Με τρεις λέξεις χαρακτηρίζει τον ελληνικό καπιταλισμό ο Κύρκος Δοξιάδης στο βιβλίο του «Φαντάσματα του (αντι)κομμουνισμού» (εκδόσεις Τόπος): οικογενειοκρατία, διαφθορά, αρπαχτή. Δεν έχει άδικο. Νομίζω όμως ότι πρέπει να προσθέσουμε άλλη μία, τη συγκάλυψη. Την πρακτική αυτή έχουν εφαρμόσει πολλές κυβερνήσεις, κυρίως της Δεξιάς και σε κάποιες φάσεις και του ΠΑΣΟΚ.
Πλούσιο και κακόφημο το παρελθόν των κυβερνήσεων της Δεξιάς στο πεδίο αυτό. Στα παλιότερα χρόνια η συγκάλυψη των παράνομων μεθόδων διακυβέρνησης ήταν κανόνας. Το είδαμε στις εκλογές βίας και νοθείας το 1961, την περίοδο της αποστασίας με συνεργούς βουλευτές της Ενωσης Κέντρου, στη δολοφονία του Λαμπράκη με το οργανωμένο παρακράτος, τη δράση του οποίου υποτίθεται πως δεν γνώριζε ο πατριάρχης του αστισμού Κωνσταντίνος Καραμανλής και υποχρεώθηκε να αναρωτηθεί «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» –η φράση τού αποδίδεται.
Ηξερε πολύ καλά ποιος κυβερνούσε. Η παράταξή του έκανε κουμάντο με τις ευλογίες του παλατιού και την καθοδήγηση της αμερικανικής πρεσβείας. Το παλάτι και οι Αμερικανοί τον βοήθησαν να αναδειχτεί στην αρχηγία της Δεξιάς, παρακάμπτοντας τα στελέχη που ήταν στη σειρά πάνω απ’ αυτόν.
Συγκάλυψη είχαμε και στην περίπτωση του σκανδάλου της Siemens. Ελάχιστοι τιμωρήθηκαν –ουδείς από τη Δεξιά, αν και ήταν βουτηγμένη μέχρι τον λαιμό, ενώ ο επικεφαλής της εταιρείας στην Ελλάδα, φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη, έφυγε σαν κύριος από το αεροδρόμιο, κυκλοφορεί ελεύθερος στη Γερμανία, η εταιρεία έκανε μια συμφωνία με το ελληνικό κράτος για να πληρώσει ένα ασήμαντο ποσό και συνεχίζει να δραστηριοποιείται στην Ελλάδα.
Σήμερα έχουμε τρεις σκαστές υποθέσεις που μυρίζουν, βρομάνε για την ακρίβεια, συγκάλυψη.
Το ναυάγιο στην Πύλο, που η κυβέρνηση κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να βγάλει την ευθύνη από πάνω της, παρά τα στοιχεία που φωνάζουν. Το σκάνδαλο των υποκλοπών, με το πρωθυπουργικό γραφείο να έχει άμεση εμπλοκή. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που είναι πολιτικός προϊστάμενος της ΚΥΠ (αυτά είναι τα σωστά αρχικά), υποδύθηκε τον ανήξερο σε πρώτη φάση, τον ανακριτή σε δεύτερη φάση, ενοχοποιώντας πότε ιδιώτες πότε ξένες πρεσβείες πότε τον Πούτιν, για να ανακαλύψει στο τέλος και να μας το πετάξει στα μούτρα ότι στο εσωτερικό της ΚΥΠ, που αυτός επόπτευε, άρα ή άσχετος ή συνένοχος, υπήρχε ένα νοσηρό δίκτυο που είχε αυτονομηθεί.Απομάκρυνε τον ανιψιό του και τον διοικητή της ΚΥΠ από τις θέσεις που τους είχε δώσει και, ως επιστέγασμα, είχαμε την απόφαση της Δικαιοσύνης στο ανώτατο επίπεδο να βάζει την υπόθεση στο αρχείο λέγοντας ότι δεν βρέθηκε κάτι ποινικώς κολάσιμο που να αφορά μέλη του πολιτικού προσωπικού που διοικεί τη χώρα. Ο ορισμός της συγκάλυψης.
Εκεί όμως που ξεπεράστηκαν όλα τα όρια είναι στο έγκλημα των Τεμπών. Ο πρωθιερέας της κυβέρνησης ντύθηκε εμπειρογνώμονας και πριν ακόμη σβήσει η φωτιά στο σημείο της σύγκρουσης αποφάνθηκε με ύφος δέκα καρδιναλίων ότι πέραν πάσης αμφιβολίας υπεύθυνος για την τραγωδία είναι ο σταθμάρχης. Είχαμε όμως και συνέχεια.
Μπάζωσαν τον χώρο
στο άψε-σβήσε, ακόμη δεν μας έχουν πει τι ήταν το εύφλεκτο υλικό που
κουβαλούσε το τρένο και σε ποιον ανήκει. Υπουργοί του εκτοξεύουν χυδαία
υπονοούμενα για τους συγγενείς των θυμάτων, επειδή επιμένουν να
αγωνίζονται ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Το «δεν ξεχνώ» που φωνάζουν
στους δρόμους και στις πλατείες οι θυμωμένοι πολίτες έχει γίνει ο
εφιάλτης του καθεστώτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου