Η κυβέρνηση Trump προφασίζεται αυτοάμυνα για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις της στην Υεμένη. Είναι ψέμα.
Στο παρακάτω άρθρο ο Craig Mokhiber, δικηγόρος ανθρωπιστικού δικαίου και πρώην αξιωματούχος του ΟΗΕ (που παραιτήθηκε το 2023 διαμαρτυρόμενος για την απραξία της διεθνούς κοινότητας απέναντι στην γενοκτονία των Παλαιστινίων), αποδομεί τους δύο βασικούς ισχυρισμούς πίσω από τις επιθέσεις που εξαπολύουν εναντίον της Υεμένης οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους: Πρώτον, ότι οι επιθέσεις τους εξουσιοδοτούνται από απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και δεύτερον ότι είναι σύννομες με το διεθνές δίκαιο στη βάση της «αυτοάμυνας». Και οι δύο ισχυρισμοί του ιμπεριαλισμού είναι κατάφωρα λανθασμένοι και δεν αρκούν στο ελάχιστο για να κρύψουν το τσαλαπάτημα του διεθνούς δικαίου που επιτελούν. Παρά την προπαγάνδα, την ανελέητη επιθετικότητα και την καταδίκη σε αέναη υπανάπτυξη και φτώχεια, η Υεμένη των Χούθι (Ανσάρ Αλάχ), η φτωχότερη περιοχή του αραβικού κόσμου, είναι η μόνη που σηκώνει το ανάστημά της απέναντι στην αδικία, σε συμμόρφωση με τις επιταγές του διεθνούς και ανθρωπιστικού δικαίου και σε σύγκρουση με τον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Καθώς η ιμπεριαλιστική υπεροπλία κατακρεουργεί αδιάκριτα το λαό της Υεμένης για την αντίταξή του στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, είναι οι χιλιάδες Υεμενίτες και Υεμενίτισσες που βρίσκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Οι ΗΠΑ ισχυρίζονται ότι οι επιθέσεις τους στην Υεμένη γίνονται για λόγους αυτοάμυνας και ότι έχουν την υποστήριξη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Και οι δύο ισχυρισμοί είναι ψευδείς. Η ανομία των ΗΠΑ σε υποστήριξη της γενοκτονίας του Ισραήλ στη Γάζα θα πρέπει να σημάνει συναγερμό σε όλο τον κόσμο.
Οι ΗΠΑ (όπως και το ισραηλινό καθεστώς με το οποίο συνεργάζονται τόσο στενά) αρέσκονται στη «μαγική λέξη άμυνα». Δρώντας εκτός των ορίων του διεθνούς δικαίου και της ανθρώπινης ηθικής, απλά εκστομίζουν όρους όπως «τρομοκρατία» ή «αυτοάμυνα», λες και αυτά τα ξόρκια παρέχουν μια αδιαπέραστη ασπίδα ενάντια στη νομική λογοδοσία για τις ενέργειές τους.
Περιττό να πούμε ότι δεν το κάνουν. Και όμως δεν θα το καταλάβαινε κανείς αυτό από τον τρόπο με τον οποίο τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν ευλαβικά αυτές τις αφηγήσεις. Πρέπει λοιπόν να επαναλάβουμε ότι ούτε ο νόμος ούτε η ηθική είναι με το μέρος της κυβέρνησης των ΗΠΑ στις ένοπλες επιθέσεις τους στην Υεμένη.
Οι ΗΠΑ επιτίθενται στην Υεμένη επειδή οι Υεμενίτες τόλμησαν να επιβάλουν αποκλεισμό στα πλοία που προορίζονται για τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού καθεστώτος και της παράνομης κατοχής και γενοκτονίας του στην Παλαιστίνη.
Έτσι, ενώ ο θαλάσσιος αποκλεισμός της Υεμένης από το ισραηλινό καθεστώς είναι πλήρως δικαιολογημένος (ως αντίθεση στην παράνομη ισραηλινή κατοχή, πολιορκία και γενοκτονία στην Παλαιστίνη), οι επιθέσεις των ΗΠΑ στην Υεμένη είναι εντελώς αδικαιολόγητες και παράνομες σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Πράγματι, με τις επιθέσεις τους στην Υεμένη, οι ΗΠΑ παραβιάζουν τόσο τους δικούς τους νόμους (που απαιτούν εξουσιοδότηση από το Κογκρέσο), όσο και το διεθνές δίκαιο σε τρία επίπεδα: διαπράττοντας το έγκλημα της επίθεσης, ενεργώντας σε συνέργεια με τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και παραβιάζοντας τους κανόνες του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου για την αναγκαιότητα, την αναλογικότητα και τη διάκριση.
Αυτή δεν είναι μια αμφισβητήσιμη υπόθεση. Ο Χάρτης του ΟΗΕ, μια δεσμευτική συνθήκη που επιβάλλει νομικές υποχρεώσεις σε όλες τις χώρες, επιτρέπει τη χρήση ένοπλης βίας από ένα κράτος μόνο σε δύο περιπτώσεις: (1) όταν η χρήση βίας εξουσιοδοτείται ρητά από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ή (2) προσωρινά, ως πράξη αυτοάμυνας, εάν σημειωθεί ένοπλη επίθεση εναντίον κράτους μέλους του ΟΗΕ, μέχρι να μπορέσει να δράσει το Συμβούλιο Ασφαλείας.
Έτσι όταν, τον Ιανουάριο του 2024, οι ΗΠΑ (και το Ηνωμένο Βασίλειο) απέτυχαν να πάρουν την εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη χρήση ένοπλης βίας εναντίον της Υεμένης, σε υποστήριξη της γενοκτονίας του ισραηλινού καθεστώτος στην Παλαιστίνη, υιοθέτησαν δύο τακτικές: να πουν ψέματα για το ψήφισμα και να επικαλεστούν αυτοάμυνα.
Αλλά αυτές οι τακτικές δεν μπορούν να αποκρύψουν το αναπόφευκτο συμπέρασμα ότι οι επιθέσεις τους στην Υεμένη είναι τόσο παράνομες όσο και ηθικά καταδικαστέες.
Καμία εξουσιοδότηση του Συμβουλίου Ασφαλείας
Για να είμαστε σαφείς, παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, το ψήφισμα που επικαλούνται οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους για να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις τους, το ψήφισμα 2722 που εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας στις 10 Ιανουαρίου 2024, δεν παρέχει καμία εξουσιοδότηση για τη χρήση βίας.
Καμία.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας είχε ήδη επιβάλει κυρώσεις στους Χούθι της Υεμένης (σχετικά με τον [εκεί] εμφύλιο πόλεμο) και αργότερα καταδίκασε τον αποκλεισμό της Ερυθράς Θάλασσας, αλλά ποτέ δεν ενέκρινε τη χρήση στρατιωτικής βίας από τα κράτη μέλη.
Αφού όμως απέτυχαν να συμπεριλάβουν τη φρασεολογία που εξουσιοδοτούσε τη χρήση βίας, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους κόπιασαν για να συμπεριλάβουν στο ψήφισμα παραπλανητικές διατυπώσεις για να καλύψουν την ψευδή τους αφήγηση.
Το μπερδεμένο κείμενο που προέκυψε απ’ τη διαπραγμάτευση ήταν, με μια λέξη, ντροπιαστικό για το Συμβούλιο. Ενώ αρνείται ορθά οποιαδήποτε εξουσιοδότηση για τη χρήση βίας, διαστρεβλώνει επίσης το διεθνές δίκαιο και παρέχει κάλυψη στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για επιθετικές πράξεις κατά της Υεμένης.
Η διαστρέβλωση του διεθνούς δικαίου είναι εμφανής στην προφασιζόμενη τοποθέτηση του κανόνα της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας πάνω από τους jus cogens [αναγκαστικού διεθνούς δικαίου] και erga omnes [έναντι όλων των μερών] κανόνες για την πρόληψη της γενοκτονίας, την αυτοδιάθεση και τις υποχρεώσεις τρίτων κρατών να μην βοηθούν την απόκτηση εδάφους με τη βία.
Λέω «προφασιζόμενη» επειδή, ως θέμα δικαίου, τα ψηφίσματα του ΣΑΗΕ (Συμβουλίου Ασφαλείας Η.Ε.) δεν μπορούν να υπερισχύουν των κανόνων jus cogens και erga omnes του διεθνούς δικαίου. Το Συμβούλιο απλά δεν έχει αυτή την εξουσία. Οποιαδήποτε τέτοια δήλωση του Συμβουλίου θα ήταν άκυρη.
Πράγματι, το Συμβούλιο Ασφαλείας αντλεί την εντολή του και τις όποιες εξουσίες του από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Και ο Χάρτης είναι μια συνθήκη που αποτελεί μέρος του διεθνούς δικαίου. Δεν στέκεται πάνω από το διεθνές δίκαιο.
Και οι υποχρεώσεις για την πρόληψη της γενοκτονίας, του απαρτχάιντ και της παράνομης κατοχής προϋπήρχαν της έκδοσης του ψηφίσματος του ΣΑΗΕ και δεσμεύουν όλα τα κράτη μέλη του ΟΗΕ σε όλες τις περιστάσεις.
Οι υποχρεώσεις αυτές είναι σαφώς κωδικοποιημένες στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, σε συνθήκες όπως η Σύμβαση για τη Γενοκτονία και οι Συμβάσεις της Γενεύης, καθώς και στο διεθνές εθιμικό δίκαιο.
Αλλά για να γίνουν τα πράγματα ακόμη πιο σαφή, μόλις δύο εβδομάδες μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος 2722 (στις 26 Ιανουαρίου 2024), το ΔΔ [Διεθνές Δικαστήριο] έκρινε ότι το Ισραήλ πιθανά διαπράττει γενοκτονία στην Παλαιστίνη και έθεσε σε όλα τα τρίτα κράτη ας εγρήγορση για την τήρηση της υποχρέωσής τους να σταματήσουν να προμηθεύουν τα εγκλήματα του καθεστώτος.
Και μόλις λίγους μήνες μετά από αυτό (στις 19 Ιουλίου 2024), το ΔΔ ενημέρωσε ρητά τα κράτη για την υποχρέωσή τους να διακόψουν κάθε βοήθεια προς το ισραηλινό κατοχικό καθεστώς.
Αυτό δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Η κατοχή, το απαρτχάιντ και η γενοκτονία του Ισραήλ παραβιάζουν τους ύψιστου επιπέδου κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιβάλλοντας σε όλες τις χώρες την υποχρέωση να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σταματήσουν αυτά τα εγκλήματα.
Επομένως, ο αποκλεισμός του Ισραήλ από την Υεμένη δικαιολογείται από το διεθνές δίκαιο. Η επίθεση στην Υεμένη πάλι όχι.
Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να προσπαθούν να επικαλεστούν το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από τον Ιανουάριο του 2024 ως δικαιολογία για ένοπλες επιθέσεις κατά της Υεμένης, ακόμη και μετά τα διάφορα πορίσματα του Διεθνούς Δικαστηρίου για τα αδικήματα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη μετά την υιοθέτηση του ψηφίσματος.
Προσπαθούν ξεδιάντροπα να ισχυριστούν ότι το ψήφισμα εξουσιοδοτεί τη χρήση βίας κατά της Υεμένης, ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Πράγματι, παρά τις προσπάθειες των ΗΠΑ, το ψήφισμα δεν περιλαμβάνει ξεκάθαρα καμία εξουσιοδότηση για τη χρήση βίας στη βάση του Κεφαλαίου VII [του Χάρτη των ΗΕ].
Αντίθετα, απλώς «επισημαίνει» το δικαίωμα των κρατών να υπερασπίζονται τα πλοία τους από επιθέσεις. Αυτή είναι από μόνη της μια νομικά αμφίβολη διατύπωση και κάνει περισσότερα για να συσκοτίσει παρά για να αποσαφηνίσει. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί, τόσο από πλευράς διεθνούς δικαίου όσο και από πλευράς πρακτικής του Συμβουλίου Ασφαλείας, εξουσιοδότηση για ένοπλη επίθεση εναντίον μιας χώρας.
Και το ψήφισμα όχι μόνο δεν εξουσιοδοτεί μια ένοπλη επίθεση, αλλά στην πραγματικότητα αποθαρρύνει μια τέτοια ενέργεια, προτρέποντας σε «προσοχή και αυτοσυγκράτηση για την αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης» και ενθαρρύνοντας «ενισχυμένες διπλωματικές προσπάθειες από όλα τα μέρη για το σκοπό αυτό».
Επιπλέον, το ψήφισμα υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα και τις ελευθερίες ναυσιπλοΐας των σκαφών «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Τα πλοία που επιδιώκουν τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού καθεστώτος κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, της πολιορκίας και της παράνομης κατοχής της Παλαιστίνης δεν ενεργούν «σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο», όπως έχει καταστήσει σαφές το Διεθνές Δικαστήριο.
Επιπλέον, το ψήφισμα επαναβεβαιώνει ότι το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (την οποία, παρεμπιπτόντως, η Υεμένη έχει επικυρώσει, αλλά οι ΗΠΑ όχι), καθορίζει το νομικό πλαίσιο που ισχύει για τις δραστηριότητες στους ωκεανούς, συμπεριλαμβανομένης της «αντιμετώπισης παράνομων δραστηριοτήτων στη θάλασσα».
Και αυτό είναι πράγματι μια δήλωση του νόμου. Αλλά γεννά το ερώτημα ποια δραστηριότητα στη θάλασσα θα μπορούσε να είναι πιο παράνομη από τη χρήση της ναυτιλίας για τον ανεφοδιασμό μιας γενοκτονίας και μιας παράνομης κατοχής, κατά παράβαση των συμβατικών υποχρεώσεων τρίτων κρατών, και αφού το ΔΔ έχει ήδη αποφανθεί επί του θέματος.
Κάθε πλοίο που επιχειρεί να σπάσει τον αποκλεισμό προκειμένου να ανεφοδιάσει το ισραηλινό καθεστώς που διεξάγει γενοκτονία και κατέχει παράνομα παλαιστινιακά εδάφη παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Οποιαδήποτε θαλάσσια δραστηριότητα που αποσκοπεί σ’ αυτό είναι εξ ορισμού παράνομη. Το διεθνές δίκαιο δεν επιτρέπει τη χρήση βίας για την υπεράσπιση τέτοιων παράνομων δραστηριοτήτων.
Καμία νόμιμη αξίωση αυτοάμυνας
Συνεπώς, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους δεν μπορούν να επικαλεστούν νόμιμα το ψήφισμα 2722 ως δικαιολογία για να επιτεθούν στην Υεμένη. Αναμφίβολα, έχοντας επίγνωση αυτού του γεγονότος, έχουν επενδύσει την υπόθεσή τους και με ισχυρισμό περί «αυτοάμυνας» βάσει του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Κι αυτός ο ισχυρισμός είναι ψευδής.
Για να είμαστε σαφείς, τα κράτη που έχουν τη δυνατότητα να επέμβουν για να σταματήσουν τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού καθεστώτος είναι υποχρεωμένα να το πράξουν. Αυτό ακριβώς κάνει η Υεμένη. Η επίθεση στην Υεμένη προς υποστήριξη του ισραηλινού καθεστώτος αποτελεί πράξη επίθεσης. Αυτό ακριβώς κάνουν οι ΗΠΑ.
Πρώτον, μια χώρα δεν μπορεί να επικαλεστεί την αυτοάμυνα βάσει του άρθρου 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών προκειμένου να δικαιολογήσει παράνομες πράξεις, όπως η διευκόλυνση παράνομης κατοχής ή γενοκτονίας. Εάν ένα κράτος επιδιώκει κάτι τέτοιο και κάποιος παρεμβαίνει για να το σταματήσει, το κράτος δεν μπορεί να επικαλεστεί την αυτοάμυνα ως βάση για να του επιτεθεί και, ακόμη λιγότερο, δεν μπορεί να επικαλεστεί το δικαίωμα να κάνει πόλεμο εναντίον μιας χώρας στο όνομα της αυτοάμυνας.
Δεύτερον, οι ΗΠΑ δεν έχουν υποστεί «ένοπλη επίθεση» κατά την έννοια του διεθνούς δικαίου. Πράγματι, τα εμπορικά πλοία που εμπλέκονται από τους Υεμενίτες δεν ήταν αμερικανικά πλοία και δεν έπλεαν υπό αμερικανική σημαία. Αλλά ακόμη κι αν ήταν, αυτό και πάλι δεν θα αποτελούσε ένοπλη επίθεση κατά του κράτους (όπως ορίζεται στο διεθνές δίκαιο) και συνεπώς δεν θα δικαιολογούσε αυτοάμυνα.
Όσον αφορά τα αμερικανικά στρατιωτικά πλοία, αυτά δέχθηκαν πυρά μόνο σε αυτοάμυνα από τους Υεμενίτες, αφού ταξίδεψαν στην περιοχή και συμμετείχαν σε συνεχιζόμενες επιθέσεις στην Υεμένη. Καμία αξίωση των ΗΠΑ για αυτοάμυνα δεν μπορεί να απορρέει από τέτοιες περιστάσεις. Με απλά λόγια, το να ταξιδεύεις στην άλλη άκρη του κόσμου για να επιτεθείς σε μια άλλη χώρα και στη συνέχεια να επικαλείσαι αυτοάμυνα όταν αυτή σου ανταποδίδει τα χτυπήματα, δεν αποτελεί νόμιμη αξίωση βάσει του διεθνούς δικαίου.
Τρίτον, οι ΗΠΑ (και άλλες συνένοχες δυτικές κυβερνήσεις) επιδιώκουν να διεκδικήσουν ένα διασυνοριακό δικαίωμα αυτοάμυνας εναντίον μιας οντότητας που δεν αναγνωρίζουν ως κράτος. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο αναγνωρίζουν την κυβέρνηση των Χούθι (Ανσάρ Αλάχ) στη Σαναά. Αντιθέτως, διατηρούν σχέσεις με το αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ Προεδρικό Ηγετικό Συμβούλιο που ελέγχει εδάφη στο νότιο τμήμα της χώρας. Και δεν ισχυρίζονται ότι η οντότητα που αναγνωρίζουν είναι με οποιονδήποτε τρόπο υπεύθυνη για τις ενέργειες των Χούθι.
Γενικά, η επίκληση της αυτοάμυνας απαιτεί η ένοπλη επίθεση στην οποία ένα κράτος απαντά να μπορεί να αποδοθεί σε ξένο κράτος. Αν και υπάρχει συζήτηση σχετικά με το αν και σε ποιες (εξαιρετικές) περιστάσεις μπορεί να γίνει επίκληση της αυτοάμυνας του άρθρου 51 έναντι ενός μη κρατικού δρώντα, είναι αναμφισβήτητα πιο δύσκολη υπόθεση. Και η χρησιμοποίηση μιας τέτοιας αξίωσης για την πραγματική διεξαγωγή πολέμου στο έδαφος ενός κράτους (όπως κάνουν οι ΗΠΑ στην Υεμένη) είναι ακόμη πιο έωλη.
Τέταρτον, το δικαίωμα των κρατών να υπερασπίζονται τα μεμονωμένα σκάφη τους από επίθεση δεν είναι το ίδιο με το δικαίωμα να κάνουν πόλεμο στη χώρα του επιτιθέμενου. Όπως σωστά διατυπώθηκε από τον Ελβετό αντιπρόσωπο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η νόμιμη βία «περιορίζεται αυστηρά σε στρατιωτικά μέτρα για την αναχαίτιση επιθέσεων κατά εμπορικών πλοίων και πολεμικών πλοίων για την προστασία των εν λόγω πλοίων και των προσώπων που επιβαίνουν σε αυτά. Στο πλαίσιο αυτό, οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση που υπερβαίνει αυτή την άμεση ανάγκη προστασίας θα ήταν δυσανάλογη».
Πέμπτον, το δίκαιο της αυτοάμυνας απαιτεί επίσης τον σεβασμό των αρχών της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο απαιτεί την αυστηρή εφαρμογή της αρχής της διάκρισης. Οι ΗΠΑ έχουν παραβιάσει και τα τρία.
Οι επιθέσεις των ΗΠΑ είναι προφανώς μη αναγκαίες, διότι οι ΗΠΑ δεν έχουν δεχθεί επίθεση και, σε κάθε περίπτωση, έχουν άλλες οδούς προσφυγής για τα παράπονά τους σχετικά με τη ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά Θάλασσα. Θα μπορούσαν, πρώτα απ’ όλα, να σεβαστούν τον ανθρωπιστικό αποκλεισμό και τις διεθνείς νομικές υποχρεώσεις τους να απέχουν από την υποστήριξη του ισραηλινού καθεστώτος ενώ αυτό επιδίδεται σε παράνομη κατοχή, πολιορκία και γενοκτονία. Θα μπορούσαν να αποσύρουν τα στρατιωτικά του πλοία και αεροπλάνα από την περιοχή και να σταματήσουν τις απειλές και τη χρήση βίας.
Πέραν αυτού, θα μπορούσε να αναζητήσει διπλωματικές λύσεις. Θα μπορούσε να ενθαρρύνει τα πλοία να σεβαστούν τον αποκλεισμό, αποφεύγοντας έτσι την τεχνητή ανάγκη για σύγκρουση. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν εναλλακτικές θαλάσσιες διαδρομές προς τη Μεσόγειο, θα μπορούσε να ενθαρρύνει τα πλοία να ακολουθήσουν αυτές τις διαδρομές. Και, σε κάθε περίπτωση, οι ισχυρισμοί περί αναγκαιότητας ισχύουν μόνο για τη χρήση βίας που είναι απαραίτητη για την απόκρουση ένοπλης επίθεσης. Δεν επιτρέπονται για την προστασία των υποτιθέμενων οικονομικών συμφερόντων ή συμφερόντων ασφαλείας ενός κράτους. Και, σε κάθε περίπτωση, μόλις σταματήσει μια ένοπλη επίθεση, η αναγκαιότητα λήγει.
Για τον ίδιο λόγο, οι επιθέσεις των ΗΠΑ παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας. Ο μαζικός βομβαρδισμός της Υεμένης, συμπεριλαμβανομένων των πόλεών της, των αμάχων και των πολιτικών υποδομών, με δηλωμένο σκοπό τη διευκόλυνση της άρσης του αποκλεισμού για τα εμπορικά πλοία, δεν μπορεί να εκληφθεί ως εντός των ορίων της αναλογικότητας.
Τέλος, οι αμερικανικές επιδρομές παραβίασαν την αρχή της διάκρισης, κάνοντας χρήση οπλισμού αδιάκριτης καταστροφής και σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δυσανάλογα άμαχους Υεμενίτες, οι οποίοι πλέον αριθμούν εκατοντάδες, πολλοί από αυτούς παιδιά και γυναίκες.
Επιθετικότητα με νομική επίχρυση
Η αυξανόμενη ανομία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, καθώς και τα όρια στα οποία είναι πρόθυμοι να φτάσουν για να υποστηρίξουν τη γενοκτονία του ισραηλινού καθεστώτος στην Παλαιστίνη, θα πρέπει από μόνα τους να σημάνουν συναγερμό σε όλο τον κόσμο. Όμως ο δόλιος τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να ανατρέψουν το νόμο και τη λογική, παριστάνοντας τους εφαρμοστές του νόμου ενώ υποστηρίζουν τη γενοκτονία, και προσπαθώντας να αποτυπώσουν την Υεμένη ως την παράνομη, ενώ προτάσσεται για να αντιταχθεί στη γενοκτονία, κάνει τα εγκλήματά τους ακόμη πιο εξωφρενικά.
Οι επιθέσεις στην Υεμένη είναι απλώς η πιο πρόσφατη εκδήλωση του φαινομενικά απύθμενου πηγαδιού της αποικιοκρατικής αιμοδιψίας που κινεί την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας και άλλων δυτικών δυνάμεων. Σήμερα, μπορεί να έχουν τη στρατιωτική ισχύ για να επιβάλουν τη θέλησή τους σε μεγάλο μέρος του κόσμου. Αλλά θα πρέπει να το κάνουν χωρίς τη μάσκα της νομιμότητας και χωρίς καμία επίφαση ηθικής. Εν τω μεταξύ, η Υεμένη των Χούθι δείχνει στον κόσμο τι σημαίνει να είσαι στη σωστή πλευρά της εξίσωσης της γενοκτονίας και στη σωστή πλευρά της ιστορίας.
Πηγή: Mondoweiss
Ο Craig Mokhiber είναι δικηγόρος διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πρώην ανώτερος αξιωματούχος των Ηνωμένων Εθνών. Έφυγε από τα Ηνωμένα Έθνη τον Οκτώβριο του 2023, γράφοντας μια ευρέως αναγνωρισμένη επιστολή που προειδοποιούσε για γενοκτονία στη Γάζα, επέκρινε τη διεθνή αντίδραση και ζητούσε μια νέα προσέγγιση για την Παλαιστίνη και το Ισραήλ με βάση την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το διεθνές δίκαιο.
ΠΗΓΗ - Μετάφραση: antapocrisis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου