ελληνικού εκσυγχρονισμού», δηλ. την βίαιη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στα νεοφιλελεύθερα δόγματα.
Από το 1989 ξεκίνησε εκείνη η μεγάλη μεταστροφή στην πολιτική και κοινωνική συνείδηση που ορίζει μέχρι σήμερα τη ζωή μας.
Με την πρωθυπουργική θητεία του Κώστα Σημίτη εκκίνησε η εποχή των δοτών (έστω και εκλεγμένων) και άνευ ουσίας πρωθυπουργών, η εποχή των ασήμαντων. Μέχρι τότε, όποια διαφωνία κι αν είχε κανείς με τους ηγέτες του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει την πολιτική και προσωπική οντότητά τους.
Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου, ηγέτες και πρωθυπουργοί εντός του συστήματος αλλά και ικανοί να συνομιλήσουν με τους ισχυρούς εκπροσώπους του, εγχώριους και αλλοδαπούς, με μια σχετική ισοτιμία, τουλάχιστον όσο επέτρεπαν τα μεγέθη της χώρας και οι πολλαπλές της εξαρτήσεις. Ικανοί να κατανοήσουν την εποχή τους και να χαράξουν μια πολιτική σε όφελος του συνόλου του αστικού συστήματος και να προβάλλουν αντιρρήσεις και αρνήσεις. Κι όχι να λένε «ευχαριστώ στις ΗΠΑ»- Κ. Σημίτης-, ή ότι η Ελλάδα είναι ένας προβλέψιμος σύμμαχος –Κυρ. Μητσοτάκης.
Θυμηθείτε την ακολουθία, Κώστας Σημίτης, Γιωργάκης Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Κυριάκος Μητσοτάκης (υπερπηδώ τον Κώστα Καραμανλή γιατί δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία, καθώς ούτε την πρωθυπουργική θέση ερωτεύτηκε και μια ανεξάρτητη, σχετικά, πολιτική προσπάθησε να ακολουθήσει – και τον έριξαν!)
Η εποχή των ασήμαντων δεν είναι σύμπτωση της ιστορίας. Είναι επιλογή ενός παρασκηνιακού πεδίου (αμερικάνικη πρεσβεία, Κομισιόν, οικονομική ολιγαρχία), το οποίο διαρκώς διεκδικούσε να έχει εκείνο τον πρώτο λόγο και να επιβάλλει τις κάθε φορά ιδιοτελείς επιλογές του. Κι αυτό χρειαζόταν ανάλογης (μη) εμβέλειας πρωθυπουργούς.
Ο Κώστα Σημίτης ήταν το πρώτο επιτυχημένο για λογαριασμό των παρασκηνίων εγχείρημα. Ένας από εκείνους που κατασκεύαζε σε όλους τους κοινοβουλευτικούς πολιτικούς χώρους (και όταν λέω όλους εννοώ όλους) το συγκρότημα Λαμπράκη (όχι μόνο του).
Με ή χωρίς προσωπικές ικανότητες, έπαιρναν τέτοια προβολή και πολιτικό ρετουσάρισμα, που γίνονταν εν τέλει αποδεκτοί ακόμα και από τους συσχετισμούς εντός του κόμματός τους. Και ένοιωθαν τέτοια υποχρέωση και εξάρτηση ώστε δεν είχαν περιθώρια για αντιρρήσεις στις εντολές των ευεργετών τους!
Ας θυμηθούμε μερικά σημαδιακά γεγονότα που έφεραν τον Κ. Σημίτη στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και την πρωθυπουργία.
Το 1989 ήταν μια συγκλονιστική χρονιά και στο εσωτερικό της χώρας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου προσπάθησε τη δεκαετία του 1980 να δημιουργήσει νέα κατάσταση στην οικονομική ζωή και στα μέσα ενημέρωσης και να απεμπλακεί από την ασφυκτική κηδεμονία που ασκούσαν οι πάσης φύσεως νονοί (Λαμπράκης, Βαρδινογιάννης, τραπεζίτες κ.λπ.) στο πολιτικό καθεστώς, όχι φυσικά ανατρέποντας το σύστημα αλλά δημιουργώντας έναν δικό του μηχανισμό επιρροής.
Ανέδειξε έτσι μια νέα γενιά τραπεζιτών (βλέπε Σάλλας και άλλους) και ιδιοκτητών μέσων ενημέρωσης. Επικεφαλής αυτής της προσπάθειας βρέθηκε ο Γιώργος Κοσκωτάς.
Προφανώς όλα αυτά δεν άρεσαν, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις, οι οποίες προσέκρουαν στην ισχύ του «λαϊκιστικού» ΠΑΣΟΚ. Όταν όμως ο ισχυρός πρωθυπουργός βρέθηκε αδύναμος στην εντατική του Χέρφιλντ, έγινε εντατική και η διαδικασία υπονόμευσης του σχεδίου.
Το είδαμε να εκτυλίσσεται σε πολλές φάσεις και να εμπλέκει δυνάμεις εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ (συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς, που τσίμπησε το σκουλήκι στο αγκίστρι), καταλήγοντας στην «αποκάλυψη» του μεγάλου σκανδάλου Κοσκωτά. Ο αντίπαλος ήταν στα καναβάτσο και οι παίχτες όργωναν στο ελεύθερο πεδίο.
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Κυβερνήσεις Τζαννετάκη, Ζολώτα και τέλος Μητσοτάκη, ειδικό δικαστήριο για τον Α. Παπανδρέου κ.λπ. Στο όνομα της κάθαρσης!..
Εκείνη την περίοδο ο Α. Παπανδρέου αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ένας αριστοτέχνης της πολιτικής τέχνης, ακόμη και από το κρεβάτι του νοσοκομείου. Κατάφερε να κρατήσει το ΠΑΣΟΚ ισχυρό και ενωμένο, παρά τις φατρίες που είχαν δημιουργήσει οι ισχυροί εξωτερικοί παράγοντες, και να διαπραγματευτεί ξανά μαζί τους, αυτή τη φορά για προσωπικό του λογαριασμό.
Ισχυρό σημείο της διαπραγμάτευσης ήταν η διαδοχή του. Δηλαδή, να του επιτρέψουν επιστροφή στην πρωθυπουργία, άρα δικαίωση μετά το ειδικό δικαστήριο, με αντίτιμο την αλλαγή της πολιτικής πορείας και κυρίως την υποστήριξη Σημίτη για την αντικατάστασή του.
Κι έτσι το 1993 οργανώθηκε η ανατροπή Μητσοτάκη (το πως είναι μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, αρκεί να θυμηθούμε την υπόθεση των υποκλοπών και την «αποστασία» Σαμαρά) από τους ισχυρούς παράγοντες, η επάνοδος στην πρωθυπουργία του Α. Παπανδρέου, η εν συνεχεία παραίτησή του και η, περιπετειώδης λόγω των ισχυρών αντιστάσεων του παλιού ΠΑΣΟΚ, ανάληψη της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ από τον άνθρωπο τους, τον Κώστα Σημίτη.
Ανέτειλε η νέα εποχή του «εκσυγχρονισμού». Ο οποίος σήμανε την έναρξη των νεοφιλελεύθερων μέτρων, την παράδοση των μέσων ενημέρωσης στην ασύδοτη ιδιοκτησία των «νταβατζήδων» (κατά την ορολογία του Κώστα Καραμανλή λίγο καιρό μετά), το μεγάλο παιχνίδι των εργολάβων και των αναθέσεων (η Ολυμπιάδα, για την οποία ποτέ δεν μάθαμε πόσο ακριβώς κόστισε, είναι η κότα που γέννησε χρυσά αυγά, για όλο αυτό το παρεάκι, τα οποία πληρώσαμε ακριβά όλοι εμείς), οι τεράστιοι εξοπλισμοί με τις επίσης τεράστιες μίζες (οι δυο καταδικασμένοι υπουργοί ήταν και οι δυο υπουργοί της κυβέρνησης Σημίτη), η πρώτη απόπειρα ανατροπής του ασφαλιστικού συστήματος με το νόμο Γιαννίτση (που απετράπη ύστερα από τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις), η ανατροπές στην εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τις αμερικάνικες επιταγές, το φιάσκο των Ιμίων, ο ντροπή της παράδοσης του Οτσαλάν στους Τούρκους…
Σημαδιακή και καταστροφική η φούσκα του Χρηματιστηρίου που διαφήμιζε ο πρωθυπουργός και τα στελέχη του, η οποία έκανε μια βίαιη αναδιανομή του πλούτου χωρίς να υπάρξει κοινωνική αναταραχή. Εκεί πρώτη φορά έφεραν στο προσκήνιο την ατομική ευθύνη, εσείς φταίτε που επενδύατε (δηλ. που μας πιστεύατε), την οποία απογείωσε ο στενός συνεργάτης και συνένοχος του Κ. Σημίτη, Θ. Πάγκαλος με το «μαζί τα φάγαμε» την περίοδο τα κρίσης.
Να θυμίσω επίσης πως τότε άρχισε η «βασιλεία» του Μιχ. Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Δημοσίας Τάξης (και μετέπειτα, επί Γιωργάκη, Προστασίας του πολίτη) και εγκαταστάθηκε το γραφείο του FBI στην Ελληνική Αστυνομία.
Κορυφαίο, ωστόσο, είναι το πως με πλαστά στοιχεία, με συμμετοχή και των σκοτεινών μηχανισμών της ΕΕ, ήταν η συμμετοχή στην ΟΝΕ.
Κι αφού έκανε το χοντρή δουλειά και ξεσήκωσε την κατακραυγή παρέδωσε το δαχτυλίδι, πάλι κατ’ εντολήν, στο Γιωργάκη Παπανδρέου για να ολοκληρώσει …το έργο!.
Έτσι, λοιπόν, εκείνο που αποτελεί πανηγύρι για τα ΜΜΕ και τη σημερινή κυβέρνηση, με το παρασκήνιο της, εκείνο που την κάνει να πλέκει ύμνους στον αποθανόντα, είναι για το ελληνικό λαό πραγματική καταστροφή.
Α, ρε Μαλβίνα, τα είχες πει έγκαιρα εσύ!..
***
Σεβασμός. Και αλήθεια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου