![]() |
Βηρυτός 1975, αμέσως μετά από μάχη | AP Photo/Zaven Vartan/Vahya Yamaki |
Ενας ψυχρός, δύο εμφύλιοι και ο τρίτος παγκόσμιος
Η μάχη για την επίσημη μνήμη του πολέμου είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Στην προηγούμενη στήλη (σ.σ.: Ελληνισμός ως Αντι-Ρωμιοσύνη - Του Νικόλα Κοσματόπουλου*) μιλήσαμε για την επίσημη μνήμη της Ρωμιοσύνης στο πλαίσιο του «πολέμου της ανεξαρτησίας» από αυτήν. Είδαμε πώς η σιδερόφρακτη εθνοκεντρική αφήγηση κέρδισε τον πόλεμο της μνήμης κλείνοντας χαραμάδες αμφισβήτησής της. Σήμερα μια επέτειος στην ανατολική άκρη της Μεσογείου γίνεται αφορμή να μιλήσουμε για τη μνήμη του μόνου ίσως είδους πολέμου που παραμένει ως τέτοιος στο διηνεκές: του εμφυλίου. Η μάχη για την επίσημη μνήμη του εμφυλίου δεν καταλήγει ποτέ. Μια ανοιxτή πληγή της εξουσίας (πρωτίστως ιδεολογικής), μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης, κριτικής, κατάρρευσής της. Για αυτό και οι επενδύσεις τής εκάστοτε εξουσίας στη μάχη για τη μνήμη του εμφυλίου είναι πάντα γενναιόδωρες όσο και ριψοκίνδυνες.
Στις 14 Μαρτίου 2025, και ενώ ο μονομερής πόλεμος του Ισραήλ στην χώρα -εν μέσω «εκεχειρίας»- συνεχίζεται ακατάπαυστα με καθημερινές δολοφονίες από ψηλά, ο Λίβανος κλήθηκε να θυμηθεί -λες και ξέχασε ποτέ- την 50ετή επέτειο της επίσημης έναρξης του «λιβανέζικου εμφυλίου». Ηδη αυτή η τελευταία πρόταση είναι το πρώτο πεδίο μάχης. Διεθνοποιημένος εμφύλιος ή ακόμα και «ο λιβανέζικος παγκόσμιος» θα ήταν πιο ακριβής περιγραφή εφόσον συμμετείχαν πάνω από 15 κράτη και μη κρατικές οντότητες από τέσσερις ηπείρους, με προεξάρχουσα την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Και επειδή η απελευθέρωση της Παλαιστίνης περνούσε -και περνάει ακόμα- μέσα από την αραβική απελευθέρωση, ο πόλεμος στον Λίβανο ήταν -και είναι ακόμα- απόρροια της δυτικής επιβολής του σιωνιστικού Ισραήλ στην αραβική γη.


















