Μια παρακαταθήκη για το μέλλον
«Ενα βράδυ, στα μέσα του 21ου αιώνα, όλα σβήνουν. Φαίνεται σαν βλάβη ή διακοπή ρεύματος, όπως αυτές που συμβαίνουν συχνά σε ένα κόσμο που βαίνει προς το τέλος του, παραδομένος στις ελλείψεις, στις κρίσεις, στις πανδημίες. Αυτή το φορά το ρεύμα δεν επανέρχεται και επικρατεί το χάος» (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου του Hervé Le Corre «Εσείς που θα ζήσετε μετά από μας» (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου).
Πρόκειται για ένα δυστοπικό και εφιαλτικό νουάρ μυθιστόρημα που αφορά την κλιματική αλλαγή, τις πανδημίες, όπως αυτή που ζήσαμε πρόσφατα με τον κορονοϊό, αλλά και διαρκείς πολέμους, σε έναν αγώνα επιβίωσης, τύπου bellum omnium contra omnes.
Το μέλλον, βρισκόμαστε στο 2121, είναι γεμάτο από βία, πείνα και αρρώστιες, ωστόσο ξεχειλίζει και από αλληλεγγύη και προσπάθειες να φτιαχτούν κοινότητες βασισμένες στην ισότητα και στη Δικαιοσύνη. Ασχέτως εάν καταστρέφονται στο τέλος, η αλήθεια είναι ότι επιχειρείται να υπάρξει κοινοκτημοσύνη, ίσος διαμοιρασμός των αγαθών και αλληλοβοήθεια. Παράλληλα, υπάρχουν και εξεγέρσεις ενάντια στο όποιο κράτος έχει απομείνει, με την αστυνομία στον γνωστό της ρόλο: άγρια καταστολή και βία. Η επισήμανση μιας από τις ηρωίδες έχει τη σημασία της: «Εξέγερση, χωρίς σχέδιο και αρχηγό, καμιά χιλιάδα νεκροί και μετά; Ο καθένας κάθισε στ’ αυγά του και το κράτος τούς υποσχέθηκε ότι θα γέμιζε καλύτερα τις καραβάνες».
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται και στην τύφλωση των ελίτ, οι οποίες αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων και έχοντας κατά νου μόνο το βραχυπρόθεσμο κέρδος, «επέλεξαν να αδιαφορήσουν στα σήματα κινδύνου και συνέχισαν να απολαμβάνουν την κυριαρχία τους, όπως ένας κανίβαλος στρατιώτης θα ξέδινε πάνω σε ένα κουρασμένο σώμα και ταυτόχρονα θα το καταβρόχθιζε ζωντανό».
Ο συγγραφέας δεν φοβάται, όμως, να πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη και αποδίδει ευθύνες και στους λαούς. «Στα τέλη του περασμένου αιώνα και στις αρχές αυτουνού πολλοί έστειλαν σήματα κινδύνου και σήμαναν συναγερμό. Επρεπε να αλλάξουμε λογική, να σταματήσουμε τη φυγή προς τα μπρος, την πλεονεξία, την αρπακτικότητα των ισχυρών αυτού του κόσμου, που λεηλατούσαν τον πλανήτη και τους λαούς με όλα τα δυνατά μέσα. Κλιματικές καταστροφές, λιμοί, πανδημίες, πόλεμοι. Δυστυχία και βαρβαρότητα παντού. Οι άνθρωποι φαντάζονταν ότι θα απέφευγαν τα χειρότερα [...] κλαψούριζαν πότε πότε για τα δεινά του κόσμου, για να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη».
Οι ιοί και οι πανδημίες θερίζουν, καθώς οι άνθρωποι δεν αφήνουν κανένα σημείο του πλανήτη «αναξιοποίητο». Ακόμη και τα δάση του Αμαζονίου υλοτομούνται και αποψιλώνονται.
Σε αυτό το μετα-αποκαλυπτικό τοπίο και μέσα από οδυνηρές εμπειρίες οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι μόνο εάν συνεργαστούν μπορούν να επιβιώσουν. Αυτό ισχύει τόσο σε οικογενειακό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Ο Le Corre έχει ένα σπάνιο ταλέντο στις περιγραφές, οι οποίες είναι όλες γλαφυρές και φτιαγμένες με μαεστρία. Είναι ένας μάστορας της γλώσσας, η οποία είναι εξαιρετικά επεξεργασμένη και δουλεμένη ακόμα και στην τελευταία της λεπτομέρεια.
Το βιβλίο είναι μια εικόνα του μέλλοντός μας εκτός εάν «ξυπνήσουμε» και εξεγερθούμε ενάντια σε ό,τι μας σκοτώνει. Η COP29 είναι ένα απτό δείγμα για την υποκρισία, τις φανφάρες και την αδιαφορία της παγκόσμιας ελίτ μπροστά στον κίνδυνο της κλιματικής αλλαγής που έρχεται όλο και πιο κοντά μας, απειλητική και αμείλικτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου