● Για τις παρακολουθήσεις, που είναι έγκλημα.
● Για τα Τέμπη, μεγαλύτερο ακόμη έγκλημα.
● Για τις παραβιάσεις του Συντάγματος, έγκλημα κι αυτό.
● Για την ποδηγέτηση της δικαστικής εξουσίας, που αποτελεί θεσμικό έγκλημα.
● Για τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, όπως αναθέσεις και άλλα.
● Για την απονεύρωση της αστικής δημοκρατίας - όσης μας είχε απομείνει...
● Για την προβληματική εξωτερική πολιτική.
● Για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μπιρ παρά.
● Για τον παραμερισμό των Ανεξάρτητων Αρχών.
● Για την περιφρόνηση των πολλών.
● Για την αναίδεια της κυβέρνησης και τα ψεύδη των υπουργών της.
● Για την αποδόμηση της δημόσιας υγείας, της δημόσιας εκπαίδευσης, του κοινωνικού κράτους.
● Για την ανενδοίαστη υποβάθμιση των θεσμών του αστικού κράτους και τους νόμους υπέρ της αρχής του ενός ανδρός.
● Για την αναδιανομή του πλούτου από τους μη έχοντες στους έχοντες.
● Για την αστυνομική βία που έχει αναχθεί σε πασπαρτού «επίλυσης» (κουκούλωμα) των όποιων κοινωνικών προβλημάτων.
Και για άλλα πολλά...
Ολα τα παραπάνω στρέφονται εναντίον μας. Εναντίον των πολλών και υπέρ των λίγων που αποτελούν την οικονομική εξουσία. Σφιχταγκαλιασμένες, οικονομική και πολιτική εξουσία, πορεύονται ανενόχλητες υπέρ των δικών τους και μόνο συμφερόντων. Καταστρεπτική πορεία.
Εμείς γιατί δεν εξεγειρόμαστε; Γιατί μένουμε αδιάφοροι απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα; Σαν ναρκωμένοι είμαστε. Τι φταίει που δεν ενδιαφερόμαστε ούτε καν για το μέλλον των παιδιών μας; Δεν πιστεύουμε πια στο μέλλον και στρεφόμαστε να ζήσουμε το παρόν έντονα, ευδαιμονικά, ηδονιστικά, ατομιστικά, όσο μπορούμε, δίχως βαθύ νόημα και συλλογικές ουτοπίες; Η επιπολαιότητα και η ελαφρότητα έχουν κυριαρχήσει; Το δημόσιο συμφέρον δεν μας απασχολεί.
Ο,τι μας υπερβαίνει, ό,τι υπερβαίνει την ατομικότητά μας, φαίνεται να μη μας απασχολεί πια. Χαμερπείς αξίες μάς κατακλύζουν: κατανάλωση, εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, εντυπωσιοθηρία και άλλα ευτελή. Δίχως όνειρα, δίχως ελπίδες, δίχως συλλογικά σχέδια, μετέωροι και κρυμμένοι μέσα στην ατομική μας ουτοπία, συναινούμε στη χαμοζωή που μας επιβάλλεται.
Φταίει που και η Αριστερά περνά μεγάλη κρίση; Φταίει που όλες οι μεγάλες αφηγήσεις έχασαν τη λάμψη τους; Φταίει που και η πραγματικότητα αλλάζει με ρυθμούς που δύσκολα μπορούμε να τους παρακολουθήσουμε; Φταίνε η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα που μας κατακλύζουν; Φταίει το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης που έχει αλυσοδέσει τα κράτη έτσι που να μην μπορούν να χαράξουν τα ίδια τη δικιά τους πορεία, επομένως αδρανοποιεί και τους ανθρώπους καθώς εκτιμούν ότι η όποια αντίδρασή τους είναι μάταιη; Δεν έχω πειστική απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου