Γιατί προφυλακίστηκε με περισσή βιασύνη αλλά και ομοφωνία από τα όργανα τάξης και Δικαιοσύνης ο Νίκος Ρωμανός; Τα ίδια όργανα που αφήνουν να μπαγιατέψει ο θάνατος 57 αθώων ψυχών στα Τέμπη, τα ίδια όργανα που μεταμφιέζουν τις υποκλοπές σε εθνική προστασία, τα ίδια όργανα που δείχνουν πρόθυμα τη δυτικοπρεπή «κατανόηση» όταν πρόκειται για κακοποιούς, γυναικοκτόνους και παιδεραστές.
Σε μια κοινωνία χτισμένη πάνω σε στιβαρά επικοινωνιακά μπετά η προφυλάκιση ενός αναρχικού δεν προσφέρει απλά μια πιασάρικη είδηση, αλλά δροσερή ανακούφιση στους επίκτητα ανασφαλείς πολίτες της αστικής δημοκρατίας. Ποιος να ασχοληθεί με το πληθωρικό φάσμα απόψεων και τη μακρά ιστορία του αναρχισμού; Ποιος γνωρίζει πως από τον ταοϊσμό ώς τον διαφωτισμό, από τον στωικό Ζήνωνα τον Κιτιέα μέχρι τον συνδικαλιστή Μαλατέστα, ο αναρχισμός εισχωρούσε σε κάθε ανθρωπιστικό και προοδευτικό κίνημα και χιλιετίες τώρα κρυφοφωλιάζει στα στήθια κάθε ανθρώπου που συνθλίβεται ποικιλοτρόπως από τον γαμετικό αυταρχισμό κάθε μορφής εξουσίας;
Οι όροι αναρχικός και αντιεξουσιαστής γίναν συνώνυμοι με τους μπαχαλάκης και κουκουλοφόρος, αν και φιλοσοφικοπολιτικοί οι μεν, περιγραφικοί έως γραφικοί οι δε. Και κάπως έτσι μια πλαστική σακούλα στέλνει ξανά στη φυλακή έναν πολίτη, έστω κι αν ο ίδιος έχει από καιρό αρνηθεί τον όρο και την ιδιότητα αυτή. Ασφαλώς και υπάρχουν πιθανές γεωπολιτικές εμπλοκές στην υπόθεση, όπως θα διαμαρτυρηθεί κάποιος. Δεν αντιλέγω, η διεθνής μπαρουταποθήκη μάλλον ετοιμάζει τα τρίτα θυρανοίξιά της και κανείς δεν θα ήθελε άμεση εμπλοκή της χώρας, έστω και κατά λάθος. Ομως το ζήτημα της υπόθεσης Ρωμανός Νο2 είναι άλλο.
Ο Χέρμαν Εσε με την πένα του να πυρέσσει από λαχτάρα για ατσαλάκωτες αλήθειες κατακεραύνωνε τη μεσαία τάξη. Μισούσε την «προσεκτικά διατηρημένη αισιοδοξία των μεσαίων στρωμάτων, αυτή τη χοντρή και ευημερούσα γέννα μετριότητας». Διατηρημένη προφανώς από τις ελίτ, αλλά πάντα με την υποσυνείδητη ή ασυνείδητα συνειδητή συγκατάθεσή τους. Δεν είμαι θιασώτης της διαβόητης ατομικής ευθύνης, αυτής της ψευδαίσθησης μιας άλλης ψευδαίσθησης, της πραγματικής δημοκρατίας που λέει κι ο μακαρίτης ο Ρουσό, αλλά εδώ έχουμε μια γνήσια περίπτωση ατομικής επιλογής, αν όχι καθαρά ευθύνης.
Η ελεύθερη βούληση που ευαγγελίζονται υποκριτικά οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες βρίσκει εφαρμογή στην περίπτωση του Ρωμανού και πακετάρεται ως ανεξάντλητο μίσος. Ανάμεσα στα ισχυρότερα στερεότυπα της μεσαίας τάξης είναι η ταύτιση του αναρχισμού με τη γενικευμένη αποδιοργάνωση, ελληνιστί μπάχαλο. Λες και μια χούφτα «κουκουλοφόροι» είναι η αιτία της πανθομολογούμενης κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους σε κάθε συνιστώσα του, παιδεία, υγεία, Δικαιοσύνη και δημόσια διοίκηση στις δυτικές δημοκρατίες. Και βέβαια τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις επιβάλλονται μέσω ενός ηράκλειου ιστού από τα μαζικά μέσα επιρροής που πλανεύει και αιχμαλωτίζει το υποσυνείδητό μας, αλλά κανείς πραγματικά δεν μπορεί να απαγορεύσει την ελεύθερη σκέψη.
Για τα μυαλά των ανθρώπων δεν έχουν εφεύρει ακόμα αλεξίσφαιρα, απαγγέλλει οξυδερκώς ο Anser. Ισως λοιπόν θα πρέπει οι απενοχοποιητικές θεωρίες του παραπλανημένου λαού να μετατραπούν, έστω εν μέρει, σε ακαδημαϊκά κουφάρια και οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί πολίτες να αναστοχαστούν με ειλικρίνεια, αν όχι τις πλουραλιστικές διαστάσεις του αναρχισμού, τουλάχιστον τις προσωπικές τους εμπειρίες με τους μικρούς και μεγάλους αδερφούς της εξουσίας.
*Καθηγητής Ιατρικής ΔΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου