 |
| photo by hosnysalah |
Το Δεκέμβρη του 2023 δύο βόμβες του ισραηλινού στρατού έπληξαν ένα σχολείο στη Τζαμπάλια, όπου είχαν βρει καταφύγιο πολλές οικογένειες Παλαιστινίων, σκορπίζοντας θάνατο και οδύνη. Ο μόλις 13 μηνών Μοχάμεντ έκλαιγε απαρηγόρητα δίπλα στο δολοφονημένο και γεμάτο αίματα σώμα της μητέρας του. Ο Rasem Nabhan και η οικογένεια του ήταν από αυτές που διασώθηκαν από την επίθεση. Ο Rasem αφού έβγαλε τη σύζυγο και τα εφτά παιδιά του με ασφάλεια από τον χώρο, έριξε μια τελευταία ματιά για να βεβαιωθεί σ’ αυτή την τοπογραφία του άλγους με τα διαμελισμένα κορμιά και τον οδυρμό, αν υπήρχε κανείς που να χρειαζόταν βοήθεια. Εκεί εντόπισε τον Μοχάμεντ. Το μωρό σφάδαζε, ίσα που ανέπνεε, το πρόσωπο του ήταν κατακόκκινο. Ο Rasem το πήρε και βγήκε τρέχοντας ρωτώντας μέσα σε μια χαοτική κατάσταση, ανάμεσα σε απεγνωσμένους ανθρώπους και στρατιωτικά οχήματα, αν ξέρει κανείς ποιανού είναι αυτό το παιδί, χωρίς να βγάλει άκρη.
Η οικογένεια του Rasem αποφάσισε να περιθάλψει τον μικρό Μοχαμεντ. Τον πήραν μαζί τους στους διαδοχικούς εκτοπισμούς τους, κυνηγημένοι από τη βαναυσότητα του ισραηλινού στρατού. Τον φρόντισαν, τον προστάτεψαν, τον αγάπησαν σα να ήταν δικό τους παιδί. Τις πρώτες 50 μέρες ο Μοχάμεντ ήταν απολύτως σιωπηλός και ανήσυχος. Σταδιακά άρχισε να νιώθει εμπιστοσύνη και να αλληλεπιδρά μαζί τους.
Ο Tareq πατέρας του Μοχάμεντ, τη στιγμή του βομβαρδισμού του σχολείου τον Δεκέμβρη του 2023, βρισκόταν στο προαύλιο. Μπήκε αμέσως μέσα και βρήκε πρώτα τα δύο μεγαλύτερα του παιδιά τραυματισμένα. Τα έβγαλε έξω και μετά επέστρεψε. Βρήκε την σύζυγο του νεκρή αλλά ο Μοχάμεντ δεν ήταν πουθενά. Ο Tareq δε σταμάτησε ποτέ να ψάχνει τον γιο του, την ίδια στιγμή που έπρεπε να φροντίζει τα δύο άλλα του παιδιά, χωρίς μάλλον καμία δυνατότητα να επεξεργαστεί το πένθος του για την σύντροφο του, σε μια διελκυστίνδα ανάμεσα στη συνεχή μετακίνηση και τον καθημερινό αγώνα για επιβίωση.
Στη σύντομη περίοδο της εκεχειρίας οι δύο οικογένειες επέστρεψαν στη βόρεια Γάζα για να δουν πως μπορούν να ανασυγκροτήσουν τα ερείπια των ζωών τους. Έτυχε ο Rasem να μιλήσει σε κάποιους δημοσιογράφους που κάλυπταν την επιστροφή των εκτοπισμένων και μεταξύ άλλων να διηγηθεί την ιστορία του Μοχάμεντ. Όταν δημοσιεύτηκε το βίντεο με τη συνέντευξη του Rasem, ο Tareq συνειδητοποίησε ότι ο γιος του είχε σωθεί και επανενώθηκαν μετά από 13 μήνες. Πλέον οι δύο οικογένειες έχουν συνδεθεί κι εκτός από την αγωνία για την κάθε στιγμή, μοιράζονται και την αγάπη. Αυτή τους κρατάει.
Διάβασα αυτή την ιστορία προχθές στο AlJazeera και σάστισα. Δεν έμεινε τίποτα μέσα μου ακούνητο. Είναι αξιοθαύμαστα τα αποθέματα στοργής, αλληλεγγύης και συμπόνιας που διαθέτουν οι άνθρωποι ακόμα και στα πιο αδιανόητα συμφραζόμενα φρίκης. Το ότι μια οικογένεια που δεν έχει καμία εγγύηση, καμία εξασφάλιση για την ίδια και πρέπει διαρκώς να παλεύει με τον υποσιτισμό, με την έλλειψη τροφίμων και βασικών ειδών πρώτης ανάγκης, με την ισοπέδωση των βασικών υποδομών, με την απουσία ασφαλούς στέγασης, παίρνει την απόφαση να αναλάβει τη φροντίδα ενός παιδιού που δεν είναι δικό της, δεν είναι λίγο πράγμα. Είναι ένα τεράστιο διάβημα μεγαλοψυχίας και μαζί πράξη αντίστασης απέναντι στην απανθρωποίηση που επιδιώκει η γενοκτονική πολιτική του κράτους του Ισραήλ. Υπάρχει μια αραβική έννοια με την οποία ταυτίζεται συνήθως η αντίδραση των Παλαιστίνιων στην αποικιοκρατία και τη βία που υφίστανται: σουμούντ. Σύμφωνα με την ανθρωπολόγο Λίβια Γουικ σημαίνει το σθένος, το κουράγιο, την επιμονή, την αντοχή του παλαιστινιακού λαού.
Ο σπουδαίος γιατρός, κοινωνιολόγος και ανθρωπολόγος Didier Fassin γράφει στο βιβλίο του “Για τη συναίνεση στον αφανισμό της Γάζας” (εκδόσεις Πόλις): «Από τις 7 Οκτωβρίου, γράφεται όντως η ιστορία των νικητών, τόσο από το Ισραήλ εν τοις πράγμασι, όσο και από τις δυτικές χώρες, μέσω της κατασκευής μιας αφήγησης που καταδικάζει τους διαφωνούντες. Πιθανότατα, όμως, μια μέρα, θα γραφτεί μια άλλη ιστορία. Αυτή θα καταδεικνύει τις δεκαετίες καταπίεσης και αντίστασης, λεηλασίας και ελπίδας, ειρηνικών αγώνων και βίαιων εξεγέρσεων, του πολιτισμού που έμεινε ζωντανός απέναντι στο πάθος της καταστροφής. Θα ξαναδοθεί φωνή στους Παλαιστίνιους και μαζί της θα ξαναγεννηθεί μια γλώσσα».
Καθώς πλέον συμπληρώνονται εφτά εβδομάδες πλήρους αποκλεισμού της Γάζας, με τον αριθμό των νεκρών να φτάνουν τα 51.300 άτομα, σκέφτηκα πως αν θέλω να γράψω μια ιστορία στην εφημερίδα που έγραψα τα πρώτα μου κείμενα πριν 17 χρόνια, είναι αυτή. Είναι η ανάγκη να μη σταματήσουμε να διαβάζουμε για τη Γάζα, να μη σταματήσουμε να μιλάμε για τη Γάζα, να μην νικηθούμε από τον αλγόριθμο, την λογοκρισία, τις κυρώσεις, να μην ευθυγραμμιστούμε με την εγκληματική συναίνεση των δυτικών κρατών και του δικού μας κράτους στο διαρκές έγκλημα που συντελείται στα παλαιστινιακά εδάφη, να μην αφήσουμε να κανονικοποιηθεί μια γενοκτονία, να μην επιτρέψουμε στην παραχάραξη της γλώσσας και στην κυρίαρχη αφήγηση να σβήσουν την ιστορία, να μη σταματήσουμε να στηρίζουμε το δίκαιο αίτημα των Παλαιστινίων για ζωή και ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου