Στις ΗΠΑ εφαρμόζεται ο νόμος... Χατζηδάκη! (ΦΩΤΟς)

 

Του Νίκου Γουρλά

 

Γύρω στα μέσα Αυγούστου οι εργάτες της μεγάλης εταιρίας τροφίμων Nabisco ξεκίνησαν απεργιακή κινητοποίηση, αντιδρώντας στην πρόταση της εταιρείας που καταργούσε ουσιαστικά τις υπερωρίες και το οκτάωρο. Όπως λένε οι εκπρόσωποί τους, δεν απεργούν για να διεκδικήσουν τεράστιους μισθούς, αλλά για να κρατήσουν αυτό που έχουν. Η απεργία ξεκίνησε στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και σύντομα επεκτάθηκε στο Κολοράντο, και το Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια, το Σικάγο.

Είχαν προηγηθεί πιέσεις και απειλές από την εργοδοσία για απολύσεις για να δεχτούν οι εργαζόμενοι, να υπάρχουν δυο ταχύτητες στο πρόγραμμα υγειονομικής περίθαλψης με τους νέους εργαζόμενους να έχουν μειωμένες ασφαλιστικές καλύψεις.

Να περικοπεί το ποσό που δίνεται για τις υπερωρίες στο μισό και να έχει την δυνατότητα η εταιρία να υποχρεώνει τους εργαζόμενους να κάνουν και δεύτερη βάρδια αμέσως μετά την λήξη της πρώτης! Τέτοιες «ρυθμίσεις» στο χρόνο εργασίας είναι όλο και πιο συχνές σε όλη τη βιομηχανία παραγωγής τροφίμων στην Αμερική, καθώς οι εργοδότες στρέφονται στις υποχρεωτικές υπερωρίες αντί να κάνουν νέες προσλήψεις.

Η παραπάνω περιγραφή καθώς και η συνέντευξη που θα ακολουθεί είναι εικόνες από το μέλλον για το τι περιμένει τους εργαζόμενους στην χώρα μας με την εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη και το νέο πλαίσιο, που διέπει τις υπερωρίες, την διευθέτηση του χρόνου εργασίας, τα διαλείμματα, τις αργίες, την απελευθέρωση των απολύσεων.

Μένει να δούμε αν οι εργαζόμενοι της χώρας μας θα ακολουθούσουν το παράδειγμα των συναδέλφων τους στις ΗΠΑ, ή θα αδρανήσουν περιμένοντας ακόμα μια φορά κάποια άλλη κυβέρνηση να τους σώσει. Εδώ ακριβώς είναι και το μεγάλο ερώτημα για το συνδικαλιστικό κίνημα ιδιαίτερα την ταξική του πτέρυγα: Αν θα μπορέσει τελικά να οργανώσει την αντεπίθεση των εργαζομένων απέναντι σε μια κυβέρνηση που στρατηγική της επιδίωξη είναι οι εργαζόμενοι να μετατραπούν σε μια υποταγμένη ασπόνδυλη μάζα, χωρίς δικαιώματα , χωρίς συνδικάτα, όπου το μόνο δίκαιο που θα υπάρχει θα είναι αυτό του εργοδότη.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν την δική τους απάντηση όπως αυτή που έδωσε και η April Flowers-Lewis στην συνέντευξη που ακολουθεί.

«Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να αγωνίζονται για αυτό στο οποίο πιστεύουν και να είναι ενωμένοι όταν το κάνουν. Αν δεν αγωνιστείς, θα καταρρεύσεις. Θα σε πετάξουν στους λύκους. Δεν θα σας συμπεριφερθούν σαν ανθρώπους αν δεν αγωνιστείτε. Αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι. θέλουμε να πάμε σπίτι στις οικογένειές μας όπως αυτοί. Ενώ μας αναγκάζουν να δουλεύουμε τα Σαββατοκύριακα, εκείνοι είναι σπίτι με τις οικογένειές τους. Κι όμως λένε: «Νοιαζόμαστε για εσάς και τις οικογένειές σας». Όχι, δεν το κάνετε, όχι όταν αναγκάζετε κάποιον να εργαστεί δεκαέξι ώρες και μετά να κάνει άλλες οκτώ ώρες το επόμενο πρωί.»

Νίκος Γουρλάς

-Συνέντευξη με την April Flowers-Lewis από τον Alex N. Press

Πηγή: Jacobin.

Mετάφραση: Παναγιώτης Παπαδομανωλάκης

Τι οδήγησε εσάς και τους συναδέλφους σας να συμμετάσχετε στην απεργία;

Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη όταν ήρθε η ώρα να κατέβουμε σε απεργία λόγω του τρόπου που μας εκμεταλλεύονται. Το κανονικό μας πρόγραμμα είναι οκτώ ώρες. Αλλά τώρα δουλεύουμε δεκαέξι ώρες. Ο λόγος είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν συνταξιοδοτηθεί και άλλοι έχουν βγει σε αναρρωτική άδεια. Έχουμε επικεφαλής ομάδων που έχουν φύγει και δεν έχουν αντικατασταθεί. Χωρίς αντικαταστάτη, ποιος άλλος μπορεί να καλύψει τη θέση εκτός από εμάς, δουλεύοντας περισσότερες ώρες;

Αν καλέσουμε κάποιον να έρθει να βοηθήσει, μπορεί να έχουμε την τύχη να πάμε σπίτι στις δώδεκα ώρες, αλλά συχνά δεν είσαι τυχερός. Τα Σάββατα, μας αναγκάζουν να βοηθήσουμε, και στη συνέχεια μας αναγκάζουν να κάνουμε άλλη μια βάρδια αμέσως μετά, επειδή οι άνθρωποι δεν έρχονται στη δουλειά. Φοβόμαστε να έρθουμε στη δουλειά τα Σάββατα, επειδή θα αναγκαστούμε να περάσουμε άλλη μια βάρδια.

Έρχεσαι για οκτάωρη βάρδια το Σάββατο και σου λένε να δουλέψεις οχτώ ώρες αμέσως μετά τη βάρδια;

Φυσικά, και μετά πρέπει να γυρίσουμε πίσω την επόμενη μέρα και να έρθουμε στη δουλειά εκείνο το πρωί. Δεν ενδιαφέρονται για την ασφάλεια ή την υγεία μας. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ήμασταν αναγκασμένοι να δουλεύουμε δεκαέξι ώρες κάθε μέρα, ο καθένας. Οι κανονικές ώρες μας είναι σαράντα την εβδομάδα, αλλά μπορεί να καταλήξουμε να εργαζόμαστε ογδόντα την εβδομάδα.

Πόσοι από τους συναδέλφους σας απεργούν;

Είναι το 99,9%. Έχουμε όλα τα διαφορετικά τμήματα: αναμικτήρες, φούρνος, συσκευασία, και αποχέτευση. Σχεδόν όλοι βγαίνουν έξω — είχαμε περίπου τέσσερις ανθρώπους που προσπαθούσαν να περάσουν την περιφρούρηση, αλλά έξω βρίσκονταν τριακόσιοι και βάλε άνθρωποι, που είναι αρκετά καλό. Το εργοστάσιο έκλεισε.

Ο χρονοπρογραμματισμός είναι σαφώς ένα πρόβλημα, και η εταιρεία προτείνει να αφαιρέσει τις αμοιβές των υπερωριών σας από τις υπερωρίες, οι οποίες, σύμφωνα με κάποιους ανθρώπους, θα μπορούσαν να κοστίσουν σε κάποιους εργαζόμενους $10.000.

Θέλουμε πίσω τη σύνταξή μας. Όταν πήραν τη σύνταξή μας το 2018, οτιδήποτε και αν κάναμε τότε, κινητοποιηθήκαμε. Το δεύτερο είναι: απλά θέλουμε να εργαζόμαστε τις οκτώ ώρες μας. Θέλουμε να μπορούμε να φεύγουμε μετά την κανονική μας βάρδια. Στη συνέχεια, θέλουμε τα οφέλη μας: δεν πληρώνουμε για την υγειονομική περίθαλψή μας και θέλουμε να παραμείνει έτσι. Βγάζουν αρκετά χρήματα για να μας καλύψουν. Θα θέλαμε να προσλάβουν νέα άτομα για να μην μας αναγκάζουν συνεχώς να παραμένουμε. Παλιά ήταν σαν οικογένεια, και μπορούσες να προτείνεις μέλη της οικογένειας για δουλειές, αλλά τώρα επιλέγουν χωρίς να μας ακούν. Και θα θέλαμε ένα μπόνους: δεν παίρνουμε μπόνους, παρόλο που δουλεύουμε σκληρά ως ομάδα. Έβγαλαν τόσα πολλά χρήματα πέρυσι, και δεν πήραμε τίποτα γι’ αυτό.

Ζητάμε επίσης σεβασμό, επειδή δεν μας δίνουν σεβασμό. Η διοίκηση έρχεται και δεν μας μιλάει καν το πρωί. Έχουμε μια διοίκηση που δεν μας παίρνει στα σοβαρά. Προσπαθούμε να τους βοηθήσουμε — με εκπαίδευση, με στελέχωση — αλλά δεν ακούν.

Είσαι στη Nabisco εδώ και 27 χρόνια, οπότε ήσουν εκεί μετά τις απολύσεις το 2015-16.

Ήταν απαίσιο. Δεν είχαμε την ευκαιρία να πολεμήσουμε. Άφησαν τους ανθρώπους να φύγουν και έστειλαν τα Oreos μας στο Μεξικό, το οποίο ήταν ένα άσχημο συναίσθημα. Στη νότια πλευρά του εργοστασίου, είχαμε το Double Stuff Oreos και στην άλλη ήταν το κανονικό Oreos, και στη συνέχεια στη βόρεια πλευρά, είχαμε δύο ακόμη γραμμές Oreo. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πηγή εσόδων μας, και στέρησε περίπου πεντακόσιες θέσεις εργασίας όταν χάσαμε αυτές τις γραμμές. Ήταν επώδυνο και εξακολουθούμε να υποφέρουμε από αυτό. Είμαστε οικογένεια και μας το πήραν αυτό. Όσο για αυτά που παράγουμε τώρα, είναι Nutter Butter, μπισκότα belVita, Wheat Thins και Chips Ahoy!

Πώς αντέδρασε η κοινότητα στην απεργία;

Μας υποστηρίζουν. Οι τοπικοί δημοτικοί σύμβουλοι έχουν έρθει να μας υποστηρίξουν και θέλουν να μιλήσουν μαζί μας για το πώς πηγαίνει και αν υπάρχει κάτι που χρειαζόμαστε. Αλληλοϋποστηριζόμαστε: αγοράζοντας νερό, παίρνοντας φαγητό. Οι οδηγοί των φορτηγών κορνάρουν προς υποστήριξη. Οι άνθρωποι σταματούν τα αυτοκίνητά τους και βγαίνουν έξω για να ρωτήσουν γιατί απεργούμε, το οποίο είναι σημαντικό επειδή θέλουν να καταλάβουν — καθώς οι νέοι που πιάνουν δουλειά, πρέπει να ξέρουν τι να πολεμήσουν και πώς να είναι ενωμένοι.

Δεν έχουν πολλοί άνθρωποι τα τελευταία χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες την εμπειρία της απεργίας. Πώς ήταν μέχρι τώρα;

Η γιαγιά μου συνταξιοδοτήθηκε από τη Nabisco. Είχαν μια απεργία που κράτησε μόνο μια ημέρα. Έτσι, δεν είναι εντελώς άγνωστο. Αλλά είναι μια εκπληκτική εμπειρία. Δεν έχω ξανακάνει απεργία. Είναι κάτι νέο για όλους μας, αλλά είμαστε όλοι εκεί έξω και στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Έχουμε βάρδιες έτσι ώστε η γραμμή παραμένει ισχυρή είκοσι τέσσερις ώρες την ημέρα. Δεν αφήνουμε τη βάρδια μας μέχρι να είναι δυνατή η επόμενη βάρδια. Η τοποθεσία είναι 7300 S. Kedzie Avenue, και οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν οποτεδήποτε για να μας υποστηρίξει, και να φέρουν νερό ή φαγητό. Έφερα και την κόρη μου στην γραμμή της περιφρούρησης, για να καταλάβει τον αγώνα.

Τι πιστεύει η κόρη σου;

Ήταν ενθουσιασμένη επειδή πήγε επίσης μαζί μου στην αίθουσα του συνδικάτου για να κάνει γραμμές περιφρούρησης. Είπε, «Μα, κάνεις πολλά!» Ξέρει ότι δουλεύω πολύ και ότι δουλεύω σκληρά για εκείνη. Σπουδάζει μαγειρική και έτσι έφερε σπιτικά μπισκότα με κομμάτια σοκολάτας στη πικετογραμμή. Είναι μια καλή εμπειρία γι’ αυτήν να μαθαίνει τι να παλεύει όταν δουλεύει ως σεφ. Τι να πάρει και τι να μην πάρει στην εργασία.

Η Mondelez απέλυσε εκατοντάδες συναδέλφους σας πριν από μερικά χρόνια, και φέτος, έκλεισαν τοποθεσίες στο Fair Lawn, στο New Jersey και στην Ατλάντα της Τζόρτζια. Ανησυχείτε μήπως η εταιρεία κλείσει περισσότερες λειτουργίες της;

Δεν μας το έχουν πει αυτό, αλλά δεν θα μας προκαλούσε έκπληξη. Παίρνουν όλα αυτά τα χρήματα για να τα διαθέσουν στην εταιρεία μας, αλλά δεν τα επενδύουν σε αυτήν. Να ένα παράδειγμα του πόσο πίσω είναι όλα: το καλοκαίρι, κάνει ζέστη, αλλά στο κυλικείο, έχουν τη θέρμανση αναμμένη. Όταν κατεβαίνεις στο τμήμα ανθρώπινων πόρων, φυσάει ο αέρας και φοράνε σακάκια επειδή κάνει τόσο κρύο. Το χειμώνα στην καφετέρια, βάζουν τον αέρα. Αρρωσταίνουμε. Όταν προσπαθούμε να τους πούμε κάτι, μας αγνοούν.

Παίρναμε μπόνους — γαλοπούλες ή ζαμπόν στις διακοπές — ως ένδειξη εκτίμησης. Ένας από τους παλιούς διευθυντές μας έδωσε εισιτήρια για να πάμε τις οικογένειές μας στο ζωολογικό κήπο. Μας έκανε βόλτα με βάρκα: μπορούσαμε να φέρουμε έναν επισκέπτη και οι τρεις βάρδιες μπορούσαν να πάνε στο σκάφος. Μας άρεσαν αυτά τα πράγματα. Ζήτησα μια έκθεση για την υγεία, αλλά δεν μας δίνουν καν αυτό.

Ο σύζυγός μου δουλεύει για την Αρχή Διαμετακόμισης του Σικάγο, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, του έδωσαν ένα πακέτο με απολυμαντικό χεριών, γάντια και μάσκες. Το μετέφερα στην ομάδα ασφάλειας της εταιρείας, και δεν έκαναν τίποτα. Κατέληξα να φέρω μερικές από αυτές τις προμήθειες από τον σύζυγό μου για να δώσω σε μερικούς από τους συναδέλφους μου. Κάθε φορά που προσπαθούμε να παρουσιάσουμε κάτι στην εταιρεία, δεν το χρησιμοποιούν, παρόλο που ζητούν τις προτάσεις μας.

Υπάρχει κάτι άλλο που θα έπρεπε να γνωρίζει ο κόσμος για την απεργία;

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να αγωνίζονται για αυτό στο οποίο πιστεύουν και να είναι ενωμένοι όταν το κάνουν. Αν δεν αγωνιστείς, θα καταρρεύσεις. Θα σε πετάξουν στους λύκους. Δεν θα σας συμπεριφερθούν σαν ανθρώπους αν δεν αγωνιστείτε. Αλλά είμαστε όλοι άνθρωποι. θέλουμε να πάμε σπίτι στις οικογένειές μας όπως αυτοί. Ενώ μας αναγκάζουν να δουλεύουμε τα Σαββατοκύριακα, εκείνοι είναι σπίτι με τις οικογένειές τους. Κι όμως λένε, «Νοιαζόμαστε για εσάς και τις οικογένειές σας». Όχι, δεν το κάνετε, όχι όταν αναγκάζετε κάποιον να εργαστεί δεκαέξι ώρες και μετά να κάνει άλλες οκτώ ώρες το επόμενο πρωί.

Δεν έχουμε πρόβλημα με την εργασία· το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να πάμε σπίτι. Πώς καλείτε τον σύζυγό σας και του λέτε, «Δεν έρχομαι σπίτι»; Πρέπει να καταλάβει τι να κάνει με τα παιδιά, και τώρα δεν μπορεί να πάει στη δουλειά. Έτσι είναι οι ζωές μας τώρα. Να μας φέρεστε σαν ανθρώπους. Φερθείτε μας όπως θα θέλατε να σας φερθούν.