Ο Ίκαρος τσακίστηκε στις ανεμογεννήτριες: Πράσινος εξορυκτισμός & περιβαλλοντική δικαιοσύνη στα σχεδιαζόμενα αιολικά πάρκα της Ικαρίας - Του Νίκου Τράντα*

 

Κίνηση για την Προστασία των Νησίδων

Μπορούν οι εξορύξεις να είναι "πράσινες";

 

Κινδυνεύει η Ικαρία -και πολλοί άλλοι τόποι- να μετατραπεί σε άλλη μια «ζώνη θυσίας» στον βωμό της «ενεργειακής μετάβασης»;

 

Συνεπάγεται η κριτική προσέγγιση των ΑΠΕ υποστήριξη προς τα ορυκτά καύσιμα;

 

Πόσο διαφέρει ο "πράσινος εξορυκτισμός" από τις συμβατικές εξορύξεις;

 

Εκτινάσσεται η ζήτηση για ορυκτές ύλες, όπως λίθιο, κοβάλτιο, νικέλιο, χαλκός και νεοδύμιο, καθώς και για υλικά όπως χάλυβας, τσιμέντο, πλαστικό και αλουμίνιο, λόγω της "πράσινης μετάβασης"; 

 

Αυτά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα -και καίρια- ερωτήματα πραγματεύεται η μελέτη του Νίκου Τράντα, δρ. Πολιτικής Επιστήμης και επιστημονικού συνεργάτη του Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ, που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες:

Ο Ίκαρος τσακίστηκε στις ανεμογεννήτριες: Πράσινος εξορυκτισμός & περιβαλλοντική δικαιοσύνη στα σχεδιαζόμενα αιολικά πάρκα της Ικαρίας

* Νίκος Τράντας, Δρ. Πολιτικής Επιστήμης, επιστημονικός συνεργάτης Ινστιτούτου ΕΝΑ

Ενόψει των σχεδίων για εγκατάσταση ενός μεγάλου βιομηχανικού αιολικού πάρκου ισχύος 330 MW, αποτελούμενου από 110 ανεμογεννήτριες στην κορυφογραμμή της Ικαρίας και δύο υπεράκτιων αιολικών στη νότια και δυτική άκρη του νησιού, συνολικής ισχύος 1760 ΜW, η παρούσα μελέτη παρουσιάζει διαστάσεις της κριτικής κοινωνικής επιστήμης για την πράσινη μετάβαση, που μπορούν να έχουν εφαρμογή στην περίπτωση της Ικαρίας.

Μέσα από τη διεθνή συζήτηση για τον πράσινο εξορυκτισμό και την περιβαλλοντική δικαιοσύνη, αναδεικνύεται το μεγάλο έλλειμμα διαβούλευσης με την τοπική κοινωνία και η απειλή για την ένταξη του νησιού στις «πράσινες ζώνες θυσίας» που υφίστανται ανά τον κόσμο στον βωμό της ενεργειακής μετάβασης, ενώ αναζητούνται εναλλακτικές λύσεις στο πλαίσιο της τοπικής ενεργειακής δημοκρατίας.

• Κατεβάστε & διαβάστε το pdf της μελέτης