 |
| AP Photo/Alexei Alexandrov |
Το 2024 που μάς αφήνει επιτέλους, ήταν από τις χρονιές που λες να μην ξανάρθουν ποτέ. Όπως γράφει ο συνάδελφος Γιώργος Αλλαμανής στο απολογιστικό ρεπορτάζ του με τίτλο «Χρονιά βίας, πολέμου και αδικίας» (Εφ. Συν. 31/12/24), «Περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ο ένας στους οκτώ κατοίκους του πλανήτη, εκτέθηκαν σε κινδύνους λόγω πολεμικών συρράξεων. Απώλεια στέγης, έλλειψη τροφής και περίθαλψης, βασανιστήρια, αναπηρίες, θάνατος».
Παράλληλα, οι φυσικές καταστροφές χτύπησαν ανελέητα τον πλανήτη. Από την Ευρώπη, την αμερικανική ήπειρο, την Αυστραλία και την Ασία. Αρκεί να μνημονεύσουμε τις μεγαπυρκαγιές στον Καναδά, ο καπνός από τις οποίες έφτασε μέχρι τη Σκανδιναβία. Αλλά και στην ευρωπαϊκή ήπειρο, φωτιές σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία, δηλαδή στον Νότο της Ευρώπης, με καταστροφικά αποτελέσματα. Να προσθέσουμε σε αυτά και τις θανατηφόρες πλημμύρες, στην Ισπανία, αλλά και στην Ελλάδα.
Τη θανατηφόρα πτυχή των πλημμυρών που οφείλονται σε ακραίες βροχοπτώσεις αναδεικνύει η έρευνα της ομάδας meteo.gr του Ινστιτούτου Ερευνών Περιβάλλοντος & Βιώσιμης Ανάπτυξης στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Τα δεδομένα αποκαλύπτουν μια ανησυχητική τάση. Ο αριθμός των θανάτων από πλημμύρες αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου. Ενδεικτικά, την τελευταία δεκαετία σημειώθηκαν οι μισοί από τους καταγεγραμμένους θανάτους στο σύνολο της περιόδου των 45 ετών. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα δημογραφικά στοιχεία, η πλειονότητα όσων έχασαν τη ζωή τους στα πλημμυρικά επεισόδια των τελευταίων 45 ετών ήταν άνδρες (65%), ενώ σε ό,τι αφορά την ηλικία, το 60% ήταν άνω των 45 ετών.
Όπως και οι θερμοκρασίες από τους καύσωνες, όπου η κάθε χρονιά είναι θερμότερη από την προηγούμενη και κάθε μήνας πιο καυτός από τον άλλον. Όμως αυτά τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τα οποία οφείλονται και στην κλιματική αλλαγή, δεν μπορεί να αποτελούν άλλοθι για τις κυβερνήσεις. Στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει βρει το τρικ με το 112 για να μεταθέτει τις ευθύνες στους πολίτες. «Εμείς, όπως είχαμε την υποχρέωση, στείλαμε προειδοποίηση. Τώρα, εάν κάποιος δεν υπάκουσε και δεν έφυγε, είναι δική του η ευθύνη».
Άρα, τι μπορούμε να προσδοκούμε για το 2025; Ασχέτως με το πώς κινείται η νεοφιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει συγχωνευθεί με το ακροδεξιό της άκρο, φτιάχνοντας ένα υβρίδιο, νέου τύπου, η Αριστερά και οι προοδευτικοί άνθρωποι του τόπου έχουν υποχρέωση πάνω απ’ όλα να ξαναδώσουν ελπίδα σε αυτούς που την έχασαν. Και αυτό σημαίνει πάνω απ’ όλα στη νέα γενιά. Εάν η Αριστερά δεν κερδίσει τους νέους είναι χαμένη από χέρι. Η ηγεσία της πρέπει να προβληματιστεί γιατί κερδισμένη σχεδόν παντού βγαίνει η ακροδεξιά και όχι η ίδια. Τι έχουν να τους πουν οι θαυμαστές του Χίτλερ και του Μουσολίνι; Τι έχουν να τους πουν οι υποστηρικτές της «υπεροχής της λευκής φυλής» και οι μισογύνηδες;
Η νεολαία σήμερα θέλει να ξέρει ότι δικαιούται ένα μέλλον, καλύτερο από το σκοτεινό παρόν. Ένα παρόν που επισκιάζεται από την κλιματική αλλαγή, την άγρια εκμετάλλευσή της και, φυσικά, τους πολέμους που τείνουν να την καταστήσουν «κρέας για τα κανόνια».
Ο ρόλος της Αριστεράς και των προοδευτικών κομμάτων ήταν πάντοτε να σκιαγραφούν ένα όραμα για το μέλλον. Από τη στιγμή που αυτή εγκατέλειψε το καθήκον να φτιάξει έναν οδικό χάρτη που να οδηγεί στο όραμά της, έγινε πλέον συστημική. Ο κυβερνητισμός, ο αρχηγισμός, η γραφειοκρατία και το μιντιακό σύστημα άλωσαν την Αριστερά και την μετέτρεψαν σε αυτό που οι Γάλλοι ονόμασαν «Αριστερά του χαβιαριού και του πούρου».
Εάν θέλουμε να ανακτήσουμε την ελπίδα πρέπει να ασχοληθούμε ως Αριστερά με το μέλλον. Αυτό που ο Έντσο Τραβέρσο ονομάζει «ορίζοντα της προσμονής» και είναι το αντίθετο του «βιωμένου παρελθόντος».
Η νέοι άνθρωποι σήμερα είναι κολλημένοι στις οθόνες του κινητού τους και δυσκολεύονται να βγουν από τον εικονικό στον πραγματικό κόσμο. Η λύση δεν είναι αυτή της κυβέρνησης Μητσοτάκη που και σε αυτό το πεδίο μετατρέπει την κρατική ευθύνη σε ατομική και τη μεταθέτει στους γονείς. Η απάντησή τους για κάθε πρόβλημα είναι «Εμείς φτιάχνουμε μια πλατφόρμα. Εάν θέλετε να μπείτε, είναι δικό σας θέμα». Το «επιτελικό κράτος» έχει μετατραπεί σε ένα «ψηφιακό κράτος», πανταχού παρόν, αλλά και «αόρατο» για όσους είναι ψηφιακά αναλφάβητοι – και είναι πολλοί αυτοί, ειδικά οι μεγαλύτερης ηλικίας.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης εάν δεν κοιτάξουν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, απλά θα μείνουν αντιπολίτευση για πολλά χρόνια ακόμα. Και όταν λέμε να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες, όχι όπως ο Στέφανος Κασσελάκης που έφτιαξε τις δικές του πλατφόρμες σε μια παρωδία άμεσης δημοκρατίας, η οποία μετέτρεπε την συλλογική σε ατομική ευθύνη: «ψηφίστε τι θέλετε, για το όνομα του κόμματος, για το καταστατικό» και πάει λέγοντας.
Οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο διακρίνονται γιατί έχουν πρόγραμμα. Ξέρουν τι θέλουν: να ευνοήσουν τα φιλικά προς αυτές επιχειρηματικά συμφέροντα και να ιδιωτικοποιήσουν ό,τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί. Και φυσικά να αναδιανείμουν υπέρ του πλούτου το κοινωνικά παραγόμενο προϊόν. Ακόμα και η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, λειτούργησε σαν ένας απορροφητήρας που «ρουφούσε» εισοδήματα από κάτω προς τα πάνω, κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.
Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι πως χωρίς αγώνα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Για να διεκδικήσουμε πίσω τη ζωή μας και την ελπίδα απαιτούνται αγώνες και μάλιστα μαζικοί. Εάν δεν αποφασίσουμε να «σηκωθούμε από τον καναπέ» δεν θα πετύχουμε κάτι. Ακόμα και εάν είναι για καλύτερους μισθούς, περισσότερο κοινωνικό κράτος και προστασία των πραγματικά ευάλωτων ομάδων. Η λέξη που πρέπει να κυριαρχήσει είναι αυτή της αλληλεγγύης, γιατί χωρίς αυτήν θα βουλιάξουμε όλοι μαζί όπως οι επιβάτες του Τιτανικού και η ορχήστρα θα παίζει ατάραχη και ανυποψίαστη.
Γι’ αυτό όσο πιο γρήγορα φύγει αυτό το υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς, τόσο το καλύτερο για όλους μας!
*Αρχισυντάκτης efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου