Σίσσυ Βωβού: «Αξιοθαύμαστες οι γυναίκες που καταγγέλλουν τη βία, παρά το τεράστιο κόστος»
Τις περισσότερες υποθέσεις θα ήθελες να μην τις θυμόσουν. Αλλά είναι από αυτές που έχουν στοιχειώσει τη μνήμη σαν σκιές, σαν ένας παλιός λεκές που δεν λέει να φύγει. Υποθέσεις που γίνονται μάρτυρας όχι μόνο της κοινωνίας μας μια συγκεκριμένη στιγμή, αλλά επίσης της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας σε μια χώρα.
Γιατί πώς να ξεχάσεις την καταγγελία για ομαδικό βιασμό μαθήτριας που έτυχε να είναι εργαζόμενη, αριστούχος και κόρη μετανάστριας, στην Εύβοια, από τους συμμαθητές της, προερχόμενους από τον «ανθό» της τοπικής κοινωνίας, οι οποίοι έμειναν ατιμώρητοι και το θύμα όχι απλώς άλλαξε πόλη, αλλά ούτε καν τόλμησε να ασκήσει έφεση. Γιατί άραγε; Μήπως για να αποφύγει ενδεχόμενη δίωξη για συκοφαντική δυσφήμιση; Η μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση από αθωωμένο κατηγορούμενο για βιασμό πάντως είναι γεγονός σε υπόθεση βιασμού τουρίστριας σε νησί.
Αλλά ας σταθούμε σε μια μαζική παραβίαση δικαιωμάτων σε βάρος αδύναμων γυναικών το 2012, οπότε 32 από τις εκατοντάδες τοξικοεξαρτημένες που εξαναγκαστικά και παράνομα υποβλήθηκαν σε εξετάσεις και όποια βρισκόταν θετική στον ιό HIV υφίστατο έναν επιπλέον βιασμό της αξιοπρέπειάς της, σε πανελλαδική κλίμακα, από την κρατική εξουσία, αφού διαπομπεύτηκαν ως υγειονομική βόμβα και εκδιδόμενες, συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν, ενώ ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αυτής της αθλιότητας υπάρχει ο τότε και νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη.
19 ιστορίες αγώνων
Αυτές είναι μερικές μόνο από τις 19 ιστορίες που περιλαμβάνει στο βιβλίο της «Πατριαρχική Δικαιοσύνη και Φεμινιστικές Αντιστάσεις» (εκδόσεις Ανω Τελεία) η Σίσσυ Βωβού, επιθυμώντας να αφήσει στις νεότερες γενιές ένα χνάρι από τη συμβολή του γυναικείου κινήματος σε αυτές τις υποθέσεις.
«Δεν είναι μόνο η αποτύπωση μιας πρακτικής τού τι κάναμε αυτά τα 15 χρόνια, αλλά και η συνοπτική ιστορία ενός κινήματος για μια χρονική περίοδο που αρχίζει το 1998, οπότε και υπήρχε μια έκρηξη εκμετάλλευσης γυναικών λόγω τράφικινγκ, μέχρι την εμβληματική υπόθεση με τις οροθετικές γυναίκες το 2012 που σκηνοθέτησε η κυβέρνηση» μας λέει στη συζήτησή μας με αφορμή το βιβλίο.
• Εχει σημασία η παρουσία σας στα δικαστήρια; Υπάρχουν διαφορές από εκείνη την εποχή με τη σημερινή, πάλι σχεδόν 15 χρόνια αργότερα;
Μέσα από όλους αυτούς τους αγώνες, τους δικούς μας και άλλους, υπάρχει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για θέματα βίας και γυναικείων δικαιωμάτων και πια τα θύματα σπάνε το τείχος της σιωπής, γίνονται ορατές. Για τις νέες κοπέλες είναι σημαντική η παρουσία μας στα δικαστήρια για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτές που αγωνίζονται να βρουν το δίκιο τους είτε είναι θύματα βιασμού, είτε τράφικινγκ, να δείξουμε ότι υπάρχει εκεί η κοινωνία που ενδιαφέρεται και κρίνει. Και καμιά φορά το λαμβάνουν υπόψη τους οι δικαστές.
• Μπορεί σήμερα να λαμβάνεται υπ' όψιν, αλλά στις 19 υποθέσεις του βιβλίου είναι λίγο απογοητευτική η απονομή της δικαιοσύνης, οι γυναίκες δεν φαίνεται να δικαιώνονται.
Η περίπτωση που μας αποκαλύπτει μια κοινωνική κατάσταση είναι της Ιωάννας Δρόσου: όταν ως γείτονας και μάρτυρας της κακοποίησης προτίθεται να βοηθήσει τη γυναίκα, συλλαμβάνεται μαζί με τον κακοποιητή και οδηγείται και αυτή στο αυτόφωρο. Και στη δίκη έρχεται η γυναίκα, που της χτυπούσε το κεφάλι στον τοίχο, ζητούσε βοήθεια και θα μπορούσε να είναι νεκρή, και λέει δεν σας επιτρέπω να παρεμβαίνετε στις προσωπικές μου στιγμές. Μερίδιο ευθύνης δεν έχει αποκλειστικά η δικαιοσύνη, αλλά και η κοινωνία που κοιτάει και δεν καταγγέλλει, αλλά και πώς να καταγγείλει που μπορεί να βρει και τον μπελά της! Κορυφαίες πάντως περιπτώσεις μη απονομής δικαιοσύνης είχαμε με τα θύματα τράφικινγκ και πολλές φορές ο αγώνας δινόταν για να μην απελαθούν κιόλας.
• Ας κάνουμε έναν πρόχειρο απολογισμό της δικαστικής κατάληξης των 19 υποθέσεων...
Ισχνές νίκες και μεγάλες ματαιώσεις. Σε ελάχιστες περιπτώσεις υπήρξε δικαιοσύνη για τα θύματα, συνήθως οι δράστες δεν λογοδοτούν.
• Παρατηρείτε κάποια διαφορά με τις γυναικοκτονίες;
Αν σήμερα γίνεται περισσότερος λόγος για τη βία κατά των γυναικών, είναι επειδή υπάρχει ένα δυναμικό και επίμονο κίνημα - και ας είναι μικρό. Ετσι μπορεί να μαθαίνουμε περισσότερες, αλλά δεν σημαίνει ότι γίνονται και περισσότερες. Αυτά γίνονταν πάντα. Ωστόσο ένα συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι ότι η βία κατά των γυναικών δεν μειώνεται, όμως αυξάνονται οι καταγγελίες, οι γυναίκες αποκτούν δύναμη. Και αν σκεφτούμε πόσο ψυχικό κόστος έχει μια τέτοια προσφυγή, αλλά και σε χρόνο και χρήμα, είναι να θαυμάζεις τις γυναίκες που το κάνουν. Οπως αυτό το κορίτσι που βιάστηκε στη Ρόδο τρεις μέρες μετά τη δολοφονία της Τοπαλούδη και ο ένας από τους δύο καταδικασμένους είχε συμμετοχή και στη δική της υπόθεση. Η δίκη έγινε στην Κω και αυτή η νέα γυναίκα είπε ότι «το κάνω όχι μόνο για μένα, αλλά και για τις άλλες κοπέλες που μπορεί να βρεθούν στη θέση μου». Και αυτό είναι ελπιδοφόρο...
Η υπόθεση των οροθετικών γυναικών
Σύμφωνα με το βιβλίο, το μεγαλύτερο σε βαρύτητα κεφάλαιο παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών κατά τα τελευταία χρόνια γράφτηκε το 2012, όταν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., το επτάμηνο διάστημα από τα τέλη Απριλίου μέχρι τον Δεκέμβριο υποβλήθηκαν σε εξαναγκαστικούς ελέγχους 2.160 άτομα.
Ανάμεσα στις περίπου 100 γυναίκες με φανερά σημάδια τοξικοεξάρτησης, που εξετάστηκαν παράνομα, χωρίς τη συγκατάθεσή τους, το βράδυ της 30ής Απριλίου, βρέθηκαν 11 οροθετικές, για τις οποίες η σύλληψη μετατράπηκε σε κράτηση και βρέθηκαν κατηγορούμενες.
Διηγείται η Μαρίνα, στη μαρτυρία της από το δρώμενο «Υγειο-νομική βόμβα» της Βέρας Σιατερλή, που περιλαμβάνεται ολόκληρη στο βιβλίο: «(...) Γύρω στα μεσάνυχτα αστυνομικοί μάς έφεραν να υπογράψουμε το κατηγορητήριό μας. Σ' αυτό μου ανακοίνωναν για ποιο λόγο με κρατάνε και έπρεπε να υπογράψω. Ελεγε ότι εκδίδομαι παρόλο που γνωρίζω ότι είμαι οροθετική και ότι παρ' όλα αυτά έκανα σεξ με άντρες χωρίς να χρησιμοποιώ προφυλακτικό γιατί είχα σκοπό να τους μεταδώσω την ασθένεια. Με ανάγκασαν να υπογράψω αυτό το χαρτί. Στη συνέχεια μας έβαλαν 11 γυναίκες σ' ένα κρατητήριο με 5 στρώματα. Ημασταν όλες με στερητικά (...)».
Συνολικά διώχτηκαν 32 γυναίκες, των οποίων φωτογραφίες, στοιχεία και ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα υγείας δημοσιοποιήθηκαν στα ΜΜΕ που βοούσαν για την υγειονομική βόμβα. «...Μας ανέφεραν διαρκώς ότι ένιωθαν πως η μέγιστη αδικία που τους συνέβη δεν είναι η δίωξη και η προφυλάκιση, αλλά η δημοσιοποίηση των φωτογραφιών, που θεωρούν ότι αποτελεί μη αναστρέψιμη προσβολή της αξιοπρέπειάς τους» σημειώνει η κ. Βωβού μαζί με τις αμέτρητες κινητοποιήσεις αλληλέγγυων.
Οχτώ γυναίκες δικάστηκαν για το αδίκημα της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης και αθωώθηκαν το 2013, ενώ για τις υπόλοιπες 24 το αδίκημα από κακούργημα έγινε πλημμέλημα και τουλάχιστον για 15 έγινε γνωστό ότι αθωώθηκαν. Απόπειρες αποζημίωσής τους, όταν έγιναν, απορρίφθηκαν από την πατριαρχική δικαιοσύνη, ενώ εκκρεμεί η έκδοση σχετικής απόφασης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Πολλές νέες γυναίκες από αυτές που διασύρθηκαν χάθηκαν με τραγικό τρόπο και πρόωρα: το βιβλίο κάνει λόγο για 7 εξακριβωμένους θανάτους, οι οποίοι μπορεί να είναι περισσότεροι διότι με κάποιες χάθηκε η επαφή. «Ας μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες αυτές βρέθηκαν μετά την απελευθέρωσή τους σε ακόμα χειρότερη κατάσταση συγκριτικά με πριν, αφού, πέρα από το στίγμα της χρήσης ουσιών και ορισμένες της πορνείας, κουβαλούσαν και το στίγμα της δημόσιας διαπόμπευσης» σημειώνει η κ. Βωβού, χωρίς να ληφθεί καμία κρατική μέριμνα για την υγεία, θεραπεία και επιβίωσή τους.
Συνεχίζουμε από τη μαρτυρία της Μαρίνας: «Δικάστηκα 4,5 χρόνια αργότερα, το Νοέμβρη του '16. Εγώ, μαζί με άλλες 10, από τις οποίες μόνο 6 ήμασταν στο δικαστήριο, 4 είχαν πεθάνει και 1 δεν εμφανίστηκε. Αθωωθήκαμε οι παρούσες και απούσες, έπαψε η δίωξη για τις νεκρές. Ζητώ την τιμωρία των υπουργών Λοβέρδου, Χρυσοχοΐδη και Μπόλαρη, των γιατρών του ΚΕΕΛΠΝΟ που μας πήραν παράνομα το αίμα, όλων των υπεύθυνων θεσμικών παραγόντων που διέπραξαν αυτό το κακούργημα εναντίον μου. Επίσης όσων αναπαρήγαγαν τις φωτογραφίες και τα ονόματά μας».
ΠΗΓΗ: efsyn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου