 |
| EPA |
Στη Γάζα συντελείται ένα διαρκές, μεθοδευμένο έγκλημα. Κι όποιος το βλέπει και σωπαίνει, γίνεται συνένοχος.
Όλα τα παιδιά του κόσμου έχουν δικαίωμα να μεγαλώσουν. Να παίξουν, να γελάσουν, να πάνε σχολείο, να ονειρευτούν. Να ζήσουν. Αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να τους το στερήσει καμία κυβέρνηση, κανένα κράτος, καμία ιδεολογία, κανένα καθεστώς. Κι αυτό το δικαίωμα δεν επιτρέπεται να τους το στερήσει κανείς. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 14.000 παιδιά στη Γάζα κινδυνεύουν να πεθάνουν από πείνα και έλλειψη ιατροφαρμακευτικής φροντίδας. Όχι απλώς τραυματισμένα, όχι “παράπλευρες απώλειες”. Παιδιά που πεθαίνουν γιατί τους κλείνουν τον δρόμο της ζωής με στρατιωτικά οδοφράγματα και διπλωματικά “όχι”. Με βόμβες και με βέτο.
Κι ενώ 17 χώρες της Ε.Ε. υπέγραψαν έκκληση προς το Ισραήλ να επιτρέψει άμεσα την απρόσκοπτη είσοδο ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να συνυπογράψει. Η Ελλάδα που κάποτε έστελνε καΐκια με τρόφιμα στη Βηρυτό και φωνές αντίστασης στις πλατείες. Σήμερα, αρνείται να στηρίξει το αυτονόητο: την παροχή βοήθειας σε λιμοκτονούντα παιδιά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Αναρωτιέται κανείς: Ποια συμφέροντα μπορούν να σταθούν πάνω από τη ζωή ενός παιδιού; Ποια “γεωπολιτική ισορροπία” μπορεί να υπαγορεύει την αδιαφορία για την πείνα; Ποιοι υπολογισμοί κοστίζουν σε μωρά το γάλα τους, την ασπιρίνη τους, την ανάσα τους; Η απάντηση είναι μία: καμία πολιτική δεν δικαιούται να είναι πιο ισχυρή από την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Καμία “συμμαχία” δεν επιτρέπεται να είναι πιο ισχυρή από την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι φρικτή: στη Γάζα συντελείται ένα διαρκές, μεθοδευμένο έγκλημα. Κι όποιος το βλέπει και σωπαίνει, γίνεται συνένοχος.
Δεν είναι πολιτική θέση να ζητάς να σωθούν παιδιά από την πείνα. Είναι ανθρώπινη υποχρέωση. Δεν είναι ιδεολογική πολυτέλεια να μιλάς για κατάπαυση του πυρός. Είναι το μίνιμουμ που μπορεί να ζητήσει ένας κόσμος που έχει ακόμα καρδιά. Και δεν είναι απλώς ντροπή που η Ελλάδα σιωπά, είναι ιστορικό ατόπημα. Γιατί αύριο, όταν όλα αυτά θα έχουν γραφτεί στα βιβλία με αίμα και φωτογραφίες από παιδικά κουφάρια, θα πρέπει να απαντήσουμε: πού ήμασταν; Τι κάναμε; Τι επιτρέψαμε να συμβεί στο όνομά μας;
Γι’ αυτό και σήμερα, στις 19:00 στο Σύνταγμα, η σιωπή σπάει (σ.σ. έγινε χθες 21/5). Όσοι δεν αντέχουμε να βλέπουμε τα παιδιά να λιμοκτονούν ενώ εμείς ζυγίζουμε τις λέξεις, τα “ναι μεν αλλά” και τις διπλωματικές ισορροπίες, θα είμαστε εκεί. Όχι γιατί περιμένουμε ότι η φωνή μας θα φτάσει στα γραφεία του Τελ Αβίβ ή στα υπουργικά τραπέζια της Αθήνας. Αλλά γιατί αν θέλουμε να είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, αν δεν θέλουμε να ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε, τότε πρέπει να σταθούμε δίπλα στα παιδιά της Γάζας. Όχι με τα λόγια, με την παρουσία μας.
Η ντροπή ας βαραίνει όσους κρύβονται πίσω από το “διπλωματικό συμφέρον”. Εμείς διαλέγουμε να ανήκουμε σε εκείνους που δεν το αντέχουν άλλο.
Γιατί η ζωή ενός παιδιού, είτε γεννήθηκε στην Αθήνα είτε στη Ράφα, δεν κοστολογείται. Δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση. Δεν είναι αριθμός. Είναι ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου