Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η περίφημη «βελόνα» των New York Times έδινε στον Τραμπ πιθανότητα νίκης 95%. οι Δημοκρατικοί έχαναν τη Γερουσία και το πρώτο swing state της Β.Καρολίνας ενώ στις υπόλοιπες έξι κρίσιμες πολιτείες ο Τραμπ είχε διαρκές προβάδισμα. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες αναμετρήσεις ο υποψήφιος, που αρκετοί ακαδημαϊκοί αποκαλούν πλέον ανοιχτά φασίστα, δείχνει να κερδίζει όχι μόνο τη μάχη των εκλεκτόρων αλλά και τη λαϊκή ψήφο.
Στα πρώτα συμπεράσματα της εκλογικής ανθρωπογεωγραφίας φαίνεται ότι σημαντικό τμήμα μαύρων και ισπανόφωνων ψηφοφόρων μετακινήθηκε από τους Δημοκρατικούς προς τους Ρεπουμπλικάνους ενώ οι Άραβες και Μουσουλμάνοι γύρισαν την πλάτη στον «Genocide Joe» και τη διάδοχό του. Για μια ολοκληρωμένη ανάλυση όμως αυτών των τάσεων θα χρειαστεί να περάσουν μερικές ημέρες,
Το βέβαιο είναι ότι η επιτυχία του Τραμπ – και θα είναι επιτυχία ακόμη και αν δεν κερδίσει τις εκλογές – δεν ανήκει στον ίδιο. Πρωί πρωί πρέπει να ευχαριστήσει τον Τζο Μπάιντεν και την Κάμαλα Χάρις για το δώρο που του έκαναν να υιοθετήσουν την ατζέντα του.
Η αστυνομία στις ΗΠΑ σκότωσε φέτος περισσότερους ανθρώπους (αναλογικά περισσότερους μαύρους) από ποτέ και η Κάμαλα Χάρις άρχισε να μιλά για υψηλά τείχη που θα προστατεύσουν τους Αμερικανούς νοικοκυραίους από τις ορδές των βαρβάρων. Στη μάχη του περιβάλλοντος η Χάρις πραγματοποίησε στροφή 180 μοιρών υπέρ της καταστροφικής πρακτικής του fracking. Στην εξωτερική πολιτική, πέρα από τη χρηματοδότηση και το συντονισμό μιας γενοκτονίας η αντιπρόεδρος επανέφερε στο πολιτικό σκηνικό και προσπάθησε να νομιμοποιήσει τους νεκροζώντανους νεοσυντηρητικούς του Τζορτζ Μπους, που αιματοκύλισαν τον πλανήτη μετά την 11η Σεπτεμβρίου με εκατομμύρια νεκρούς. Δείχνοντας μάλιστα ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα από τις αντιδράσεις στη βάση του κόμματός της, η Χάρις λέγεται ότι προετοίμαζε για τη θέση της υπουργού Εξωτερικών την πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ – τη Λίντα Γκρίνφιλντ που έγινε γνωστή γιατί σήκωνε το χέρι της για να μπλοκάρει κάθε προσπάθεια τερματισμού της γενοκτονίας στη Γάζα.
Και σαν κερασάκι στην τούρτα, πριν ακόμη κλείσουν οι κάλπες τα φιλελεύθερα ΜΜΕ άνοιξαν πάλι τον ασκό της τρομολαγνίας για «εξωτερικές παρεμβάσεις» στην εκλογική διαδικασία (λέγε με Ρωσία) δείχνοντας ότι η ηγεσία των Δημοκρατικών αναζητούσε ήδη ένα εξιλαστήριο θύμα για το ενδεχόμενο μιας επερχόμενης ήττας. Η ιστορία της Χίλαρι Κλίντον επαναλαμβανόταν σε κάθε τη λεπτομέρεια: «Δεν χάσαμε εμείς τις εκλογές, γιατί αμφισβητήσαμε την οργή του πληθυσμού, μας τις έκλεψαν τα ξένα κέντρα».
Οι Δημοκρατικοί επιχείρησαν να κάνουν όσα έμαθαν από τον Τραμπ αγνοώντας αυτό που επιβεβαιώνεται εδώ και δεκαετίες με κάθε δεξιά στροφή κεντρώων και κεντροαριστερών κομμάτων: Ότι οι ψηφοφόροι δεν θα προτιμήσουν ποτέ έναν ιμιτασιόν ακροδεξιό όταν έχουν μπροστά στα μάτια τους τον ορίτζιναλ.
Θα είναι η κατάσταση χειρότερη στο εσωτερικό των ΗΠΑ με μια νέα προεδρία Τραμπ; Αναμφίβολα. Ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων παρουσιάζει πλέον όλα τα χαρακτηριστικά ενός φασίστα πολιτικού σε μια ιστορική στιγμή όπου σημαντικά τμήματα της αστικής τάξης αναλαμβάνουν απευθείας τον έλεγχο της πολιτικής και της οικονομίας (βλ. Έλον Μασκ) χωρίς τους παραδοσιακούς μεσάζοντες του πολιτικού κατεστημένου.
Αν επιβεβαιωθούν οι φήμες ότι θα
τοποθετήσει στο υπουργείο Υγείας τον συνωμοσιολόγο, αντιεμβολιαστή
Ρόμπερτ Κένεντι, που θέλει να σταματήσει ακόμη και την χλωρίωση του
νερού, χιλιάδες παιδιά ενδέχεται να πεθάνουν από ασθένειες που η
ανθρωπότητα έχει αντιμετώπισαν εδώ και σχεδόν έναν αιώνα. Χιλιάδες
γυναίκες θα πεθάνουν επίσης σε παράνομες επεμβάσεις εκτρώσεων ενώ κάθε
είδους μειονότητα θα βρεθεί στο στόχαστρο κρατικών και παρακρατικών
επιθέσεων. Συνομωσία
Ο ακροδεξιός εσμός των κρυπτονομισματάδων πανηγυρίζει ήδη για τη νίκη του Τραμπ, με ένα ξέφρενο πάρτι στη τιμή του Bitcoin, δείχνοντας την ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση που θα ακολουθήσει σε κάθε έννοια κρατικής ρύθμισης για την προστασία των καταναλωτών.
Θα είναι η κατάσταση χειρότερη και στο εξωτερικό; Ίσως, αλλά όχι όπως το φαντάζονται ορισμένοι. Ο Τραμπ απέδειξε στην πρώτη θητεία του ότι δεν ενδιαφέρεται να θίξει τις κεντρικές γραμμές του διπλωματικού και στρατιωτικού κατεστημένου. Θα βομβαρδίσει όποτε του το ζητήσουν, όποια χώρα του ζητήσουν και θα επιχειρήσει να ανατρέψει οποιαδήποτε εχθρική κυβέρνηση αποφασίσει το βαθύ κράτος – όπως προσπάθησε να κάνει με τη Βενεζουέλα. Θα κάνει τα πάντα προκειμένου να διατηρήσει το αμερικανικό imperium και την κερδοφορία της πολεμικής βιομηχανίας – και θα κάνει ακόμη περισσότερα αν η αμερικανική εξωτερική πολιτική συμπίπτει με τα επιχειρηματικά συμφέροντα της οικογένειάς του, όπως έγινε στην περίπτωση του Ισραήλ.
Οι βασικές αλλαγές δεν θα αφορούν αυτό που συνήθως έχουμε στο μυαλό μας ως «αμερικανική εξωτερική πολιτική»: το βομβαρδισμό ανεξάρτητων κρατών και την επιθετική προβολή ισχύος σε χώρες όπως η Κίνα. Ο κίνδυνος προέρχεται από το μίσος των ρεπουμπλικάνων για την πολυμερή διπλωματία και οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ και οι διεθνείς συνθήκες για το περιβάλλον. Και εδώ βέβαια οι Δημοκρατικοί άνοιξαν το δρόμο διακόπτοντας τη χρηματοδότηση της UNWRA, όταν ο Νετανιάχου παρουσίαζε ψευδώς τα Ηνωμένα Έθνη σαν υποχείριο της Χαμάς.
Στο εξωτερικό λοιπόν θα έχουμε πάνω κάτω μια από τα ίδια και στο εσωτερικό μια πραγματική κόλαση. Οι Αμερικανοί ψηφοφόροι κλήθηκαν σε μια εκλογική αναμέτρηση με κανόνες που τους κληροδότησε το δουλοκτητικό σύστημα των ΗΠΑ να αποφασίσουν αν προτιμούν έναν φασίστα εσωτερικού ή μια γενοκτόνο εξωτερικού. Για εμάς τους υπόλοιπους η μάχη ήταν ούτως ή άλλως χαμένη.
***
Σαπίλα. Πλήρης…
ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
AP Photo/Alex Brandon
Ο Τραμπ ως γνήσιο δολάριο
Η Αμερική είναι μεν χωροχρονική παγκόσμια ηγεμονία, αλλά βασίζεται σε κάτι περισσότερο μικροσκοπικό σε σύγκριση με το μιλιταριστικό μεγαλείο της: στο πατριωτικό φρόνημα της τσέπης και της ατομικής επιτυχίας.
Ο Τραμπ είναι το δολάριο, η μπίζνα, το χρήμα, ο καταφερτζής που βάζει την οικονομία πάνω από την πολιτική και έτσι τοποθετεί και αυτή την ίδια τη χώρα (ως έθνος) πάνω από τους πολέμους της στην άλλη άκρη της Γης και πάνω από τον διεθνιστικό ουμανισμό για μετανάστες και woke συνθήκες. Βάζει ο Τραμπ, με άλλα λόγια, το θυμικό της λαϊκής συνείδησης των μαζών πάνω από το δήθεν ορθολογικό συλλογικό ασυνείδητο.
Η αλήθεια είναι ότι τη μεγάλη μάζα της μεσαίας τάξης και το βαθύ αμερικανικό κράτος, δηλαδή τους δυο πόλους συστημικής αντοχής της αμερικανικής αυτοκρατορίας, δεν τους «κυβερνάει» στην πραγματικότητα κανένας πρόεδρος και κανένα κόμμα.
Ούτε καν οι θεσμοί της με τις δικλίδες ασφαλείας τους. Την Αμερική τη διατάσσει ο καπιταλισμός. Και ο Τραμπ είναι ο καπιταλισμός (η Κάμαλα Χάρις είναι εκπρόσωπος του «θεσμικού», όχι του «οικονομικού» ασυνείδητου).
Το δολάριο δεν υποτάσσεται, αλλά υποτάσσει. Και φυσικά έχει μεταλλαχθεί ιστορικά αφού σήμερα έγινε Tesla, iPhone, Bitcoin, κάτι που κατάλαβε ο Τραμπ που ενώ σε όλη του τη ζωή ρούφηξε δολάρια από το πιστωτικό σύστημα και πλούτισε με real estate, ευφυώς μεταλλάχθηκε και αυτός και έγινε κάτι σαν εκπρόσωπος του νέου καπιταλισμού της άυλης οικονομίας.
Πήρε δίπλα του τον Μασκ, σύμβολο του τεχνοφεουδαρχισμού, το οικονομικό εκείνο ιδεολογικό κίνημα που χωρίς φωνή κατέβηκε στην παλάμη μας με τα smartphones και που φυσικά «στηρίζει» χρηματιστηριακά τις συντάξεις 200 εκατομμυρίων Αμερικανών (σημ: οι μετοχές των hi tech, όπως του Μασκ και του Μπέζος, πήγαν στις 42.000 μονάδες τη Γουόλ Στριτ, εκεί που αυγατίζουν τα λεφτά και πολλαπλασιάζεται το ενεργητικό των pension funds).
Οι δε Δημοκρατικοί, εκπρόσωποι των θεσμικών οικονομικών και πολιτικών τάξεων, έκοψαν τα τελευταία χρόνια πάνω από 200 δισ. για πολέμους άλλων: κάπου αλλού, εκεί που η αυτοκρατορία πρέπει μεν να υπάρχει αλλά πάντα με οικονομικό καταναγκασμό, όσο και αν δουλεύει ο εκτυπωτής της FED.
Και φυσικά αυτός ο συνεχής ιμπεριαλισμός στην Ευρασία και στη Μέση Ανατολή δεν μπορεί να συνεχιστεί αφαιρώντας χρήμα από την εθνική οικονομία και την κατανάλωση μέσα στις ΗΠΑ.
Οι Δημοκρατικοί της «ορθολογικής» φιλελεύθερης γεωπολιτικής στρατηγικής ναι μεν προσπαθούν να θωρακίζουν στρατηγικά το δυτικό πρότυπο διεθνώς και τις δυτικές αξίες ζωής, αλλά τελικά φάνηκε ότι ακριβαίνουν τον αμερικανικό (και τον δυτικό γενικότερα) τρόπο ζωής.
Ως εκπρόσωποι της κρατικής τεχνοκρατίας, συγκριτικά με τον Τραμπ του american dream και της επιτυχίας στην αγορά, σπαταλούν δημόσιο χρήμα (φόρους δηλαδή) που δεν αντισταθμίζεται ούτε με υποδομές και κοινωνικό κράτος (παρά τα ισχυρά bidenomics που ζήσαμε), αλλά στην πραγματικότητα το χρήμα αυτό συμβάλλει υπόγεια στην ανακύκλωση κερδών σε πολεμική, τραπεζική αλλά και βαριά βιομηχανία.
Και πολύ απλά, αυτό το φόντο της μακροχρόνιας τάξης του κεφαλαίου, το κατάλαβαν πλέον μέχρι και οι φτωχοί (αδιάφοροι από γεωπολιτική) που βλέπουν τον Τραμπ ως αληθινό κεφάλαιο, ως το «γνήσιο δολάριο».
Και που ως απλοί πολίτες έβλεπαν εδώ και καιρό ότι γινόταν πιο ακριβό κάθε μήνα το γεύμα τους σε πολλές πολιτείες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου