Για μια κοινωνία από το μέλλον

#SAVE PROSFYGIKA/Mάριος Λώλος

Καμπάνια #SAVE PROSFYGIKA: Μια επιτροπή αλληλεγγύης στην κοινότητα των ανθρώπων που ζουν με αυτο-οργάνωση στις διατηρητέες πολυκατοικίες της λεωφόρου Αλεξάνδρας ενάντια στα κρατικά σχέδια που αποβλέπουν στη διάλυση του αγώνα τους και στην εκμετάλλευση του χώρου.

Η γειτονιά των Προσφυγικών της λεωφόρου Αλεξάνδρας άδειασε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ύστερα από την επίθεση του κράτους, καθώς τα τότε σχέδια μιλούσαν για κατεδάφιση των κτιρίων. Οι άνθρωποι πανικόβλητοι μπροστά στον «πανίσχυρο» κρατικό μηχανισμό την εγκατέλειψαν άρον άρον με μηδαμινές αποζημιώσεις. Σύντομα άρχισε να καταλαμβάνεται από ανθρώπους που άρχισαν να συντηρούν εσωτερικά τα σπίτια, χωρίς όμως να μπορούν να παρέμβουν στις όψεις των κτιρίων, μια και το 2003-2009 κρίθηκαν διατηρητέα και νεότερα ιστορικά μνημεία.

Από το 2010 αυτό το πολύμορφο μωσαϊκό των «από τα κάτω» που προερχόταν από διαφορετικό πολιτισμικό, θρησκευτικό και πολιτικό background αυτο-οργανώθηκε, δημιουργώντας μια κοινότητα στην οποία οι άνθρωποί της ζουν μαζί, φροντίζουν ο ένας τον άλλον/η/ο και προσπαθούν να λύσουν τα προβλήματά τους μόνοι/ες/α τους χωρίς την παρουσία του κράτους.

Το πόσο σημαντική είναι η αυτο-οργάνωση φάνηκε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο διάστημα την περίοδο του COVID, όπου οι άνθρωποι της γειτονιάς είχαν φροντίδα, φαγητό, τα παιδιά έβλεπαν σινεμά και η μοναξιά με τον φόβο δεν κέρδισαν έδαφος ούτε στο ελάχιστο. Από την άλλη μεριά, το κράτος διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι η γειτονιά πρέπει να «αναπλαστεί-εξευγενιστεί». Αυτό που όμως εννοεί είναι ότι θα πολεμήσει και θα καταστείλει αυτό το μοντέλο οργάνωσης με το οποίο μπορεί να υπάρξει ελπίδα, δρόμος και προοπτική, καθώς αυτή είναι μια γειτονιά από το μέλλον.

Στο πλαίσιο αυτό, συγκροτήθηκε μια επιτροπή αλληλεγγύης προς τον αγώνα τους, με κύριο έργο της τη δημιουργία και την προώθηση της καμπάνιας #SAVE PROSFYGIKA. Η καμπάνια επιδιώκει να αναδείξει όλους τους λόγους για τους οποίους μια τέτοια κοινότητα αγώνα πρέπει να παραμείνει ζωντανή και να μη λεηλατηθεί η ιστορική μνήμη. Επίσης θα αποκαλύψει τους υποκριτικούς λόγους που επικαλούνται το κράτος και η εξουσία και ότι στην πραγματικότητα δεν τους ενδιαφέρει η διάσωση των κτιρίων αλλά η εκμετάλλευσή τους και φυσικά η διάλυση ενός κέντρου αγώνα.

Η επιτροπή σύντομα θα ανακοινώσει τα σχέδια της πραγματικής διάσωσης των ιστορικών κτιρίων και μέσω της καμπάνιας θα συμβάλει στην αντίσταση και στον αγώνα της κοινότητας. Είναι σαφές πως ό,τι δεν αντιστέκεται εκτοπίζεται ή «πολτοποιείται», ενώ όποι@ αντιστέκονται έχουν την πιθανότητα μιας νίκης ή την ικανοποίηση ενός αξιοπρεπούς αγώνα.

Κάποια από τα μέλη της επιτροπής για την καμπάνια #SAVE PROSFYGIKA παραθέτουν τις σκέψεις τους και τους λόγους που αποφάσισαν να συμμετάσχουν σε αυτή την πρωτοβουλία:

—

Η γειτονιά των Προσφυγικών απλώνεται ανάμεσα σε δύο κτίρια με τον δικό τους συμβολισμό, τα οποία επισκέπτομαι καθημερινά λόγω της εργασίας μου. Το ένα είναι η ΓΑΔΑ. Το μέρος όπου έχω περάσει δεκάδες βράδια ύστερα από συλλήψεις αγωνιστών/τριών εξαιτίας κατασταλτικών επιχειρήσεων της ΕΛ.ΑΣ. σε βάρος πολύμορφων κοινωνικών αντιστάσεων. Στην άλλη πλευρά, μια άλλη όψη της κρατικής εξουσίας, η δικαστική. Το Εφετείο, εκεί όπου αποδίδεται Δικαιοσύνη, εκεί όπου άλλοτε νικά κι άλλοτε χάνει το δίκιο. Ανάμεσά τους, μια ολόκληρη κοινότητα ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών οργανώνεται, λειτουργεί, αποφασίζει και ζει εντελώς διαφορετικά, κρατώντας ζωντανούς τους ιστορικούς αγώνες και τα βιώματα του λαού των τελευταίων εκατό ετών.
Παναγιώτης Αντωνίου, δικηγόρος

—

Εκατομμύρια άνθρωποι περνάνε και προσπερνάνε καθημερινά –όπως έκανα κι εγώ μέχρι πρόσφατα– τα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας. Επισκεπτόμενος αυτόν τον ιστορικό και συνάμα τόσο ζωντανό χώρο και κυρίως γνωρίζοντας τους ανθρώπους της κοινότητας, αποφάσισα ότι θέλω και έχω χρέος να αποτελέσω μέρος της ιστορίας που γράφεται στη γειτονιά των Προσφυγικών και να σταματήσω να είμαι παρατηρητής και διερχόμενος. Η κοινότητα των Προσφυγικών και αυτά που έχει ήδη καταφέρει μας εμπνέουν και μας δίνουν τη δύναμη να δράσουμε για τα ακόμη περισσότερα και τα ακόμη καλύτερα που μπορούμε να πετύχουμε συλλογικά μαζί με άλλους ελεύθερους ανθρώπους σε απελευθερωμένους χώρους.
Νίκος Κολοκοτρώνης, δικηγόρος

—

Περνώντας από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και αντικρίζοντας τα Προσφυγικά με τα κρεμασμένα πανό και τα ηχηρά συνθήματά τους, μια φράση μού έρχεται στο μυαλό: «κέντρο αγώνα». Μέσα από αυτο-οργανωμένες δομές η κοινότητα προωθεί έναν συλλογικό τρόπο ζωής, όπου άτομα όλων των καταπιεσμένων τάξεων ζουν αλληλέγγυα, παραγκωνίζοντας και περιθωριοποιώντας εξουσιαστικές και ιεραρχικές συμπεριφορές. Σεβόμενες-οι την ιστορικότητα της κοινότητας και την κατάληψη με τις πολύμορφες δράσεις της, οφείλουμε να συμβάλουμε, η καθεμία και ο καθένας με τον τρόπο του, ώστε αυτή η αυτο-οργανωμένη κοινότητα να συνεχίσει να αποτελεί μέρος των κινημάτων και των αντιστάσεων του αύριο.
Θάνος Τζιφάκης, αρχαιολόγος

—

Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, στα Προσφυγικά της λ. Αλεξάνδρας, η «Συνέλευση Κατειλημμένων Προσφυγικών» αποδεικνύει ότι η ύπαρξη μιας αυτο-οργανωμένης κοινότητας στο κέντρο μιας ευρωπαϊκής μεγαλούπολης είναι εφικτή, σηματοδοτώντας την ελπίδα για τις κοινωνίες του μέλλοντος. Ο αγώνας για τη σωτηρία της κοινότητας των Προσφυγικών είναι αγώνας για ελευθερία, ζωή και ανθρωπιά, που εμπνέει και δίνει δύναμη για τις συλλογικές διεκδικήσεις του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, την ελευθερία και τη συντροφικότητα.
Κωνσταντίνος, πολιτικός μηχανικός

—

Η κοινότητα των ανθρώπων που συνιστούν την απελευθερωμένη αυτή γειτονιά και η διάσωση της ελπίδας μιας αλληλέγγυας ζωής στη συλλογική μνήμη με οδηγούν στη συμμετοχή μου στην παρούσα επιτροπή, ενάντια σε κάθε καταστολή της.
Δήμητρα Κ., αρχιτέκτονας, οικονομολόγος

—

Σε μια εντατικοποιημένη καθημερινότητα όπου το δικαίωμα στον ελεύθερο χώρο δέχεται επίθεση και η στέγαση απειλείται από την τουριστικοποίηση και τους πλειστηριασμούς, το αντιπαράδειγμα της κοινότητας των Προσφυγικών αποτελεί ελπίδα για μια διαφορετική κοινωνία, που πράττει συλλογικά και μεγαλώνει τα παιδιά της παρέα, με όρους γειτονιάς. Η ζωντάνια των κτιρίων έγκειται στους κατοίκους. Η ιστορική μνήμη διαφυλάσσεται με τη συμβίωση για την οποία τα κτίρια προορίστηκαν εξ αρχής, αντί για τη μετατροπή τους σε μουσεία-νεκροταφεία Ιστορίας. Να αγωνιστούμε με τα Προσφυγικά ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε ότι μια μέρα οι πόλεις στις οποίες κατοικούμε θα μας χωράνε να ζήσουμε πραγματικά.
Βάσω-Ρουμπίνη Αργύρη, πολιτικός μηχανικός

ΠΗΓΗ