Ήταν ένας διαφορετικός Κυριάκος Μητσοτάκης. Εμφανώς αμήχανος, με ένταση πολλές φορές στη φωνή του, μακριά από την αλαζονική άνεση του «41%» των εθνικών εκλογών και την απεριόριστη κάλυψη των ΜΜΕ που είχε συνηθίσει για μία δεκαετία. Ένας Πρωθυπουργός που, στην παρούσα συγκυρία, νιώθει πιεσμένος και προσπάθησε, άτσαλα, να «πάρει την κατάσταση στα χέρια του» με την εμφάνισή του το βράδυ της Τετάρτης. Εμφανίστηκε όμως χειρότερος από κάθε άλλη φορά. Εξοργιστικός, ενάντια σε κάθε λογική και συνοχή επιχειρημάτων. Φυσικά, δήλωσε αλάνθαστος. Παραπλανημένος ίσως, αλλά και πάλι, αλάνθαστος.

Υπό το βάρος της συγκλονιστικής δύναμης των συγγενών των θυμάτων, της μεγάλης κινητοποίησης της Κυριακής και των στοιχείων που βγαίνουν στη δημοσιότητα ο Πρωθυπουργός έκανε μερικές υποχωρήσεις διαχέοντας προσεκτικά ευθύνες προς πάσα κατεύθυνση.

Φυσικά η πρώτη αφορά το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Στην πρώτη του συνέντευξη μετά το έγκλημα των Τεμπών, ο Πρωθυπουργός είχε δηλώσει πως «γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι περιείχε το φορτίο». Δύο χρόνια μετά, η απάντηση του ήταν μία τρικυμία: