Ως εδώ!
Γράφει ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Ο ψίθυρος ήταν πάντα εκεί, σαν το φοβισμένο παιδί που δεν μπορεί, δεν θέλει, να εγκαταλείψει την αγκαλιά της μάνας του. Ο ψίθυρος ήταν η φλόγα που τρεμόσβηνε κάτω από τη βαριά σκιά των τοξικών σύννεφων. Κάποτε ο ψίθυρος έγινε λόγος διστακτικός, έψαχνε τα όρια του θάρρους και άρχισε να ακούγεται. Η μαυρίλα όμως δεν έλεγε να φύγει. Κάποτε ο λόγος δυνάμωσε και τα σύννεφα διαλύθηκαν και ο ήλιος ήταν εκεί, λαμπρός, δίκαιος, ήταν παντού, όμως το στόμα που μίλαγε «έσβηνε» στο έρεβος της ψυχής. Η αλλαγή ήρθε όταν το φως έγινε μέταλλο ψυχρό, κοφτερό, λεπίδα που θέριζε. Ο απεγνωσμένος λόγος είχε βρει τη γέφυρα να περάσει απέναντι, εκεί που τα στάχυα έμεναν αθέριστα, το αλάτι έμενε στα χείλη και η δροσιά δεν γλιστρούσε από τα χέρια και την ψυχή. Ο ψίθυρος, έγινε λόγος και ο λόγος κραυγή μέσα σε δευτερόλεπτα. Η κίνηση-κεραυνός πήρε το αίμα και τους δαίμονες μέσα από το σώμα του θύματος, μέσα από το σώμα του θύτη. Ο λόγος έγινε ομολογία, απολογία, εξομολόγηση και η αλήθεια που δεν αντέχουμε. Τέτοιος ο λόγος στη νουβέλα της Μαρίας Λούκα «Μια γυναίκα απολογείται» (Εκδόσεις Τόπος).
Ο τίτλος είναι σαφέστατος. Μια γυναίκα απολογείται και λέει την ιστορία της, την ιστορία όλων των γυναικών. Η ανώνυμη ηρωίδα της Λούκα μπαίνει στη θέση όλων των γυναικών που δεν είχαν τη δυνατότητα να απολογηθούν, να πουν την αλήθεια και να αναμετρηθούν με το ψέμα της κοινωνίας. Η αστική κοινωνία διέπεται από την άκαμπτη έννοια της ιεραρχίας, από την εξαπάτηση της υποκρισίας, από τον ατομισμό και την επιβολή της μοναξιάς. Πάνω απ’ όλα όμως είναι η βία αυτή που ορίζει τη συμπεριφορά και την ταυτότητα της. Οι «αδύναμοι» δεν έχουν θέση στο προσκήνιο παρά μόνο σε μια γωνιά του παρασκηνίου και τέτοιες θεωρούνται οι γυναίκες. Ο άντρας εξουσιάζει και η τυραννία του ενός δεν πρέπει ποτέ να αμφισβητηθεί. Τα διαβρωτικά σταγονίδια του παρελθόντος έχουν ποτίσει τη σκέψη και έχουν ριζώσει τα στερεότυπα. Ο εξουσιαστής θα κάνει ό,τι θέλει στη γυναίκα, θα την νεκρώσει ψυχικά, θα της αφαιρέσει κάθε ίχνος αυτοπροσδιορισμού και σαν μαριονέττα θα την αντιμετωπίσει. Η παραμικρή αντίδραση επιφέρει τιμωρία: κακοποίηση με όποιον τρόπο και σε οποιαδήποτε μορφή. Κι αν η πατριαρχική αντίληψη θέλει δολοφονημένες γυναίκες θα τις έχει. Δεν υπάρχει πρόβλημα. «Η κακιά ώρα», «τα θέλε», «μα τι φόραγε», «ήταν καλό παιδί ο δράστης», «προκαλούσε»… Η κοινωνία ξέρει να διατηρεί την τάξη και την ασφάλεια.
Το βιβλίο της Λούκα αναδεικνύει όλα τα παραπάνω. Τα λόγια στο χαρτί είναι ένα μεγάλο «ως εδώ!» που δεν μένει όμως μόνο στο αυθόρμητο, αλλά περνά στο συνειδητό και στο αποφασιστικό. Η νουβέλα της είναι εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες κακοποιημένων γυναικών και η γυναίκα που απολογείται είναι θαρραλέα και αποφασισμένη να σπάσει όλους τους παραμορφωτικούς καθρέφτες της άρρωστης, τοξικής, κοινωνίας μας. Η Λούκα λέει κάτι πολύ απλό: η αλήθεια δεν κατασκευάζεται, η αλήθεια βιώνεται και οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν, δολοφονήθηκαν, λένε τη μόνη αλήθεια που όλοι πρέπει να ακούσουμε και να μάθουμε. Η νουβέλα είναι καθηλωτική με άμεσο και εύστοχο τρόπο αφήγησης. Στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται γλωσσάρι όρων (Έμφυλη βία, γυναικοκτονία, κ.α) και κατάλογος με φορείς και σύγχρονες φεμινιστικές συλλογικότητες στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου