Χωρίς να θέλω να χαλάσω το εορταστικό κλίμα των ημερών -και πιστέψτε με, δεν το περιφρονώ, κι εγώ ήμουν εκεί και πανηγύρισα για 20 δευτερόλεπτα μέχρι να μας διαλύσουν τα ΜΑΤ με λύσσα- θέλω να καταθέσω μερικές δεύτερες σκέψεις.
Η προειδοποίηση πως αν επαναπαυτούμε στην καταδίκη για να ηττηθεί ο φασισμός, θα τον ξαναβρούμε μπροστά μας, έχει γίνει το νέο σουξέ της εποχής. Τι σημαίνει όμως «να μην επαναπαυτούμε»; Ποια είναι η δουλειά που πρέπει να γίνει από σήμερα;
Είναι η άχαρη δουλειά, την οποία ευτυχώς δεν μπορούν να καπηλευτούν για να ξεπλυθούν εκείνοι που άλλοτε έψαχναν τρόπο να ανέβουν στο άρμα της Χ.Α. καθ’ οδόν για την κυβέρνηση και σήμερα θυμήθηκαν τη δόλια τη Δημοκρατία.
Η άχαρη δουλειά είναι αυτή που έκαναν κάποιοι, όχι λίγοι αλλά δυστυχώς όχι πολλοί, στους δρόμους. Προσοχή, δεν εννοώ μόνο το μαζικό κίνημα που πλημμύρισε τόσες φορές το Κερατσίνι και κάθε γειτονιά, το κέντρο της Αθήνας και όλη την Ελλάδα. Αυτό έχει σπουδαία αξία αλλά ούτε αυτό αρκεί.
Μιλώ για την πραγματικά άχαρη δουλειά που είναι να ξανακλείσουμε -ναι, με το ζόρι, δεν παίρνουν αυτοί οι άνθρωποι με το καλό- τους «αφανείς» φασίστες στις τρύπες τους. Να εντοπίσουμε έναν-έναν τους γείτονές μας που τα προηγούμενα χρόνια είτε συμμετείχαν οι ίδιοι στα πογκρόμ είτε παρακαλούσαν τους χρυσαυγίτες να έρθουν «να καθαρίσουν τις γειτονιές» με πογκρόμ και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι το δηλητήριό τους θα πρέπει να το καταπιούν όλο μόνοι τους. Να μη βρίσκουν χώρο να αρθρώσουν άλλη ρατσιστική κουβέντα, να μην ξαναπατήσουν στις πλατείες που ανήκουν και πάλι στους ανθρώπους, να βράσουν, με λίγα λόγια, στο ζουμί τους.
Διότι, όσο μπορούμε να πούμε ότι η Χρυσή Αυγή δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια χωρίς την κρατική νομιμοποίηση, έτσι θα πρέπει να θυμηθούμε ότι δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους 450.000 ψηφοφόρους της. Και αυτοί δεν θα μπουν ποτέ φυλακή.
Πρώτοι και «καλύτεροι» οι ίδιοι οι αστυνομικοί, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να χωνέψουν την καταδίκη του κόμματός τους, εκείνου που χαϊδεύουν και τούς χαϊδεύει τόσα χρόνια, και έβγαλαν το μένος τους στους αντιφασίστες. Μ’ αυτούς δεν ξεμπερδεύουμε ποτέ.
Αλλά και όλοι εκείνοι που έβγαζαν μαχαίρια στις σκοτεινές γωνιές της Αθήνας, από το ’90 κιόλας, σε μετανάστες, αναρχικούς και αριστερούς. Η συντριπτική πλειονότητά τους δεν πήγε ποτέ σε δίκη, γιατί η Δικαιοσύνη συνήθως δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά τα πράγματα. Αντιθέτως, οι μόνοι που αντιστάθηκαν ήταν οι αντιφασίστες στις γειτονιές· κι ας μου επιτραπεί εδώ να αποτίσω φόρο τιμής στην κατάληψη Villa Amalias που έκανε την άχαρη δουλειά επί 20 χρόνια απέναντι σε φασίστες, αστυνομικούς, μπράβους, μαφιόζους και λοιπά ξαδελφάκια.
Για να μπορούμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους χωρίς να μας μαχαιρώνουν, εμείς και τα αδέλφια μας οι μετανάστες. Για να μη γίνουν οι γειτονιές μας σφαγεία και να ζήσουμε σαν άνθρωποι.
Η σοβαρότερη δουλειά γίνεται έξω από τις δικαστικές αίθουσες και έχουμε μπόλικη ακόμα να κάνουμε...
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου