Η υποκρισία της EBU, εφάμιλλη με τη γενική
ευρωπαϊκή υποκρισία σε επίπεδο πολιτικής και λοιπών διοργανώσεων, είναι
εξοργιστική. Οι παλαιστινιακές σημαίες και οι διαμαρτυρίες τσαλάκωσαν το
φανταχτερό περιτύλιγμα της Eurovision.
Χθες το απόγευμα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε ότι το τελευταίο νοσοκομείο στη Λωρίδα της Γάζας, στο οποίο παρεχόταν περίθαλψη σε καρδιοπαθείς και καρκινοπαθείς, έπαψε να λειτουργεί έπειτα από ισραηλινή επίθεση που κόστισε τη ζωή σε τουλάχιστον 120 ανθρώπους. Η Γάζα των 2,1 εκατομμυρίων κατοίκων παραμένει χωρίς τρόφιμα, φάρμακα και καθαρό νερό.
Την ίδια ώρα, στη Βασιλεία της Ελβετίας, η Yuval Raphael εκπροσωπούσε το Ισραήλ στον διαγωνισμό της Eurovision. Για άλλη μια χρονιά, η διοργανώτρια EBU ενδύεται τον μανδύα της ουδετερότητας και επικαλείται το “no politica”, απευθύνοντας συστάσεις περί αυστηρής αποχής από την πολιτική σε συμμετέχοντες και θεατές. Η Yuval Raphael, επιζήσασα της επίθεσης της Χαμάς στο φεστιβάλ Nova στις 7 Οκτωβρίου, εργαλειοποιήθηκε από το Ισραήλ, το οποίο για ακόμη μία φορά επέδειξε πυγμή στο πεδίο της «καλλιτεχνικής διπλωματίας».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
(AP Photo/Abdel Kareem Hana)
Γιατροί Χωρίς Σύνορα: Tο Ισραήλ ξεριζώνει τους Παλαιστίνιους
Το αφήγημα που επιχειρείται να εμπεδωθεί είναι ότι με το «New Day Will Rise», η Ισραηλινή ερμηνεύτρια στέλνει μήνυμα ελπίδας και “παγκόσμιας ειρήνης”. Σαν να μην είναι το ίδιο κράτος που διαπράττει μια γενοκτονία διαρκείας, σύμφωνα με τον ΟΗΕ· σαν να μην εκκρεμεί ένταλμα σύλληψης του Νετανιάχου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου· σαν να μην πεθαίνουν καθημερινά άμαχοι – κυρίως παιδιά – από τις βόμβες και την πείνα· σαν να μην βασανίζονται βάναυσα τυχαίοι Παλαιστίνιοι που έχουν συλληφθεί από τις ισραηλινές δυνάμεις· σαν να μην βομβαρδίζονται νοσοκομεία, σχολεία, ολόκληρες γειτονιές.
Η υποκρισία της EBU, εφάμιλλη με τη γενική ευρωπαϊκή υποκρισία σε επίπεδο πολιτικής και λοιπών διοργανώσεων, είναι εξοργιστική. Πιο πολιτικό statement δεν γίνεται. Πώς αλλιώς εξηγείται ο – εύλογος – αποκλεισμός της Ρωσίας εξαιτίας της επίθεσης στην Ουκρανία, ενώ το Ισραήλ συμμετέχει κανονικά; Από τα ευρωπαϊκά φόρα έως τη Eurovision και την Euroleague: δύο μέτρα και δύο σταθμά, πλυντήρια του εγκλήματος στην Παλαιστίνη.
Η γενοκτονία δεν κρύβεται και δεν ξεπλένεται από τα λαμπερά φώτα της σκηνής και την επίκληση σε γελοίες κοινοτυπίες του τύπου “η μουσική ενώνει”. Οι παλαιστινιακές σημαίες και οι διαμαρτυρίες τσαλάκωσαν το φανταχτερό περιτύλιγμα της Eurovision. Ευτυχώς.
- ΣΧΕΤΙΚΟ με τη Eurovision και το ακόλουθο:
ReArm Eurovision
Μαριάννα Τζιαντζή
«Τι
κάνει ο δόλιος ο άνθρωπος για να ζήσει», έλεγε ο πατέρας μου όταν
έβλεπε κάποιον ταλαίπωρο συμπολίτη μας, π.χ. έναν γέροντα χαμάλη να
κουβαλά βαριά φορτία. Τι πρέπει να κάνει ο καλλιτέχνης για να ξεχωρίσει,
ίσως να έλεγε τώρα. Άλλος τραγουδά κρεμασμένος ανάποδα (με αόρατα
σχοινιά), άλλος τραγουδά και τρέχει σ’ έναν κυλιόμενο διάδρομο. Ο
εκπρόσωπος της Κύπρου τραγουδά σκαρφαλωμένος σε σκαλωσιές παραπέμποντας
στον Άνθρωπο του Βιτρούβιου ή στους «οικοδόμους παλικάρια» του παλιού
λαϊκού τραγουδιού. Μια άλλη κυρία την αρπάζει ένας ψηφιακός δεινόσαυρος,
τη σηκώνει ψηλά και μετά την απιθώνει καταγής σώα, σέξι και αβλαβή.
Άλλοι χρησιμοποιούν πανευρωπαϊκά αναγνωρίσιμες λέξεις: «εσπρέσο
ματσιάτο» ή «σάουνα» ώστε όλοι να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.
Καιρός και η Ελλάδα, στην επόμενη συμμετοχή της, να εισαγάγει στους
στίχους του τραγουδιού της τον Greek moussaka, το Οuzo power ή το Gyros.
Όσο
για τη μαυροφορεμένη Ισραηλινή τραγουδίστρια, θύμιζε τα «μαύρα κοράκια
με νύχια γαμψά» (γαμψά, όνομα και πράμα). Aίμα έσταζε το τραγούδι της ή
μάλλον η κυβέρνηση της χώρας την οποία εκπροσωπεί.
Πρόσφατα
είδα τον «Μονομάχο 2» του Ρίντλεϊ Σκοτ, μια ταινία που θύμιζε παλιά
χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Πολλές σκηνές Κολοσσαίου (ναυμαχίες στην
αρένα, άγριοι πίθηκοι, ρινόκεροι) που μου θύμισαν το σόου της Βασιλείας.
Εδώ ψηφιακές θάλασσες, φουρτούνες, πυρκαγιές, καπνοί, αστραπόβροντα.
Και η συμπατριώτισσά μας η Κλαυδία να μοιρολογάει μόνη κι έρημη πάνω σ’
ένα βράχο σαν τον Προμηθέα στον Καύκασο (χωρίς αλυσίδες).
Είναι
λαϊκό θέαμα η Εurovision; Από την άποψη της κατανάλωσης, του κοινού
της, ναι. 360 εκατομμύρια σε καμιά 35αριά χώρες δεν είναι λίγα. Από την
άποψη του περιεχομένου της, άσ’ τα να πάνε. Ταυτόχρονα, είναι ένας
περίτεχνος μηχανισμός αισθητικής και ιδεολογικής χειραγώγησης. Κι αν
κάτι ξεχωρίζει τη φετινή διοργάνωση, κρίνοντας από τους δύο ημιτελικούς,
είναι ο ασφυκτικός έλεγχος του «λάιβ» κοινού. Αυστηρό φέις κοντρόλ,
χρήση τεχνολογίας που σβήνει τα τυχόν «ου» αποδοκιμασίας, ακόμα και το
μέγεθος των σημαιών που ανεμίζουν οι φαν είναι καθορισμένο. Θέαμα
λαμπερό και αποστειρωμένο. Στην εποχή του ReArmEurope οι καλλιτέχνες που
συμμετέχουν στη Eurovision δεν περπατούν με βήμα χήνας, δεν φορούν
στρατιωτικές στολές. Αν όμως τεντώσουμε τα αυτιά μας, ίσως ακούσουμε τα
τύμπανα του πολέμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου