Όλα ή τίποτα για το περιβάλλον - Του Ιάσονα Γκιώνη

Το 1987 οι REM κυκλοφορούν το "It's the end of the world as we know it", στιγματίζοντας μια ολόκληρη γενιά. Η οικολογική συνείδηση, αναπόσπαστο κομμάτι του κυρίαρχου ρεύματος την περίοδο των χίπηδων, που σαν να ξεχάστηκε ολότελα όταν εκείνοι μεταλλάχθηκαν σε γιάπιδες, ξαναβγαίνει στο προσκήνιο.

Το ίδιο παιδί που λίγα χρόνια νωρίτερα, πάθαινε κρίση υστερίας γιατί ο γιος του γείτονα είχε πιο ωραίο τρίκυκλο, γίνεται μέλος της γρινπίς και διαθέτει το μισό του χαρτζιλίκι του για να σώσει τις φάλαινες, τα δελφίνια και τα τροπικά δάση.

Όπως κάθε μόδα και κάθε κρίση συνείδησης που αφορά το μακρινό και το αθέατο όμως, η οικολογική ευαισθητοποίηση, αποδεικνύεται πρόσκαιρη. Σταδιακά ατονεί.

Η τεχνολογία προχωράει, το Διαδίκτυο μπαίνει στη ζωή μας, τα δικτυακά παιχνίδια, το τσατ, τα online φόρουμ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απασχολούν το σύνολο σχεδόν της προσοχής των «μικρών», αδυνατώντας έτσι να εσωτερικεύσουν μαζικά, το μέγεθος της περιβαλλοντικής απειλής.

Σήμερα, με τα σημάδια και τις επιπτώσεις της περιβαλλοντικής υποβάθμισης να είναι κυριολεκτικά στο κάδρο του οπτικού μας πεδίου,  ενηλικιώνεται μία γενιά που αισθάνεται έντονα αυτή την απειλή.  Που θέλοντας και μη, δεν μπορεί να την αγνοήσει.

Και ναι μεν μπορεί να εξακολουθούμε να στρουθοκαμηλίζουμε χωμένοι στα ριάλιτι, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα βιντεοπαιχνίδια, στον ηλεκτρονικό τζόγο ή σε υπηρεσίες στρίμινγκ, να περιοριζόμαστε, η συντριπτική πλειονότητά μας στην παθητική ενημέρωση και στις εξεγέρσεις των διαδικτυακών αναρτήσεων.  Η πραγματικότητα που μας περιβάλλει όμως, υφίσταται.  

Ίσως πρέπει να εμπεδώσουμε ότι συγκεκριμένες εκφράσεις που έχουν γίνει πολύ της μόδας τελευταία, όπως ότι «η σκέψη διαμορφώνει την πραγματικότητα», είναι καθαρά σχηματικές. Η σκέψη είναι εκείνη που οδηγεί στην πράξη κι εκείνη με τη σειρά της αλλάζει την πραγματικότητα.   Με άλλα λόγια, δεν αρκεί και δεν μας απαλλάσσει από μόνη της η θετική σκέψη.  Χρειάζεται, αλλά δεν αρκεί.

Ο κόσμος σε περασμένες δεκαετίες, τουλάχιστον είχε το άλλοθι ότι αν και γνώριζε, είχε να κάνει με κάτι μακρινό και αθέατο. Σήμερα, τη στιγμή που βλέπουμε το οικολογικό δράμα να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, υπάρχει άλλοθι; 

Ποια η ευθύνη μας;

Μήπως πλέον, η απάθεια ισοδυναμεί με περιβαλλοντική δολιοφθορά; 

Μήπως έχουμε φτάσει στο κρίσιμο εκείνο σημείο που ισχύει το όλα ή τίποτα;

Μήπως αν δεν πράξουμε, θα αισθανθούμε όπως εκείνοι που έγλειφαν τον Νέρωνα δημοσίως, λίγο πριν αυτός αυτοκτονήσει;  Ποια η σύνδεση εδώ;  Ξανασκεφτείτε το,  λαμβάνοντας υπόψη όλη τη φασαρία που γίνεται στη «γειτονιά» μας γύρω από τους υδρογονάνθρακες, και τον κάθε οσφυοκάμπτη που για να είναι σε θέση να αγοράσει ένα καλύτερο 4x4, είναι διατεθειμένος να συνεισφέρει το λιθαράκι του για να μπει οριστική ταφόπλακα σε αυτό που ονομάζουμε ζωή στον πλανήτη Γη. 

Όλα αυτά δε, εν έτει 2021.

Υ.Γ.: Τελειώνοντας το κείμενο, αντιλαμβάνομαι ότι κι εγώ έχω πράξει τα «δέοντα», από το πληκτρολόγιο. Για τον λόγο αυτό, δεσμεύομαι να ελαττώσω την κατανάλωση κρέατος και να μειώσω περαιτέρω τη χρήση πλαστικών, αρχής γενομένης από τώρα.

ΠΗΓΗ