 |
| EUROKINISSI |
Ποινικοποιώντας την ανθρώπινη ύπαρξη: το νέο νομοσχέδιο για τη μετανάστευση
Η ελληνική πολιτεία για ακόμη μία φορά επιλέγει τον δρόμο της καταστολής αντί της δικαιοσύνης και της ποινικοποίησης αντί της ένταξης. Το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, που παρουσίασε ο υπουργός Μάκης Βορίδης και αναμένεται να τεθεί προς ψήφιση στη Βουλή τον Ιούνιο του 2025, δεν είναι απλώς ένα αυστηρό θεσμικό πλαίσιο, συνιστά νομοθετική επίθεση απέναντι σε κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ένα κυνικό σύστημα ποινικοποίησης της προσφυγιάς και της μετανάστευσης και μια κραυγαλέα παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μια κλιμακούμενη επίθεση κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
Το νομοσχέδιο προβλέπει μια σειρά από μέτρα που συνιστούν εκδικητική αντιμετώπιση της προσφυγιάς και της μετανάστευσης. Το ελληνικό κράτος δεν προτείνει πολιτικές διαχείρισης, αλλά προωθεί στρατηγικές εξόντωσης. Από την αύξηση των ποινών φυλάκισης για την «παράνομη» είσοδο και παραμονή μέχρι την κατάργηση του δικαιώματος νόμιμης διαμονής για όσους μένουν 7 χρόνια στη χώρα, το κράτος επιλέγει να εξαντλήσει την αυστηρότητά του σε ανθρώπους που έχουν ήδη επιβιώσει από πολέμους, βασανιστήρια, φτώχεια και διωγμό.
Η ποινικοποίηση της παράτυπης παραμονής μετά την ολοκλήρωση της διοικητικής διαδικασίας αποτελεί θεσμοθέτηση της απανθρωπιάς. Δεν μιλάμε για πολιτική διαχείριση. Μιλάμε για εκκαθάριση πληθυσμών, για ένα πλαίσιο που επιδιώκει να εξοντώσει ηθικά, οικονομικά και νομικά τους πλέον ευάλωτους.
Το «νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο» ως άλλοθι
Με το προσχηματικό επιχείρημα της εναρμόνισης με το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Ασυλο η Ελλάδα θεσμοθετεί ένα πλέγμα υπερτιμωρητικών πρακτικών που παραβιάζουν κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και τις Αρχές των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η επέκταση της απαγόρευσης εισόδου από 5 σε 10 χρόνια, με δυνατότητα επιπλέον 5ετούς παράτασης, είναι μέτρο που αποσκοπεί σε μόνιμο αποκλεισμό. Η χρησιμοποίηση της έννοιας της «δημόσιας τάξης» για να τεκμηριωθεί η απαγόρευση εισόδου είναι τόσο αόριστη και ευρεία, που καταλήγει να είναι εργαλείο αυθαιρεσίας και πολιτικής στοχοποίησης.
Μια πολιτική που ενσυνείδητα παράγει παρατυπία
Η κατάργηση της δυνατότητας νομιμοποίησης μετά από 7 χρόνια διαμονής δείχνει το πραγματικό πρόσωπο αυτής της πολιτικής, πως η παρανομία είναι εργαλείο εξουσίας. Ισως η πιο ειλικρινής στιγμή του νομοσχεδίου. Η παρατυπία δεν είναι συνέπεια, είναι στόχος. Το κράτος δεν αποτυγχάνει να εντάξει, αλλά αρνείται. Η παραμονή χωρίς χαρτιά είναι απαραίτητη για να δικαιολογηθούν οι επόμενοι γύροι τιμωρίας. Πρόκειται για έναν μηχανισμό αυτοτροφοδοτούμενης καταστολής. Το κράτος δημιουργεί συνθήκες παρατυπίας για να μπορεί μετά να τις τιμωρεί. Στερεί κάθε δυνατότητα νομιμοποίησης και ύστερα ποινικοποιεί τη μη νομιμοποίηση που το ίδιο δεν επέτρεψε. Πρόκειται για καθεστώς παγίδευσης, ένα νομικό κυνηγητό δίχως τέλος.
Ηλεκτρονικά βραχιολάκια, διοικητική κράτηση και κοινωνικός εγκλεισμός
Η επιβολή ηλεκτρονικής επιτήρησης ακόμα και για εκείνους που αναχωρούν «οικειοθελώς» είναι η νέα μορφή τεχνολογικής φυλακής. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες παύουν να είναι άνθρωποι. Είναι σώματα προς παρακολούθηση. Οπως σε κάθε αυταρχικό καθεστώς, η σωματική παρουσία του «άλλου» μετατρέπεται σε απειλή που πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο.
Η Ελλάδα εγκαινιάζει ένα καθεστώς κοινωνικού εγκλεισμού, όπου η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα αλλά παραχώρηση υπό προϋποθέσεις. Η ανθρώπινη ύπαρξη μετατρέπεται σε φάκελο προς διαχείριση και το σώμα σε απειλή προς περιορισμό.
Η κοινωνία που (δεν) θέλουμε
Το εν λόγω νομοσχέδιο δεν είναι απλώς σκληρό. Το έδαφος στρώνεται για μια οργανωμένη θεσμική βία στο όνομα της «τάξης», της «εθνικής ασφάλειας» και του «ορθολογισμού». Δεν χτίζει ένα ασφαλέστερο κράτος. Είναι επιχειρησιακά σχεδιασμένο να συντρίψει κάθε δυνατότητα για ανθρώπινη ζωή, ένταξη και αξιοπρέπεια σε αυτή τη χώρα. Χτίζει ένα φοβισμένο και απομονωμένο κράτος. Δεν προστατεύει την κοινωνική συνοχή. Τη διαλύει.
Οι συντάκτες του νομοσχεδίου δεν ανησυχούν για την κοινωνική πρόοδο. Αγωνιούν, αντιθέτως, να χτίσουν μια Ελλάδα πιο φτωχή ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτικά. Μια χώρα-αποθήκη αποκλεισμένων, φοβισμένων και αόρατων ανθρώπων.
* Δίκτυο Νέων Μεταναστευτικής Καταγωγής «ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ», κοινωνιολόγος με ειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα και τον εκδημοκρατισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου