«Φως στο βάθος του ουρανού» - δυο λόγια για τις διαδηλώσεις - Του Νίκου Αλμπανόπουλου

ΦΩΤΟ Νίκου Αλμπανόπουλου

Μετά τη χτεσινή* διαδήλωση στην Ερμούπολη κατά της αστυνομικής βίας ξεκίνησε κι εδώ αναπόφευκτα (έχει προηγηθεί κι αλλού), η συζήτηση για τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα των διαδηλώσεων εν μέσω πανδημίας.

Το πρώτο μέρος, το νομικό, είναι σαφές και άρα ό,τι έχω να πω, σύντομο. Οι διαδηλώσεις δεν έχουν απαγορευτεί, καθώς κάτι τέτοιο θα παραβίαζε το άρθρο 11 του Συντάγματος που προβλέπει το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι». Για αυτό οι περιοριστικές για την κυκλοφορία διατάξεις εδώ κι ένα χρόνο καταλήγουν στη φράση «με επιφύλαξη των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων του άρθρου 11 του Συντάγματος». 

Επειδή όμως υπήρχαν αναρίθμητες καταγγελίες ότι αστυνομικοί επέβαλλαν στο δρόμο αυθαίρετα πρόστιμα σε διαδηλωτές, η κυβέρνηση υποχρεώθηκε να το κάνει πιο σαφές στην τελευταία ΚΥΑ (3 Μαρτίου 2021) με τη φράση «Μετάβαση προς τον σκοπό συμμετοχής σε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, σύμφωνα με τις εκάστοτε ισχύουσες διατάξεις προστασίας της δημόσιας υγείας», ως ρητή πλέον εξαίρεση στους περιορισμούς κυκλοφορίας.

Καταλαβαίνω ότι κάποιοι πολίτες μπερδεύονται από την απαγόρευση διαδηλώσεων στις 17 Νοεμβρίου και 6 Δεκεμβρίου. Η απαγόρευση εκείνη αφορούσε συγκεκριμένες μέρες, κάτι που αντίθετα από τη γενική και αορίστου χρόνου απαγόρευση, προβλέπεται από το Σύνταγμα. Αλλά δεν καταλαβαίνω πώς μπερδεύονται και άνθρωποι που λόγω επαγγελματικής ή πολιτικής ιδιότητας, γνωρίζουν τα βασικά και παρόλα αυτά χαρακτηρίζουν τις διαδηλώσεις «παράνομες». Ελπίζω από προσωπική ιδεολογική τοποθέτηση και όχι από αμέλεια. 

Το δεύτερο μέρος: σαφώς οι διαδηλώσεις πρέπει να γίνονται, και γίνονται, με υγειονομικές προφυλάξεις. Καλύτερες μάλλον, από ό,τι σε πολλούς άλλους χώρους. Βρισκόμαστε μπροστά στην τρίτη κορύφωση της πανδημίας και όλοι ανησυχούμε για τα θύματά της. Εκτιμώ όμως ιδιαιτέρως όσους βλέπουν και μιλούν για όλες τις πτυχές της υπόθεσης. Γιατί οι διαδηλώσεις δεν γίνονται ξαφνικά, χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι.  

Είναι δυνατό, για παράδειγμα, να νομοθετείς αστυνομία μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και μείωση των εισακτέων ~25% αλλά μετά να απαιτείς να μη διαδηλώσουν οι φοιτητές και οι μαθητές; Είναι δυνατόν να επιτρέπεις στην αστυνομία να δέρνει απρόκλητα τον κόσμο (για την ακρίβεια, κυρίως τα νέα παιδιά) και να ζητάς μετά να μη διαδηλώσει κανείς για την αστυνομική βία; Μήπως φρόντισε η κυβέρνηση να προλάβει τις διαδηλώσεις, έστω και μετά τα περιστατικά; Όχι, αντίθετα, για δυο μέρες κάλυπτε τους ξυλοδαρμούς, με τη συνδρομή των ΜΜΕ που μετέδιδαν ως «είδηση» το δελτίο Τύπου της ΕΛΑΣ. Υποχρεώθηκε τρεις μέρες αργότερα, και μόνο μετά την κατακραυγή και τις μαζικές διαδηλώσεις, να θέσει σε διαθεσιμότητα έναν αστυνομικό. Άλλο: έχουν περάσει 48 ώρες από τις απίστευτες σκηνές με τους εξαγριωμένους αστυνομικούς που φεύγουν «για να σκοτώσουν», και οι συγκεκριμένοι εκτελούν ακόμα υπηρεσία. Σταματούν δηλαδή στο δρόμο νέα παιδιά και τα ελέγχουν… Και όπως φαίνεται, δεν θα πάνε σπίτι τους, όπως είναι αυτονόητη δημοκρατική ανάγκη, χωρίς την αντίδραση των πολιτών.

Τράβηξα τη φωτογραφία το ίδιο βραδυ σε διαδήλωση στο Σύνταγμα, κατά της αστυνομικής βίας. Θα της έβαζα τίτλο «φως στο βάθος του ουρανού». Γιατί είμαι αισιόδοξος, βλέπω στ' αλήθεια φως.

 

Νίκος Αλμπανόπουλος 

 

*Πέμπτη, 11 Μαρτίου 2021